Beter maar zo snel mogelijk, en nu geen vluchtige luisterpaalbeluistering.
Zou het mogelijk zijn om me over het gezemel van Romy en Oliver heen te zetten?
Intro doet z'n naam eer aan en vormt een uitstekende start. Ik was immers wel degelijk te spreken over de muzikale invulling van XX. Maar goed, misschien blijkt het een valse start te zijn want er is natuurlijk niet bepaald veel zang te horen en het gehum op de achtergrond werkt prima aanvullend dus ik klaag niet.
Het echte werk kan gaan beginnen met
VCR: Cocorosie trapt af en Interpol kopt het in en dan mag ons meiske gaan zingen.
Zoals ik al eerder vertelde ben ik liefhebber van Belle & Sebastian waar de zang toch ook vaak erg zijig is, en de franse hijgmeisjes doen het meestal ook niet slecht bij mij. In tegenstelling tot mijn vluchtige eerste luisterpaalbeluistering komt ze er deze keer mee weg maar meneer versterkt het geheel met zijn monotone zang toch wel net even iets té veel van het goede. Voordeel is wel dat het nummer an sich dik in orde is en dat het niet lang duurt. Hoera! Dat viel dan mee deze keer.
Dat The XX best origineel is mag nu wel duidelijk zijn gezien de berichten in de pers en van mijn voorgangers op deze site.
Crystalised vind ik een zeer sterk liedje en wonder boven wonder weet ik deze keer mijn kalmte te bewaren. De kritiek op de zang zal blijven, maar rustig de boel beluisteren doet het zeker geen kwaad i.t.t. tot mijn eerdere zappende gedrag. De term achtergrondmuziek vind ik erg misplaatst want ik ben heel bewust naar dit album gaan luisteren en de volumeknop moest daarbij toch zeker niet op aangenaam kabbelend staan en dan merk je dat het zelfs een soort van intensieve muziek is. Kritiekpuntje is wel dat ik het gevoel krijg dat een nummer als dit wel erg snel afgekapt wordt maar tegelijkertijd besef ik ook dat dit misschien wel goed is ook omdat mijn agressie anders toch weer op zou kunnen komen zetten
Islands is een origineel liedje. Over de zang ga ik me niet meer uitlaten want ik kan rustig concluderen dat ik daar niet echt van onder de indruk ben en dat ze me beiden niet weten te raken maar de gemoedstoestand die het eerder bij me opriep is niet meer aanwezig. Blijft over: een fris wave-nummertje dat zo in de new acoustic movement van wat jaartjes terug geplaatst had kunnen worden maar dan wel een tikkie origineler door die wave-invalshoek en dat gaat ook op voor
Heart Skipped a Beat dat klinkt als een frisse poging om het eerste miezerige herfstbuitje van dit jaar te willen worden.
Fantasy gaat duister van start, en een fractie van een seconde moest ik denken aan het album van musicmeter-user reptile71. Sfeervol, dromerig, maar tegelijkertijd ook wel een beetje naargeestig en mistig. Verlaten straatjes midden in de herfst waar de luchten grauw en grijs zijn en waar de miezer van geen ophouden weet. The XX weet wel van ophouden want het duurt slechts 2.38 minuten.
Shelter doet me een beetje terugdenken aan de tijd dat ik naar electronische pop luisterde van bands als Hooverphonic of Alpha (album: Come from Heaven). Hier dan wel met een toevoeging Cocteau Twins-koelheid. Dit nummer schijnt Chris Isaak associaties op te roepen (Wicked Game). Het zal wel aan mij liggen maar ik hoor het er, buiten het gitaarloopje, niet echt in terug.
Op
Basic Space krijgen we Hot Chip-achtige electronic. Misschien niet terecht om juist die band als invloed aan te wenden maar het was voor mij de band die het eerst naar binnen schoot toen ik dit nummer hoorde. Fris, rammelend en toch niet al te moeilijk. Toch nog maar een opmerking over de zang: het is allemaal zo 'standaard indie'. Was dit van een ander kaliber dan was ik waarschijnlijk laaiend enthousiast geworden over dit gezelschap. Wat mij betreft gaat meneer in het vervolg gewoon zijn mond houden, want ik merk gewoon dat dit toch een irritatiebron blijft en dat om-en-om getrut mag van mij zo snel mogelijk stoppen.
Infinity is verreweg het beste nummer op dit album. Het is een broeierig nummer dat in de verte een Portishead-echo heeft. Mocht Beth Gibbons 19 zijn geweest dan had het misschien niet eens zo veel anders geklonken. Hoe dan ook beschouw ik dit nummer als een belofte voor de toekomst en voor nummers als deze wil ik mijn negatieve modus gerust uitschakelen. Zeurstemmen? Geen pit? Nu even niet: dit is erg lekker.
Met
Night Time begint langzamerhand het einde in zicht te komen. Het gitaarloopje begint me nu een beetje te storen want dat kennen we nu wel. Gelukkig komt er na 2 minuten schwung in en wil ik dat gitaartruukje wel door de vingers zien (oei wat ben ik nu mild i.t.t. mijn eerdere opmerking bij dit album).
Stars mag aan het einde van de rit, gezien zijn titel, nog even schitteren maar doet dat niet echt: weer het gitaarloopje, weer die zeurzang. Een beetje die bekende nachtkaars.... u kent hem wel.
Het mag duidelijk zijn dat die eerste indruk niet overeind is blijven staan na volledige beluistering. Ik ben benieuwd wat dit verder gaat doen: gaat dit zo'n langzaam groeiend briljantje worden waardoor het eind december hoog in mijn lijstje komt te staan, of gaat dit me al snel vervelen en ga ik mijn eerdere kritiek weer van stal halen. Ik ben daar nog niet helemaal over uit.
Het zou inderdaad zomaar kunnen gebeuren dat The XX gaat uitgroeien tot een zeer sterk bandje. Ze hebben met een nummer als
Infinity al laten horen dat het er in zit.
Nu nog even dat vervelende om-en-om-zang-gebeuren laten vallen en het geheel muzikaal wat meer voorzien van peper en spannender wendingen. Als ze dat voor elkaar krijgen mogen we blij zijn dat The XX bestaat. Zo niet........ ach, dan blijft er nog genoeg mooie muziek over