De tijd kan snel gaan en ondertussen heb ik met veel meer materiaal binnen het Metal-genre uitvoerig kennis gemaakt, waaronder een resem uitstekende en stevige acts die me bijzonder goed bevallen. Bands zoals Korn, Limp Bizkit, System Of A Down, Deftones en Slipknot waren de eerste bands die me kennis lieten maken met het Metalgenre, eigenlijk al ver voor de tijd dat ik meer naar Metal begon te luisteren. En dan spreek ik van een tijd waar ik 14-15 jaar oud was. Ik schreef in 2013 al iets over dit album, maar ook toen was ik het genre nog niet volledig aan het exploreren. Tijd dus om de werkjes van al deze bands nog eens af te spelen, nu ik redelijk geruime tijd al met heel wat meer Metal kennis gemaakt heb. Op cd (ben waarschijnlijk een van de enigste in mijn directe omgeving die die dingen nog koopt) en met oordopjes in wel te verstaan. En hoe doen ze het nog? De "second-level" Nu-Metalbands zoals Drowning Pool, Flaw, Nothingface, Sevendust, Coal Chamber kan ik uiterst moeilijk (lees: niet) nog verteren, en ik was er nochtans wild van toen ik 14 was. Limp Bizkit reken ik onder "guilty pleasure". Oerdom, maar ik kan nog wel een zekere aanstekelijkheid vinden tussen al het abominabele. Deftones, goede band en ik weet albums zoals White Pony en wat erop volgt nu eigenlijk nog een pak beter te appreciëren dan de laatste keer dat ik ze beluisterde. Slipknot, idem, Iowa blijft een monster en Vol III en het debuut kan ik nu ook zelfs nu meer appreciëren dan bij mijn laatste luisterbeurt. SOAD, eerste twee albums nog steeds uitstekend, daarna kakt het niveau wat in. Mudvayne, een uitstekend debuut gevolgd door pure schijt. En hoe doet KoRn het nog? Wel...
Ik blijf het verbazingwekkend vinden hoe een band die zo'n uitmuntend debuut aflevert vervolgens zo'n pure muzikale verschrikkingen kan produceren. Vreemd ook dat ik bij Life Of Peachy een goed album in gedachten had. Toen ik het twee dagen geleden nog eens beluisterde (volgend op het debuut een dag eerder), was ik oprecht geschokt hoe beduidend minder het niveau van dat tweede wapenfeit was. Om nog maar te zwijgen van Follow The Leader tot en met See You On The Other Side. Alles wat daarop volgt, daar heb ik zelfs geen aandacht meer aan geschonken. Doorspoelen ermee...door het toilet wel te verstaan.
Maar wat een dijk van een album blijft dit titelloze debuut toch. Ok, hier en daar is het weleens wat minder: "Divine" vind ik slappe koek en een track als Faget kan ik soms moeilijk nog serieus nemen (ook al maakt de rauwe power het in dit geval goed). Maar waar dit album wel echt in slaagt, is in het bieden van een echte ervaring. Duidelijk werd dit opgenomen in een psychologisch barre periode voor de bandleden (recentelijk zelfs nog gehoord dat de bandleden vol op de speed zaten tijdens het de opname in de studio) en dit heeft een niet te ontkennen weergave op de sfeer van het hele album. Ik meen mij te herinneren dat de term "spookycore" ooit gebruikt is geweest en ik kan mij geen ander album uit deze periode voorstellen waarop die term zo van toepassing is. Een omineuze, groezelige sfeer daalt over de luisteraar heen tijdens het beluisteren van dit album. Een sfeer die KoRn in de latere werken nooit meer heeft kunnen herhalen. Hoewel ik nu natuurlijk al wat zwaardere muziek gewoon ben, blijven de riffs in dit album simpel maar gespierd genoeg om te kunnen boeien. Zanger Davis heeft sinds dit album nooit meer zo oprecht getormenteerd, krachtig en creatief geklonken. De nummers zitten boordevol met verrassende wendingen: wie verwacht bijvoorbeeld bij "Helmet In The Bush" (inderdaad een beetje een "vergeten" nummer, maar een van mijn favorieten op de plaat) dat Davis op het einde met die uit het niks komende "cookie monster" vocalen komt aanzetten? Het schokte mij toen ik 15 was en het heeft nu 10 jaar na datum nog niet aan kracht ingeboet.
Een trip door het hoofd van een getormenteerde ziel omgezet in een dijk van een Metal-album. Een die met recht een klassieker genoemd mag worden en trots zijn standje krijgt tussen het ander zware materiaal in mijn "Metal-hoekje" (een kast waarin ik al mijn albums binnen het genre heb uitgestald en die nog steeds groeiende is, naast mijn "hiphop-hoek" of "blues/jazz/southern/rock'n'roll-hoek

). Die 4,5* blijven gewoon staan en dat zal niet snel veranderen.
En nu ga ik dan maar even verder met mezelf wijsmaken dat dit het enige album is dat KoRn ooit heeft uitgebracht.