The xx - xx (2009)

Werden ze populair omdat jij een kaartje had gekocht?

Nee, dat begon al toen ik het album toevoegde op MuMe en er als eerste een stukje over schreef. Daarna is het hard gegaan.

Dit album heb ik inmiddels grijsgedraaid en ook nu kan ik er nog steeds geen genoeg van krijgen. Het blijft een heerlijke trip die niet wordt onderbroken door minpuntjes. Het is dan ook best bijzonder dat er nog een paar hoogtepunten aan te wijzen zijn. Crystalised is wat mij betreft het echte prijsnummer, hoewel Infinity, Stars en Intro niet ver achterblijven. xx is een geweldig album en het lijkt mij sterk dat ze dit magische debuut ooit gaan overtreffen.

Gekocht in een uitverkoop, de hoes kwam bekend voor, maar zeker geen miskoop.

Eerste 5 tracks zijn prima, maar de tracks daarna beklijven niet bepaald. Vooral Fantasy vind ik vrij fantasieloos.

Goede nummers en wát een mooie opname!

Heerlijk ontspannen cd. Dit is voor mij de ultieme relaxmuziek, het glijdt allemaal zo lekker voorbij. De elektronica, gecombineerd met de mooie, hypnotiserende zang maken dit tot een fijne plaat, die ik kan blijven opzetten. De intro is machtig, en daarnaast vind ik VCR, Infinity, Stars en uiteraard Crystalised erg mooi. De enige matige nummers zijn wat mij betreft Basic Space en Fantasy, waarvan ik Fantasy ook echt tamelijk inspiratieloos vind. Het geheel luistert echter fantastisch weg. Het nadeel daarvan (ja, dat kan ) is dat ik soms m'n aandacht enigszins verlies. Ik moet echt mijn best doen om dan de schoonheid in de individuele nummers terug te horen. Alleen bij Crystalised en de Intro is en blijft dit geen enkel probleem.
Solide 4* voor dit mooie album.

xx is een plaat die genialer is dan messi ah nee dat kan niet maar je begrijpt wat ik bedoel het is gewoon niet te vatten elk nummer is als een massage voor het oor met die zachte stemmen van de zangers en chille instrumenten kortom een plaat die ik na al die jaren nog niet beu gehoord ben doei haha oeps haha doei.

Zes jaar na dato. Ik had deze plaat al heel lang niet gehoord en zojuist weer eens geluisterd. Ik vind hem opvallend saai. Behalve dat de stemmen me vervelen begint het gitaarsoundje me ook de keel uit te hangen.

Zou het aan mij liggen, misschien aan het moment of is de muziek gewoon niet zo lang houdbaar? Wat het ook wezen mag, ik laat hem weer wat jaartjes verder rijpen. Je weet maar nooit. Mijn speciale editie met extra 3 track cd (afkomstig uit de Rough Trade shop) heb ik wel alvast te koop gezet. Als ik deze plaat in mijn verzameling wil dan koop ik hem wel op vinyl. Die extra tracks vind ik sowieso niet zo bijzonder.

Deze begint meer en meer mijn ultieme groeiplaat te worden. 4,5 gaat me dunkt niet lang meer op zich laten wachten...

Waar heb jij je handel te koop staan reptile71?

-SprayIt-, op discogs heb ik deze staan, maar stuur anders een pm als je interesse hebt. Hij is trouwens wel waardevol met deze extra disc dus ik doe hem niet weg voor een appel en een ei.

Instrumentaal echt fantastisch (vind je het gek met Jamie XX als producer), de zeurderige zang van Romy en Oliver zonder enkele uitschieters is niet mijn ding.

Dit debuutalbum van The xx heb ik schijnbaar nog op 3,5 sterren staan, maar voor een album waaraan ik zo weinig aandacht schenk als deze is dat misschien toch wat te veel van het goede. De enige nummers die ik nog wel eens luister zijn Crystalised en Intro. Tijd voor een kleine opfriscursus.

Met Intro en Crystalised aan het begin schiet xx al direct veelbelovend uit de startblokken. Ook VCR heb ik altijd leuk gevonden. Het is een wat loom liedje, maar dat is nu eenmaal hun stijl. Die stijl is nu precies het grootste mankement aan deze band: Hun muziek is geregeld wat futloos en (te) dromerig naar mijn smaak. Maar goed: Geniet met mate, dan is het prima te pruimen.
Verder met Islands, de tweede successingle. Een ondergeschoven kindje bij mij, want ik heb nu eenmaal in mijn hoofd zitten dat Crystalised beter is. Nu ik ze zo achter elkaar hoor twijfel ik daar plots aan. Vanaf het introotje is Island meteen érg lekker en de vaart zit er goed in voor een xx-liedje.

Als je een album lange tijd niet gehoord hebt is eigenlijk ieder nummer dat je terughoort een aangename verrassing. Zo ook Heart Skipped a Beat. Een prima liedje zo op het eerste gehoor. Toch begrijp ik heel goed waarom dit album zo in de vergetelheid is geraakt. Ik kan geen element ontdekken dat dit liedje onvergetelijk maakt en dat me verleidt het nog een keer op te zetten. De 'X-factor' ontbreekt, gek genoeg.
Het outro van het vorige liedje was nog behoorlijk fraai, vanaf Shelter zakt het album definitief in elkaar. De muziek wordt nog dromeriger en trager, de melodie is steeds verder te zoeken en de wat zeurderige zang van zowel Romy als Oliver begint steeds meer op te vallen. Zo kabbelt het album voort en kalft mijn aandacht af.

Basic Space komt voorbij. Ik veer weer op. De melodie is terug en het is meteen weer interessant. De muziek is subtiel en minimaal als altijd, maar wel geraffineerd genoeg om me echt te boeien.
Infinity herken ik. Ook dit nummer heb ik blijkbaar nog wat vaker gedraaid sinds ik dit album leerde kennen in 2010. De ontspannen, bijna nonchalante sfeer weet mijn aandacht verrassend goed vast te houden, maar vijf minuten blijkt toch teveel van het goede.

Night Time begint. Ik veer wéér op, nu harder dan de vorige keer. Ik spits mijn oren, niet alleen omdat in het intro weer herken, vooral ook omdat dat intro zo mooi is. Het tempo gaat langzaam omhoog, de muziek wordt wat voller en luider. Night Time bewijst dat een sfeervol liedje best een beetje pit en volume mag hebben. Sfeervol op zijn Warpaints zou ik het bijna willen noemen. Heerlijk om dit liedje weer eens gehoord te hebben!

Bij Stars zakt het tempo helaas weer in en zo gaat het album als een nachtkaars uit. Als ik xx in het juiste perspectief zie is dit best een bijzonder album. Dit soort dromerige, elektronisch geladen indie was er in 2009 bij mijn weten nog niet veel. De liedjes zijn op zichzelf helemaal niet zo bijzonder, het is vooral de sound die dit album en deze band maakt tot wat ze zijn.
Overdonderd ben ik niet. Toen ik dit album jaren terug leerde kennen niet en nu ook niet. Toch heeft The xx een paar parels van liedjes gemaakt. Intro en Crystalised wist ik jaren terug al op waarde te schatten, Basic Space en Night Time krijgen nu alsnog de waardering die ze verdienen.

3* voor deze moderne klassieker met een kleine 'k'. Geen hoofdprijs, wel een voldoende.

Fantastisch album, heerlijke instrumentals waar je heerlijk op weg kan dromen.

4*

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Aangezien ik het album al een beoordeling heb gegeven is het blijkbaar zo dat ik deze plaat al eens beluisterde. Maar eerlijk gezegd kan ik mij daar nog maar weinig van herinneren. The xx is er eentje die ik vooral ken uit de MuMeLadder reeksen. En daarbij is het er ook eentje die van mij nu en dan weleens wat punten kreeg. Verder ken ik het werk van Jamie xx met Gil Scott-Heron. Het album moet het voor mij vooral hebben van het instrumentale/muzikale gedeelte. Ze weten namelijk een hele goede, fijne sfeer neer te zetten gedurende de hele plaat. Vocaal is het allemaal wat minder spannend, past het wel bij de sfeerzetting en moet ik zeggen dat ik het vocale gedeelte van de zangeres interessanter vind dan die van de zanger. Wel vind ik dat er vocaal gezien gewoon te weinig gebeurd. Het had het album wellicht nog een extra kick kunnen geven. Al met al is het luisteren naar dit album een zeer ontspannen luisterervaring te noemen door de fijne producties.

Dit werd in een andere review hier getipt, in de trant van 'als je dit leuk vindt, vindt je The XX misschien ook wel wat'.

Nee, het gaat hem niet worden. Bij geen enkel nummer is er een klik. Erg eentonige vocalen zonder expressie, en de muziek had wmb ook prikkelender gemogen.

De nummers hebben een wat landerig sfeertje. Er gaat iets verveelds van het geheel uit. 'Lusteloos' is het juiste woord hiervoor.

Dat de muziek niet al te heftig is, is niet eens het probeem. Daar heb ik zelfs regelmatig behoefte aan. En op basis van de review die me bij deze bracht verwachte ik sowieso al geen scheurende gitaren en knetterende beats. Maar ook ingetogen muziek kan op een interessante manier gemaakt worden.

Gezien de gemiddelde score en de 18 pagina's mis ik duidelijk iets. De kans dat ik sommige nummers eerder al vaak op Studio Brussel en vergelijkbare zenders gehoord heb, zonder ze echt op te merken, lijkt me ook groot. De groepsnaam komt me wel bekend voor.

Doorgaans kan ik me redelijk vinden in je oordeel, maar in dit geval vind ik dat je een beetje 'kort door de bocht' gaat.

Bij het verschijnen van Romy - Mid Air (2023) - MusicMeter.nl was ik van mening dat de stem van Romy niet goed paste bij de muziek van dat album en na een aantal draaibeurten was ik dat album gewoon beu en greep ik terug naar de albums van The XX - niet dat die nou zo speciaal zijn, maar afhankelijk van context bieden ze wel iets. Ik denk dat context en gemoedstoestand in ruime mate bepalend kunnen zijn.

Voor mij is dit muziek om juist te 'ontklikken'. Zoals na een stressvolle werkdag waarop je voor je eigen gevoel weinig hebt gedaan gekregen: 2 besprekingen met weinig concreet resultaat, een volle mail-box, meerdere problemen die je niet kon verhelpen, je gsm-schermpje zegt 12 gemiste oproepen en tot overmaat van ramp ben je vergeten je bestelling af te halen bij de slager. Zo'n dag - dan ga je zitten en zet je even The XX op. Lusteloos kan je dan lezen als onthaasten of afschakelen en verveeld als nix mot. 't is niet helemaal chill-out muziek, dan denk ik eerder aan Mandalay - Instinct (2001) - MusicMeter.nl maar het mist wel het bijtijdse springerige van Lamb.

Eerder verwees ik bij The XX naar Young Marble Giants - Colossal Youth (1980) - MusicMeter.nl - ook heel simpel, kaal en rustig. Misschien is dat 't voor jou - 't vervolg daarvan, The Gist heeft iig één song gemaakt die op veel chill-out compilaties staat Love at First Sight

Voor dat doel zou ik o.a. London Grammar op kunnen zetten. Recent opgezet, voelde o.k., en bij een van hun albums stond de verwijzing naar deze act.

Die muziek vond ik ook weinig afwisselend, maar had alsnog meer aantrekkingskracht. En een paar grote uitschieters ertussen.

Grappig - dat geeft maar eens aan dat mensen totaal verschillende associaties kunnen ervaren - ik zou van London Grammar nimmer hiernaar verwijzen, voor mij twee echt verschillende sferen. Eerder zou ik dan naar Austra of Florence and the Machine verwijzen, ogv de vocals. En evt ook naar Bat for Lashes, maar dan niet het laatste album - dat vind ik een tegenvaller.

London Grammar, Florence and the Machine, Bat For Lashes,... allemaal poppy emo artiesten die wat mij betreft niet verder af kunnen liggen van dit subtiele meesterwerk. The next step is Snow Patrol of Coldplay Maar nu vlieg ik zelf de bocht uit.
Alleen al de eerste 11 sec van Islands tonen de genialiteit van deze band