De laatste paar maanden heb ik Substrata zoeen dertig keer geluisterd. Het is een makkelijk album om op te zetten. Met een zacht volume en langzaam tempo sleurt het je mee de diepte in. Voor een uur heb je een zuiverende luisterervaring. Ambient melodieën waaien als de wind. Donkere en lichte momenten passeren. Sinds de eerste luisterbeurten is Substrata zeker op me gegroeid.
Alle nummers vind ik zeer mooi. Het enige wat ik kan aanmerken is de oude productie die soms opvalt. Enkele geluiden klinken wat simpel (de hoge trancy monosynth riedels bijvoorbeeld) en deze blokkeren daardoor mijn fantasie een beetje. Toch zijn er zat momenten dat ik daar langs kan kijken. Dit heeft echter wel even tijd nodig gehad. Verder is Substrata geweldig (subtiel) geproduceerd, zet ‘m redelijk luid zal ik zeggen. Tussen de nummers zit een fantastische flow, die met meerdere luisterbeurten opmerkbaar wordt.
jherb schreef:
wat kobresia nog mooier maakt is dat het gaat over een ogenschijnlijk blinde man die een object omschrijft die hij in zijn handen lijkt te hebben. hij benoemt textuur, tastbaarheid en interpreteert kleuren. werkelijk geweldig.
Dit is niet helemaal juist. Geir Jenssen stuurde in december 1997 het volgende antwoord naar iemand van een ambient maling list:
The voice does not belong to a Tarkovsky-movie, but to Karl Nikolajev, a Russian "biocommunicator" (telepath), that is sitting in a room,
trying to "see'' which object is lying on a table two floors up. The Radio Moscow-sequence I got from my own shortwaveradio.
''This is either metal, or painted metal, cold surface. This is either painted metal, or, perhaps, plastic. Multicoloured..there's..Bright. Looks like..maybe it is a toy. The surface is smooth, but there are some sort of ledges. The finger even gets stuck..maybe these are some sort of inlays..or these are letters..or simply projections. Looks like a toy. Metal of different colours or plastic, painted metal. That's all''.
In dit experiment moest Karl Nikolajev twee voorwerpen herkennen, één daarvan was een passer, die hij herkende en een andere een poederdoosje. Het poederdoosje kon de man niet bij naam benoemen maar wel kon hij alle uiterlijke kernmerken geven.