Paul & Linda McCartney - Ram (1971)

Wat een drukte ineens hier het is zeker 1971 week

Dat is een interessante invalshoek van devel-hunt met betrekking tot het uit de groep stappen van Lennon. McCartney ging in zijn geheel niet vrijuit met de release datum van zijn solo lp inclusief de mededeling dat The Beatles uit elkaar waren. Misschien hield Lennon de deur nog wel op een kier. Een tijdelijke break had ook zeker een goede mogelijkheid geweest maar de actie van McCartney was het moment om de deur definitief in het slot te gooien. Maar ja dankzij het uiteenvallen van The Beatles werden we wel getrakteerd op deze sfeervolle plaat die ik nog regelmatig beluister inclusief een aantal Wings lp's. Van Harrison vind ik ATMP en LITMW meer dan goed en daarna wat minder. Lennon draai ik daarentegen nooit meer behalve JL/POB. Ook ik vind zijn lp's steeds gladder worden, vaak overgeproduceerd en misschien ook wel gemakzuchtig. Misschien allemaal wel net niet en teveel op Yoko Ono gerelateerd materiaal. Dan liever Linda Eastman want op deze plaat klinkt haar stem als een toegevoegde waarde. Ook de productie is warm want de drums en gitaren zitten lekker in de mix. Kortom, op dit album mis ik Lennon in zijn geheel niet.

Het grappige van dit alles is dat er nergens in McCartney's persbericht gezegd wordt dat The Beatles uit elkaar waren. Het is meer een listig geregisseerd interview (met medewerking van Peter Brown) waarin Paul zichzelf de ruimte lijkt te geven om voor onbepaalde tijd op verlof te gaan. Zo 'voorziet' hij geen samenwerking met Lennon, zijn er geen Beatles singles of lp's gepland, maar 'time will tell' als dit de start van een solo-carrière of een adempauze van The Beatles is. Heel cryptisch allemaal, maar er werdt vooral in de media heel hysterisch gedaan over dat persbericht. De schuld van de hele heisa ligt dus niet voor 100% bij Paul.

Is er trouwens nog iemand hier die in het bezit is van die sublieme deluxe box van Ram?

Kom op Kaztor, McCartney wist precies wat hij zou bewerkstelligen met zijn zelf afgenomen interview die hij bij zijn debuut plaat de wereld in gooide.
Hij wist wat er zou gebeuren en hoe het in de pers zou komen met als doel om zijn solo debuut flink in de markt te zetten. Hij suggereert van alles maar zegt het net niet letterlijk, hoe glad kan iemand zijn?
McCartney lijkt tot op de dag van vandaag wel een cuttie, maar ga er maar rustig van uit dat er aan die man ook flinke scherpe randen zitten.

Ik heb die box, met een mooie monomix erin van Ram, en natuurlijk Thrillington, de instrumentale Ram die je verder nergens kan kopen. Mooi boek erbij, kortom, hebbedingetje. Een van de beste van Paul, deze Ram!

Niet een van de beste maar...
Ram is gewoon zijn beste!
En ....mazzelpik , dat je die deluxe box van Ram bezit

Is ook wel waar, maar ik betwijfel of hij hiermee echt in extreme mate een punt achter The Beatles wilde zetten.
Hoe dan ook, hij zette z'n kond tegen de krib.

Eigenlijk zou ik alle albums van Paul McCartney en/of Wings makkelijk kunnen missen, wat niet geldt voor die van Lennon of Harrison. Hoe dat precies komt, daarover ben ik het niet geheel eens met mijzelf. Ook dit album vind ik best leuk, maar het beklijft toch niet zo erg. De liedjes zijn weliswaar in orde, maar het blijft voor mij amusement en aan de oppervlakte. Een enkele keer veer ik écht op, zoals bij het erg mooie Heart of the Country, dat niet had misstaan op The White Album. Mijn oordeel is namelijk dat Paul McCartney nergens het zeer hoge niveau haalt van de Beatles-albums. Dat ik toch nog **** geef is omdat ik niet alleen mijn persoonlijke smaak weergeef, maar ook "objectieve" criteria laat meewegen.

McCartney heeft de makke dat hij op zijn soloalbums en met Wings niet overal boeit.
Regelmatig vliegt hij door de bocht met best knap gemaakte liedjes, maar die of te zoet zijn oftewel wat overdadige theatraliteit kennen.
Daarintegen heeft hij dan ook liedjes gemaakt die kunnen wedijveren met zijn betere Beatleswerk.
De kracht van The Beatles was dat op een bepaald moment het evenwicht en diversiteit het verschil maakte.
Zeker toen Harrison ook heel aardig bleek te kunnen componeren.
Ik vind eigenlijk dat Lennon en Harrison ook niet echt een heel coherent soloverloop hebben.

Ik vind het solowerk van alle 3 nogal wisselvallig met echt wel prachtige songs en zelfs af en toe een geweldig album, maar ook inderdaad een hoop matig werk. Wat Paul betreft vind ik zijn meest coherente albums na The Beatles (en albums die ik echt niet wil missen) "Beautiful Night" en "Chaos and Creation in the Back Yard".

Deze plaat vind ik nogal wisselvallig met als favoriete track Uncle Albert / Admiral Halsey.

Ik vind Band On The Run met Wings heel geslaagd.
Onderschat vind ik London Town ( wel slechte produktie) en Back To The Egg, die kennelijk wat onopvallend de revue passeerde en geen hit had.
McCartney II heeft goede momenten en pas bij Flaming Pie veerde ik weer op.
Ik denk trouwens dat je die bedoelt echoes, i.p.v Beautiful Night - is wel een track van dat album.
"Chaos" moet ik dringend eens beluisteren.

Ram vind ik overigens geslaagd. Niet in zijn geheel, maar toch een behoorlijk album.

Ik moest hier even over nadenken. Het komt misschien ook doordat ik in de jaren 60 ben opgegroeid. Vanaf het moment dat ik Please Please Me hoorde was ik geboeid door The Beatles (en nog een hele reeks andere groepen). Ik vond al hun albums, vanaf het begin tot het einde, zeer boeiend, en ze sloten aan op mijn belevingswereld. Bovendien, zoals bikkel2 hierboven opmerkt, vulden de heren Beatles elkaar aan en ook denk ik dat de onderlinge competitie lange tijd in hun voordeel heeft gewerkt. En met echoes ben ik het uiteraard eens dat zowel McCartney, Lennon als Harrison (Ringo Starr laten we even buiten beschouwing) nog heel veel moois hebben gemaakt, maar de missers waren (naar mijn mening) even talrijk. Waarschijnlijk heb ik ook gewoon meer met George Harrison en John Lennon dan met Paul McCartney, al is deze laatste wel de grootste vakman.

De standaard voor the Beatles na the Beatles lag natuurlijk ongelofelijk hoog. Het is al heel bijzonder dat alle Beatles afzonderlijk bijzonder succesvol zijn gebleken en allemaal minstens een klassieker op hun naam hebben staan. Hun grootste concurrent als solo artiest was hun eigen verleden. Iedere artiest zou bewondering oogsten met RAM, band on the run of wings at the speed of sound. Maar de kwaliteitscurve was zo hoog dat menigeen altijd een gevoel van teleurstelling had met de release van een nieuwe solo macca plaat, want een Abbey Road of pepper, dat is de vereiste norm.

Helemaal mee eens devel-hunt, eigenlijk niets meer aan toe te voegen.

Je hebt gelijk bikkel2, Flaming Pie bedoelde ik. En Chaos is echt een pareltje!

Aangenaam verrast, niet verwacht eerlijk gezegd.

vrolijk, eerlijk, jongensachtig. eenvoudig geproduceerd. lekkere geenprobleemplaat. tof!

Interessant. Is dit interview nog ergens te beluisteren/lezen?

Faalhaas, dat zelf afgenomen interview zat bijgesloten bij zijn debuut solo plaat McCartney.
Sowieso heeft McCartney de geschiedenis naar zijn hand gezet als de Beatle die door wilde en de andere niet. Er zijn nu ook op YouTube gesprekken te horen tussen Lennon, Harrison en McCartney waar ze het hebben over een break, dat ieder even zijn eigen ding kan doen, maar hebben het ook over een volgende lp na Let it be. Lennon oppert dat Harrison dan net zoveel ruimte moet krijgen als Lennon/McCartney, maar daar gaat McCartney op een vrij denigrerende wijze voorliggen. Plots komt hij met een interview waarin hij aangeeft dat het zeer onwaarschijnlijk is dat hij nog ooit met The Beatles gaat samenwerken. Daarmee een bom in de groep gooiend en voor een groot deel schuldig aan de split.

Heb hem gevonden. Bedankt voor de info. Lijkt er idd op dat dit de laatste klap was voor het uiteen vallen van de band.

Begin sept 69 is de vergadering zonder Ringo waarbij Lennon oppert dat bij de volgende lp Harrison evenveel nummers zou moeten doen als McCartney en Lennen.
Half september 69 komt Lennon plotseling met de mededeling dat hij een scheiding wil (men wil het geheim houden om verkoopredenen).
In April 70 komt McCartney pas dat hij het onwaarschijnlijk acht om verder met de Beatles te spelen (in het persbericht bijgevoegd aan de eerste lp).
Het is de vraag wat er gebeurd was als het laatste bericht niet de wereld in was gestuurd gezien Lennon's impulsieve karakter.

Fascinerend eigenlijk, hoeveel de leden van de Beatles nog in het creatieve bol hadden ten tijde van hun break-up. Binnen een jaar na de officieuze break-up hadden ze allen nog een fikse statement om te maken. Lennon kwam met het persoonlijke 'Plastic Ono Band', Harrison bewees met het 3-dubbelaar 'All Things Must Pass' dat hij toch absoluut de meest onderschatte Beatle was en Ringo... bleef Ringo

Ook McCartney ging met opgeheven hoofd door. Een meester als het gaat om het toepassen van relatief eenvoudige melodieën, maar deze vervolgens te laten uitdijen tot zeer levendige en meeslepende luisterspellen. En op Ram is hij verdraaid goed in vorm. Met vlagen is het wat 'Rompe-tom-tom', maar laat dit natuurlijk aan een McCartney over om precies het goedgemutste uit het album te trekken en niet af te doen aan de kwaliteit van de songwriting.

Van de gepassioneerde vocale performances van Paul en Linda, tot de rijkgevulde nummers die alle kanten opschieten, Ram is met veel liefde opgericht en als iemand stelt dat dit het beste post-beatles album is, kan ik daar goed inkomen.

Kracht van het album is dat het haast geen zwakke momenten kent, maar Uncle Albert / Admiral Halsey
en Monkberry Moon Delight zijn voor mij toch wel de twee absolute uitschieters.

Is dat zo?

Volgens mij niet. Ben erg benieuwd hoe hij daar bij komt.

Jones was wel enorm muzikaal en hielp met het arrangeren van nummers als Ruby Tuesday, Under My Thumb en Pain It Black. Door het toevoegen van bijv. een sitar of marimba. Daar had hij misschien wel een songwriting credit voor mogen krijgen.

Ram, ooit tweedehands op LP gekocht. Ik denk aan het begin van het cd tijdperk, voor mij. Ik luisterde op dat moment heel weinig Beatles meer en ik schat na een luistersessie was ik klaar met Ram. Tot dit weekend, mijn zoon belde en beschuldigde me van een ernstig fout in zijn opvoeding, omdat ik hem Ram nooit had laten horen. Hij was door mij een enorme Beatles (en Kinks) fan geworden in de jaren 00. Ik moest toch beslist een keer gaan luisteren en inderdaad hij heeft helemaal gelijk. Een paar van de nummers kwamen me toch wel bekend voor en het landde allemaal prima.

De hele Beatles discussie, wat als, is natuurlijk zinloos, maar ik zal toegeven daar ook wel eens mee bezig geweest te zijn. Feit is dat als The Beatles vanaf 1972 weer platen waren gaan uitbrengen, ze a) geen super grote hits meer hadden gescoord en b) ons heel veel filler bespaard was gebleven. Alleen de beste nummers hadden het immers gehaald. c) Ze waren ook weer op gaan treden. d) De kans was een stuk kleiner geweest dat John was vermoord op dat moment.

Ram is echter een meer dan prima plaat.

Misschien toch maar eens wat meer verdiepen in het solo materiaal van de heren in die jaren 70?

LP die aanvankelijk nogal onderschat werd. Dat onbegrip heb ik nooit goed kunnen plaatsen. Pas jaren later later kwam de erkenning en waardering. De plaat die ik heb is 50 jaar oud, maar nog steeds in 'mint condition'. Speelt af als de brandweer op mijn Rega Planar 2 platenspeler.
Beste nummers naar mijn smaak: "Dear Boy", "Uncle Albert enz", "Monkberry Moon Delight", "The Back Seat of my Car".

Geluidskwaliteit is zeer goed te noemen. Een plaat die, naar mijn mening, voor een groot deel op het niveau van The Beatles zit. Beslist '4.5' voor dit iconische album.

RAM weer eens uit de platenkast gehaald. Vreemd dat dit album mij zeer wel kan bekoren terwijl ik de werken van Wings niet kan velen.

Niet vreemd hoor ...(i.m.o) het niveau van RAM heeft hij met Wings net niet gehaald
Ook al heb ik Band on the Run ook op.....5* staan ,(lees; BOTR -5-- en RAM een ruime 5+ )
Er staat op RAM gewoon geen Skippers,en kan zich met gemak meten aan een Beatles album...ijzer sterk album...zijn beste en mooiste album

Gister weer beluisterd en nu in mijn pers Top 10 geplaatst,geweldig album
hoewel ik 1,5,10 heb aangevinkt zijn er ook verder gewoon geen skip momenten,dat maakt een album sterk
Ik schreef het hier al eerder....dit album is absoluut zijn beste werk ,en kan i.m.o zich met gemak meten aan het Beatles werk

Op Facebook krijg ik elke dag één of meerdere berichten over "weetjes over popmuziek".
Vandaag onder andere de aandacht voor dit album, want het is 17 mei, en op 17 mei 1971 lag dit album voor het eerst in de platenwinkels in Amerika. In Europa overigens pas elf dagen later.

Dit album dan ook maar eens gaan beluisteren, want het solowerk van McCartney ben ik erg onbekend mee. Eigenlijk alleen Mull of Kintyre dat ik ken, de rest is me altijd wat ontschoten. (OK, ook dat kinderliedje ergens halverwege jaren tachtig, met die kikkers).

Bevalt me toch wel goed. Duidelijk nog Beatles-invloeden, kan ook niet anders, maar je hoort ook de eigenheid, de eigen richting, die McCartney op wil gaan. Lekker album. Geen top, maar wel erg goed.

super rielekst album!

Direct vanaf de eerste draaibeurt klonk dit allemaal zeer vertrouwd maar beresterk. Het speelplezier is hier wel hoorbaar en/of voelbaar aanwezig. Terecht hier op MM verdient dit album een ruime score.