The Alan Parsons Project - Tales of Mystery and Imagination - Edgar Allan Poe (1976)

Na Tales tekenden Parsons en Woolfson een contract bij Arista. En daarbij ging het natuurlijk ook over zaken en niet alleen de kunst met de grote K. Ik weet niet of dat helemaal te betreuren is. Vrijheid als kunstenaar is mooi maar als niemand dat koopt, loop je toch ook een doodlopende weg in. En de orkesten die gebruikt werden waren echt niet goedkoop. Flink bezuinigd werd er pas in de jaren '80, zoals te horen is op een geamputeerd album als Vulture Culture.

Verder denk ik dat je wel gelijk hebt en moeten we spijtig constateren dat het idealisme van begin jaren '70, waar zoveel moois uit groeide, zo rond '76 een definitieve draai maakte richting de commercie.
Ook wel begrijpelijk vanuit de platenmaatschappijen. Na investeringen van miljoenen moest er nu ook terug verdiend worden. Het drama van ons kapitalistische systeem. Alleen de sterken bleven artistiek overeind.

Op Tales is het alles nog Kunst, denk ik.

Het eerste album van The Alan Parsons Project heeft me nooit zo gepakt als later werk. Toegegeven, de eerste helft, zogeheten Kant A, vind ik erg sterk en dat de boel hier nog niet zo gladgestreken en steriel is vind ik een pluspunt. Echter het hele 'The Fall of the House of Usher' kan me niet zo bekoren. Prog op zijn meest abstract, zullen we maar zeggen. Ene oor in, andere weer uit. Als Kant B echter net zo sterk was geweest als Kant A, dan had deze plaat aanzienlijk hoger gescoord bij mij. 'The Raven' is natuurlijk een klassieker.

Magistraal plaatje. Het had zomaar een meesterwerkje van Pink Floyd kunnen zijn. Geen zwakke fases en het verliest nergens haar zeggingskracht. Deze gaat nog hier nog vaak gedraaid worden.

Niet helemaal mijn ding, maar je wilt wel wel eens wat proberen. En dan verwarde ik ook nog eens Parsons met Oldfield, waarvan ik een latere plaat ooit best heel leuk vond.

Alan Parsons Project is het soort symfopop die ik altijd een warm hart heb toegedragen, maar waarvan ik ook prima kan begrijpen als mensen het echt niet trekken. Ik vind het debuut Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe in ieder geval weergaloos. Klinisch en glad geproduceerd, maar compositorisch wel doordacht. Invloeden van Pink Floyd en The Beatles zijn nooit ver weg, maar het geheel klinkt mysterieuzer, meer soundtrack-achtig. The Raven (en het eerste gebruik van een vocoder in popmuziek) is in ieder geval prachtig bombastisch, terwijl de maniakale zangprestaties van Arthur Brown The Tell-Tale Heart opzwepen. Het instrumentale (nou ja, met voice-over van Orson Welles) The Fall Of The House Of Usher is eveneens prachtig. Ja, aalglad allemaal, maar het is uitermate geschikt om op weg te dromen en vandaag de dag staat vooral de productie nog steeds als een huis. Ik heb er zin in om dit weer allemaal tot me te nemen!

I RObot heeft bij mij nog net een streepje voor. Verder eesn met jouw beschrijving.

De drie lp's die ik van Alan Parsons Project in mijn bezit heb, komen allemaal uit de collectie van mijn Pink Floyd minnende pa. Verder is het redelijk een blinde vlek, want ik heb er nog nooit echt goed naar geluisterd. Progrock/pop, dat wist ik wel, maar dat was het dan ook wel. Dit debuut is toch direct een flink aantal keer gedraaid, al komt dat meer omdat ik nog niet toegekomen was aan schrijven en als je dan toch bezig bent, kun je deze rustig een tweede keer luisteren. of een derde, vierde, vijfde, twaalfde keer.

Meteen een positief punt te pakken: Dit album kun je makkelijk blijven draaien zonder het verveelt. De connectie met Pink Floyd is nooit ver weg. Zeker niet als je leest dat Alan Parsons met Pink Floyd heeft samengewerkt. Deze band is wel wat elektronischer, maar de stijl en sfeer doet er zeker aan denken. thematisch is dus gekozen voor enkele werken van Edgar Allen Poe. Qua muziek voor horrorverhalen zou je iets zwaars en duisters verwachten. Alan Parsons Project is opvallend lichtvoetig. Iets waar ik me niet echt aan stoor. De Italiaanse giallo horrorfilms zitten ook vol met keyboards. Een band als Goblin begrijpt het dan wel iets beter.

Desalniettemin komen de heren met leuke composities voor de dag en is dit gewoon een leuk debuut dat zijn weg naar de draaitafel ongetwijfeld nog wel zal vinden. (nevermore... nevermore... never! )

Na (her)beluistering van de APP albums die ik ken kan ik niet anders dan concluderen dat het debuut mij het beste bevalt. Alle kritiek (vaak terecht) ten spijt blijft dit album overeind staan. De niemendalletjes ergeren me hier veel minder dan op andere albums, het mist misschien een 'Old and Wise'.

Kleine nabrander nog, die Orson Welles had het maar druk met inspreken van albums destijds.

Dit is wel een stukje jeugdsentiment (ik was 17). Zelf had ik dit album niet maar sommige vrienden wel. Dus ik heb het zeker vaak gehoord. Destijds was dat met veel genoegen en dat is nog zo.
Inderdaad was het met Pink Floyd de band van het optimaal zuivere geluid. Hiermee testte je je installatie.
Ik kan ook geen favorieten aanwijzen. Het is een prachtig geheel
Draai/stream het nog zeer regelmatig dus die 4* laat ik lekker staan.
Wel bijzonder dat de 52 seconden durende track The Fall of the House of Usher - (V) Fall niet beschikbaar is op spotify en dat de link niet gekopieerd kan worden omdat het album niet in NL beschikbaar is. Dat geldt dus voor die ene track, maar de rest is gewoon te streamen.

Album begint sterk en niveau wordt voor mij doorgezet tot "Fall of the House of Usher". Ondanks diverse luisterbeurten doet mij "Fall of the House" niet zoveel.
Laaste nummer "Two one in Paradise" vind ik dan wel aardig. Voor mij niet het sterkste album van APP

Wat is jouw favoriete APP album?
Zelf heb ik APP in de jaren '90 leren kennen via een verzamelalbum. Nooit veel aandacht aan dit project besteed, tot een paar geleden. Toen The Turn of a Friendly Card een paar keer beluisterd, gaan waarderen en aangeschaft. Daarna dit album.
De 'gepolijste' productie spreekt me niet zo aan, maar er staat toch mooie muziek op dit album, met name wanneer het project zijn symfonische trekjes laat horen, zoals in The Fall of the House of Usher.

Ik vind "I Robot", "The turn of a friendly card" en "Eye in the Sky" het beste wat APP heeft gemaakt. Ik herken wel wat je schrijft over gepolijste productie.
Deze albums zijn overigens ook aardig gepolijst, maar dat stort mij niet.

Dit eerste album van APP vind ik meteen de beste, al komen andere dicht in de buurt (Eye in the Sky, Turn of a friendly card).
Ik ben verzot op de verhalen van Edgar Allan Poe, en de nummers op dit album geven exact de romantisch-duistere sfeer weer die de verhalen oproepen. Ontzettend goed vertaald naar muziek.
De spookachtige opening krijgt haar vervolg in The Raven, meteen het hoogtepunt van deze verder zeer goede schijf. Daarnaast vind ik de muzikale vertolking van The Fall of the House Usher echt geweldig: beetje klassiek, dreigend, uitmondend in onweersklappen, gevolgd door een muzikaal prachtig intermezzo.
Ik kan hier nog altijd intens van genieten. Dat geldt ook voor het bekijken van die fraaie prenten op de binnenhoes. Het is echt een meesterwerk.
Op een latere versie wordt dit nog eens versterkt door zowel kant 1 als kant 2 te laten beginnen met een gesproken introductie van niemand minder dan Orson Wells, die zo suggestief vertelt dat je je meteen in de wereld van Poe waant.
Een dikke 5.

Waarschijnlijk luisteren jullie allemaal naar de gereviseerde versie, juist? Met later toegevoegde partijen, nieuwe (lelijke) digitale reverbs, brickwall limiting (The Loudness Wars) en wat weet ik allemaal nog. Het hele gedoe doet me denken aan wat George Lucas heeft gedaan met THX-1128 en Star Wars. Gelukkig heb een release gevonden (een kopie weliswaar) dat werkelijk voortreffelijk klinkt en onaangetast is door revisie. Ik weet alleen niet meer of het 'Mobile Fidelity' of Japanse Import is.

Waarschijnlijk luisteren velen van ons naar de originele LP, de gemiddelde MuMe'er een beetje kennende. Die klinkt best goed hoor, mits in uitstekende staat. Ik heb zelf een Nederlandse reissue op Casablanca Records (!). Ik ben het met je eens dat die 1987-versie, met de vele toevoegingen, wel een heel andere luisterervaring is, maar ik kan ze allebei waarderen. Als je ze allebei in één pakketje wilt hebben op CD is dit je beste optie.

Dat is waarschijnlijk de versie waar jullie naar allemaal luisteren. Die dubbele CD met nieuwe en oude versie. Heb ik ook maar ik verkies de release die ik heb. De originele LP (mits die in goeie staat) is natuurlijk ook goed. Mijn CD heeft het voordeel dat die klinkt zoals de LP maar dan zonder cracks & pops.

Destijds nog omschreven als progressieve rock, nu decenia later valt dat mee. Wat wel overeind blijft is de klasse van het album. Ontzettend goede popmuziek. Een album met een verhaal, namelijk de verhalen van Edgar Allan Poe.

De diversiteit in de popnummers van het album is best groot. De eerste nummers laten gewoon een verschil horen, waarbij gek genoeg na de vijf nummers een gevoel van samenhang is. The Tell-Tale heart met zijn wegdraaiende om dan weer luider terug te komen drumbassritme, overgenomen door de opkomende gitaarsolo: het blijft een fijne compositie. De via klassieke orchestrale muziekinterpretatie in The Fall of the House of User is spannend, de regenachtige overgang naar het schitterende arrival, gevolg door het evenzo sterk Pavane is een zeer sterk instrumentaal stuk. Zelfs als bluesrockliefhebber is kan genieten van het zuivere, meer zachtere gitaarspel in deze stukken.

The tales, het blijft een album dat ik regelmatig opzet.

Had dat niet El Coño moeten zijn?