Joy Division - Still (1981)

Dat is toch die oververhitte synth?

die overhite synth die Bernard Sumner zelf in elkaar gestoken heeft. Ian Curtis haalde trouwens het einde van Decades niet en werd van het podium geholpen. Van Decades en Ceremony bestaan ook opnames van de soundcheck voor dit optreden.

Still al vanaf 1985 in mijn bezit in LP-uitgave; jazeker, gelukkig zonder zgn. bonustracks!

CD-versie 'geplukt' ; -erven IC/JD hoeven geen geld te verdienen aan 't spleen van IC. Dus.

"Something must break", geen woorden om dat nummer te beschrijven.
Ergens tussen verschrikkelijk pijnlijk en wonderlijk. Nergens een uitweg te vinden, gewoon Ian volgen.
De muziek is krachtig; dwingend, geen ontsnappen aan en dan nog eens die zware stem van Curtis.
Uren duurt dat nummer, en hoe langer het duurt hoe verder het je meeneemt. Op de knieën is niet voldoende, plat op de buik moet en zal je.

Het ga je goed Ian

Toch is mijn hoes (de originele openklaphoes) een stuk grijzer dan deze hoesafbeelding. Deze is zeker van een sterke roker geweest?

Nee de hoes is gewoon jong, de vergrijzing heeft zich nog niet ingezet.

Nou wat mij juist opvalt is dat de gedeeltes van mijn hoes die het daglicht veel hebben gezien (de rug bijv.) wèl een kleur hebben die hier wat op lijkt.

Er bestaan verschillende kleurschakeringen al naar gelang het land of de (re)release.

Joy Division - Still at Discogs

De grijze die reptile beschrijft is volgens discogs dichter bij de originele UK hoes.
De kleur die nu op MusicMeter staat doet vooral denken aan de CD hoes.

Ja, ik had dat ook al bekeken op discogs. Naar mijn mening zou de meer grijze versie hier beter staan. Overigens is die afbeelding op discogs van de originele UK release volgens mij een hardere kleur grijs dan in werkelijkheid. Ik denk eigenlijk dat ik een originele UK persing heb.

Da's simpel te verifiëren: de allereerste UK pesring heeft grijze kartonnen binenhoezen- dit is de zgn Hessian sleeve versie, en van kant 3 klopt de tracklisting niet. De originele lp-hoes zit qua kleur tussen die van Discogs (veel te grijs) en deze (idd van de cd) in.

De verklaring daarvoor is een hele simpele: er is geen standaardkleur gebruikt (standaardkleuren hebben een nummer, en hun samenstelling ligt vast) en ook met drukken kunnen afwijkingen ontstaan.

Ja ik heb de Hessian sleeve. Tracklisting klopt in zoverre niet dat 24 Hours als laatste op kant 3 staat en deze niet genoemd staat.

Dan heb je idd net zo'n mooie als ik - volgens Discogs zijn er ook lp-versies zonder Twenty Four Hours; de cd-versie heeft de track niet; volgens mij id dat ook niet rechtgezet op de recnet remaster.

Ik heb nu ook een uitvoering met witte hoes met lichtblauwe letters maar helaas is die hoes niet zo mooi meer, vinyl moet ik nog checken. Denk dat ik die ga verkopen. Volgens mij is dat een limited edition, tenminste dat staat erbij op discogs.

Post de link naar die versie eens - ben benieuwd daarnaar. Wat ik ken als "limited edition" zijn de erg mooie peperdure re-issues van onlangs; daarvan was ook een versie met al het vinyl in één box; kostte meen ik 300 GBP.

Deze is het volgens mij.

Ja reissues, daar hou ik niet van. Kan me ook niet voorstellen dat mensen zulke bedragen uitgeven voor een reissue.

godallemachtig, die live versies van Disorder en Isolation!!!

kan iemand me vertellen wat dit album eigenlijk is buiten de live nummers

De start van een van de belangrijkste bands van eind jaren 70 - begin jaren 80

Het antwoord is al regelmatig gegeven, lees de eerste pagina er bv. maar eens op na.

Yep, en het antwoord is (dacht ik): het zijn voor het merendeel demo's en outtakes van studiosessies voor Unknown Pleasures (voor een deel overdubd door New Order), aangevuld met 'Dead Souls' van de 'Licht und Blindheit'-EP en de curieuze cover van VU's 'Sister Ray'.

Van de Factory Sample uit 1978: Glass

Van de UP sessies met overdubs door New Order: The Only Mistake, Walked in Line en The Kill.

Van diverse single sessies: Exercise One, The Sound of Music en Ice Age.
Niet helemaal duidelijk in hoeverre Martin Hannett hier nog wat aan heeft zitten prutsen.

Van de Sordide Sentimental release uit 1979: Dead Souls

Interessantste track: Something Must Break dat dankzij Hannett (en NO?)
bijna compleet anders klinkt dan de oorspronkelijke opname (zie Heart & Soul box).

Geen enkele van deze 9 studio nummers verscheen op een regulier album,
al zijn ze stuk voor stuk de moeite waard om naast het album en single werk te leggen.
Enkel Glass en Dead Souls waren voor Still al officieel in deze versie uitgebracht.

dank u voor de info

Top nummers op de plaat, ik ben zelf vooral gek van 'Sound of music' en 'Ice Age' maar eigenlijk ieder nummer is prachtig. Ik ben zelf opzoek naar de vinyl uitvoering hier van.

Helaas dubbelt Dead Souls op Substance.

Dat de 'secret track' Twenty Four Hours (live) op de cd-versie is vergeten vind ik eigenlijk een onvergeeflijke fout. Of had dat met de capaciteiten van wat er in de jaren '80/'90 op een cd kon te maken?
In dat geval hadden ze Dead Souls (inderdaad) op de cd-versie van Substance kunnen zetten en de iets latere fans blijer kunnen maken door Twenty Four Hours wél op de cd te plaatsen.

Waar ik met UP en Closer kon wegmijmeren lukt me dat met Still niet. De dubbelaar heeft meer een historische functie maar laat ook de zwakte van de band horen. Ze zitten er nog al eens naast en erg strak wordt er ook niet gespeeld.

zwakte van de band???
Ze hebben me daar toch een oeuvre opgebouwd van heb ik jou daar...

Maar de synth raakte oververhit. Feit blijft wel dat JD er nooit op uit was om live-opnames te maken voor release; er was geen geld om in de techniek te investeren. Live opnames uit Eindhoven (van jan 80) die klinken al beter.

Met zoeken kan je bijv wel opgepoetste opnames vinden - blog is ook hier ergens genoemd.

Viel mij inderdaad ook op. De live-versies zijn een mooie historische documentatie maar niet elk nummer komt even goed uit de verf. Daarbij gaat de gitarist ook een paar keer aardig onderuit, zou niet blij zijn als ik mezelf zo zou terughoren. Misschien had dat ook te maken met de spanningen/moeilijkheden rond Ian..

De live-versies krijgen daardoor enerzijds iets extra's, anderzijds zijn het daardoor niet de versies van de nummers die je het snelst wilt horen.

Voor verwende jongensoren valt het niet mee om zonder context dit album te beoordelen., Even wat feitelijkheden op een rij:

* de stand van de techniek was > 30 jaar geleden verre van wat ie nu is.
* Factory (Joy Division) beschikte niet over de gewenste spullen voor het maken van goede live-opnamen.
* de gereleaste opnames waren NOOIT bedoeld voor release - daar zouden weinigen achter hebben gestaan.
* eigenlijk moeten ze worden beschouwd als tijdsdocument
* voor de beste (lees: meest indrukwekkende) 'live' opnamen van JD verwijs ik graag naar Peel Sessions - die in hun geheel zijn opgenomen als 2e schijf bij Joy Division - The Best Of (2008)
* voor een indruk van JD tijdens een live concert verwijs ik graag naar de gluurbuis waar bijv opnamen van Eindhoven en Paradiso (jan 80) te vinden zijn, ik meen zelfs hhet integrale concert - het wordt hier ergens ook genoemd (waasrchijnlik bij JD generiek).

Daar ben ik me ook zeker van bewust, en ik beschouw het tweede deel dan zoals je zegt ook als ''tijdsdocument'' (zie mijn vorige post) maar daarmee kun je het niet volledig gladstrijken. Geluidstechnisch hoor je mij niet zeuren - ik vind het eigenlijk wel goed klinken voor een band uit 1980. Muziektechnisch hoor je echter dat het - voor mij vooral de gitaar - af en toe toch onderuit gaat. Hiermee bekritiseer ik Joy Division of dit album niet; ik geef enkel aan dat een aantal live-nummers op deze cd daardoor een andere waarde krijgen, maar niet per se de versies zijn die je het snelste aan zet.