White Lies - To Lose My Life... (2009)

Neeeeeeej, dan snap je gewoon het label POSTpunk niet goed genoeg - da's gewoon een tijdsverankering. Er zijn songs dat ik - zonder te willen kwetsen - Tears for Fears vooruitstrevender en creatiever vind dan The Sound. Het geluid en de inzet van TFF op de eerste is echt wel wavistisch. Psychedelic Furs is gewoon een ontiegelijke posersclub. Het grappige s dat veel mensen hier ook gewoon niet snappen waar de echte vernieuwing start. Teardrop Explodes bijv innovatie en pop in 1 band; The Sound: open emotie, authenticiteit die tot op het bot ging (net als JD).

Ultravox: altijd een geconstrueerde band gevonden - nix mis mee zo lang als de ultieme deconstructor, John foxx, de baas was; die man snapt hoe je muZiek kunt uitkleden. Ure denkt dat je (je) moet aankleden voor muziek.

Teardrop Explosion komt uit dezelfde hoek voort als Echo & the Bunnymen.
Beide frontmannen hebben volgens mij zelfs ooit een poging genomen om samen een band te beginnen.
Postpunk wordt teveel gekoppeld aan Joy Division en David Bowie.
Natuurlijk ligt daar de basis, maar ik heb meer met bands die juist met een eigen invulling van het geheel komen, dan telkens terug grijpen op deze grootheden.
White Lies is voor mij een prettige knipoog terug naar de jaren 80, maar dan wel meer met de betere Top 40 muziek uit deze periode.

Post punk, positive punk, de Engelse pers denkt altijd in hokjes, maar de definities zijn niet duidelijk. Geeft niks, gewoon de muziek luisteren zonder hokjesgeest. Dit album is goed gemaakt en ik zet het ook af en toe op, maar het gevoel blijft achteraf hangen dat de vorm en uitvoering uitstekend zijn, maar de bezieling ontbreekt.

Death, To Lose My Life en Farewell To the Fairground geven mij steeds zoveel positieve energie.
Voor mij blijft dit album een serieuze kandidaat voor mijn Top 10.

Sorry hoor, de enige relatie die ik zie tussen TeardropExplodes en Echo is dat beider frontmannen een relatief groot ego hebben. Muzikaal is er nauwelijks enige verwantschap - TE doet denken aan US ' bubblegum' - Tommi James + Shondels, 1910 Fruitgum Company en meer; E&B doet denken aan The Doors, Electric Flag. White Lies en "eigen invulling" en "prettige knipoog" - zou je willen;iig het management neemt vanaf het eerste moment de boel ernstig serieus - kijk maar eens naar de door mij eerder aangehaalde 'citaten' - oa binnenhoes van het vinyl. Maar goed, ik heb alles van deze band inmiddels 'geruimd' - het kostte te veel tijd en het leverde te weinig, zo ben ik

Crucial Three - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

En ook ik heb dezelfde zonnebril Mjuman.

The Sound verveelt mij echter nooit en krijgt van mij wel het label postpunk, maar dan zit ik nu dus in het verkeerde draadje.

Die zonnebrillen zijn ook echt jaren 80.
Wij noemden zo ook wel Madonna of Cool Cat brillen.

Oké, ze zaten twee maanden in dezelfde groep, maar muzikaal verschillen de beide bands behoorlijk.

Daar ben ik het ook wel mee eens...

Draag ze nog steeds. ...ben geen steek veranderd en ga nog steeds altijd in het zwart.... hahahaha!

Daarom zijn ze waarschijnlijk ieder hun eigen weg gegaan.
Feit blijft dat ze uit dezelfde hoek komen, toch hoor ik zeker wel raakvlakken.
Treason zou ook een Echo nummer kunnen zijn.

Welnee, The Sound blijft prachtig ogv juist die authenticiteit van Borland. Overigens heb ik ook Mac gesproken en Julian Cope. De laatste is een bijzondere mafkees en Mac is een onverbeterlijke narcist - wat een zelfingenomen ventje, die bleef gluren naar de vrouw in het gezelschap (van de VPRO dacht ik)

Julian Cope is een Floored Genius, zoals een genoemde verzamelaar.
Wat bezit hij een talent, maar wat weet hij er af en toe zo verkeerd mee om te gaan.
De indruk van Mac is voor mij ook die van een egocentrisch figuur die stiekem baalt dat hij nooit het succes van The Cure, Simple Minds of U2 heeft gehad.
Neemt niet weg dat hij prachtig werk heeft afgeleverd.

vet leuk album haha doei.

Dit debuut is nog steeds het beste album van deze engelse band, met een smakelijk mengsel van retro new wave en britpop. Het geweldige Farewell To The Fairground is overduidelijk het beste nummer van de plaat, maar er zijn meer sterke tracks, zoals het titelnummer en het fraaie From The Stars. Het lukt de band helaas ook hier niet om over de hele linie indruk te maken, maar qua geluid en sfeer zit men in ieder geval wel precies goed, iets dat op latere albums een beetje ontbreekt.

Heerlijk album. Een van de eerste albums waar ik ook vroeger als jong jochie al veel naar luisterde.
Maar nu ik grofweg tien jaar ouder ben; tekstueel is het ook gewoon heel sterk. Een plaat, compleet toegewijd aan het concept van dood gaan/heengaan en dus best melancholisch is, heeft toch een soort van positieve vibe. Neem bijvoorbeeld Farewell To The Fairground. Serieus nummer: ja. Klinkt het deprimerend: eigenlijk niet zo. Fijne 'oppeppende' nummers. De atmosfeer in de meeste nummers is ook gewoon heel goed. Hele fijne mix o.a. post punk, indie en alt.

Hun beste album. Wat een heerlijke 'eighties' stijl. Ik hoop dat het ze het muzikaal nog eens lukt om terug die kant op de bewegen. In oktober komt een reissue uit op vinyl. Staat op mijn verlanglijstje. In november spelen ze het gehele album in Tivoli. Kijk er naar uit.

Heerlijk duister album waar ik heel blij van word. Fijne 80s sound die de sfeer vervolmaakt.

White Lies luisterden goed naar hun muzikale voorgangers, maar vervolgens ontdoen ze de geleende sound grotendeels van wat het intrigerend maakte. De duistere ambiances van post punk moet je (naar mijn bescheiden mening) niet richting de kant van stadium rock willen trekken, dan ontstaat er botsing van contrasten waarbij de kracht van beide genres wegvalt. Zo eindig je met een generiek geheel, met alleen af en toe een uitschieter. Helaas voor het album zijn dat de eerste 2 nummers, wat het momentum van het album van het album ook zeker niet ten goede komt. Geen fan van dit album.

Toen deze album uitkwam in 2009 heb ik het redelijk veel gedraaid, maar Death, To lose my life en Farewell to the fairground blijven mij het meest bij. Verder dan deze album ben ik ook niet gekomen.

Heerlijke muziek. Het is allemaal niet nieuw wat de band doet, maar het klinkt vrolijk en je voelt gewoon de zon op je schijnen als je dit album hoort. Het spoort alvast aan om de band eens te zien op een festival. Ik hou ook wel van albums met een tiental nummers dat niet te lang aanvoelt. De nummers die het album gehaald hebben, staan daar duidelijk bewust op. Ik ga zeker meer opzoeken van de groep.

Nou één ding is wel duidelijk, de stelling: "maar het klinkt vrolijk en je voelt gewoon de zon op je schijnen als je dit album hoort." is in ieder geval niet post-punk. Ik heb dit album al een tijd niet meer gedraaid maar volgens mij deed het mij het meest aan The Cure (light) denken. Ik ga 'm weer eens opzetten...