Drie prachtplaten op een rij: Antony is here to stay
Ik zal het eerlijk toegeven: het duurde even voordat ik Antony's laatste worp kon waarderen.
I am a bird now, zijn tweede plaats, was Antony's grote doorbraak en van die plaat was ik destijds echt kapot. Zo mooi, zo kwetsbaar, zo over the top, zo anders. Later bleken zijn debuut en EP's ook wonderschoon en zeer de moeite waard. Superemotionele zang begeleid door klassiek-aandoende muziek is zijn handelsmerk. En ik kon er lange tijd geen genoeg van krijgen.
Inmiddels is Antony op tal van andere platen opgedoken. Bij CocoRosie, Björk, Hercules and Love Affair, Current 93, Joan as Policewoman, Marc Almond. En vaak was het duet met Antony een van de mooiste nummers op die platen. De magie van Antony heeft velen besmet. Het breidde Antony's roem alleen maar verder uit. Maar inmiddels staat hij allang op eigen benen en heeft hij plaat nummer drie gemaakt:
The crying light. In tegenstelling tot
I am a bird now geen duetten meer, maar allemaal eigen nummers. En dit album teert ook niet meer op langer bestaande songs, Antony heeft dit werk allemaal recent geschreven.
Daarmee is ook het thema van de travestie en de transgender min of meer weg. Daar stonden de eerdere platen nog vol mee. Maar dat was problematiek waar Antony al vele jaren geleden mee worstelde. Deze plaat gaat over Antony nu. Met als thema: mens en aarde, het meest expliciet verwoord in
Another world, waarop hij op prachtige, bijna psalm-achtige wijze de problematiek van klimaat en milieu bezingt. Zonder onheus effectbejag, zonder goedkoop te zijn. Geen gemakkelijke Greenpeace-reclame, maar pure bezorgdheid vanuit een diepe mens-aarde-relatie.
Maar om terug te komen op het begin, het vergde dus even om aan deze nieuweling te wennen. Want, waren de liedjes op
I am a bird now nog redelijk gestructureerd, behoorlijk klassiek zelfs, op deze plaat laat Antony de teugels vieren. Niet meer voor de hand liggende songs met coupletje en refreintje, maar een meer vrije aanpak. Absoluut niet chaotisch of verwarrend avantgardistisch, zeker niet. Maar wel een vorm waarop je bij de eerste beluisteringen minder makkelijk greep krijgt. De meezingfactor is bij de eerste tien draaibeurten niet erg hoog, zeg maar.
Gebleven is de zeer klassieke instrumentatie. Veel piano, violen, celli, dwarsfluit, maar ook een electrisch gitaar (
Aeon) en een prachtige sax (
One dove). Ook de zangstijl is hetzelfde. Al is het een tikje minder larmoyant, minder over het randje. Misschien mis ik dat wel, want dat onbeschaamde
over the top zingen op
I am a bird now (of op EP
I fell in love with a dead boy) kon mij zeer bekoren. Hoewel voor Antony's doen misschien ingetogen, nog steeds snijdt hij diep in je ziel. Deze mannelijke Nina Simone raakt met zijn
love-it-or-hate-it supervibrato emoregisters waar bijna geen enkele zanger of zangeres komt. En dat kan je nog steeds doen huiveren en trillen. Zet het volume op tien en je kunt onmogelijk onberoerd blijven.
Het is een kwestie van smaak welk album van Antony je meer apprecieert. Ik vind de vorige net een tandje beter. Maar een ding staat buiten kijf: drie prachtplaten op een rij, Antony is here to stay!