Korn - KoЯn (1994)

Gister voor een belachelijke prijs (2 tientjes) de eerste vijf platen van korn aangeschaft bij Media Markt. Voor twee tientjes heb je toch een heleboel leuke nummers in huis. Ik zei al eerder dat ik nooit een grote fan van korn ben geweest, maar elke metal fan van mijn leeftijd kan er ook niet om heen dat ze enorm groot waren in de jaren 90, en dus als één van de vele bands als een soort rode draad door mij jeugd lopen.

Overigens alleen het geweldige nummer Clown is al bijna de volledige 20,- waard

Ook ik ben destijds gevallen voor de nu metal van korn en deftones..limp bizkit vond ik niet veel. Heb nog flink aantal albums van ze maar keb t al 15 jaar niet meer gedraaid denk ik op wat deftones na die vind ik zelf nog beter. Lekkere muziek voor als je boos bent dit maar tis gewoon mijn smaak niet meer denk ik. Weet nog dat ik ball tongue erg vet vond..

Dit blijft een imposant debuut, waarop de originele en o zo herkenbare groezelige Korn-sound al direct gedetailleerd wordt neergezet door producent Ross Robinson. Het helpt natuurlijk dat de band hongerig en in topvorm is, gewapend met uitstekend songmateriaal. Van de geweldige opener Blind tot afsluiter Daddy is het genieten geblazen. Die laatste track zeurt wel veel te lang door, maar dat is dan ook de enige klacht. Korn had hierna uiteraard veel moeite om dit niveau te handhaven.

De tijd kan snel gaan en ondertussen heb ik met veel meer materiaal binnen het Metal-genre uitvoerig kennis gemaakt, waaronder een resem uitstekende en stevige acts die me bijzonder goed bevallen. Bands zoals Korn, Limp Bizkit, System Of A Down, Deftones en Slipknot waren de eerste bands die me kennis lieten maken met het Metalgenre, eigenlijk al ver voor de tijd dat ik meer naar Metal begon te luisteren. En dan spreek ik van een tijd waar ik 14-15 jaar oud was. Ik schreef in 2013 al iets over dit album, maar ook toen was ik het genre nog niet volledig aan het exploreren. Tijd dus om de werkjes van al deze bands nog eens af te spelen, nu ik redelijk geruime tijd al met heel wat meer Metal kennis gemaakt heb. Op cd (ben waarschijnlijk een van de enigste in mijn directe omgeving die die dingen nog koopt) en met oordopjes in wel te verstaan. En hoe doen ze het nog? De "second-level" Nu-Metalbands zoals Drowning Pool, Flaw, Nothingface, Sevendust, Coal Chamber kan ik uiterst moeilijk (lees: niet) nog verteren, en ik was er nochtans wild van toen ik 14 was. Limp Bizkit reken ik onder "guilty pleasure". Oerdom, maar ik kan nog wel een zekere aanstekelijkheid vinden tussen al het abominabele. Deftones, goede band en ik weet albums zoals White Pony en wat erop volgt nu eigenlijk nog een pak beter te appreciëren dan de laatste keer dat ik ze beluisterde. Slipknot, idem, Iowa blijft een monster en Vol III en het debuut kan ik nu ook zelfs nu meer appreciëren dan bij mijn laatste luisterbeurt. SOAD, eerste twee albums nog steeds uitstekend, daarna kakt het niveau wat in. Mudvayne, een uitstekend debuut gevolgd door pure schijt. En hoe doet KoRn het nog? Wel...

Ik blijf het verbazingwekkend vinden hoe een band die zo'n uitmuntend debuut aflevert vervolgens zo'n pure muzikale verschrikkingen kan produceren. Vreemd ook dat ik bij Life Of Peachy een goed album in gedachten had. Toen ik het twee dagen geleden nog eens beluisterde (volgend op het debuut een dag eerder), was ik oprecht geschokt hoe beduidend minder het niveau van dat tweede wapenfeit was. Om nog maar te zwijgen van Follow The Leader tot en met See You On The Other Side. Alles wat daarop volgt, daar heb ik zelfs geen aandacht meer aan geschonken. Doorspoelen ermee...door het toilet wel te verstaan.

Maar wat een dijk van een album blijft dit titelloze debuut toch. Ok, hier en daar is het weleens wat minder: "Divine" vind ik slappe koek en een track als Faget kan ik soms moeilijk nog serieus nemen (ook al maakt de rauwe power het in dit geval goed). Maar waar dit album wel echt in slaagt, is in het bieden van een echte ervaring. Duidelijk werd dit opgenomen in een psychologisch barre periode voor de bandleden (recentelijk zelfs nog gehoord dat de bandleden vol op de speed zaten tijdens het de opname in de studio) en dit heeft een niet te ontkennen weergave op de sfeer van het hele album. Ik meen mij te herinneren dat de term "spookycore" ooit gebruikt is geweest en ik kan mij geen ander album uit deze periode voorstellen waarop die term zo van toepassing is. Een omineuze, groezelige sfeer daalt over de luisteraar heen tijdens het beluisteren van dit album. Een sfeer die KoRn in de latere werken nooit meer heeft kunnen herhalen. Hoewel ik nu natuurlijk al wat zwaardere muziek gewoon ben, blijven de riffs in dit album simpel maar gespierd genoeg om te kunnen boeien. Zanger Davis heeft sinds dit album nooit meer zo oprecht getormenteerd, krachtig en creatief geklonken. De nummers zitten boordevol met verrassende wendingen: wie verwacht bijvoorbeeld bij "Helmet In The Bush" (inderdaad een beetje een "vergeten" nummer, maar een van mijn favorieten op de plaat) dat Davis op het einde met die uit het niks komende "cookie monster" vocalen komt aanzetten? Het schokte mij toen ik 15 was en het heeft nu 10 jaar na datum nog niet aan kracht ingeboet.

Een trip door het hoofd van een getormenteerde ziel omgezet in een dijk van een Metal-album. Een die met recht een klassieker genoemd mag worden en trots zijn standje krijgt tussen het ander zware materiaal in mijn "Metal-hoekje" (een kast waarin ik al mijn albums binnen het genre heb uitgestald en die nog steeds groeiende is, naast mijn "hiphop-hoek" of "blues/jazz/southern/rock'n'roll-hoek ). Die 4,5* blijven gewoon staan en dat zal niet snel veranderen.

En nu ga ik dan maar even verder met mezelf wijsmaken dat dit het enige album is dat KoRn ooit heeft uitgebracht.

Duister, dreigen beukend album. Vanaf de eerste noot knallen. De bas is voor het genre opvallend funky en doet me regelmatig aan Flea van de Peppers denken. De zng van JD is heerlijk maniakaal.
Gewoon een heel goed metalalbum dat zijn niveau de hele plaat vasthoudt en behalve dat geneuzel aan het eind bij Daddy precies de juiste lengte heeft.

Korn blijft m'n favoriete metalband, maar met het debuut heb ik altijd al een haat-liefdeverhouding. Er staan zeer gave momenten op, maar een paar nummers klinken ook als opvulling waardoor het voor mij lastig integraal wegluistert.

Hun beste is het wat mij betreft sowieso niet. De gouden jaren waren FTL-Issues-Untouchables, die ik in die volgorde waarschijnlijk een 8, 9 en 10 geef.

Iedereen heeft het ook altijd over het rauwe, maar daar zit hem voor mij niet de kracht van Korn. Korn is niet zozeer rauw, maar zwaar. Daarom is Untouchables ook hun absolute hoogtepunt; niets wat ze ooit hebben gedaan knalt zo loodzwaar uit de speakers.

Desalniettemin blijft het debuut voor het grootste deel erg fijn. En het was natuurlijk een revolutie in die tijd, dat weegt ook zeker mee.

Dit album is het beste van Korn! Het maakte destijds en nu nog steeds ontiegelijk veel indruk op mij. De zware bas, zware gitaren en goede drums, het is loodzwaar en voor mij als punkrock/hardcoreliefhebber was dit een echte eye opener. Vervolgens kwam Deftones. Ongeacht wat ze nu maken aan muziek, blijft dit de klassieker die je gehoord moet hebben!!!

De 4,5* staan er nog steeds. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Korn voor dit album geïnspireerd was op wat Godflesh enkele jaren terug met "Streetcleaner" deed. Die simpele, zware, maar eigenzinnige riffs, die psychotische gitaareffectjes, de hip hop-achtige beats...er zijn zeker overeenkomsten in te vinden - in Korn's geval in een soort van "grunge"-jasje gegoten. Jonathan Davis liet in zijn vocaal werk ook diverse inspiratiebronnen vrij: van op Hetfield geïnspireerde "rauwe" zang tot post-punk over Patton-achtige experimenteel geneuzel tot zelfs death metal (prima grunts had hij hier).
Korn's eerste mag zich met recht een (lekker duistere) klassieker noemen.

Vooral Helmet in the Bush is behoorlijk Godflesh. Een van mijn favoriete tracks op dit ijzersterke debuutalbum

Korn zette een nieuwe en harde koers in qua metal in toen de grote bands uit de jaren '80 moeite hadden om aan de top te blijven of veel softer werden. Het stuwende hip-hopdrumwerk van David Silveria is fenomenaal en de gitaarpartijen hebben veel Public Enemy-trekjes in zich en staccato Helmet-riffs.

Veel KoRn geluisterd samen met Marilyn Manson vanaf 12 jaar. Ik was toen erg jong toen ik met dit album in aanraking kwam. Daarna nog jaren gedraaid totdat ik KoRn beu was na Untouchables. Vorig jaar weer eens opgezet, maar nu pas dringen de lyrics en het hele concept me veel beter door. Ik kijk hier nu met een totaal andere blik tegen aan dan voorheen. Als ik eerlijk ben vind ik dit persoonlijk een moeilijk/heftig/zwaar album (qua inhoud), maar daarom juist ook gelijk hun beste. Dit is een eye opener. Daddy is echt een brok in mijn keel als ik er naar luister en ik trek wit weg als het hoor. Een nummer dat gemaakt moest worden en nog steeds te weinig aan het grote publiek getoond.

65 minuten aan (destijds) nu metal met de bekende Ross Robinson signatuur is mij te veel van het goede.
Ooit geroemd vanwege de beruchte productie, gepijnigde zang en laag gestemde instrumenten. Zo'n 25 jaar geleden had het wel zijn charme maar inmiddels is Korn voor mij achterhaald, wat eenvormig van aard en heeft het zijn urgentie verloren. Is het dan een slecht plaatje, gezien de innovatieve productie en enkele prima songs waarvan opener Blind er net wat bovenuit steekt is het antwoord nee. Echter de emotionele en intense voordracht van Davis, het repetitieve karakter van veel songs en de over the top benadering van de emotionele lyriek komt niet meer aan bij mij. Noem het jeugdig enthousiasme wat mij destijds bewoog om platen van Korn aan te schaffen, maar net als genregenoten als Limp Bizkit, Slipknot, Linkin Park en Papa Roach is het van voorbij gaande aard. Dergelijke bands staan altijd op de schouders van reuzen, en juist die reuzen hebben eeuwigheidswaarde, zullen nooit gaan vervelen en behouden hun urgentie. Het debuut van Korn heeft zichzelf bewezen maar vormt voor mij een inmiddels lang gepasseerd station.