Prince - 1999 (1982)

Nou, ik ben ook 'om' hoor. Berichtte ik aanvankelijk hierboven dat ik me wel tevreden zou stellen met de 2CD-reissue, inmiddels heb ik zoveel uitstekend materiaal bij dat onuitgebrachte spul gehoord dat ik toch maar tot aanschaf overga. Om te beginnen valt de opnamekwaliteit me erg mee - ik had gerekend op demo-achtige versies, maar veel nummers klinken behoorlijk 'af', alsof ze zo uitgebracht hadden kunnen worden. Qua opnamekwaliteit zijn veel van die vault-tracks echt niet minder dan wat er op het oorspronkelijke album terecht is gekomen.

En qua muzikaliteit al helemaal niet. Ik ben vooral onder de indruk van Purple music: wat een song, en wat onbegrijpelijk dat Prince destijds - en ook later in de jaren tachtig dacht: daar doe ik verder niks mee, dat kan maar beter op de plank blijven liggen... Had volgens mij zo een hit kunnen worden!

De LP-set wordt me te prijzig; ik ga voor de CD-versie. Ook dat wordt even sparen, maar ik ga in elk geval de prijsontwikkelingen in de gaten houden de komende tijd.

Ik kan niet in jouw portemonnee kijken, maar de LP-set is net op amazon.de in prijs verlaagd van 219 naar 152 Euro thuis bezorgd. Levering is in de eerste helft van januari. Voor die prijs heb ik 'm net besteld.

Zie je????

En zo zijn we aanbeland bij 1999, de plaat waarmee Prince eindelijk de atmosfeer inschoot. Alleen de stratosfeer moest er nu nog aan geloven, maar daar zou de volgende plaat vast wel iets aan veranderen…

Wat ik vooral zo knap vind aan 1999 is de futuristische neonverlichte grootstad by night-sfeer waarin Prince ons meteen in weet onder te dompelen. Hij sloot zich opnieuw in de studio op met een groot budget, maar waar dit pas vier jaar eerder nog leidde tot het zwakke, overgeproduceerde For You, leidt dit nu tot een plaat vol fantastische liedjes.

Prince had op Controversy geleerd hoe je lange liedjes kan schrijven die toch blijven boeien, en gelukkig maar, want een dubbelaar vol nummers die te lang duren is ongeveer net zo bevorderlijk voor de geest als een verplicht college van drie uur moeten volgen over het minst interessante hoofdstuk van je minst favoriete schoolvak, gegeven door de saaiste leraar in je faculteit, of zo.

In een nieuwe aflevering van ‘Arthur bespreekt alle Prince-platen en verkondigt af en toe een mening die je als echte Prince-fan niet luidop behoort te zeggen, dan wel op een muziekforum neer te typen’, moet me van het hart dat ik alleen Let’s Pretend We’re Married en DMSR echt te lang vind duren. Automatic ergens ook wel, maar dat is voor 3/4de van de speelduur zo’n feest geweest dat ik het oogluikend toesta. Maar vooral DMSR is voor mij niet per se een inzak-, als wel een aansleepmomentje. Fijne groove, dat zeker, maar na een minuut of 3-4 vol slogangescandeer zonder veel variatie slaat bij mij de verveling wel een beetje toe en dan zijn we nog niet in de helft. Zo, dat is eruit, hopelijk kunnen we het vanaf hier nog steeds gezellig hebben me z’n allen.

(En ja, ik ben me bewust van het feit dat ik steeds over tijdsduur loop te sakkeren in recensies die onderhand zo lang worden dat je een dag vrij moet opnemen om genoeg tijd te hebben om ze helemaal te lezen. Mijn oprechte excuses hiervoor )

Maar goed, voor de rest kan de loftrompet wel bovengehaald worden voor dit plaatje hoor, want wat een nummers (is Little Red Corvette het popnummer met de beste opbouw van het hele decennium? Voor mij is het zeker een kanshebber)! Wat een niveau! Wat een sound! Prince vindt hier in zijn eentje het type 80s electro-funk/post-disco uit waar artiesten als Freddie Jackson en Alexander O’Neal de rest van het decennium in gelaveerd hebben zonder ook maar één nummer voort te brengen dat nog maar 1/10de van de kwaliteit van pakweg een Lady Cab Driver bezit (met voor mij misschien alleen het fenomenale Just Be Good To Me van The SOS Band als uitzondering). Want 1999 is dan wel heel elektronisch, klinisch of afstandelijk wordt het (bijna) nergens. Daar zijn de composities te goed voor, en de persoonlijkheid van Prince te aanstekelijk en alomtegenwoordig.

Eigenlijk doet Prince hier net hetzelfde als wat Kanye West jaren later twee keer flikte met eerst The College Dropout, en daarna 808s & Heartbreaks: een nieuw, modern blauwdruk voor een genre uitvinden waar iedereen meteen opspringt, behalve de uitvinder in kwestie, omdat die ondertussen alweer een stadium verder is in zijn muzikale ontwikkeling. Uiteraard kunnen alleen de allergrootsten dat. Prince bewijst hier voor eens en voor altijd dat hij zo’n allergrootste is. En spoedig zou blijken dat het zelfs nog beter kon!

Om af te ronden nog even heel kort over de bonusschijfjes van de 2019 remaster. Ik beluisterde ze vandaag voor het eerst, dus veel kan ik er niet over kwijt, behalve dat ik bij het beluisteren van disc 1 zoiets had van ‘mwah, best mooi, maar niks waar ik meteen weke knieën van krijg’ om vervolgens bij disc 2 compleet van mijn sokken te worden geblazen. Nog iemand met deze ervaring? Dat Moonbeam Levels prachtig was wist ik al, maar ook met nummers als No Call U, Purple Music en Do Yourself A Favour had ik meteen een klik. Het andere dat ik over de remaster kwijt wil: kunnen we vanaf hier stoppen met het toevoegen van al die overbodige 7”-verminkingen, heren van de platenmaatschappij? Voegt echt niks toe.

Ondanks alle brede en massale loftuitingen op deze plaat, vind ik 'm....mwah, wel OK. But that's it. Wat is het toch? Die wat klinische drumcomputer? De vaak herhaalde foefjes? De hier en daar wel erg 'puberale' inslag? Maar ja, iemand moet het doen en Prince doet het wel weer goed. Anyway, de klik ontbreekt. Maar gelukkig was hij zo productief in de jaren '80, dat er elke keer toch wel weer veel te genieten valt.