Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings (2009)

Mooie prijs e. Er zat wel geen boekje bij, vandaar de lage prijs waarschijnlijk. Maar in zo'n boekje blader ik toch zelden meer dan 1 keer.
'k Heb daar ook eens A Perfect Circle - Thirteenth Step (2003) gekocht voor 2 euro, met enkel een klein barstje in het doosje.

1 euro voor 3 CD's, dat heb je goed voor elkaar Jasper

Zeer sterk album van de mannen van DT!
Bijna alle songs pakken mij bij mijn kladden en laten pas ver nadat de plaat is afgelopen los.
Vermeldenswaardig zijn ook de covers op CD/LP 3 waarbij het spelplezier ervan afspat. Zo'n nummertje van Zebra wat op zich al alleraardigst is, wordt door de mannen naar een heerlijk hoogtepunt gebracht. Ik krijg telkens een niet af te beitelen glimlach op mijn bakkes als ik die enorme spelvreugde gekoppeld aan uitstekende instrumentbeheerding hoor en bij dit album is dat weer dik in orde!

Speciale uitgave Boxset vinyl

Voor mij toch nog altijd de beste plaat van Dream Theater, had ze pas even ervoor ontdekt en dan kwam deze uit. Heeft een heel grote persoonlijke betekenis die tot het einde van mijn leven zal blijven gelden. Elk nummer weet me wel op één of andere manier te raken. Naar mijn mening echt onderschat, jammer dat het na dit album bergaf is gegaan.

Zes nummers, zes keer raak, geen zwakke broeders, elk nummer met een eigen identiteit. De bijdragen van Mike Portnoy (het slot van zijn cyclus over alcoholisme, vol echo's van muzikale thema's uit eerdere delen daarvan, gevolgd door het nummer over de dood van zijn vader, met de fraaie wending op 5:44 "But then came the call. . ." en op het einde een werkelijk superbe gitaarsolo van John Petrucci) zijn in emotioneel opzicht hoogtepunten, en in muzikaal opzicht eigenlijk niet minder dan wat onvermijdelijk de belangrijkste blikvangers van dit album zijn, de lange openings- en slotnummers. Vijfenzeventig minuten lang kwaliteit, en ook al duren de nummers gemiddeld ruim twaalf minuten, elke seconde van elk nummer telt. Eén van de hoogtepunten binnen het DT-oeuvre.

Absoluut akkoord. Dit was mijn kennismaking met Dream Theater, ongeveer toen het album uitkwam in juni 2009. Diezelfde week nog Scenes from a Memory aangeschaft en toen begon de leegloop der geldbeugel. Blijft alleszins één van m'n drie persoonlijke favorieten (met Scenes en Train of Thought) en elk lied is inderdaad sterk op zichzelf. Hoogstens skip ik eens de obligate ballade Wither, maar dan nog. Ik vind het dan ook vreemd dat deze bijvoorbeeld erg laag scoort op Progarchives en ADTOE dan weer een pak hoger. Zijn het daar geen Portnoy fans, is de plaat te "metal", "gotisch" of "zwart" voor de Yes/Genesis/King Crimson-symfoprogpuristen binnen dat team?

Eén reviewer op ProgArchives begint zijn recensie met "Some guys buy a bike, some others date a younger chick, well Dream Theater wears eyeliner and act tough. Everybody has its thing." Eyeliner? "act tough" met een liedje over je overleden vader? Ik begrijp het ook niet helemaal. Misschien is het nou eenmaal de vloek van een band die ooit een heel (sub)genre min of meer creëerde en dat daarna niet nóg een keer deed. Ach, ik heb ook alle "klassieke" Yes- en Genesis-albums in de kast staan, maar dat hoeft een liefde voor DT toch niet uit te sluiten?

Ach, zoals Lukather van Toto kortgeleden stelde in een interview: veel recensisten zijn amateur-muzikanten die net niks bereikt hebben en daardoor bitter zijn en jaloers op beroemde muzikanten en daarom altijd wel iets verzinnen om negatief over te zijn. Als een band bijv. erg vernieuwend is dan is het probleem dat ze geen eigen sound hebben, maar als een band z'n eigen sound behoud zijn ze niet progressief genoeg en word het bestempeld als saai of 13-in een dozijn... maar goed, wat intereseert ons dat? Wij weten zelf wel wat we mooi vinden

In de tuin van onze gehuurde boerderij in de Auvergne in een luie stoel, zonnetje op de knar met een goed glas wijn in de hand, oogjes dicht en op de headphones de bonuscd met covers. Ik heb het al eerder geschreven, maar ik vind dit zooooo lekker! Die spelvreugde, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Tuurlijk is de eigenlijke BC&SL ook mooi, maar eerlijk is eerlijk, die krijgt lang niet zoveel speeltijd als deze bonuscd. Proost!

Deze vandaag nog eens uit de kast gehaald. Wat is en blijft dit toch een heerlijk album. En telkens ik "Best Of Times" hoor, mis ik mijn veel te vroeg gestorven moeder meer en meer. Wat grijpt dit nummer me telkens naar de keel ... Hoe een gitaar een pak emoties kan teweeg brengen in een lied.

Ja, die gitaarsolo, die hakt er in hè. Niet flashy, wel emotioneel, zeer intens, precies zoals het moet, daarom is Petrucci ook mijn favoriete gitarist. En ik zie hier zelf mijn vader bij, niet te vroeg gegaan maar helaas wel op een vervelende manier.

Met terugwerkende kracht ga ik deze steeds meer waarderen. Het zal het niveau van Awake of I&W nooit halen, maar vergeleken met het laatste werk van de heren is dit gewoon erg goed. Daarom een verhoging naar 4 *

De laatste jaren de meest gedraaide DT-cd. Ook omdat mijn absolute favoriet Metropolis pt. 2 wel
érg vaak mijn oren verwend had.

Wederom een prachtige plaat van Dream Theater met een weergaloze afsluiter.

Wither is echt zo'n mooi nummer jeez!
Dat einde waarin alles samenkomt met die gitaar, geweldig!
Zijn de andere nummers van dit album ook gelijkwaardig of beter zelfs?

Beter!

Ik vind letterlijk elk nummer op deze plaat beter dan Wither Moeilijk te vergelijken ook, Wither is zowat de obligate ballad zoals die op elke DT-plaat wel eens voorkomt. De rest zijn grotendeels monsterlijk lekkere epics, met The Count of Tuscany en A Nightmare to Remember die samen het bataljon der zwarte wolken (Nightmare) en lichtpuntjes aan de einder (Count) vooruitstuwen.

Wither vind ik een van de ergste nummers die de band ooit heeft geschreven. Wel een stuk beter te behappen in de Rick Astley-versie.

Oh, wauw, dit is goed! Serieus, het matcht echt lekker, de muziek van Dream Theater met Rick Astley-vocals.

Die herken ik wel van Annihilator - Feast
Maar is voor mij hier absoluut geen sprake van.

Voor mij echt beste DT album met de “schaamteloze” Rush imitatie van The Best of Times als hoogte punt.

Met de kennis van nu waren het waarschijnlijk de eerste scheurtjes in de band maar toen voelde het als dat DT een wat hardere koers inzetten wat mij heel erg beviel. We zullen nooit weten hoe het volgende album had geklonken als...

Er zijn zeker betere DT songs als op dit album maar als geheel album staat deze bij mij echt bovenaan.

Beulswerk.