menu

The Cure - 4:13 Dream (2008)

mijn stem
3,21 (219)
219 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Geffen

  1. Underneath the Stars (6:18)
  2. The Only One (3:57)
  3. The Reasons Why (4:35)
  4. Freakshow (2:30)
  5. Sirensong (2:23)
  6. The Real Snow White (4:43)
  7. The Hungry Ghost (4:30)
  8. Switch (3:44)
  9. The Perfect Boy (3:21)
  10. This. Here and Now. with You (4:07)
  11. Sleep When I'm Dead (3:52)
  12. The Scream (4:37)
  13. It's Over (4:17)
totale tijdsduur: 52:54
zoeken in:
avatar van deric raven
3,0
En van Charlotte soms?

avatar van reptile71
deric raven schreef:
En van Charlotte soms?
Prima nummer.

2,5
Persoonlijk vind ik dit een teleurstellend album van de heren. De lichtpuntjes vind ik Sleep When I'm Dead, The Only One en The Real Snow White.

avatar van RuudC
2,5
Ligt het aan mij of doet The Cure vooral een poging om te klinken als de Britse bands die populair waren rond 2008? In elk geval klinkt dit album heel druilerig en heeft The Cure eigenlijk nog maar weinig te melden.Het loopt gewoon niet lekker en er worden paden verkend die eigenlijk niet passen. Slecht is het niet hoor. Robert Smith is nog goed bij stem. Het album is vooral rommelig en ongeïnspireerd. Een voldoende zit er voor dit slotstuk van The Cure niet in. Voor een band die eigenlijk vaak net niet mijn ding is, heb ik maar weinig onvoldoendes hoeven uitdelen. Ik snap de populariteit wel. Het moet ook wel echt een fenomeen geweest zijn. In deze eeuw is daar nog maar weinig van over helaas.


Eindstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Door
6. Wish
7. The Cure
8. Three Imaginary Boys
9. Wild Mood Swings
10. Bloodflowers
11. 4:13 Dream
12. The Top
13. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

avatar van Chameleon Day
RuudC schreef:
5. The Head On The Floor


Welke plaat is dat? Ik weet het, zeker t.t.v. Porn was Smith nogal psychopatisch en had hij zich wellicht aan een 'beheading' schuldig kunnen maken - immers: "It doesn't matter if we all die" - maar bij mijn weten heeft hij rondom dat thema geen album uitgebracht.

avatar van RuudC
2,5
Haha, zeven recensies lang heeft niemand dat opgemerkt. Mezelf incluis

avatar van luigifort
Beter dan Kiss Me 3x?

avatar van Castle
2,5
luigifort schreef:
Beter dan Kiss Me 3x?

kiss me 3x is meer van alles wat
Maar beter nee dat niet
Dit is meer net niet voor bijna alles

avatar van RuudC
2,5
Ik vond kiss me echt een ongelooflijk irritante plaat.

avatar van luigifort
#teamlennert

avatar van deric raven
3,0
RuudC schreef:
Ik vond kiss me echt een ongelooflijk irritante plaat.


Die mening hoor ik vaak. Zelf vind ik het hun meest veelzijdige plaat. De beste kwam hiernaar.

avatar van Castle
2,5
deric raven schreef:
(quote)


Die mening hoor ik vaak. Zelf vind ik het hun meest veelzijdige plaat. De beste kwam hiernaar.


De beste kwam hierna.... vanuitgaande dit album kan het volgende ...... toen ging de wekker

Lachende derde
RuudC schreef:
Ik vond kiss me echt een ongelooflijk irritante plaat.


Een boeiende, veelzijdige en experimentele plaat, ja. Irritant? Misschien alleen voor hen die te jong waren om hem op waarde te schatten in de tijd dat ie uitkwam.

avatar van herre48
3,5
Zeker niet hun beste. Underneath The Stars though.... toppertje!

avatar van lennert
3,0
Dit laatste album doet me dan weer bijna helemaal niets. Buiten de latere tracks Sleep When I'm Dead, It's Over en The Scream vind ik het zelfs een opvallend lichtvoetige plaat met vooral ongevaarlijke nummers. Op deze nummers komt ook weer iets van de klassieke inspiratie terug, maar verder vind ik deze toch behoorlijk missen. Geen grote ramp, op de achtergrond luistert het prima weg, maar het is geen plaat die ik bewust snel nog eens op zal zetten.

The Cure is wel een hele fijne band gebleken. Ergens had ik het ook verwacht dat het me allemaal zou gaan bevallen, maar zulke pareltjes als Pornography en Disintegration had ik niet durven dromen. Ik heb de komende tijd nog een hoop aan te schaffen.

Tussenstand:
1. Pornography 5*
2. Disintegration 4,5*
3. Faith 4,5*
4. Kiss Me, Kiss Me 4*
5. The Head On The Door 4*
6. Seventeen Seconds 4*
7. Bloodflowers 4*
8. The Cure 4*
9. Wish 4*
10. The Top
11. Three Imaginary Boys 3*
12. 4:13 Dream 3*
13. Wild Mood Swings 2,5*
Gemiddelde: 3,81*

avatar van davevr
3,5
Underneath the stars is een echt goed nummer

avatar van RonaldjK
3,0
Met 4:13 Dream maakte The Cure een gitaarplaat met een prominente rol voor Porl Thompson. Je zou het enigszins met het debuut van The Cure kunnen vergelijken. Daar klonk echter koele postpunk-new wave en hier scheurt Thompson vooral.
Gelukkig ontbreekt psychedelische muziek met schreeuwzang; Smith zingt vooral. Toch ben ik blij dat dit oorspronkelijk als 2-cd bedoelde schijfje een enkele is geworden. Dit omdat pakkende melodieën schaars zijn, net als de toetsenpartijen van voorheen. Deze maakten de muziek warmer en dieper, of zelfs heavy zoals op Pornography (1982). Het drumgeluid is evenmin iets wat me bevalt met zijn te prominente potten-en-pannenstijl in de stijl van de jaren ’90 en ’00. Een bewuste keuze van producer Keith Uddin met co-producer Smith.

Mijn hoogtepunten: het vrij ingetogen Sirensong, plus de refreinen van The Real Snow White en The Perfect Boy. Zijn expliciete liefdesverklaring in The Only One, Smith is dan inmiddels alweer twintig jaar getrouwd met zijn Mary, is sympathiek in zijn openhartigheid.
Vrijwel gelijktijdig met het album verscheen een remix-EP, die ik gezien mijn voorkeur en de reacties op MuMe liever oversla…

4:13 Dream blijft ondanks alle beloften tot op de dag van vandaag het laatste reguliere studioalbum dat The Cure uitbracht. Desalniettemin zat en zit de groep verre van stil. Begin 2011 keerde toetsenist Roger O'Donnell definitief terug, vanaf mei dat jaar tijdelijk vergezeld door verloren zoon Laurence “Lol” Tolhurst, de verzoening tussen Tolhurst enerzijds en Smith en de anderen anderzijds definitief makend. Bij de daaropvolgende Australische tournee, gefocust op de albums Seventeen Seconds-Faith-Pornography, fungeerde Tolhurst als tweede toetsenist, waarover hij een ontroerend hoofdstuk wijdt in zijn biografie 'Cured' (2017).
Reeds jarenlang woonachtig in Hollywood deed de terugkeer in Engeland, met name Brighton, veel met hem. De tournee in Australië werd gevolgd door concerten in Londen, New York en Los Angeles.
Hierna ging hij weer zijns weegs, met zijn band Levinhurst in de periode 1999 – 2014 drie albums en drie EP’s uitbrengend, deels op streaming te vinden. Ook die groep is nu dus al geruime tijd stil, waarbij ik de grijzende Tolhurst vermoedelijk niet zou herkennen als ik hem op straat zou tegenkomen.

In mei 2012 verliet Thompson opnieuw de groep. Zijn tijdelijke vervanger was Reeves Gabrels, die ik leerde kennen bij David Bowies Tin Machine. Al spoedig werd hij vast bandlid met een stijl die ik veel liever hoor dan die van zijn voorganger.
Afgelopen november speelde The Cure in Amsterdam een fantastische show. Hierin was niet één nummer vanaf 1996 opgenomen, dus niets van Wild Mood Swings, Bloodflowers, The Cure of 4:13 Dream.
Wél (als ik goed heb) vijf nieuwe nummers: Alone opende het concert, later achtereenvolgens And Nothing is Forever, A Fragile Thing en Endsong, waarna I Never Can Say Goodbye de eerste toegiftenset opende. Bovendien kwam Burn voorbij, in 2004 te vinden op cd3 van verzamelbox Join the Dots. Genoeg pareltjes voor een opvolger van dit matige 4:13 Dream !

Gast
geplaatst: vandaag om 23:56 uur

geplaatst: vandaag om 23:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.