menu

Tim Buckley - Lorca (1970)

mijn stem
3,83 (155)
155 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Avant-Garde
Label: Elektra

  1. Lorca (9:53)
  2. Anonymous Proposition (7:43)
  3. I Had a Talk with My Woman (5:55)
  4. Driftin' (8:10)
  5. Nobody Walkin' (7:30)
totale tijdsduur: 39:11
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
Mijn moeder had de 5-cd box (Original Album Classics) gekocht en ik ben inmiddels aanbeland bij Lorca. De eerste twee platen vond ik goed maar vanaf Happy Sad begon ik het echt geweldig te vinden. Op deze plaat heeft Buckley mij volledig in zijn greep, dat deze plaat in 1970 is gemaakt! Het wringt, het is duister en tegelijkertijd prachtig. Tim gebruikt hier zijn stem echt als een instrument en de bijna free-jazzbegleiding past daar geweldig bij. Ik hoor elementen die bij de latere Scott Walker terughoor. Dit kan wel eens een van mijn favorieten worden!

avatar van musician
2,0
Ik heb erg mijn best gedaan, de afgelopen 2 jaar, maar ik vind hier eerlijk gezegd helemaal niets aan.

Daarmee wil ik verder helemaal niemand tegen zijn schenen schoppen , maar ik kan er gewoon niets mee.

Lange uitgesponnen nummers met nagenoeg geen enkele variatie, de vocalen van Buckley daarbij, ik vind het alles bij elkaar dodelijk saai. Nobody's walkin' moet dat dan nog enigszins doorbreken maar is voor mij te laat. Gezien alle positieve reacties hier van de hoogewaardeerde mede users heb ik nog lange tijd gedacht dat het aan mij lag.

Maar dit album gaat echt niets opleveren tussen Buckley en mij. Dat eerste album vind ik nog alleraardigst maar dit gaat voor mijn gevoel nergens over en het gaat ook vooral nergens naar toe. Het kabbelt sombertjes voort en na 39 minuten is het afgelopen. Lange minuten, ook vandaag overwoog ik het album na de eerste track op de transferlijst te zetten.

Beter wordt het dan vervolgens niet meer, tot dan nog het genoemde Nobody's walkin'. Ik vermoed dat ik dit album niet begrijp, dat zal het zijn. Dan hoeft ook gelijk niemand zich beledigd te voelen....

Hendrik68
Waarom moet iemand zich beledigd voelen over een eerlijke mening? Je hebt het geprobeerd en het is niet gelukt, jammer. Ik zag vorig jaar het setje van 5 CD's vrij goedkoop op internet. Ik dacht, dat kan ik niet laten liggen. Maar om nou te zeggen dat ik hele hoge verwachtingen had, nee. Maar eenmaal in huis begon ik te luisteren en hield nooit weer op.Ik herkende een enorme schoonheid die ik wel eerder had gezien in de muziek, maar niet op deze manier. Mijn favoriet is deze laatste, al nadert Happy Sad met rasse schreden. Jou is het helaas niet zo vergaan, maar ik snap het best, het moet je wel liggen.

avatar van AdrieMeijer
5,0
Tja, dat blijft toch boeiend... Waarom hoort de één saaie muziek, en de ander een meesterwerk? Het zal ongetwijfeld ook te maken hebben met de omstandigheden (Wrong Place, Right Time of elke denkbare variatie daarop) waaronder je kennis maakt met die muziek.
Als ik de eerste tien cd's van de MuMe top 250 bekijk, zie ik er maar liefst zes bij waar ik persoonlijk geen fluit aan vind. Gek hè, iedereen dweept met Pink Floyd, maar ik HOOR het gewoon niet.

Hendrik vraagt zich terecht af hoe iemand ooit beledigd kan worden door een eerlijke mening, maar jammer genoeg bestaat dat wel op dit Forum. Ooit heb ik me eens kritisch uitgelaten over Jeff Buckley, nou ik kon meteen een andere identiteit aannemen en een bodyguard inhuren... Als ik me beledigd zou voelen door alle mensen die Tim Buckley niets aan vinden, dan kan ik wel in een hutje op de hei gaan wonen.

avatar van Don Cappuccino
Beledigd voelen om een mening van iemand is ronduit zielig. Ik kan echt wel begrijpen dat musician deze plaat langdradig vind. Bij mij is dat juist een positief punt van de plaat, ik word er helemaal ingezogen. Mijn moeder had trouwens de box nu ook helemaal beluisterd en ook zij vond Lorca de beste plaat.

avatar van Droombolus
4,0
AdrieMeijer schreef:
Gek hè, iedereen dweept met Pink Floyd, maar ik HOOR het gewoon niet.


Daar maak je geen vrienden mee , maar ik heb er ook niks mee. De vroege Floyd vind ik prima, maar bij Atom Heart Mother ging het definitief fout wat mij betreft. Mijn baas dacht me een keer te trakteren op een optreden van een PF tribute band ( we hebben er ongeveer 10 in NL ) en ik had echt moeite het hele optreden uit te zitten.

avatar van AdrieMeijer
5,0
Don Cappuccino schreef:
... Mijn moeder had trouwens de box nu ook helemaal beluisterd en ook zij vond Lorca de beste plaat.

Jij boft maar weer met zo'n moeder! Toen ik zo oud was als jij (ja, jongens opa vertelt weer over vroeger) was er één groot schrikbeeld: de kans dat mijn ouders mijn plaat leuk vonden. Dan was er iets HEEL ERG fout. Zo'n plaat belandde dan in het rijtje vreselijke vergissingen.

avatar van Droombolus
4,0
Mijn moeder kon tot '66 een behoorlijk eind meekomen, daarna was ze blij dat ik een eigen koffergrammofoon op m'n slaapkamer had en mijn "herrie" niet meer in de huiskamer hoefde te draaien.

Misterfool
Experimentele muziek geeft mij soms een kick van hier tot Tokyo. Heerlijk hoe de aanvankelijke troebelheid opklaart. Alsof ruwe olie in water verandert Dit album geeft mij die kick niet. Deze muziek lijkt mij haast een trap na te willen geven. Elke keer vind ik mij half verduft in deze muzikale steeg terug. Katerig na alweer het verlies van 40 minuten van mijn leven. Hoe een dramatiek!, hoe een richtingloosheid!. 2* verdien je Lorca, meer zul je van deze mr.fool niet krijgen

avatar van Paalhaas
5,0
Dwaas!

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Droombolus schreef:
een eigen koffergrammofoon

Die smiley is inmiddels nergens meer voor nodig Droombolus, ik was gisteren bij een alternatieve platenwinkel en daar stonden die koffergrammofoons ook weer te koop, in drie verschillende kleuren (fifties-pasteltinten), echt het ouderwetse model waarbij je het deksel niet kon dichtdoen als er een elpee oplag, en de eigenaar vertelde dat ze als warme broodjes over de toonbank gingen : "Tja, als ik daarmee de teruglopende CD-verkoop kan compenseren..." (Hij heeft ook al een grote vinylafdeling – nu de cassettebandjes nog!)
 

avatar van PaulKemp48
5,0
Deze LP was de enige Buckley welke ik nog niet kende en gezien de commentaren een lastige om doorheen te komen. Eindelijk op een geschikt moment in z'n geheel beluisterd. 's Nachts in het pikkedonker met draadloze koptelefoon op het hoofd want huisgenoten kunnen dit niet waarderen. Het is een onvoorstelbare mooie plaat. Wat zou deze man allemaal gemaakt hebben als hij niet zo jong gestorven was.

avatar van Droombolus
4,0
Tim heeft een waanzinnige hoeveelheid platen achtergelaten voor de korte tijd dattie geleefd heeft, dus daar moeten we dan weer dankbaar voor zijn..........

Hendrik68
Ik vind persoonlijk dat hij gruwelijk snel het artistieke hoogtepunt bereikte, maar dat hij na Lorca ook weer razendsnel terugkeerde naar een beduidend lager niveau. Zeg maar gerust middelmaat. Ik weet, het is vloeken in de kerk, maar Buckley is voor mij de man van het supertrio Happy Sad, Blue Afternoon en Lorca. De 2 albums ervoor zijn een opmaat naar dat trio, maar alles wat erna komt is een soms best wel steile helling naar beneden. Hoe hij zich later zou herstellen zullen we nooit weten. Iets in mij zegt dat hij de electronische hoek in zou zijn gegaan.

avatar van Ataloona
5,0
Helemaal geen vloeken in de kerk hoor. Danig mee eens, al zou ik aan dat rijtje Starsailor nog toevoegen.

avatar van AdrieMeijer
5,0
Gisteren weer eens Sweet Surrender van Greetings From LA beluisterd. Als we het over steile hellingen, diepe dalen en hoge pieken hebben dan is dit voor mij de absolute top. Maar ik ben met Hendrik eens dat het Supertrio een artistiek hoogtepunt is. Hoe bestaat het dat iemand dat in zo'n korte tijd bij elkaar schrijft.

avatar van bikkel2
Ik vind Tim een fascinerend artiest, met zonder twijfel één van de uniekste stemmen ooit.

Ik ken twee nummers van dit album, de titelsong en I Had A Talk With My Woman.
Het zijn aparte stukken waar ik nog niet precies weet wat ik er mee aan moet.

Ga toch eens het album in zijn geheel beluisteren, misschien als geheel dat het kwartje dan valt.

Ik heb een paar jaar terug Starsailor: The Anthology gekocht en die ligt regelmatig in de cd-speler.
met name zijn wat zweverige, maar bloestollend mooie prille werk vind ik indrukwekkend.

avatar van Huygens
4,5
[quote]willemmusic schreef:
(quote)


Het klopt dat je die S niet hoort, niet direct in ieder geval. Hij zingt OtherrrrrrrrrrrrrrS. Er zitten een paar seconden tussen.
Beetje late reactie, maar misschien heb je er wat aan.

avatar van willemmusic
q. Huygens
Beetje late reactie, maar misschien heb je er wat aan.

Bedankt en ik draai het album maar nog weer een keer ( en echt niet alleen voor dat woordje)!

avatar van Johnny Marr
3,5
Intrigerende plaat, misschien dat deze nog gaat groeien.
Overigens is het laatste nummer precies wat dit album nodig heeft, een laatste energiestoot, want bij Driftin' dreigde ik toch even m'n aandacht te verliezen...

avatar van niels94
4,5
Zo, deze plaat is ineens, na jaren, enorm binnengekomen. Ik vond het altijd wel aardig, maar niet zo verdomd intens.

Is het omdat ik de ongebruikelijke structuren eindelijk beter doorgrond? Omdat ik op muzikaal vlak wat meer gewend ben geraakt?

Welnee, ik kan gewoon de zang van Tim Buckley plots écht waarderen. In zijn algemeenheid, want mijn waardering voor Happy Sad is om die reden ook ineens omhoog gevlogen Hoe zoiets gaat, geen idee.

Tijd om de rest van het oeuvre van deze man maar eens te leren kennen.

avatar van AbleMable
4,0
Lorca is in dezelfde periode opgenomen als Blue Afternoon en na Blue Afternoon uitgebracht door Elektra. Maar het behoort zeker niet tot dezelfde sessie's. Doen op Lee Underwood na ook andere muzikanten op mee, en Carter Collins is met zijn bonga's op dit album weer prominent aanwezig (Op Blue Afternoon maar slechts op 1 nummer).
Lorca ligt in mijn ogen ook meer in het verlengde van Happy Sad, is alleen nog wat experimenteler en avantgardistischer. En met nog wat meer stemacrobatiek. Verder vind ik Lorca ook kwa sfeer dichter bij Happy Sad liggen dan bij Blue Afternoon. Het is zeker geen slecht album maar heb er toch wat meer moeite mee dan met zijn twee voorgangers. Het is mij soms net te gekunsteld. En voor mij zijn het de eerste twee nummers die het album naar beneden trekken maar vanaf I Had A Talk With My Woman is het weer puur genieten en bereikt Tim Buckley weer een ontzettend hoog niveau. Beetje dus een album met twee gezichten voor mij.

1. Blue Afternoon
2. Happy Sad
3. Goodbye And Hello
4. Lorca
5. Tim Buckley

avatar van Paalhaas
5,0
AbleMable schreef:
Carter Collins [...] met zijn bonga's

Is dat een instrument uit Congo?

Bongo (trommel) - Wikipedia - nl.wikipedia.org
Conga - Wikipedia - nl.wikipedia.org


avatar van AOVV
4,5
Het komt vaak een tikkeltje lullig over, vind ik, als de zoon de vader in populariteit overstijgt. Tim Buckley is één van de artiesten die het overkomen is; terwijl hij zelf vooral in het wereldje een gekend en ook wel fel gewaardeerd artiest is, heeft zoon Jeff wereldwijd furore gemaakt met zijn album Grace, en dan vooral zijn hit Hallelujah, hoewel slechts een cover van Leonard Cohen. Nu is lullig misschien niet meteen het juiste woord, want elke vader wil zijn kind wel zien schitteren, denk ik. Er komt echter nog eens het tragische aspect van Tim Buckley’s wel zeer vroegtijdige dood bij (hij was net een paar maanden te oud om nog tot de illustere 27 Club te behoren), zoals bij wel meer artiesten te wijten aan een overdosis.

Dit album is vernoemd de Spaanse surrealistische dichter Federico García Lorca, die zich fel verzette tegen dictator Franco tijdens de Spaanse Burgeroorlog, en in 1936 uiteindelijk zou worden vermoord. Het album bestaat uit vijf songs die op zichzelf kunnen staan, maar ook een mooi, jazzy geheel vormen. De hoofdingrediënten? De onconventionele, uitdagende en spannende instrumentatie; indringende, poëtische teksten; maar vooral: Buckley’s unieke stemgeluid.

Het album opent met het titelnummer, en dat klinkt meteen erg bezwerend, niet in het minst door de zang van Buckley zelf, die zijn stem echt als een extra instrument inschakelt, wat ik bij momenten heus indrukwekkend vind. Ook het orgelspel van John Balkin speelt een belangrijke rol in het neerzetten van het wat dreigende sfeertje (doet me zelfs wat denken aan horrorfilms van het creepy soort), en de wat surrealistische tekst hint ook duidelijk naar de inspiratie van García Lorca. Dit is echt zo’n song waarvan ik denk: Kijk, dit is nu een geweldig effectieve manier om een album mee in te zetten!

Anonymous Proposition is het meest rustige nummer van de plaat, het draagt zelfs iets contemplatief in zich. De bas speelt hierin een belangrijke rol, en zorgt voor een jazzy gevoel, vlak onder de oppervlakte. Buckley’s stem daarentegen maakt soms wel wat gekke bokkensprongen, wat voor een aardig contrast zorgt met de muziek. Hij doet dit over een mooie tekst die zich enige dichterlijke vrijheid aanmeet:

”This time you’ll learn that love is just a slave;
To where your heart beats stronger”


De manier waarop Buckley die woorden er als het ware uitperst aan het eind: meesterlijk!

De volgende song is I Had a Talk with My Woman. In dit nummer speelt Carter C.C. Collins een cruciale rol, door een hypnotiserend ritme aan te geven op zijn conga’s. De elektrische en akoestische gitaar gaan een fijne interactie aan. Dit alles vormt een vruchtbare voedingsbodem voor de zang van Buckley, die andermaal geweldig klinkt. Buckley neemt zijn tijd om de tekst lang en breed uit te smeren, wat de impact van de woorden alleen maar versterkt. Tijdens het refrein (of hetgeen er nog het meest op lijkt, in ieder geval) krijgt de song wat meer pit, en die extra intensiteit blijft prettig hangen tot aan het eind. Buckley gaat tekstueel op eloquente wijze het debat aan met de Almachtige, en uiteindelijk komt het er toch op neer dat je het zelf moet zien te klaren: ”All alone in this cold world”.

Driftin’ klinkt op het eerste gehoor als een liefdesliedje op zijn Tim Buckley’s. De eerste zin alleen al is goud waard: ”When there’s wine in your belly”. Ik weet niet goed waarom, maar die zin staat echt in mijn geheugen gegrift. Na het intro, met een achttal regels, begint de song op melodieus vlak pas echt, met dat heerlijke gitaarloopje waarover Buckley ”I’ve been drifting…” zingt. In dit nummer haalt Buckley ook zijn meest indrukwekkende vocale exploten stoten uit. Ook hier komt het surrealistische karakter van de teksten, al dan niet versterkt door het onder invloed zijn van drank, drugs of wat dan ook, sterk naar voren. Buckley zoekt troost (”I came here to hold and to be held for a while”), ook al weet hij dat zijn geliefde bepaald niet monogaam is, en laat hij dat in niet mis te verstane bewoordingen blijken (”Your sheet reeks of others”). Vooral in het tweede deel, waar het dromerige gitaarspel meer vrijheid krijgt, waan je je in een koortsdroom, maar dan wel eentje van het ontzettend aangename soort. Het is zelden aangenamer verloren lopen dan in deze fantastische song van Tim Buckley.

De rust die Driftin’ in zich draagt, wordt door de afsluiter gelijk weggevaagd. Nervositeit heerst, Buckley hitst de massa nog wat op met zijn capriolen. Tekstueel begint de tekst met een klassieke bluesstructuur, het refrein is dan weer wat vrijer en vinniger van aard. de begeleiding op conga’s werkt andermaal hypnotiserend. De vocale acrobatiek in het middenrif van de song is ook onweerstaanbaar. Buckley gebruikt zijn stem als geen ander, erg uniek, en weet de aandacht onverwijld vast te houden.

Een trip van een kleine 40 minuten. Niets minder dan dat is Lorca, het vijfde studioalbum van Timothy Charles Buckley III. Dompel je onder en geniet.

4,5 sterren

avatar van AdrieMeijer
5,0
Dat gitaarspel van Tim Buckley op deze plaat heeft me 20 jaar hoofdbrekens bezorgd. Tijdens de coronacrisis had ik weer wat tijd om me er in te gaan verdiepen en nu ben ik er helemaal uit. Buckley stemde zijn gitaar waanzinnig laag (B E A D f# b) en dan blijken songs als Driftin' en I Had a Talk With My Woman plotseling best speelbaar. Voor geïnteresseerde gitaristen: kijk eens op Tim Buckley Guitar Chords

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Soms heb je dat: je hoort een gelijkenis en je weet dat je de zoveelste bent. Ik hoor nu Lorca en denk steeds aan The Doors - l’ America. Zal allemaal wel. Bij mij valt het kwartje vandaag

Gast
geplaatst: vandaag om 03:42 uur

geplaatst: vandaag om 03:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.