Ayreon - The Human Equation (2004)

Dat zal altijd teleurstellen ben ik bang. Nee, liever doet Arjen weer iets nieuws met Ayreon.

Ik weet niet waarover Part II zou moeten gaan, het verhaal vanuit het oogpunt van de beste vriend misschien? Een verhaal vanuit twee gezichtspunten kennen we al van Bach, een componist die bijna van de orde van grootte Lucassen is.

Op facebook werd in ieder geval pas een rondvraag gedaan welke zanger men wille horen op een nieuwe Ayreon.

Jij vreest een Ayreon-equivalent van Queensrÿche - Operation: Mindcrime II. Ik teken voor een trilogie.



Nee, het levensverhaal van "Me" na zijn ontwaken uit coma. Bij voorkeur met dezelfde artiesten, uitgezonderd Mike Baker (RIP). Russel Allen lijkt me voor hem de geschikte vervanger.

Zou Arjen meelezen?

De geweldige live-uitvoering krijgt zoals aangekondigd ook een uitvoering op dvd en blu-ray. Inmiddels staat de release voor 17 juni. Uiteraard weer in diverse formats, vanaf 20 mei start de voorverkoop. Ik heb nu al zin om het te herbeleven, één van de meest geweldige muziekervaringen uit mijn bestaan!

Zie verder hier

Dankzij The Theater Equation heb ik dit album weer helemaal herontdekt. Een emotionele rollercoaster die mij bijkans tot tranen weet te roeren. Ik kan hier een lang verhaal gaan ophangen over hoe geniaal dit is en waarom, maar kunst zoals dit moet je gewoon ondergaan. 5 sterren en waarschijnlijk een plekje in m'n top 10.

Na het totaal overdonderende Into the electric castle is dit het tweede Ayreon-album dat ik leer kennen, en gelukkig zitten dezelfde elementen in de mix : een veelkleurig geluidsbeeld (metalgitaren naast folky fluitjes en een klavecimbel naast grunts – dat hoor je toch niet alle dagen), feestelijke symfonische metal, verschillende zangers en zangeressen, en vooral een alles overheersend gevoel van lol, energie, plezier, uitbundigheid en vreugde in de eigen creativiteit. De vele zangers binnen elk nummer en de overdaad in de arrangementen storen me niet en dragen juist bij aan het enorme feel-good-gevoel dat na het draaien van een Ayreon-plaat over mij komt, en ook met het verhaal dat hier als kapstok voor de plotlijn dient heb ik geen moeite (integendeel zelfs : de manier waarop Lucassen daardoor "donkere" emoties als schuldgevoelens, schaamte, agressie, jaloezie en woede letterlijk een stem kan geven vind ik juist erg slim gevonden). En wat een lekkere uitsmijter, die twintigste dag...
        Als enige minpuntje valt het me op dat ik in alle rijkdom en afwisseling en veelzijdigheid van deze muziek toch al bij de tweede plaat die ik van Ayreon leer kennen bepaalde muzikale en productionele "trucjes" herken, zoals bijvoorbeeld het "tegen elkaar in zingen" dat op Memories goed te horen is (de tweede stem begint al "We were showing off our brand new flashy bikes" te zingen wanneer de eerste nog met "Do you remember that time?" bezig is). Maar dat ik dat nummer ook als één van mijn favorieten heb aangekruist zal al duidelijk maken dat ik daar verder geen problemen mee heb. Sowieso kan ik héél veel hebben op (en van) deze muziek, net zoals ik het ook vermakelijk vind om te kijken welke echo's van andere muzikanten ik hoor (Pink Floyd, Brian May, Mike Oldfield, Dream Theater, Earth & Fire en Queensrÿche – ik zeg met nadruk níét dat ze er in zitten, maar ik moest aan al deze namen wel minstens één keer denken in de loop van de plaat). En wie spitst de oren niet wanneer James LaBrie (hier trouwens prima bij stem) op dag vijf "This means nothing to me" zingt?

Helemaal mee eens. Je hebt nu wel de 2 beste albums te pakken overigens.

Ah... The source en 01011001 gaan nu achtereenvolgens in de lade, ik zal mijn verwachtingen temperen!

01011001 is zeker niet slecht alleen het nadeel is dat het weinig vernieuwend is. Een beetje meer van hetzelfde dus. The source ken ik nog niet dus daar heb ik uiteraard geen mening over.

Het laatste nummer is zo vet!

Het zesde echte Ayreon album alweer, en wat voor een spectakel hebben de voorgaande edities al opgeleverd! En ook weer een dubbelaar... dat wordt smullen!...
Ehhh...hmm...uhhh..... Tot dit album wist Arjen mij altijd te verrassen, elk album leek wel beter te worden het kon niet op..... dus tja dan moest het er toch een keer van komen.
Laat ik beginnen met het positieve: Ayreon staat bekend om zn grote thema's verpakt in bombastisch progressieve rockmuziek, met allerlei invloeden uit verschillende genres. De muziek blijft hetzelfde maar dit keer is gekozen voor een klein menselijk thema. Daarbij worden karaktereigenschappen van de mens vertolkt door de verschillende zangers en zangeressen. En dat pakt verrassend goed uit. Ik verdenk dit album ervan dat hierop wel de beste songteksten staan van het hele oeuvre! Ook de talrijke samenzangen zijn voortreffelijk. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Day 3 Pain!
En disc 1 gaat daarbij ook voortvarend van start, Day 6 en Day 10 zijn eigenlijk de enige wat mindere tracks.
Maar dan volgt disc2 en kakt de heleboel eigenlijk in....Op zich start Day 12 Trauma goed, het is een donker en hard nummer maar duurt veel te lang en leunt wel erg op een Black Sabbath-achtige riff.
Day 17 Accident is nog wel heel sfeervol ingezet met prachtige vocalen maar de rest is onder de maat met wat ik gewend ben van Ayreon. Day 20 Confrontation is wel een krachtig einde, alhoewel ik me nog steeds kan irriteren aan het afkappen van de track tbv als twist bedoelde einde.....nondeju..als fade out was het echt een topnummer geweest.
Als conclusie is het een album met 2 gezichten: Disc 1 voortreffelijk en disc2 teleurstellend..
De machtige vocalen en knappe teksten tillen het niveau nog net iets hoger om tot 3.5 te komen,
en das toch effe wennen!

Ik werd ooit op dit album geattendeerd door een Amerikaanse jongen waar ik toen op MSN contact mee had over onze destijds muzikale gelijkgestemdheid.

Geen slechte prestatie van Arjen Anthony, ik kende het niet.

Vandaag de dag is die jongen overigens een klassiek geschoolde bitch boy gebleken die met kromme tenen de geboorte van een harde styling bekijkt maar zo is het leven.

Heb tegen hem gezegd hoe wil je tof tegen mij komen praten dan wanneer ik je face vlees rip in je moedertaal maar jij mij nooit in de mijne.

Toen was het klaar.

En daar is het album van Ayreon waarvan ik kan zeggen dat ik erbij was toen het uit kwam. Ik heb destijds de luxe uitgave gekocht voor een bedrag van (99% zeker) €32,99. Dat was voor de achttienjarige RuudC een flink bedrag in elk geval. Na het heel toffe Star One ben ik hier destijds nooit in geraakt en dat ligt er vooral aan dat ik de stijl destijds niet echt trok. De pompeuze power metal die Star One soms is vond ik wel gaaf, maar het experimentele en progressieve van The Human Equation niet.

En toch moet ik er aardig wat van meegekregen hebben, want in de tussenliggende jaren heb ik het nauwelijks gedraaid en is eigenlijk nu pas de echte ontdekking gekomen. Toch komen de meeste nummers me vrij bekend voor. Maar toch was er weer genoeg te ontdekken en zodoende steeg de 3,5* die ik in eerste instantie wilde laten staan naar een welverdiende 4,5*. Hoewel ik meer van de songgerichte aanpak houd, zoals op Star One, is deze aanpak flink gaan groeien. Op het bonusdvd'tje dat bij deze cd staat, zegt Arjen zelf al dat dit album eigenlijk van elk Ayreon album wel iets heeft. Daar ben ik het mee eens, al steekt het experimentele gehalte van Actual Fantasy er wel met kop en schouders er bovenuit. De grootste gok van Arjen is toch wel de inzet van allerlei strijkers, blaasinstrumenten en wellicht een aantal unieke instrumenten die ik nu vergeet. Een didgeridoo is wel heel erg leuk, zo blijkt hier. Echt superorigineel is het ook weer niet, want door de albumgerichte aanpak en de vele toetsen en toeters en bellen, doet dit album vaak denken aan Yes. Geen probleem uiteraard, want ik ben dol op (oude) Yes. Door de fluiten schiet Focus vaak te binnen. Het kan aan mij liggen, maar het viel me wel op dat de seventeesinvloeden het hardst klinken wanneer de personages in de muziek terugblikken op hun jeugd. Over de composities niets dan complimenten. Ook het verhaal is erg goed. Doordat je heel erg in de psyche kruipt van de hoofdpersoon, doet het verhaal me denken aan Alice in Wonderland. Door alle emoties die aan bod komen, moest ik denken aan verschillende personages die Alice tegenkomt.

Qua zangers was ik vroeger al blij met Mikael Akerfeldt. Ik was in die tijd al groot fan van Opeth. Verder vallen in positieve zin vooral Eric Clayton, Devon Graves en Irene Jansen. Ze doet natuurlijk veel aan haar zus denken, maar ze heeft gelukkig ook wel iets eigens. James Labrie valt me in elk geval niet tegen hier. Ik ben geen fan van Dream Theater en zal dat waarschijnlijk ook nooit worden. In dat opzicht klopt het gerucht wel dat Arjen het beste uit zijn gastzangers kan halen. Ook daarom is het wel tof dat Arjen zelf niet misstaat in dit gezelschap. Hij heeft een heel prettige stem waar ik iedere keer weer een soort Beatlesgevoel a la The Magical Mystery Tour bij krijg. Dikke complimenten ook voor dit album dat op het moment van schrijven gewoon weer aan staat en geen seconde verveelt door de geweldige composities en prachtige arrangementen.

Tussenstand:
1. Star One - Space Metal
2. Ayreon: The Universal Migrator - Part One: The Dream Sequencer
3. Ayreon - The Human Equation
4. Ayreon: The Universal Migrator - Part Two: Flight of the Migrator
5. Ayreon - The Final Experiment
6. Ambeon - Fate of a Dreamer
7. Ayreon - Into The Electric Castle
8. Ayreon - Actual Fantasy

The Human Equation is na Into The Electric Castle eigenlijk weer het eerste Lucassen-album waarop de typische potpourri van muziekstijlen weer te horen is. De stevigere gitaren van Space Metal en Flight Of The Migrator zijn gebleven en in dat opzicht klinkt dit album zeker steviger dan ITEC. Ook productioneel klinkt dit album een stuk strakker en moderner dan ITEC.

Dit album kent een fantastische cast van zangers en zangeressen. Ook de voor mij minder bekende namen blijken fantastische zangers te zijn. Magnus Ekwal van The Quill heeft een fantastische soulvolle stem waarmee hij het nummer Day Twelve: Trauma naar grote hoogte zingt. Ook Eric Clayton (Saviour Machine) was voor mij een prettige verrassing met zijn Bowie-achtige klank.

Ik had dit album al even niet meer gedraaid, maar heb me dit weekend weer eens flink ondergedompeld in deze muziek. Ik rekende dit album altijd al tot mijn favoriet na ITEC, maar ik nijg er na ettelijke luisterbeurten naar om dat album zelf boven ITEC te plaatsen. Dat is vooral op basis van de tweede CD, dat een groot hoogtepunt is. Het is de eerste CD die me er uiteindelijk van weerhoudt om dit album op 1 te zetten. De eerste CD begint ijzersterk, maar vanaf Voices t/m Playground vind ik de nummers toch iéts minder sterk. Allemaal relatief natuurlijk, want dit album verdient niets minder dan 5 sterren.

1. Ayreon - Into The Electric Castle
2. Ayreon - The Human Equation
3. Star One - Space Metal
4. Ayreon -The Dream Sequencer
5. Ayreon -Flight Of The Migrator
6. Ayreon - Actual Fantasy
7. Ayreon - The Final Experiment