menu

Prince - 1999 (1982)

mijn stem
3,86 (412)
412 stemmen

Verenigde Staten
Funk / Pop
Label: Warner Bros.

  1. 1999 (6:13)
  2. Little Red Corvette (5:03)
  3. Delirious (4:00)
  4. Let's Pretend We're Married (7:19)
  5. D.M.S.R. (8:17)
  6. Automatic (9:26)
  7. Something in the Water (Does Not Compute) (4:02)
  8. Free (5:07)
  9. Lady Cab Driver (8:17)
  10. All the Critics Love U in New York (5:57)
  11. International Lover (6:37)
  12. 1999 [7" Stereo Edit] * (3:36)
  13. 1999 [7" Mono Promo-Only Edit] * (3:35)
  14. Free [Promo-Only Edit] * (4:35)
  15. How Come U Don't Call Me Anymore ("1999" B-Side) * (3:54)
  16. Little Red Corvette [7" Edit] * (3:08)
  17. All the Critics Love U in New York [7" Edit] * (3:15)
  18. Lady Cab Driver [7" Edit] * (5:05)
  19. Little Red Corvette [Dance Remix Promo-Only Edit] * (4:33)
  20. Little Red Corvette [Special Dance Mix] * (8:30)
  21. Delirious [7" Edit] * (2:38)
  22. Horny Toad ("Delirious" B-Side) * (2:13)
  23. Automatic [7" Edit] * (3:39)
  24. Automatic [Video Version] * (8:20)
  25. Let's Pretend We're Married [7" Edit] * (3:44)
  26. Let's Pretend We're Married [7" Mono Promo-Only Edit] * (3:43)
  27. Irresistible Bitch ("Let's Pretend We're Married" B-Side) * (4:13)
  28. Let's Pretend We're Married [Video Version] * (4:02)
  29. D.M.S.R. [Edit] * (5:05)
  30. Feel U Up * (6:41)
  31. Irresistible Bitch * (4:39)
  32. Money Don't Grow on Trees * (4:19)
  33. Vagina * (3:28)
  34. Rearrange * (6:11)
  35. Bold Generation * (5:53)
  36. Colleen * (5:29)
  37. International Lover [Take 1] [Live in Studio] * (7:19)
  38. Turn It Up * (5:23)
  39. You're All I Want * (3:00)
  40. Something in the Water (Does Not Compute) * (3:59)
  41. If It'll Make U Happy * (4:11)
  42. How Come U Don't Call Me Anymore? [Take 2] * (6:11)
  43. Possessed [1982 Version] * (8:47)
  44. Delirious (Full-Length) * (5:59)
  45. Purple Music * (10:58)
  46. Yah, You Know * (3:10)
  47. Moonbeam Levels [2019 Remaster] * (4:22)
  48. No Call U * (4:29)
  49. Can't Stop This Feeling I Got * (2:40)
  50. Do Yourself a Favor * (9:00)
toon 39 bonustracks
totale tijdsduur: 1:10:18 (4:24:14)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
5,0
Toen 1999 (zijn eerste dubbel-album) in 1982 verscheen was Prince in de VS al een enorme ster, in Europa was hij nog nauwelijks bekend.
Titelsong 1999 bracht daar verandering in. Het was de eerste echte hit voor Prince ook in Europa.
Het nummer refereert naar de dag des oordeels: de hemel zal paars kleuren en als dan toch dat einde komt dan doen we dat maar op feestelijke wijze.
Op zich een bijzonder nummer, want het is het eerste waarin Prince op een album de lead-vocals ook aan anderen toestaat. Lisa Coleman en Dez Dickerson openen het nummer zelfs.....
De riff van dit nummer werd overigens nog eens gebruikt in het door de Bangles bekend geworden Manic Monday.
Little Red Corvette is een in mijn ogen ultieme popsong (couplet, brug, refrein) en inmiddels wel Prince-klassieker te noemen.
Delirious is een heerlijk bijna treiterend deuntje. Zo venijnig dat het lang in je hoofd blijft doorgaan.
Een kraaiend kind sluit kant A van de LP af.
Een ander hoogtepunt is zeker Let's Pretend We're Married. Dit is een vrij lang nummer, zoals deze dubbelaar er wel meer heeft.
Qua taalgebruik is Prince duidelijk: I'll fuck you so bad it hurts, I wanna fuck the taste out of your mouth. Tja, de platenmaatschappij had graag een album gezien waarin hij minder expliciet was als bv op Dirty Mind.
D.M.S.R. is het tweede en tevens laatste nummer van kant B. Wederom een geweldig nummer. Het is droge funk waarin de synthesizer de blazers moet vervangen en wat wonderlijk goed lukt.
Dan volgt A-U-T-O-M-A-T-I-C. Wederom een lang dansnummer. Hierop horen we (vervormde) vrouwenstemmen die kronkelen dat het een lieve lust is. SM is hier het thema en dat laten de dames merken.
Something in the Water (Does Not Compute) is een zeer kaal nummer dat de perfecte overgang vormt naar de ballad Free. Hier opent een hartslag het nummer, gevolgd door voetstappen en voorbijrazende auto's. Het is qua tekst opeens een stuk serieuzer, alhoewel typische Prince-humor niet ontbreekt "I Know Your Heart Is Beating, My Drummer Tells Me So". In het koor zingen Wendy, Lisa en Vanity.
Lady Cab Driver is een ouderwets funknummer met Jill Jones als taxi-chauffeur. Ook zij moet er flink aan geloven in dit nummer.
All the Critics Love U in New York is een flinke uithaal naar critici.
International Lover is een ballad zoals we ze vaker tegenkomen bij Prince. Het sluit kant B van LP 2 af.
Opmerkelijk is dat toen deze cd voor het eerst op cd uitkwam het nummer D.M.S.R. ontbrak. Pas later kwam deze er gewoon weer bij op 1 cd. Want hoe je het ook went of keert: het kon allemaal net op 1 schijfje.
De toon was gezet: deze geilneef uit Minneapolis bewees een bijzonder artiest te zijn en zou hierna nog veel harder toeslaan met zijn grootste succes Purple Rain.....

avatar van Reijersen
4,0
Als ik het me goed herinner is dit de eerste plaat van Prince die ik hoorde. '1999' vond ik toen al een fantastisch nummer. Dat is nu nog steeds zo en Prince blijft me vaak toch ook wel boeien. Een ander gegeven bij Prince is dat ik vaak nummers in een album erg irritant vind. Dat is bij deze cd toch een stuk minder het geval.

4 sterren.

avatar van avdj
3,5
Prince: de artiest met de meest walgelijke hoezen die je kunt voorstellen. Laat ik zijn controversiële persoonlijkheid opzij zetten en de muziek maar beoordelen...

Die valt me op dit album niet eens tegen. Het is o zo '80 maar wel degelijk onderscheidend. De ritmes zijn eigenlijk best lekker, zonde van de toch wat te lange speelduur. Ach ja, elke grote artiest wil sinds The White Album blijkbaar een dubbelaar maken...

avatar van west
4,5
Snakeskin schreef:
Wat een top artiest is deze man overigens, hij bracht in een tijdspanne van vijf jaar deze plaat, Purple Rain, Around the world in a day, Parade en Sign of the times uit. U2 doet over evenveel reguliere albums zestiien jaar over.


Ik kon mij hier altijd in vinden. Nu ik 1999 vanwege het Prince concert in Antwerpen nog eens helemaal op de koptelefoon heb geluisterd, heb ik mijn score toch met 0,5* verlaagd. Daarmee hoort 'ie niet meer bij het allerbeste werk van Prince: die andere albums die jij noemt. Ik vind dit album van het niveau van Dirty Mind & Controversy (niet bepaald verkeerd dus!).
Dat is omdat ik een aantal nummers van 1999 toch echt wat minder vind, in het bijzonder twee nummers van LP kant 3: Something In The Water & de mindere ballad Free, met ook nog eens een wat tenenkrommende tekst. Dat Prince in de jaren '80 wel ballads kon maken, laat hij bijvoorbeeld horen op International Lover, hoewel ook dat niet een heel bijzonder nummer is. Automatic daarentegen is een heerlijk Prince funknummer.

Side 1 met de 2 grote hits 1999 en Little Red Corvette is natuurlijk wel top. Alleen heb ik deze hits inmiddels te vaak gehoord. Delirious vind ik wel een fantastisch funknummer van Prince. D.M.S.R. is dat ook en eigenlijk een nog beter feestnummer dan 1999 is. Let's Pretend We're Married is alles waaar de dirty mind Prince voor staat in die tijd.
Op Side 4 vinden we nog Lady Cab Driver, waar na het kreunende middenstuk een geweldig samenspel van gitaar en funky synths te horen is. International Lover is een prima old skool rap van Prince.

Kortom, overall een echt goed album. Maar er staan dus een paar nummers op die niet tot het hoge niveau horen, wat Prince op zijn volgende platen wel laat horen. Het klinkt soms iets te 80's, soms wat gedateerd. De lange versies die op dit album staan, horen ook bij die tijd. Ik was zelf een groot 12 inch liefhebber. Echter, niet bij alle nummers zijn de lange versies even geslaagd: het is soms wat te lang uitgesponnen. Maar ja, liever wat teveel, dan te weinig.

avatar van matthijs
3,0
musiquenonstop schreef:

Wanneer de sound van een album niet mijn ding is, dan kan ik me niet echt in de songs verdiepen. Na enkele draaibeurten is deze de kast niet meer uit gekomen.


Dit is herkenbaar: in het algemeen en voor deze plaat in het bijzonder. Ik ben een enorme liefhebber van elektronische muziek, en dit album drijft flink op synth-blazers en drummachines, toch bevalt deze sound me niet, het hele album lang. Bij Purple Rain had ik daar geen probleem mee; volgens mij is de sound daar niet enorm anders, maar het songmateriaal is wat mij betreft een stuk sterker!
Dit gezegd hebbende, het titelnummer van 1999 is nog steeds een lekker nummer, vooral de volledige versie (met name de laatste 3 minuten)

avatar van deric raven
4,0
1999 is een feestalbum.
Dit is hoe Prince tegen de toekomst aankijkt.
Rond de eeuwwisseling zal dansbare muziek weer heersen.
En hij heeft het absoluut niet verkeerd ingeschat.
House en Dance doen het goed, en dit zal zich ook na het jaar 2000 verder ontwikkelen.
Uiteraard klinkt het nummer 1999 zo’n 17 jaar later gedateerd en minder futuristisch als verwacht, en is de single versie een stuk korter en krachtiger dan de albumversie, sorry puristen, maar dit is mijn mening.
Ik ben ook meer een liefhebber van de kortere Prince nummers.
Het grote probleem op 1999 vind ik dus over het algemeen de lengte van de songs.
Vaak mond het uit op een soort van jamsessie, en voorbeelden als Sly Stone en George Clinton komen daar prima mee weg.
Nee, dan hoor ik liever Prince in zijn compactheid van ander voorbeeld Rick James, tenzij hij mij omver blaast in een geweldige gitaarsolo zoals in Purple Rain.
Ik sluit ook met dat album af.
Opener Let’s Go Crazy lag nog aardig in de lijn van het niks aan de hand gevoel 1999.
Vervolgens liet hij ook een meer gevoelige Prince zien aan een groter publiek, en werd hij een heel stuk succesvoller.
Toch knap, hoe deze normaal zo gesloten, kleine man zich durft open te stellen als een groot meester.

avatar van lennon
4,5
1999 was een magisch jaartal.. de overgang naar een nieuw millenium.. Maar dat was nog zo enorm ver weg, bijna niet voor te stellen. Ik zou 27 zijn als het zover was. Dat duurde nog eeuwen dus. Nu in 2015 weet ik wel beter. De tijd vliegt, en 1999 ligt ver achter ons. Maar de plaat gaat nog steeds goed mee. Ik kocht 'm in 1985, want het was een dubbel lp, en daar moest wel even voor gespaard worden natuurlijk. Maar trots als een pauw ben ik overgegaan tot de aanschaf zodra het kon. Er was ook een 1 lp versie, maar ik had al snel gezien dat ik toch echt de complete set wilde hebben. Warner wilde eigenlijk niet dat Prince een dubbelaar op de markt bracht, en daarom is de 1 lp versie een soort compromis geweest, maar totaal overbodig natuurlijk. Later toen de cd op de markt kwam was de dubbelaar te lang voor een cd (er kon toen nog maar 74 minuten op een cd) dus werd DMSR er vanaf gelaten. Weer een verminking, maar toen er 80 minuten op een cd kon werd dit gelukkig nog gecorrigeerd.
De hoes laat allerlei dingen zien, de rude boy button van Controversy, de band naam Revolution staat in spiegelbeeld in de I van Prince, dus de band was er al, maar kreeg nog geen vernoeming op de release. En de 1 in 1999 is een geslachtsdeel. Ook zien we het mannen en vrouwen teken al bij elkaar staan, later zou deze evolueren in het symbool van Prince. In de 1e 9 van 1999 is die combi ook al te vinden.

1.1999 (6:22)
Dat dit nummer niet voor de wereldwijde doorbraak heeft gezorgd begrijp ik echt niet. Het heeft werkelijk alles, de sound, de melodie, het meezing gehalte, de dance vibe... Bescheiden hit geweest. Zelfs toen het werkelijk 1999 was en opnieuw werd uitgebracht deed het weinig. Door de toen nog bestaande issues met Warner kwam Prince met een her opgenomen versie (de new master) die eigenlijk afbreuk deed aan dit originele nummer. Snel vergeten dus maar. Het is duidelijk, Prince is gekomen om een feestje te maken op dit album! Laat maar komen zou ik zeggen!

2.Little Red Corvette (4:58)
Wederom een sterk nummer met een zeer aanstekelijk refrein. Ook een single geweest die veel meer eer had verdiend dan dat het kreeg. Het werd wel een hit, en kwam ook op MTV (wat bijzonder was voor een gekleurde artiest) De 12 inch versie bevat een leuk uitgebreid stuk wat niet te horen is op deze versie. Ook live speelt hij dit nummer nog regelmatig, en tijdens de laatste tournees heeft hij er meer gitaar in verwerkt, wat echt erg mooi past in het nummer. Knappe song, en absoluut een klassieker in het oevre van Prince.

3.Delirious (3:56)
Een Rock 'n Roll achtig nummer wat altijd een feest is als de man 'm live brengt (is al even geleden). Leuk nummer, vrolijk, en dat het synth geluid achterhaald klinkt maakt het alleen maar leuker! Ook een single geweest, maar deed niks. Het einde waarin een baby te horen is, is volgens mij nog eens gebruikt in als een sample in een Aliyaah track?

4.Let's Pretend We're Married (7:20)
Interessant intro.. De opbouw van de song maakt het spannend. De eerste zin maakt al duidelijk dat we hier te maken hebben met een nummer over sex. Vrije sex zonder "strings attached" want There ain't nothin' wrong if it feels all right probeert hij zijn prooi te overtuigen. Tevens geeft hij gewoon toe vreemd te gaan, maar dat is ok: My girl's gone and she don't care at all Ik was 13 toen ik dit nummer luisterde, en begreep al aardig wat Engels, maar hoorde ik dat nou goed? I wanna fuck you so bad it hurts, it hurts, it hurts en I sincerely wanna fuck the taste out of your mouth.. dat was toch wel even wat zeg! Mijn onschuldige geest zou niet meer hetzelfde zijn... Dat maakte dit nummer alleen maar interessanter natuurlijk! Dat hij het lef had dit zo op plaat te zetten zeg! Wat een held! Behalve de schunnige tekst vind ik het nummer erg goed. Ooit is dit nummer nog eens verschrikkelijk verkracht door Tina Turner.

5.D.M.S.R. (8:05)
Een nummer wat heel erg 70's Disco/Funk klinkt. Een typisch Prince feest nummer. In het midden van de song lijkt hij duidelijk te willen maken dat hij de man achter Vanity en the Time is:
Jamie Starr's a thief
It's time 2 fix your clock
Vanity 6 is so sweet

Als we dat al niet wisten, weten we dat nu. Ik vind dit een heerlijk nummer, vooral muzikaal erg aanstekelijk

6.Automatic (9:24)
Een wat donkere song met lekkere herkenbare Prince sound. Ik kan er eeuwig van genieten. Let eens op de bas aan het eind van de song, wat lekker zeg! De teksten in de song doen vermoeden dat het hier om een SM achtige sex gaat, De clip bevestigd dat enigszins, maar helemaal duidelijk is de tekst me niet. De song duurt duurt net geen 10 minuten, maar dat stoort me niet. Prince gooit er nog een mooie one liner uit: They say nothing's perfect but they don't know you wellicht een mooie om ooit eens te gebruiken om een iemand te versieren?

7.Something in the Water (Does Not Compute) (4:00)
Weer die fantastische Lynn Drum. Wat een mooie sound heeft die toch. Prince heeft natuurlijk geen alleen recht op die sound, maar heeft m wel groot gemaakt, waardoor ie autmatisch aan de man wordt gelinkt. Prince lijkt teleurgesteld in zijn vriendin in deze tekst. Onzeker, verdrietig... Hij schreeuwt het lekker uit in de song. Hij verwerkt het verdriet met "Bitch, I don't even think you're special"En zo ga je weer verder inderdaad. Dit nummer speelt hij nog regelmatig, en is enorm poplair onder de fans! En terecht!

8.Free (5:00)
Prince heeft ons gelukkig ook nog iets te melden qua moraal: Don't cry unless you're happy, don't smile unless you're blue, Never let that lonely monster take control of U geniet meer van het leven... en misschien wel heel erg nodig om in deze dagen te realiseren:
Be glad that U r free
Free 2 change your mind
Free 2 go most anywhere, anytime
Be glad that U r free
There's many a man who's not

Ze zouden het zo in een campagne kunnen gebruiken voor opvang voor de vele vluchtelingen die momenteel Europa instromen. Het is zo simpel, maar het is natuurlijk wel zo. Veel dingen vinden we gewoon, en Prince zet ons even terug op de aarde met deze tekst, die ten alle tijden geldt. Mooi nummer, wat ik altijd lekker mee loop te bleren, want daar nodigt het echt voor uit.

9.Lady Cab Driver (8:25)
Dit nummer kon me als klein ventje niet bekoren, maar inmiddels wel. Dit was ook het nummer wat ik natuurlijk halverwege altijd zachter moest zetten, want anders zouden mijn ouders denken dat ik keiharde porno zou zitten te kijken. Vanity kreunt er in dit nummer lekker op los, en dat was spannend natuurlijk, maar ik schaamde me er ook wel een beetje voor. De muziek is lekker funky.
In een seksueel getinte sfeer neemt Prince de taxi chauffeuse mee in extase, en reageert zich dan af op allerlei maatschappelijke problemen. Ieder zijn hobby zeg maar. Ik vind het een bijzondere combinatie. Maar, ook voor God heeft Prince een stootje over: That's for, that's for the creator of man en dat is dan toch wel weer sympathiek. Het instrumentale deel wat na deze sessie volgt vind ik het beste stuk in het nummer. Zo enorm funky, Prince op en top!

10.All the Critics Love U in New York (5:55)
Weer een nummer met de combinatie van maatschappij en sex. Prince komt er toch mee weg, en het is weer een heerlijk nummer. Ook dit wordt nog veel gespeeld tijdens live shows, waar New York dan wordt vervangen door de plaats waar de man voet heeft gezet.

11.International Lover (6:35)
De vlucht is bijna over, en Prince wil ons veilig laten landen met zijn maatschappij Prince International. Een typische Prince ballad, die natuurlijk weer uitmondt in sex. Dat geeft niet, zijn ballads zijn daarom zo lekker om te horen.Als Prince aankondigt We are now making our final approach to Satisfaction is de plaat ten einde gekomen. Die bevrediging heb ik ook bereikt, muzikaal gezien. Remember, next time you fly, fly the International Lover, dat doe ik zeker, want de muzikale verslaving wordt alleen maar gevoed door het beluisteren van deze paarse muziek.

De singles van dit album brachten nog 3 nieuwe songs mee
How Come U Don't Call Me Anymore (B-kant 1999), Horny Toad (B-kant Delirious) en Irresistible Bitch (B-kant Let's Pretend We're Married).
How Come U Don't Call Me Anymore is een mooie piano begleide song, en had echt niet misstaan op deze plaat. Alicia Keys heeft er in 2001 nog een aardige hit mee.
Horny Toad neigt wat naar Delirious, en heeft een zeer vermakelijke tekst.
Irresistible Bitch, ook erg fijne track. De kwaliteit van deze 3 songs bewijzen dat Prince echt zoveel goeds aan het maken was in die tijd, natuurlijk moest dit een dubbelaar worden. Als het aan Prince lag had er nog wel een bij gekund denk ik?

Don't worry, I wont hurt you, I only want to have some fun stelt Prince ons gerust in het intro. Die belofte maakt hij waar kan ik concluderen aan het einde van de plaat. Het is een groot feest, een muzikale trip! De kleine man heeft iets groots gemaakt met dit album!

avatar van Funky Bookie
5,0
1999, het 5e album van Prince en voor het eerst vind ik de voorganger iets beter. Neemt niet weg dat dit in vele opzichten een cruciaal Prince album is. The Revolution wordt voor het eerst genoemd, al krijgen ze nog niet alle credits. Prince deelt geheel in de stijl van Sly Stone de leadvocalen. Verder is het voor het eerst dat hij zijn normale stem gebruikt zonder allerlei vervormingen en voor het eerst dat de kleur paars een hele prominente rol speelt.
Het album zelf is vooral een lange jamsessie, waar je als je goed blijft luisteren absurd veel briljante dingen hoor, maar waar ik op andere momenten afgeleid wordt. Dit fenomeen maakt voor mij Controversy iets beter. Het album was bedoeld als dubbelalbum, maar het kostte moeite om Warner hiervan te overtuigen wat resulteert in vrij veel verschillende versies. De tracks dan.

1999
De opener met vocalen van Lisa Coleman en Dez Dickerson. Het einde der tijden is nabij en dus moeten we feesten, een bekend thema bij Prince. De stuwende synths zijn fantastisch en het is een nummer dat Prince zijn hele carrière is blijven spelen.

Little Red Corvette
Deed Prince met When You Were Mine al een geslaagde poging de perfecte popsong te schrijven, hier doet hij het nog eens dunnetjes over. De gitaarsolo van Dez is heerlijk en geeft het nummer iets extra's. In de tekst een heerlijke vergelijking tussen vrouwen en auto's alhoewel ik als jong joch niet helemaal wist wat een used Trojan Horse was.......

Delirious
Dit is voor mij vooral live een favoriet. De rock and roll feel van het nummer doet het live ontzettend goed. Op plaat is het minder energiek.

Let's Pretend We're Married
Tsja, Prince heeft een oplossing voor een vieze smaak in je mond op deze heerlijke funk track. Het eerste nummer van een trio aan experimentele electrofunk. Als je dit gedachteloos op de achtergrond zet, verlies je je aandacht, maar ga je luisteren dan kan je niet stilzitten en is het een groot genot.

D.M.S.R.
Nummer 2 in het drieluik geeft aan wat Prince het liefste met zijn tijd doet. Zware funk die eindeloos lijkt door te gaan. George Clinton zou een nummer als dit makkelijk een half uur kunnen laten duren. Zo gek maakt Prince het niet, maar wat een fantastisch nummer.

Automatic
Het slotstuk van dit funktrio is een stuk donkerder en pakt iets wat Prince nog was "vergeten": SM. Dit nummer is bijna hypnotiserend, maar zols gezegd als ik er niet voor in de stemming ben, kan ik er na 3 minuten klaar mee zijn.

Something in the Water (Does Not Compute)
Een fantastisch nummer gedreven door de Linn drumcomputer. Zelfs Prince kan gedumpt worden en dat schreeuwt hij hier van zich af.

Free
De eerste vingeroefening voor de power ballad die het volgende album zou dragen. Ik vind het fantastisch. Schitterende opbouw, hartverscheurend gezongen en ook nog eens een goede tekst. Het is op dit album een vreemde eend in de bijt en is de reden dat het zo lang geduurd heeft voordat Moonbeam Levels officieel uitkwam.

Lady Cab Driver
Tekstueel kan dit nummer natuurlijk echt niet, maar Prince kwam er mee weg en Jill Jones lijkt het zelfs fijn te vinden. Een bizar nummer, maar onweerstaanbaar funky.

All the Critics Love U in New York
Met alle live uitvoeringen in het achterhoofd houden de Critics inmiddels overal van je. Dit is voor mij niet zo hoogstaand als andere nummers op het album, maar nog altijd bovengemiddeld van kwaliteit.

International Lover
De afsluiter: seks vergeleken met een vlucht in een vliegtuig. Piloot Prince doet het fantastisch. Je wordt geboeid door de tekst, maar heel stiekum zijn de vocalen gemeen goed.

Dit album maakte van Prince een ster in Amerika waardoor hij het voor elkaar kreeg een film te maken die zorgde voor zijn wereldwijde doorbraak. Het album moet in zijn geheel beluisterd worden, vooral nummer 4, 5 en 6. Toch is het nog slechts de opmaat voor iets groters........

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Prince - 1999, Super Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Prince - 1999, Super Deluxe Edition
Op 1999 is Prince zijn unieke geluid aan het uitvinden en vervolmaken, wat je misschien nog wel het best hoort in het unieke bonusmateriaal op deze super deluxe editie van het album

1999 is voor mij een van de minder bekende Prince albums, want om onduidelijke redenen sloeg ik het altijd over. Zonde naar nu blijkt, want 1999 is een sleutelalbum in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant. Op het door synths gedomineerde 1999 is Prince het unieke geluid van zijn latere albums aan het uitvinden en verrijken. Dat hoor je op het originele album, maar misschien nog wel beter in het vele bonusmateriaal dat ter ere van deze reissue uit de kluizen van de Paisley Park Studios is gekomen en dat alles wat de muziek van Prince zo uniek maakt laat horen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.

Op 17 augustus 1986 zag ik misschien wel het beste concert dat ik ooit heb bijgewoond. Op die bewuste avond stond Prince met zijn band The Revolution in de Rotterdamse Ahoy en maakte het Nederlandse publiek voor het eerst echt kennis met de live-muzikant Prince. Er zouden nog heel wat Prince concerten volgen en de muzikant uit Minneapolis stelde me nooit teleur, maar die zomeravond in 1986 had iets magisch.

Vanaf die avond kocht ik alles dat Prince uitbracht en dat hield ik lang vol. Binnen de stapel Prince albums in de platenkast ontbreekt vreemd genoeg één album: 1999. Waarom ik het nooit heb aangeschaft weet ik niet, er zal geen hele goede reden voor zijn geweest. Onbekend is het album natuurlijk niet, want flink wat van de songs van het album maakten onderdeel uit van de live-set van Prince in de tweede helft van de jaren 80.

Deze week is 1999 opnieuw uitgebracht en aangevuld met heel veel bonusmateriaal. Voor de 5 cd’s plus dvd of de 10 lp’s plus dvd moet flink in de buidel worden getast, maar je krijgt er veel moois voor terug.

1999 ontbreekt niet alleen in mijn platenkast, maar ook in mijn Spotify downloads, waardoor ik, voor zover ik me kan herinneren, nog nooit naar het complete album had geluisterd. Ik heb dat de afgelopen dagen wel gedaan en hoor een album waarop Prince het geluid waarmee hij een wereldster zou worden aan het uitvinden is.

Wat me direct opviel is dat 1999 een vrijwel volledig elektronisch album is. Prince knutselde het album voor een belangrijk deel zelf in elkaar en leunde zwaar op de synths. Ik hou zelf vooral van het meer gitaar georiënteerde of het soulvolle en funky geluid van Prince, waardoor 1999 af en toe wat plastic klinkt, maar op hetzelfde moment hoor je alle ingrediënten die op de albums die volgden vervolmaakt zouden worden. Bovendien hoor je de tomeloze energie die de Ahoy in 1986 in vuur en vlam zou zetten.

Uiteraard kende ik de singles van 1999, maar het album laat ook horen hoe veelzijdig Prince al was op het eerste album dat het unieke Prince geluid zou laten horen. Met name de mij onbekende en zich wat langzamer voortslepende songs maken indruk en nemen een voorschot op al het moois dat nog komen zou.

Na het originele album volgt een flinke hoeveelheid bonus-tracks, waaronder uiteraard alternatieve versies van de songs op het album. Leuk, maar zelf vind ik de meerwaarde over het algemeen beperkt. Veel interessanter zijn de nog niet eerder uitgebrachte songs op het album die uit de kluizen van de Paisley Park Studios zijn gekomen. Het zijn songs die niet onder doen voor die op het originele album en in een aantal gevallen zelfs beter zijn.

Zeker het ruim 10 minuten durende Purple Music en het door de gitaar gedomineerde Vagina schaar ik onder de hoogtepunten, maar er zijn veel meer tracks van een geweldig niveau. Ook in de tracks die het originele album destijds niet haalden hoor je met grote regelmaat flarden van de genialiteit van Prince, die op de volgende albums tot wasdom zou komen.

Dat Prince ook aan het begin van de jaren 80 al een geweldig live-artiest was, hoor je op de live-opnamen uit 1982, waarmee de luxe-editie van 1999 wordt afgesloten en die een lekker funky geluid laat horen.

De luxe-editie van 1999 stort bijna 6 uur muziek over je uit. Het is lang niet allemaal essentieel, maar er zit heel veel moois tussen en laat bovendien maar weer eens horen dat er heel veel moois in de kluizen van Paisley Park zit. Hopelijk gaan we er de komende jaren nog veel van horen. Erwin Zijleman

avatar van ArthurDZ
4,5
En zo zijn we aanbeland bij 1999, de plaat waarmee Prince eindelijk de atmosfeer inschoot. Alleen de stratosfeer moest er nu nog aan geloven, maar daar zou de volgende plaat vast wel iets aan veranderen…

Wat ik vooral zo knap vind aan 1999 is de futuristische neonverlichte grootstad by night-sfeer waarin Prince ons meteen in weet onder te dompelen. Hij sloot zich opnieuw in de studio op met een groot budget, maar waar dit pas vier jaar eerder nog leidde tot het zwakke, overgeproduceerde For You, leidt dit nu tot een plaat vol fantastische liedjes.

Prince had op Controversy geleerd hoe je lange liedjes kan schrijven die toch blijven boeien, en gelukkig maar, want een dubbelaar vol nummers die te lang duren is ongeveer net zo bevorderlijk voor de geest als een verplicht college van drie uur moeten volgen over het minst interessante hoofdstuk van je minst favoriete schoolvak, gegeven door de saaiste leraar in je faculteit, of zo.

In een nieuwe aflevering van ‘Arthur bespreekt alle Prince-platen en verkondigt af en toe een mening die je als echte Prince-fan niet luidop behoort te zeggen, dan wel op een muziekforum neer te typen’, moet me van het hart dat ik alleen Let’s Pretend We’re Married en DMSR echt te lang vind duren. Automatic ergens ook wel, maar dat is voor 3/4de van de speelduur zo’n feest geweest dat ik het oogluikend toesta. Maar vooral DMSR is voor mij niet per se een inzak-, als wel een aansleepmomentje. Fijne groove, dat zeker, maar na een minuut of 3-4 vol slogangescandeer zonder veel variatie slaat bij mij de verveling wel een beetje toe en dan zijn we nog niet in de helft. Zo, dat is eruit, hopelijk kunnen we het vanaf hier nog steeds gezellig hebben me z’n allen.

(En ja, ik ben me bewust van het feit dat ik steeds over tijdsduur loop te sakkeren in recensies die onderhand zo lang worden dat je een dag vrij moet opnemen om genoeg tijd te hebben om ze helemaal te lezen. Mijn oprechte excuses hiervoor )

Maar goed, voor de rest kan de loftrompet wel bovengehaald worden voor dit plaatje hoor, want wat een nummers (is Little Red Corvette het popnummer met de beste opbouw van het hele decennium? Voor mij is het zeker een kanshebber)! Wat een niveau! Wat een sound! Prince vindt hier in zijn eentje het type 80s electro-funk/post-disco uit waar artiesten als Freddie Jackson en Alexander O’Neal de rest van het decennium in gelaveerd hebben zonder ook maar één nummer voort te brengen dat nog maar 1/10de van de kwaliteit van pakweg een Lady Cab Driver bezit (met voor mij misschien alleen het fenomenale Just Be Good To Me van The SOS Band als uitzondering). Want 1999 is dan wel heel elektronisch, klinisch of afstandelijk wordt het (bijna) nergens. Daar zijn de composities te goed voor, en de persoonlijkheid van Prince te aanstekelijk en alomtegenwoordig.

Eigenlijk doet Prince hier net hetzelfde als wat Kanye West jaren later twee keer flikte met eerst The College Dropout, en daarna 808s & Heartbreaks: een nieuw, modern blauwdruk voor een genre uitvinden waar iedereen meteen opspringt, behalve de uitvinder in kwestie, omdat die ondertussen alweer een stadium verder is in zijn muzikale ontwikkeling. Uiteraard kunnen alleen de allergrootsten dat. Prince bewijst hier voor eens en voor altijd dat hij zo’n allergrootste is. En spoedig zou blijken dat het zelfs nog beter kon!

Om af te ronden nog even heel kort over de bonusschijfjes van de 2019 remaster. Ik beluisterde ze vandaag voor het eerst, dus veel kan ik er niet over kwijt, behalve dat ik bij het beluisteren van disc 1 zoiets had van ‘mwah, best mooi, maar niks waar ik meteen weke knieën van krijg’ om vervolgens bij disc 2 compleet van mijn sokken te worden geblazen. Nog iemand met deze ervaring? Dat Moonbeam Levels prachtig was wist ik al, maar ook met nummers als No Call U, Purple Music en Do Yourself A Favour had ik meteen een klik. Het andere dat ik over de remaster kwijt wil: kunnen we vanaf hier stoppen met het toevoegen van al die overbodige 7”-verminkingen, heren van de platenmaatschappij? Voegt echt niks toe.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Veel berichten hier over de uitgebreide, nog wat uitgebreidere of zelfs extreem uitgebreide versies van dit album, maar ik doe het nog steeds met de oorspronkelijke plaat. En dat zal ook wel zo blijven, want voor elk meesterlijk nummer en elke puntige compositie staan hier ook diverse minuten op waarin tijdens de opname de band bleef lopen terwijl het nummer eigenlijk al afgelopen was. Eén van de ergste muzikale trends van de jaren 80 was de 12"-mix waarin compacte singles werden opgerekt met produktionele trucs tot twee of drie maal hun oorspronkelijke lengte, en als ik niet beter wist zou ik dit album daar ook van verdenken, want Let's pretend we're married, Automatic, Lady cab driver en All the critics love you in New York duren zeker de helft te lang, en D.M.S.R. klinkt zelfs als een nummer dat nog niet helemaal af was maar desondanks toch maar op de plaat is gezet. En wanneer nummers zo ver voorbij hun bruikbare lengte komen gaan het lelijke drumgeluid en de melige synths steeds meer irriteren – in gekruide meesterwerkjes als 1999, Little red Corvette en Something in the water (does not compute) heb ik er geen moeite mee, maar die extreem opgerekte nummers doordingen me er weer van dat ik die lelijke sound één van die andere ergerlijke muzikale kenmerken van de 80's vond. Andere mensen (bijvoorbeeld wie de dansvloer frequenteert) zullen die lang uitgesponnen versies ongetwijfeld omarmen, en daar kan ik me van alles bij voorstellen, maar aan míj zijn ze absoluut niet besteed. Jammer, want de persoonlijkheid en het enthousiasme van Prince en de energie van het album als geheel zijn ongelooflijk aanstekelijk (vandaar ook dat mijn score hoger uitvalt dan je op grond van dit bericht misschien zou veronderstellen).

Gast
geplaatst: vandaag om 00:18 uur

geplaatst: vandaag om 00:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.