menu

Miles Davis - Ascenseur pour L'Échafaud (1958)

mijn stem
4,15 (212)
212 stemmen

Verenigde Staten
Score / Jazz
Label: Fontana

  1. Nuit Sur les Champs-Élysées [Take 1] *
  2. Nuit Sur les Champs-Élysées [Take 2] *
  3. Nuit Sur les Champs-Élysées [Take 3] *
  4. Nuit Sur les Champs-Élysées [Take 4] *
  5. Assassinat [Take 1] *
  6. Assassinat [Take 2] *
  7. Assassinat [Take 3] *
  8. Motel *
  9. Final [Take 1] *
  10. Final [Take 2] *
  11. Final [Take 3] *
  12. Ascenseur *
  13. Petit Bal [Take 1] *
  14. Petit Bal [Take 2] *
  15. Séquence Voiture [Take 1] *
  16. Séquence Voiture [Take 2] *
  17. Générique (2:50)
  18. L'Assassinat de Carala (2:11)
  19. Sur l'Autoroute (2:20)
  20. Julien Dans l'Ascenseur (2:10)
  21. Florence Sur les Champs-Élysées (2:53)
  22. Diner Au Motel (3:59)
  23. Évasion de Julien (0:54)
  24. Visite du Vigile (2:06)
  25. Bar du Petit Bac (2:54)
  26. Chez le Photographe du Motel (3:55)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 26:12
zoeken in:
avatar van zaaf
4,5
Franck Maudit schreef:
(quote)


Zelden vond er een mooie symbiose tussen jazz en film plaats. Eigenlijk verdient dit de volle mep (ik deel ze even metafysisch uit).
Als je mooiere bedoelt dan ben ik het geheel met je eens.

zaaf schreef:
Als je mooiere bedoelt dan ben ik het geheel met je eens.


Ik typ vanavond niet zo vlot. Bedankt voor de opmerkzaamheid. Ik ga mijn bericht niet wijzigen, geen fijnere activiteit dan het ongegeneerd zaaien van verwarring.

avatar van zaaf
4,5
Gaat het nou om je onzorgvuldigheid of om mijn adhesie? Verwarring!

zaaf schreef:
Verwarring!


Mission Accomplished.

Misterfool
De verwarring heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik de gelijknamige film binnen afzienbare tijd ga bekijken. Dan zullen we tevens zien of de film echt afzienbaar is.

Misterfool schreef:
De verwarring heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik de gelijknamige film binnen afzienbare tijd ga bekijken.


Je krijgt billenkoek omdat je de film nog niet gezien hebt. Het zal jou leren.

avatar van dix
4,0
dix
Misterfool schreef:
De verwarring heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik de gelijknamige film binnen afzienbare tijd ga bekijken.

Dat is dan minimaal 88 minuten. Met minder tijd ter beschikking ga je 'm niet kunnen afzien.

De originele 10" is beduidend korter

De ravissante Jeanne Moreau is overleden.

Voor mij blijft ze voor eeuwig en altijd verbonden met de schitterende film "Ascenseur pour L'Échafaud". Een film die, naast het schitterende script en camerawerk, steunt op een ijzersterke soundtrack.

Eind jaren '50 begon Miles Davis zijn motortje op volle kracht te werken, om even met een understatement te strooien. In die tijd kon hij weinig verkeerd doen, waarvan dit album een zoveelste getuige is. De opnamesessies kenden een hoog improvisatiegehalte. Ik bedenk me zonet dat we misschien vaker het genie moeten laten spreken, in plaats van ten prooi te vallen aan overmatig plannen.

Zoals Florence Carala de straten van Parijs op haar wanhoop trakteert ken ik weinig filmscènes.

Wat een muziek. Wat een Film. Wat een vrouw.

Arbeidsdeskundige
Dit is een heerlijk album van de picasso of jazz.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Miles Davis (trompet); Barney Wilen (tenorsax); René Utreger (piano); Pierre Michelot (bas); Kenny Clarke (drums)

Davis’ hippe Amerikaanse jazz-sound komt samen met de bruisende Franse filmwereld van de jaren vijftig. Het resultaat is één van zijn meest sobere, meest integere studio-opnames, en misschien wel zijn beste lp tot dan toe.

Ik ben geen kenner of liefhebber van oude Franse crime noir, dus ik kan niets vertellen over de film, of over hoe goed de muziek erbij past. Hoe dan ook nam Davis de soundtrack op in een studio in Parijs (waar hij geregeld kwam: in zijn autobiografie schept hij op over zijn vriendschap met intellectuele geesten als Jean-Paul Sartre, en zijn stormachtige romance met actrice Juliette Greco), en wel in de nacht van 4 op 5 december 1957. Drie Franse jazzmusici staan hem bij, plus op drums Kenny Clarke, zijn oude maatje uit New York, die inmiddels naar Europa was geïmmigreerd.

De muziek werd goeddeels geïmproviseerd, op basis van muzikale schetsjes van Davis. Tijdens de opnames werden beelden van de film op de achtergrond geprojecteerd. De resulterende sessie is zo’n beetje in zijn geheel te horen op latere cd-uitgaves, zoals track 1 t/m 16 hierboven (in totaal werden er zeventien takes opgenomen, maar ‘L’interrogatoire de Julien’ wordt op veel uitgaven weggelaten).

Vervolgens werden tien van deze takes gebruikt voor de oorspronkelijke lp (in 1958 in Frankrijk uitgebracht door Fontana, en later in Amerika door Davis’ eigen label Columbia). De slordigheidjes werden weggepoetst, en er wordt een bak echo over de muziek heen gegooid. Achter deze tien verschillende titels zitten een paar doublures verstopt: zo zijn ‘Générique’ en ‘Florence Sur les Champs-Élysées’ feitelijk take 3 en 4 van ‘Nuit Sur les Champs-Élysées’ (voor precieze uitleg hoe en wat zie de pagina van Paul Losin, die overigens wel een paar foutjes bevat).

De muziek is spontaan, bijna achteloos, en dat komt vooral het spel van Davis ten goede. Gefocust, maar niet te veel gehinderd door grote ambities of meer getalenteerde sidemen, komt hij hier tot de kern zoals eigenlijk nooit tevoren. Zijn adembenemende trompetspel op tracks als ‘Générique’ en ‘Chez le Photographe du Motel’, borrelend van onderkoelde passie, zorgen dat Ascenseur bij vlagen het platonische ideaal voor een Miles Davis-plaat dreigt te benaderen.

Voor het eerst heb ik daarom serieus overwogen meer dan vier sterren aan een van zijn platen toe te kennen. Aan de andere kant heeft deze soundtrack ook wel een paar technische mankementen. Sommige nummers blijven wel érg schetsmatig, en Davis’ medespelers halen meestal niet hetzelfde hoge niveau (misschien ook omdat de voorbereidingstijd nihil was). Onder de streep is het lekker genoeg voor mij om dit binnenkort een keer op lp aan te schaffen, denk ik.

Wrathchild1
Heb deze ook , alleen vind ik het album wat aan de korte kant en hadden voor mij de 2 snelle ,zenuwachtige nummers niet gehoeven.

Heb ‘m vooral vanwege de sfeer erop gekocht.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Dit smaakt me naar Pastis met een filterloze sigaret. Het neemt me mee in een reis naar het einde van de nacht.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
EttaJamesBrown schreef:
Dit smaakt me naar Pastis met een filterloze sigaret. Het neemt me mee in een reis naar het einde van de nacht.


Alsof de duvel er mee speelt. Gisteren van dit album “Carala” gehoord bij een indrukwekkende bijeenkomst.

Een reisverslag zal er nooit komen.

avatar van Film Pegasus
5,0
Ik kan me niet altijd vinden in het gevarieerde repertoire van Miles Davis, maar dit is toch wel zijn meesterwerk (voor zover ik zijn materiaal al beluisterd heb). Ik heb de film al gezien, maar ook zonder beelden is dit een geweldige muzikale trip. De opening met de trompet die al na een paar noten in een melancholie kruipt.

Ik las hier al dat de muziek de mix van de Amerikaanse jazz en de Franse filmwereld is. En dat klopt wel. De muziek past ook heel goed bij het genre van de Europese neo noir (vooral Franse en Italiaanse) waar jazzmuziek al wat in het dna van de film zit.

Veel filmmuziek komt past tot haar recht in combinatie van de beelden. Een hele kunst die de film mee kan versterken en voor (extra) sfeer zorgt. Niet alle filmmuziek leent zich er toe om het ook apart als album te beluisteren, of verliest wat in kracht. Bij Ascenseur pour l'échafaud kan je evengoed genieten zonder de film gezien te hebben. Al kan ik je de film best wel aanraden.

avatar van Mjuman
Film Pegasus dit album is - op cd - ook opgenomen in de serie Jazz in Paris Jazz In Paris Label | Releases | Discogs van Gitane Jazz Productions. Door het artwork van die cd's krijg je een sterk zwart-wit film/film noire gevoel. Die serie, met Parijs als anker, (ca 150 titels) loopt van ca 1940 tot 1980.

Dat filmische gevoel (zwart-wit) krijg ik ook bij het beluisteren van Terje Rypdal - Odyssey (1975) en Biosphere - Substrata (1997) of Burial - Untrue (2007)

Ook de biopic van Clint Eastwoord over Charlie Parker, Bird , is een aanrader

avatar van Film Pegasus
5,0
Mjuman schreef:
Film Pegasus dit album is - op cd - ook opgenomen in de serie Jazz in Paris Jazz In Paris Label | Releases | Discogs van Gitane Jazz Productions. Door het artwork van die cd's krijg je een sterk zwart-wit film/film noire gevoel. Die serie, met Parijs als anker, (ca 150 titels) loopt van ca 1940 tot 1980.

Dat filmische gevoel (zwart-wit) krijg ik ook bij het beluisteren van Terje Rypdal - Odyssey (1975) en Biosphere - Substrata (1997) of Burial - Untrue (2007)

Ook de biopic van Clint Eastwoord over Charlie Parker, Bird , is een aanrader


Leuke info! Ik heb het album zelfs op vinyl, dan komt het artwork nog meer tot haar recht. En Bird heb ik ook gezien, inderdaad de moeite.

avatar van Johnny Marr
4,5
Johnny Marr schreef:
Het album zelf ga ik niet zo gauw meer opzetten.

Wel dus, daarnet op vinyl aangekocht en staat nu te draaien. Zei er iemand één van de beste soundtracks ooit gemaakt? Is dit de geboorte van de dark ambient jazz? Bohren & der Club of Gore, kom er maar in

avatar van trebremmit
Ik denk dat je daar best gelijk in hebt, dat Davis wel van invloed is geweest op het ambient genre, ook met Spanish Sketches.

avatar van AOVV
4,0
Heerlijke soundtrack. Miles Davis speelt erg begeesterend en weet zijn trompetspel een soort donkerte mee te geven die perfect past bij de sfeer van de film. De stukken zijn kort en voelen vaak meer aan als impressies, maar dat lijkt me net de bedoeling, want in eerste instantie uiteraard in functie van de film zelf. Maar ook als losstaande plaat ga ik hier makkelijk in mee, al helemaal als de lichten gedoofd zijn.

4 sterren (net als de film, overigens)

avatar van Mssr Renard
4,0
Deze heb ik samen met Des Femmes Disparaissent van Art Blakey & The Jazz Messengers op één lp ( The Miles Davis Quintet / Art Blakey And The Jazz Messengers – Ascenseur Pour L'Echafaud / Des Femmes Disparaissent (Film Tracks) )

Officieel is deze plaat op 10" verschenen, maar ik heb maar één 10" plaat in mijn collectie, en dat is een picture disc van Gregg Allman. Dit formaat werd vaak gebruikt voor wat we nu een EP zouden noemen.

avatar van Harderwiek
4,5
Dit album gaat bij mij door merg en been. Die eerste noten raken mij al zo hard. De rest van de band wat op de achtergrond en Miles die alle emoties in zijn muziek legt. Miles spelend voor de beelden van deze film is ook prachtig om te zien. Alleen tracks 7 en 8 hadden van mij niet per se gehoeven.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:39 uur

geplaatst: vandaag om 14:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.