menu

Antony and the Johnsons - The Crying Light (2009)

mijn stem
3,81 (424)
424 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Secretly Canadian

  1. Her Eyes Are Underneath the Ground (4:24)
  2. Epilepsy Is Dancing (2:42)
  3. One Dove (5:24)
  4. Kiss My Name (2:48)
  5. The Crying Light (3:18)
  6. Another World (4:00)
  7. Daylight and the Sun (6:21)
  8. Aeon (4:35)
  9. Dust and Water (2:50)
  10. Everglade (2:58)
  11. My Lord My Love * (3:17)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 39:20 (42:37)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
5,0
Al een tijd had ik sterk het gevoel dat ik de nieuwe Antony & the Johnsons met kerst voor het eerst zou gaan horen. En opeens was daar inderdaad kerstengel KampF die zachtjes fluisterde dat ik op zoek kon gaan naar The Crying Light en hij wees me de weg naar het licht; het licht in de duisternis, want dat is dit album zeer zeker wist ik na de eerste wat vluchtige luisterbeurt al meteen.
De EP Another World liet een wat zwaarder geluid horen en met alle voorbeschrijvingen was ik een beetje bang dat dit ook op zou gaan voor deze derde cd van dit bijzondere gezelschap. Het bleek niet zo te zijn: Antony gaat voort waar hij gebleven is. Okee, de verrassing is minder omdat hij zijn geluid op zeer veel albums heeft laten horen als gastartiest. Maar oh, oh, wat is dit weer een schitterend stukje muziek geworden; een waar luistergenot.
Het begint al met het somber klinkende Her Eyes Are Underneath the Ground. Ik hoef niemand meer te vertellen dat de vocalen van Antony in de categore love-or-hate-it vallen. Mensen die zijn stem niks vonden op de vorige albums kunnen deze keer dus weg blijven want er is niets veranderd. De toonzetting van het nummer is somber maar heeft tegelijkertijd iets majestueus. Het klinkt heel gedragen. De muzikale omlijsting is zeer rijk en toch ingetogen en dat maakt dit nummer tot de parel die het is. Heel subtiel weten meerdere instrumenten dit nummer toch klein te houden en tegelijkertijd dat majestueuze te geven en dat is een knappe combinatie kan ik u verzekeren. Vooral als de celli en bassen de laatste minuut zwaar inzetten gebeurt er iets heel moois: alsof het felle licht de donkere wolken openscheurt en zich aan iedereen openbaart.
Heel verrassend is dan het korte, dartelende nummer Epilepsy Is Dancing. Dit nummer sprankelt, bubbelt en lacht de wereld vriendelijk tegemoet. Op sommige momenten lijkt het haast middeleeuwse trekjes te hebben. Minstreel Antony meldt zich aan het hof en vermaakt iedereen die hem maar horen wil. Het nieuwe album zou zwaarder klinken? Niet op dit nummer in elk geval.
Na twee hoogtepunten volgt een misschien nog wel groter hoogtepunt (kan dat eigenlijk nog wel?!): One Dove is de naam en het bruggetje naar kerst is snel gemaakt; deze vredesduif brengt 'peace' en 'mercy' en Antony vraagt zich af of hij degene is 'Where I've Been Waiting For'. Heel subtiel horen we een lichte koerswijziging in het werk van Antony en het is godsgruwelijk mooi hoe hij dat doet. De manier waarop de saxofoon in het nummer verweven wordt is zo ongelooflijk sterk! Ik had niet verwacht dat Antony me nog zou verrassen op dit album maar hij doet het wel degelijk en dus op dit nummer.
De band weet op dit album de juiste balans te vinden tussen het luchtiger werk en de sombere nummers. Kiss My Name klinkt opvallend vrolijk na de klanken van het vorige nummer. Luchtig wil overigens niet zeggen dat het daardoor ook vluchtig is, want Antony blijkt ook een meester in springerige nummers als deze. Op zich niet zo vreemd als je bedenkt dat hij op veel verschillende albums te horen is geweest de afgelopen jaren die heus niet allemaal in de categorie arty of somber vielen.
Titelnummer The Crying Light weet mij in z'n korte duur enorm te ontroeren. Het nummer is eenvoudig van opzet, maar vergis je niet want op de achtergrond hoor je allerlei 'bijgeluidjes' die het nummer iets spannends meegeven. Misschien is dat wel wat me zo enorm aantrekt. Op het eerste gehoor eenvoudig en ondertussen wel zo vernuftig in elkaar gezet: alles klopt en toch brengt hij je in de war want ergens lijkt het juist weer niet te kloppen. Zo'n nummer is dit absoluut.
Another World kennen we allemaal al van de gelijknamige EP, een EP die zeker de moeite van aanschaffen waard is vanwege de extra tracks die er op te vinden zijn. Het nummer zelf is vrij eenvoudig en is voor mij misschien wel de mindere God op The Crying Light. Mindere God wil niet zeggen dat ik het slecht vind, integendeel, maar het staat wat verder van me af. Hier luister ik meer met bewondering en minder met emotie denk ik. Dit raakt op andere wijze.
Daylight and the Sun is het langste nummer van dit album. Het voelt aan als de sleutelsong van deze cd. Het is klassiek van opzet en prachtig vormgegeven. Na One Dove denk ik het tweede absolute hoogtepunt. In dit nummer zitten alle Antony-ingrediënten verpakt met pathos als grootste etiketje. Hierop horen we alle klasse die Antony Hegarty in zich heeft naar buiten komen. Dit gaat onbetwist een klassiek nummer van hem worden, dat kan haast niet anders. Voor mij persoonlijk is dit nummer een muzikaal gezien zeer rijk avontuur waar ik elke luisterbeurt een beetje van probeer te snoepen om het vervolgens beetje bij beetje op te slaan om vervolgens nooit meer los te laten. Dit soort muziek wil ik voor altijd met me meedragen.
Aeon is ook weer zo'n nummer dat aanvankelijk eenvoudig overkomt maar wederom allerlei kleine trekjes heeft die het iets vervreemdends meegeven. Hier hoor ik een beetje het geluid van Lou Reed in terug, een artiest met wie Antony ooit op tour is geweest en zichzelf daar op de kaart wist te zetten door Perfect Day de hemel in te zingen. Dit nummer gaat denk ik langzaam uit zijn schaduw komen na verloop van tijd. Nu moet het Daylight and the Sun voor zich dulden maar Aeon gaat zijn plek ook veroveren, let maar op. Antony durft zich vocaal op een iets andere wijze te laten gaan dan we gewend zijn. Het heeft iets rauws en dat is toch een nieuw trekje. Maar wat is dit nummer toch sterk zeg: als je dit programmeert na een toch al zo'n geweldig nummer kan ik niet anders dan zeer diep buigen voor deze kunstenaar.
Dust and Water is een korter nummer en ietwat zweverig. Minimale begeleiding en toch sfeer maken; het is iets wat we Antony al vaker hebben horen doen en waarom niet nog eens?! Vocale acrobatiek is wat dit nummer maakt tot wat het is: een bescheiden nummer in dienst van het album maar zeker niet onmisbaar.
Afsluiter Everglade is een ontroerend liedje. Ook hier is het weer de combinatie tussen de vibrato van Hegarty en de schitterende muziek met deze keer de fluit in de hoofdrol. Ik krijg er kippenvel van als ik het hoor en dat is wat alleen de allergrootsten voor elkaar krijgen.

Ik keek ongelooflijk uit naar een nieuw levensteken van Antony & the Johnsons en dat kwam eerst in de vorm van een prima EP, een EP waar ik even de tijd voor nodig had en die het niet tot de volle mep van 5* zal gaan brengen iets wat andere EP's wel gelukt is. Ik was dus een beetje terughoudend voor wat betreft The Crying Light als album. Daarbij is het ook nog eens zo dat ik Antony nu door en door ken en de beste man heeft al twee 5* albums op naam staan. M.a.w. ik zou al blij zijn met gewoon een sterk album.
Maar wat schetst mijn verbazing? The Crying Light is veel meer dan dat. Het heeft me diep weten te raken en hoe moet je dan uiting geven over zoiets moois als deze muziek? Dat kan alleen maar door mezelf uit te drukken in het geven van glitters. Laten dat er dan gewoon weer 5 zijn net als de voorgaande keren. Vijf sterren in deze kerstnacht is me dit album helemaal waard. Ik ben een zeer gelukkig mens! Een fijne kerst allemaal. Cheers!

avatar van swoon
3,0
Ik ben toch wel ongelooflijk teleurgesteld in dit album. De meeste nummers zijn wel mooi, maar geen enkel doet met mij wat bv. een Hope There's Someone of een What can I do? met mij doet. Ik vind hem hier vooral vaak zagen, Epilepsy is Dancing vind ik gruwelijk, en ook een Everglade vind ik niet veel soeps. Enkel Her Eyes are Underneath the Ground, One Dove en Daylight and the Sun vind ik wel mooi, maar ook nooit zo mooi als de betere nummers op I am a Bird Now

3*

avatar van Lukas
2,0
Na I Am a Bird Now, dat me niet zo erg beviel, toch nog maar een poging gewaagd bij deze. Conclusie is kort, maar krachtig. Het zal nooit echt wat worden tussen Antony en mij. Ik vind het te kitcherig, te nichterig en zijn zangmaniertjes werken op mijn zenuwen. Muzikaal is het verder prima en een schurfhekel kan ik er ook weer niet aan hebben, maar ik kan er maar moeilijk met plezier naar luisteren. Nog een keer 2* en dan bij dezen de toezegging dat ik de man(?) verder links zal laten liggen, gezellig op een hoop met Rufus Wainwright.

avatar van Martin Visser
4,5
Drie prachtplaten op een rij: Antony is here to stay

Ik zal het eerlijk toegeven: het duurde even voordat ik Antony's laatste worp kon waarderen. I am a bird now, zijn tweede plaats, was Antony's grote doorbraak en van die plaat was ik destijds echt kapot. Zo mooi, zo kwetsbaar, zo over the top, zo anders. Later bleken zijn debuut en EP's ook wonderschoon en zeer de moeite waard. Superemotionele zang begeleid door klassiek-aandoende muziek is zijn handelsmerk. En ik kon er lange tijd geen genoeg van krijgen.

Inmiddels is Antony op tal van andere platen opgedoken. Bij CocoRosie, Björk, Hercules and Love Affair, Current 93, Joan as Policewoman, Marc Almond. En vaak was het duet met Antony een van de mooiste nummers op die platen. De magie van Antony heeft velen besmet. Het breidde Antony's roem alleen maar verder uit. Maar inmiddels staat hij allang op eigen benen en heeft hij plaat nummer drie gemaakt: The crying light. In tegenstelling tot I am a bird now geen duetten meer, maar allemaal eigen nummers. En dit album teert ook niet meer op langer bestaande songs, Antony heeft dit werk allemaal recent geschreven.

Daarmee is ook het thema van de travestie en de transgender min of meer weg. Daar stonden de eerdere platen nog vol mee. Maar dat was problematiek waar Antony al vele jaren geleden mee worstelde. Deze plaat gaat over Antony nu. Met als thema: mens en aarde, het meest expliciet verwoord in Another world, waarop hij op prachtige, bijna psalm-achtige wijze de problematiek van klimaat en milieu bezingt. Zonder onheus effectbejag, zonder goedkoop te zijn. Geen gemakkelijke Greenpeace-reclame, maar pure bezorgdheid vanuit een diepe mens-aarde-relatie.

Maar om terug te komen op het begin, het vergde dus even om aan deze nieuweling te wennen. Want, waren de liedjes op I am a bird now nog redelijk gestructureerd, behoorlijk klassiek zelfs, op deze plaat laat Antony de teugels vieren. Niet meer voor de hand liggende songs met coupletje en refreintje, maar een meer vrije aanpak. Absoluut niet chaotisch of verwarrend avantgardistisch, zeker niet. Maar wel een vorm waarop je bij de eerste beluisteringen minder makkelijk greep krijgt. De meezingfactor is bij de eerste tien draaibeurten niet erg hoog, zeg maar.

Gebleven is de zeer klassieke instrumentatie. Veel piano, violen, celli, dwarsfluit, maar ook een electrisch gitaar (Aeon) en een prachtige sax (One dove). Ook de zangstijl is hetzelfde. Al is het een tikje minder larmoyant, minder over het randje. Misschien mis ik dat wel, want dat onbeschaamde over the top zingen op I am a bird now (of op EP I fell in love with a dead boy) kon mij zeer bekoren. Hoewel voor Antony's doen misschien ingetogen, nog steeds snijdt hij diep in je ziel. Deze mannelijke Nina Simone raakt met zijn love-it-or-hate-it supervibrato emoregisters waar bijna geen enkele zanger of zangeres komt. En dat kan je nog steeds doen huiveren en trillen. Zet het volume op tien en je kunt onmogelijk onberoerd blijven.

Het is een kwestie van smaak welk album van Antony je meer apprecieert. Ik vind de vorige net een tandje beter. Maar een ding staat buiten kijf: drie prachtplaten op een rij, Antony is here to stay!

avatar van otherfool
3,5
Zijn vorige deed het toch niet helemaal bij mij, en ook The Crying Light is een 'bij vlagen' plaat geworden. Echt prachtige stukken (Epilepsy Is Dancing bijvoorbeeld is schoner dan schoon), maar soms is Antony toch ook wel een aansteller. Toch vind ik deze over de hele lijn beter dan I Am A Bird Now.

3,5*.

avatar van barrett
3,5
Na 2 prachtige albums met als bekroning een Mercury Price is het natuurlijk afwachten of deze het nog altijd doet. Als deze plaat nog kan boeien of dat ze eigenlijk terug in herhaling gaat vallen. Wel dat doet ze eigenlijk beiden. Het is een zeer boeiende plaat met wederom heel innemende liedjes op een heel Antony and the Johnsons manier.

Langs de andere kant had ik ergens stiekem wel gehoopt dat hij zou gaan experimenteren. Stel je eens voor Anthony goes Ambient alla David Bowies' Low of Anthony goes Electro/Rock alla Kid A van Radiohead.

Het lijken allemaal vage verzinsels, maar vergeet niet zijn werk met Hercules and Love Affair, dat was toch meer electro. Eerlijk gezegt smaakt dat ook wel naar meer... De vraag is of hij er nog iets meer zal doen.

Natuurlijk is dit album zeker een aanwinst aan een rijk musikale bibliotheek die Musicmeter eigenlijk wel is. Voor mijn part kan het nog wel even, maar ik vrees dat deze man toch ergens zal moeten innoveren anders zal zijn formule helaas wat achterhaalt worden.

Over dit album kan ik eigenlijk redelijk kort en bondig zijn, dit is gewoon meer lekkers zoals I Am a Bird Now. Je hoort een gekwelde geest die beschutting zoekt in zijn muziek en zijn teksten (die wederom echt prachtig zijn).

Voor mij duidelijk een 4-4.5, maar voorlopig hou ik het toch op een 4 wie weet stijgt deze plaat nog, zoals I am a Bird Now.

avatar van Devoo
4,0
Je mag draaien en keren hoe je het wilt, maar Antony is een nicht! Een grotere nicht dan deze Antony zul je niet snel vinden. Maar dat hij muziek schrijft die zo wonderlijk mooi is, is gewoon een feit. Bij het luisteren van deze plaat, vind je de rust bij jezelf terug, en kan je genieten van de mooiste teksten die hij ten gehore brengt. De zang van deze man is ook uniek. Hij heeft een mooie lage stem, maar kan ook nichterig hoog zingen. Allebei de stijlen vind ik erg mooi, en hij zingt ook met veel vibratie in zijn stem. Erg goed artiest, die een schitterend album heeft neergezet!

avatar van Ronald5150
2,5
Dit is het soort muziek waarbij ik altijd op twee gedachten hink. Instrumentaal is het allemaal prachtig. In het geval van "The Crying Light" is de sfeer somber aangekleed, veel gebruik van piano en strijkers. De emotie spat er vanaf. Dan is daar de zang, en daar begint voor mij het hinken. Ik hoor dat Antony zijn ziel en zaligheid in zijn songs legt en dat hij het oprecht meent. Maar zijn stem is voor mij zo moeilijk om naar te luisteren. Dit geluid is gewoon niet aan mij besteed moet ik erkennen. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, want muzikaal gezien is dit het toppunt van emotie en daar hecht ik over het algemeen vrij veel waarde aan. Toch heeft het vocale aspect toch een te grote (negatieve) invloed op mijn beleving.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:26 uur

geplaatst: vandaag om 12:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.