Steve Hackett - Voyage of the Acolyte (1975)

Ik weet niet of je dit nog zult lezen, maar ben het toch niet helemaal met je eens. Het is lastiger om door te breken met hitjes omdat je net opgepikt moet worden door een label, wat voor phil collins al geen probleem meer was. Uiteindelijk is er een veel groter publiek die naar je zal luisteren. De commmerciele meute heeft namelijk helemaal geen zin om op zoek te gaan naar muziek. Ze happen gewoon wat op de radio komt en het moet vooral ook niet meer dan 3 akkoorden bevatten. Waarom denk je dat een rihanna en lady gaga de een na de andere hit uitpoepen? Echt niet omdat het zo moeilijk is. Het is veel lastiger om muziek te maken die je zelf mooi vindt, maar ook nog eens bewondert wordt door liefhebbers van het genre. Ik denk dat er tegenwoordig gewoon nog weinig mensen zijn die op hun kamertje in alle rust een plaat of cd afdraaien.

Vind het hier en daar (vooral kant 1 van de LP) een beetje te nerveus en springerig. Kant 2 is stemmiger en vind ik wat fraaier. Geluid sluit aan bij het Genesis uit de beginjaren. Al met al een prima plaat, maar geen hoogvlieger, wat mij betreft.

Proggers opgelet: Nu samen met Please Don't Touch, Spectral Mornings, Defector en Highly Strung in een mooi 5cd-boxje te krijgen! Kreeg 'm vanmiddag van mr. Postman.

magistraal fluit- en hobowerk. Zeker vergelijkbaar met gabriel/genesis werk.
Ook eerdere vergelijking met Oldfield deel ik, maar dit is echt beter.
voorlopig zijn beste album.

Superbe album, met als het ware de mooiste gitaarklanken van Genesis bij elkaar gelegd in een warm bed van prachtige composities en smaakvolle arrangementen, zodat je weet (en hoort) dat het Hackett is terwijl het geheel toch een totaal eigen karakter krijgt. Soms bijna (of zelfs helemaal) sprookjesachtig met die fluit en die hobo, maar nergens melig of clichématig, want overal weet Hackett zich gesteund door zijn fabuleuze melodieën. De eerste vier nummers stromen foutloos door, maar The hermit heeft een beetje te lijden onder Hacketts vlakke zang, en de eerste helft van Star of Sirius blijft voor mij enigszins in de lucht hangen; gelukkig maakt de meesterlijke plaatafsluiter (waarop de stem van Sally Oldfield mij aan die van Annie Haslam van Renaissance doet denken) alles in één klap weer goed. Het slot ervan draait om een riff die zó "natuurlijk" en vanzelfsprekend is dat ik de eerste keer dat ik hem hoorde dacht dat ik hem al jàren kende, en hij is ook zó mooi dat het outro wat mij betreft nog wel even zou mogen doorgaan, maar als dat op de ruim vijf minuten langere bonustrack dan ook echt gebeurt is dat wel een beetje teveel van het goede, dus met de oorspronkelijke versie ben ik dik tevreden. Heerlijk warm geluid dat in de 2005-remaster perfect tot z'n recht komt. (Merkwaardig trouwens dat de All Music Guide de afbeelding van de kluizenaar als albumhoes toont, misschien omdat iets dergelijks bij de site eil.com voor een Japanse persing uit 1976 wordt gesuggereerd.)

Een mooie dromerige plaat die destijds als bijproduct van het Genesis ouvre werd gezien maar nu met terugwerkende kracht een kleine klassieker in het symfonische/progrock blijkt te zijn.
Ik ga hem binnenkort voor het eerst zien. Heb Genesis ooit in 78 gezien in Ahoy en Steve was toen net vertrokken. Al snel werd duidelijk dat zijn inbreng erg groot bleek te zijn. And then there were three was muzikaal gezien veel minder spannend dan dan de voorgaande platen waar Hackett bij betrokken was. Tony Banks heeft het nooit hardop willen zeggen.

Om aan te vullen bij het berichtje van pmac ...
Steve Hackett hoort in het rijtje van onmisbare muzikanten in een band die nooit de erkenning kregen die ze verdienden. Tony Banks moet een heel moeilijk karakter hebben, nogal dictatoriaal. Zonder Banks zou Genesis nooit zo goed geweest zijn, dat is een feit, want zijn stempel bepaalde voor een groot deel de unieke sound. Hacketts rol is echter evenwaardig en zijn gemis werd nooit opgevangen. De latere albums vind ik ook heel goed, maar het echt unieke is verdwenen.
Michael McNeil hoort mijns inziens ook in dat rijtje. Simple Minds zijn heel goed zonder hem, maar uniek met hem.

In 2013 besteedde ik heel veel aandacht aan Genesis en de solocarrières van Collins, Gabriel, Banks en Rutherford (laatste eigenlijk niet vaak solo met zijn hobbyband vol mecaniciens). Hackett liet ik er toen bewust uit. Ik kende wel al een aantal albums, maar verre van allemaal. De tijd is aangebroken om dat nu goed te maken.

De tocht begint logischerwijze bij zijn solodebuut. En ja, waw, wat een album! Het zit volledig in de oude Genesissferen en toont aan hoe belangrijk Hackett voor het geluid van de band was. Net als bij die oude Genesisalbums is de hoes prachtig. Is dit debuut meteen het beste? Misschien wel, maar ik kan meerdere parels noemen.

Hackett was al een beetje mijn favoriete Genesislid en zal dat wellicht helemaal worden.

Een prachtig solo-debuut van Steve Hackett. Ook een van zijn beste werken, alhoewel hij door alle jaren heen toch veel goeds gemaakt heeft, en maar een paar mindere dingen. Erg de moeite waard.

Vandaag deze plaat de revue weer eens laten passeren zowel op vinyl als op CD met extra tracks maar allejezus wat een wereldplaat blijft dit toch.

Echt zonder twijfel zijn beste soloplaat.

Uitstekend album met als uitschieter het prachtige Shadow of the Hierophant. Maar ook de andere songs zijn alleszins de moeite waard. Hoewel groot Genesis fan heb ik me nooit zo bezig gehouden met de activiteiten van de bandleden afzonderlijk. Geen idee waarom eigenlijk niet.
Zonde, want dit album dat terecht op nr. 40 in de jaarlijst 1985 van OOR staat verdient ten minste 4*

1975 neem ik aan...

Wanneer ik deze klassieker na jaren uit de kast haal en op de platter leg kan ik maar 1 ding constateren. Hackett overstijgt met dit werk het beste van Genesis. De opbouw, het toetsenwerk fenomenaal. Ik definieer het album als hoog klassiek geschoold
In zijn GTR tijd met Howe overheerste de Yes sound en dat begon mij al gauw tegen te staan. Daarom koester ik maar al te graag het solowerk!

Zijn eerste, maar tevens beste solo album!

Ooit op plaat gekocht ............ een 25 tal jaren op cd aangeschaft. Ik besef pas nu hoe goed deze plaat is. Vooral de instrumentale songs zijn zeer sterk en kunnen naast het werk van Genesis staan. Afsluiter " Shadow of the Hierophant " is wel een pareltje. Het einde is zo fenomenaal. En nu pas zie ik dat Rutherford en Collins mee van de partij zij op deze plaat. En ja dat verklaard dat ik hier nog redelijk wat Genesis sound hoor !

Absoluut. En als je Hackett solo ziet of volgt en hoe hij de Genesis nummers ten gehore brengt hoor je ook eens te meer hoe belangrijk zijn inbreng was. Melody Maker was destijds met het vetrek van Hackett van mening dat Genesis het vertrek van Hackett nooit te boven zou komen. Ik denk persoonlijk dat Genesis alleen maar in staat is geweest om door te starten door om te beginnen veel commerciëler te worden. En toen Collins solo (wellicht ten dele geheel onverwachts) was het te gemakkelijk om dezelfde richting op te gaan. Het vervelende bijeffect alleen werd daarmee wel dat Genesis werd gedegradeerd tot een Collins hobbybandje. Na W&W en Seconds Out werd het duidelijk anders en na Duke nog veel meer.

Rutherford alleen is een hele matige gitarist en Stuermer geeft zo een eigen invulling die ik languit altijd gepast vind of kan bekoren. De roep alleen om het live spelen van ouder materiaal is door de jaren heen eerder groter geworden van kleiner, als staan zowel Banks als Rutherford nogal negatief tegenover hun vroege Genesis werk waardoor onbewust denk ik die leegte die Hackett achter liet alleen nog maar groter geworden. Door er steeds negatief over te zijn hoopten ze wellicht dat het zou worden vergeten. Echter bleek het tegenovergestelde waar. En toen The Musical Box en Hackett aan zijn Genesis revisited project begon was ht hek definitief van de dam. Banks en Rutherford willen ook geen oud werk spelen, maar ook al zouden ze dat wel doen, de kans dat het in het water valt aanzienlijk is. Lang vond ik het jammer, tegenwoordig denk ik eerder. Blijf er alstublieft vanaf.

Als ik Hackett heel SOTP of Seconds Out zie uitvoeren. Denk ik. Jammer, het heeft Gabriel en Banks, maar het heeft in ieder geval Hackett. In mijn optiek, in iedere band, zeker met progressive rock. Hetgeen wat het moeilijkste is om te vervangen is de gitarist. Ook hier blijkt dat het geval.

En of Hackett die erkenning ooit zou krijgen. Zelfs toen hij in Genesis speelde dacht hij geregeld dat hij niet een volwaardig lid was maar een sessie muzikant. Zelfs Collins bevestigd dit in zijn biografie. Hij en Hackett kwamen niet uit Charter House en voelde zich daarom altijd 'anders'. Dus ik zou er maar niet op rekenen .

De opbouw , spanning alsof een ruimte schip een toren kaapt in ‘a tower struck down’ en dan weer wordt gered door iets of iemand in ‘hand of the priestress II’ waardoor het verhaal weer verder kan in de dromerige Hermit en star of Sirius ( is dat Phil )
Een verhaal met elke keer een andere uitkomst , veilige sounds , onheilspellende zaken en… ja luister maar….

Zeker.

Ik heb bij Genesis en ook Hackett een beetje een net-niet-ervaring. Zo'n nummer als 'The Hermit' vind ik echt prachtig, en als de plaat zo volstaan met dat soort muziek, zou ik veel hoger uitkomen qua eindcijfer. Maar de rest van de plaat staat vol met (wat ik) hak-op-de-tak-prog (noem). Enorm veel ideeen en thema's aan elkaar geplakt waarbij niet altijd de thema's lekker worden uitgewerkt. Bij progressieve muziek neig ik veel meer naar muziek die elementen heeft uit de jazz, psychedelica en bluesrock. Bands als Yes en Genesis doen veel minder stof bij mij opwaaien. Soms is het moeilijk om aan te geven wat het precies is waarom een band of bepaalde bands niet willen "landen". Het is een je-ne-sais-quoi-gevoel.

Het spel van Steve en zijn band is erg goed te noemen, en ik vind vooral ook John Hackett positief opvallen en uiteraard Robin Miller op de hobo. Slecht vind ik het nergens, alleen wel afstandelijk en de vonk slaat maar zelden over. Ondanks de geweldige bijdagen van broer Hacket, Miller en Sally Oldfield. Naast 'The Hermit' ben ik erg te spreken over 'Star of Sirius' (al gaat de zang van Phil Collins wel wat vervelen op den duur). Erg fraai is het sluitstuk 'Shadow of the Hierophant' met de etherische zang van engel Sally. Het nummer leidt wel weer aan de niet erg soepele en erg abrupte overgangen. Het coda is wel erg goed uitgewerkt en maakt van deze een erg knappe afsluiter.

Als ik erover nadenk zijn het vooral de synthesizerpartijen die een soort proto-neo-prog-indruk op mij achterlaten, die mij het meest tegenstaan. Ik ben dan toch veel meer liefhebber van analoge toetseninstrumenten, al kan ook dat wel eens verkeren. Alleen hier staan ze me schijnbaar toch erg tegen. Ik twijfel bij dit soort platen altijd tussen een magere 3,5* of een wat gullere 4*, omdat het toch wel goed in elkaar steekt. Het is alleen niet iets wat ik graag en vaak op zet.