The Black Keys - Brothers (2010)

Wat een plaat! Alhoewel de opvolger me weinig weet te boeien en ik meer als een wegwerp-plaat (m.a.w één keer horen om de zoveel tijd) zie, weet Brothers de relativering van een gebroken relatie op een boeiende, grappige en warme manier te brengen. Ik kan er met momenten geen genoeg van krijgen en dan loop ik echt wild bij het horen van de bluesy sound. Vooral de nummers Next Girl (het beste nummer van deze plaat), Tighten Up en Howlin' for You versterken de wilde momenten. Maar ook de wat rustige nummers met als hoogtepunt Never Gonna Give You Up (die me steeds doen denken aan de eerste films van Tarantino) kunnen wedijveren met de kwaliteit van de wat wildere nummers.

De beste plaat van deze band, een topper . Via deze plaat ben ik ook bekend geworden met The Black Keys en daar beleef ik nog dagelijks plezier van!

Kan iedereen aanraden om deze plaat nog eens op te zetten als het lang geleden is.
Echt een bom van een album.

Straffe plaat, maar toch nog fenomenaal overtroffen door zijn briljante opvolger...

Lekkere plaat, de opvolger ken ik niet. Maar met deze ben ik altijd wel content tijdens het luisteren.
Heel bijzonder geluid als je luistert naar hoe de instrumenten op elkaar zijn afgestemd en de manier waarop het geluid door komt.

Favorieten: "Next Girl".

Eerste stap in de richting van de grote uitverkoop. En waarom niet, geld stinkt niet.

Toevallig dit album de laatste paar dagen ook gedraaid en ik ben het er mee eens dat dit de eerste stap in de verkeerde richting is. Ik moet El Camino nog in de herkansing beoordelen, maar in mijn herinnering is dat weer volgende stap richting commercie. Slecht is dit album absoluut niet, maar de rauwe blues van Rubber Factory is ver te zoeken. Dat is in mijn ogen voorlopig hun beste album geweest.

Misschien zijn er wat meer draaibeurten nodig, maar teveel nummers zijn net niet. Overigens vond ik never gonna give you up een ouderwets, lekkere Motown plaat, maar dat bleek dan weer een cover. Zal na een half jaartje maar weer eens kijken of hij dan beter valt.

Zeker hun beste album door experimenteer met andere geluiden en het meest toegankelijk. Ik vind ze een mix van Deep Purple, The White Stripes en BB King. Aardige tunes met strakke riffs. Ondanks dat het lekker muziek is kom ik niet los van het idee dat ze een Deep Purple klone zijn. Hun riffs lijken net van Machine Head te komen, met het verschil dat Blackmore's riffs toch niet iets beter zijn.

Oerdegelijk album dat eigenlijk geen slechte momenten kent, alleen mis ik een beetje het 'wauw'-gevoel. Niettemin een tof album om af en toe eens te draaien.

Lang mijn best gedaan voor dit album, maar kan niet anders zeggen dat ik hem simpelweg saai vind. Ik ben nu bij The Go Getter en niks komt meer binnen, niets doet me wat. Het is bijna zoals een afzuigkap: je hebt amper door dat het aanstaat, maar als ie stilvalt is dat heerlijk. Natuurlijk sla ik door met deze vergelijking, maar mij bekruipt wel de gedachte terwijl deze plaat aanstaat: 'ze gaan maar door, terwijl ze niets bijzonders te melden hebben'. Nog twee sterretje voor het wat betere begin en voor de positieve uitzondering Unknown Brother.

Na al die jaren maar eens een vol punt eraf. Tighten Up blijft een leuk nummer, maar verder is het eigenlijk maar een saai gebeuren.

Heerlijke bluesrock voor mij. Maar ja, die smaken he?

Slowchat verwijderd.

Ik ben een groot liefhebber van het garagegeluid van de voorgangers maar uiteindelijk is dit toch wel de meest geslaagde plaat van The Black Keys. Een heerlijke productie die het beste werkt als je de bass ook echt voelt.
De bekendste nummer (tighten up en howling for you) zijn wat mij betreft niet perse de uitschieters. Als je ff door luistert komen de zompige pareltjes als she's long gone, black mud en sinister kid vanzelf boven drijven.

Deze boys

That a broken, heart. Is blihind"

Ik zie op Spotify dat Chop and Change, Keep My Name Out Your Mouth en Back Mud Part II zijn toegevoegd. Het gaat om track 16, 17 en 18 op de 'Deluxe Remastered Anniversary Edition'. Vind zeker de tweede in de rij een aangename toevoeging.

Blijft een heerlijk album met frisse bluesrock. Uit mijn geheugen heb ik ooit nog de groep gezien Rock Werchter. Maar het zit vaag, ik kende de groep nog niet zo echt en heb het toen ook niet ten volle beleefd. Volgens mij moet dat in 2010 geweest zijn, het jaar dus van dit album. Wat misschien verklaart dat de muziek toch altijd is bij gebleven. Al kan het ook iets langer geleden zijn. Hopelijk krijg ik nog een herkansing om de groep te zien, maar dan met volledige aandacht.

Brother is een stevig album waar geen nummers te veel op staan. Het album moet wat groeien, maar de muziek komt toch altijd weer boven drijven. Als het nog geen echte klassieker is, zal het dat zeker nog worden.

Ieder nummer op zich is top, lekker zompig, goeie riffs en al, maar als hele plaat is het me te eenvormig en krijgt het midtempowittemannenblues gevoel de overhand.

Vind je dit niet goed dan?

Mssr Renard's bijdragen zijn verdwenen zo te zien...

Lekkere amerikaanse bluesrock, energiek en aanstekelijk gebracht. Echt memorabele tracks ontbreken helaas en er is niet voldoende variatie binnen het songmateriaal om het album de volle lengte te laten boeien. Duidelijk een gevalletje stijl boven inhoud derhalve.

Dit was voor mij destijds de kennismaking met The Black Keys en de reden om meer van hen en meer blues rock te gaan ontdekken. Wat een fijne plaat.

Je begint goed, maar hoe kom je er nou bij dat op dit album memorabele tracks ontbreken?

Er staan toch echt een paar klassiekers op Brothers, om te beginnen al de eerste vier nummers:
Everlasting Light
Next Girl
Tighten Up
Howlin' for You
En verderop bijvoorbeeld songs als Ten Cent Pistol & Sinister Kid. Genoeg moois te vinden!