The Strokes - Angles (2011)

Artistieke meningsverschillen. Dat is volgens de bandleden zelf de reden waarom deze plaat er pas zo laat komt (volgens sommige bronnen scheelde het niet veel, of deze plaat had er helemaal niet geweest). Elk bandlid had zijn handen vol met zijprojecten, waarvan ik eigenlijk weinig heb opgepikt. Gebrek aan interesse, denk ik. Begin dit jaar dan toch maar eens The Strokes herontdekt, en buiten hun debuut (een topper in mijn ogen) hebben ze twee matige platen afgeleverd. Daar wordt nu een derde matige plaat aan toegevoegd.

De eerste twee nummers laten nochtans niet het beste, toch terug een wat betere plaat verhopen. De 'Is This It'-kwaliteit hoor ik er echter niet in terug. Die snedigheid is helemaal weg, maar goed, dat was tien jaar geleden, en dit is nu. Waar Casablancas het grotendeels voor het zeggen had op de drie eerste platen, hebben de andere bandleden nu ook meer inspraak gekregen. Het resultaat is een mengelmoes, onsamenhangend, van verschillende stijlen en probeersels. The Strokes klinken hier niet als een band, maar als een groep individuen, die hun eigen zin doen.

Na die eerste twee songs hebben we het eigenlijk grotendeels gehad, met als aangename uitzondering 'Taken For A Fool'; zo wil ik The Strokes horen spelen. Heerlijk relaxed, een meer dan aangename melodie uit de gitaar halend. Af en toe wil ik nog wel eens meeneuriën met één van de nummers op deze plaat, maar buiten de drie nummers die ik nu heb aangehaald, staat er jammer genoeg niets meer op dat echt noemenswaardig is. En dat is erg jammer..

'Angles' is een plaat met een treffende titel; er wordt vanuit verschillende hoeken gekeken naar muziek, er worden verschillende ideeën en manieren van aanpak geopperd, maar dat leidt niet tot een goeie, samenhangende plaat. Alle goeie bedoelingen ten spijt, want die zijn zeker wel aan het maken van deze plaat voorafgegaan, is dit een kleine teleurstelling. Ik schrijf The Strokes echter nog niet af voor de toekomst; ze zijn een nieuwe weg ingeslagen, en moeten duidelijk nog wennen aan die nieuwe weg. Maar een nieuwe weg biedt niet zelden nieuwe mogelijkheden, en het zou mij bijgevolg niet verbazen mocht deze band ooit nog eens met een erg sterke plaat voor de proppen komen.

2,5 sterren

Ik hoop stiekem eigenlijk wel op een soort van Dog Man Star in de toekomst. Compleet over the top, theatraal, krankzinnig, en dan lekker paranoide zoals bijvoorbeeld Station To Station. Wie weet.

taken for a fool en de single vind ik echt geweldig. de rest moet ik nog even laten inwerken, klinkt allemaal wel aardig, maar ben bang dat de echte toppers op 1 hand zijn te tellen. maar voor de voorgaande 2 nummers is ie wat mij betreft al redelijk geslaagd

AAAAH de nieuwe Strokes! Daar heb ik naar uitgekeken. Ik ben nu Machu Pichu aan het beluisteren en man... het ziet er goed uit. Ik ben direct mee en ben razend benieuwd naar de rest van de plaat. Het wordt een goede zomer met deze plaat!

Aardig album waar Under cover of Darkness er voor mij bovenuit springt.
Dit nummer had niet weerstaan op Is this It, en dit album had eigenlijk ook vol moeten staan met soortgelijke nummers. Dat is in ieder geval de kant van The Strokes die ik zelf het liefste zie.
Opener is ook nog sterk, evenals de waarschijnlijk 2de single Taken for a fool.

Helaas staan er ook een aantal nummers waar ik totaal niks mee kan (You`re so right, Games) en ik ook vind dat een band als the Strokes zo`n nummers ook gewoon niet moet maken.

Ondanks enkele toppers, ook een aantal nietszeggende nummers en dus een 3.5.

Eerlijk is eerlijk: een hoogstaand album is Angles niet, maar dat neemt niet weg dat er een aantal heel lekkere nummers op staat. Welke nummers dat zijn zal iedereen die dit album een beetje kent zo kunnen invullen. Voor mij hoeft muziek niet altijd van een hoge kwaliteit te zijn, of ingewikkeld in elkaar te zitten. Een lekker deuntje en een nummer dat makkelijk wegluistert scoort bij mij ook punten. Daar moet Angles het dan ook vooral van hebben.

Voorlopig geef ik (opportunistisch als ik ben) 4 sterren. Dat zal naar verloop van tijd wel wat gaan zakken, maar momenteel kan ik nog enorm van Angles genieten! Dat doe ik dan ook maar

Maar moet zo'n lekker deuntje bij The Strokes geen 'edge' hebben wat jou betreft? Ik denk dat ze daar hun identiteit aan ontleden. Nonchalante, onverschillige rock met een scherp randje, dat is voor mij The Strokes. Dit soort experimenten pakt daarom niet zo goed uit. Je ontkomt dan niet aan inspiratie of invloed, maar dan niet van bands als MGMT of Yeasayer, maar van bands die juist een wat zwaardere stijl hanteren (garage-achtig of stonerrock). Het beste voorbeeld van het mislukken van een dergelijke stijlwisseling is de geforceerd vrolijke stem van Julian Casablancas. Nee, geef mij maar New York City Cops, Reptilia of Heart In a Cage. Vanwege Under Cover of Darkness (fijne solo!) en Taken for a Fool nog 2.5* maar eigenlijk is dat al teveel.

Ik ben geen Strokes-fan van het eerste uur, dus ik ben ook niet zo op de hoogte van hun eigen identiteit. Daarom mis ik die scherpe randjes ook niet echt. En zo'n scherp randje is bovendien niet echt een must voor mij.

Het eerste album van the Strokes geschreven door the Strokes, zo kunnen we lezen in het boekje geleverd bij de cd. De voorgaande albums werden goeddeels door Julian geschreven.
Nu heeft Julian alleen de vocals geschreven, ingezongen en naar de rest gemaild. Ze waren dus niet samen om het album op te nemen.
Waarom er voor deze benadering is gekozen weet ik niet. De overige bandleden hebben deze mogelijkheid blijkbaar aangepakt om wat te experimenteren met oa electronica.

Ik ben behoorlijk weg van het stemgeluid en de manier van zingen van Julian en the Strokes in zijn algemeen. Toch is dit naar mijn mening de minste Strokes plaat tot nu toe.

Under Cover of Darkness steekt met kop en schouders boven de andere nummers uit. Wat een geweldig goed nummer. Afwisselend, melodieus, goede solo en fantastische zanglijn. Laat dit nou ook het nummer zijn dat het meeste in lijn ligt met het bejubelde debuut.
Chronos omschreef perfect de stijl van het debuut en in mindere mate de opvolger. 'Nonchalante, onverschillige rock met een scherp randje'. Het liefst een beetje gruizige productie.

Toch vind ik de nummers in de 'nieuwe stijl' ook vaak meer dan geslaagd. Machu Picchu is ook gewoon een super ctachy nummer met wat electronica toegevoegd.

Van een minder nummer als Two Kinds of Happiness kan ik toch wel genieten door de snelle stukjes. Hier vind ik de zang wel minder. You're So Right is een nummer waar ik helemaal niks uit kan halen. Het nummer heeft geen goede opbouw of leuke melodie.

Taken for a Fool is weer een catchy nummer zoals we gewend zijn van ze. Geen experiment, wel leuke riffjes en melodieuze zang. Hetzelfde geldt voor Gratisfaction.

Games is een beetje apart nummer met een soort van eighties feel. Ik vind het best wel een lekker nummer. Het is alleen even wennen van een band als the Strokes dat er een synth wordt gebruikt ipv gitaren. Lekker die uithaal van Julian op het eind.

Wat opvalt aan Call Me Back is dat er helemaal geen drums zitten in het nummer. Het is een rustig nummer dat me wel ligt ondanks de vreemde stukjes waarin Julian met de gitaar mee lijkt te fluisteren. Het is weer vooral de zang dat het nummer leuk maakt.

Metabolism knalt er meteen in en doet me denken aan Juicebox hoewel laatstgenoemde stukken beter is. Niet dat Metabolism geen goed nummer is, integendeel. Juicebox is gewoonweg fenomenaal. Dit nummer had goed op First Impressions of Earth gepast met de lange vocale uithalen. Prima nummer.

De afsluiter vind ik misschien wel het beste nummer op Under Cover of Darkness na. Als het refrein ingezet wordt kan ik het niet laten om mee te zingen. Het nummer is een beetje dromerig, loom. Een mooie afsluiter.

Ondanks dat het experimeteren niet geheel geslaagd is, staan er toch vijf zeer goede catchy nummers op dit album. Het is misschien anders dan we gewend zijn en zeker dan we gehoopt hadden, want iedereen had natuurlijk een Is This It 2 gewild. Ik vind ze ook met deze stijl nog steeds stukken beter dan 99% van andere nieuwe bandjes als the Vaccines. Ik zet dit album nog geregeld op en hoop dat de volgende plaat nog dit jaar in de winkels zal liggen. Die zal ik dan ook weer zonder twijfelen meteen aanschaffen.

Het eerste deel van deze cd blaast mij volledig omver, écht fantastische muziek waar ik gewoon bijzonder blij van word als ik het hoor of er nog maar naar verwijs in gesprekken, zeker en vast materiaal om in mijn persoonlijke top 5 terecht te komen. Helaas kan het tweede deel van de cd mij niet in dezelfde mate overtuigen.

Startende bij Games bijvoorbeeld: het is geen bijster sterk nummer maar ook niet slecht, het kan er nog mee door, zo een nummertje dat je bij een geheel sterke plaat makkelijk zou kunnen vergeven maar bij een zus-en-zo album zou het toch al wat sneller kunnen aanvoelen als dat nummertje teveel. Daarna krijgen we dan Call Me Back, de opening is hoopvol maar de melodie van dat nummer verneukt het algelijk een beetje...wat daarna komt is goed, in dezelfde categorie als Games dan, maar haalt (bijlange) het niveau van die eerste vier à vijf nummers niet.

Beetje zonde maar ik ben al uiterst dankbaar dat ze die eerste fabuleuze vier nummers op plaat hebben uitgebracht, lekker. En ik kan me wel vinden met hetgeen AOVV zegt over de verschillende stijlen...al voel ik dat zelf, voornamelijk dan in het begin van de cd, als een pluspunt aan; het is een beetje een muzikaal sprookjesland waar je doorheen glijdt, maar die dan helaas ook een beetje afglijdt. Zien of het tweede deel van deze cd mij later nog zal kunnen overtuigen, het eerste deel staat alvast dagdagelijks op on de busrit naar huis: intense pracht en praal!

Ik hoop dat Games en Call Me Back je er niet van weerhouden de laatste drie nummers nog te luisteren want die zijn ook geweldig!

Een nogal wisselvallig album. Machu Picchu en Taken for a Fool zouden zo op Room on Fire kunnen staan, Games is een echte danser. Ook Under Cover of Darkness, Two Kinds of Happiness en het hoogst genietbare Call me Back kunnen me charmeren. De vier nog niet genoemde nummers, vooral dan Gratisfaction en Metabolism, kunnen me hoegenaamd niet boeien. Vandaar 3,5.

Hmm, dit valt toch wel tegen. Ik heb niks tegen de experimenten die The Strokes de laatste tijd proberen, ik vond het op het vorige album zelfs voor het grootste deel zelfs goed uitpakken. Ik vind Life Is Simple In The Moonlight precies op dat album passen, en dat is samen met Under Cover Of Darkness en Taken For A Fool (al moet ik zeggen dat ik de vocalen van de studio-versie best kut vind) ook mijn favoriet op het album.
Ik hoor op de andere nummers wel allemaal goede ideëen, maar die goede ideëen worden wat mij betreft al gauw de kop ingedrukt doordat het té over de top is, het refrein ongelooflijk tegenvalt, of The Strokes zich laten beïnvloeden door smaakloze bands of tijdsperiodes (veel 80s pop, new wave), de zang te pieperig of te gemaakt klinkt of zich te veel voordoen als een band die ze niet zijn (The Cars, jaren 80 Iggy Pop, Radiohead, Muse, een glamrockband als Slade of The Sweet).
Kortom, de balans is op dit album ver te zoeken. Op het vorige album werd er ook van alles geprobeerd, maar klonk het wel als één geheel. En dat mis ik hier nog een beetje.

Edit: de zwakkere nummers worden wel met de luisterbeurt beter, moet ik zeggen.

Het is ook gewoon een hele goede popplaat. Na veel luisterbeurten ben ik ook You're So Right gaan waarderen. Ik vind het erg gevarieerd en zeer vermakelijk, Under Cover of Darkness is een Strokes-klassieker in wording en er zitten genoeg andere parels bij, zeer verslavend ook weer. Is This It kunnen ze toch niet meer benaderen qua niveau of ze moeten zich opnieuw uitvinden.

Kortom, verhoogt naar 4,5

Ja, het is hierboven al vaker geschreven.
Is This It en Room on Fire zijn natuurlijk klassiekers van de garage-rock.
En als je de Strokes opzet, dan wil je garage-rock horen.
En nu hoor ik een beetje Chili Peppers of Pet Shop boys of noem ze maar op.
Alleen Under Cover en Taken for a Fool klinkt echt als Strokes.
Jammer

Ik weet niet hoe jij er de Peppers in wilt horen? Peppers hebben nog nooit iets met electronics gedaan en klinken hier ook totaal niet in.
Ik vind het goed dat de Strokes zich verder ontwikkelen en niet op de garagerock blijven leunen, het levertvoor mij in ieder geval de een na beste plaat op van 2011.

Wat een vreemde vergelijking om de Peppers hier te noemen. Ik hoor ze er ook totaal niet in namelijk.

Het lijkt toch wel een beetje over te zijn met de mannen van 'Is This It?' 'Under Cover Of Darkness' en 'Metabolism' doen me nog wel even de oren spitsen, maar dat is het dan ook wel. Voor de rest is het een aardig, licht vermakelijk luisterplaatje, maar van deze heren verwacht je toch meer. Opnieuw geen sterke plaat van The Strokes. Een 'one-album-wonder'?

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Ik heb ooit eens een cdtje van die band Graffiti6 op mijn computer geript. Wat ik in eerste instantie niet door had, was dat mijn computer ze had gerangschikt op alfabetische wijze, in plaats van de juiste volgorde van de cd zelf. Vervolgens was er niet meer naar de plaat de luisteren! En dat terwijl het eigenlijk een best goede cd is.
Ik denk dat het ook zo is met deze CD. Eigenlijk is dit niet eens een vreselijke plaat maar de allerbeste tracks, zijn de eerste 3, die daarna worden beloond door het slechtste nummer van de plaat.
Als ik deze vergelijk met Is This It? dan zeg ik zeker niet dat deze beter is, maar wel dat deze trackist veel slechter in elkaar zit. Bij grondige analyse van Is This It? vind ik ook dat er zeker wat mindere nummers opstaan. Die zijn daar gewoon beter verdeeld en wordt er gewacht met de echte toppers.

Een aanrader voor fan van The Strokes: Balkans - Balkans (2011)
Zo had Angles ook mogen klinken... al vind ik het nu ook een erg leuke plaat.

Het album is inmiddels even uit en eigenlijk voel ik totaal geen behoefte meer om dit album op te zetten. Jammer. Dat magische Strokes gevoel van This is it lijkt niet doorgezet te kunnen worden. Ook niet met dit album. Ik verlaag naar 2,5.

Album opent veelbelovend met de eerste 2 tracks, maar weet er na eigenlijk niet echt meer te overtuigen. Het zijn vrijwel allen prima nummers, maar spannend? Neuh. Fijn in het gehoor, meer is het helaas niet.

Ook iets te veel variatie naar mijn smaak, beetje onsamenhangende probeersels.

3*

Het debuut Is This It was voor mij een verademing tussen al die nu metal-meuk en postgrunge-drek waarmee wij destijds om de oren werden geslagen. Niet baanbrekend maar verfrissend mede door de jaren '60-productie, al waren ze daarmee beslist niet de enige band (The Shins, White Stripes). Hun opvolger Rooms on Fire vond ik wat minder, nadien ben ik deze band uit het oog verloren.

Ik was na lange tijd dan toch nieuwsgierig naar dit album en die vind ik wel erg wisselvallig. Met de eerste 3 nummers heb je het beste van dit album meteen gehad, vooral de single Under Cover of Darkness springt eruit en toont aan wanneer the Strokes op hun best zijn nl. in simpele en aanstekelijke rocksongs waar het debuut vol van stond. Van de volgende 7 nummers kunnen enkel Taken for a Fool en Gratisfaction nog door de beugel, de rest verzandt in halfbakken probeersels maar vergaten ze een degelijke song te schrijven. You're So Right gaat nergens heen en is zo vlak een biljartlaken, Games is foute synthipop, Call Me Back is vooral saai, Metabolism is een mislukte Muse-imitatie en Life Is Simple in the Moonlight is zeurderig. Volgende keer toch maar beter teruggrijpen naar het debuut?

Toch nog maar eens verlaagd. Hier keek ik erg hard naar uit, maar het album kan toch in de verste verte niet tippen aan Is This It? of Room on Fire. Enkel Under Cover of Darkness is een geweldig nummer.

Uit nieuwsbrief van hun label RCA:

"The boys are anxious to get back to writing/recording again, so it's not looking likely that they'll be adding more tour dates to the schedule at the present time. They know that they didn't get to a LOT of places here in the states and abroad that they wanted to and that you guys were all asking us to, but after a 5 year break between this record and the last one, I think they're excited to try and put out more music faster, first and foremost. then, hopefully we can get them to all those places they missed touring this time around"

Het vierde album en ook de slechtste van de vier. Het klinkt gewoon niet meer als een The Strokes plaat en dat is jammer. De stijl is totaal anders dan de drie voorbijgaande platen. Zoals al gezegd zijn de drie eerste nummer direct ook de laatste drie betere nummers.

Deze strokes pakt mij geen moment, vooral als ik het vergelijk met de cd is this it..

Ik verlang weer terug naar het oude!

2 1/2 ster

Hier kan ik niet eens over beginnen om hier iets over te vertellen, wat hebben ze gedaan? Zijn ze zo enorm op zoek naar een andere sound? Zijn ze het niet meer eens met elkaar en doen ze allemaal maar wat? Dit klinkt nergens naar. Het klinkt niet als the Strokes en dat is opzich niet het probleem, ik ben ervoor als bands zichzelf vernieuwen en anders willen klinken maar dan moet het andere geluid ook ergens naar klinken. Terwijl ze de verwachtingen toch zo hoog hadden gespannen, ik kwam op Youtube Under Cover of Darkness tegen voordat de plaat uit was en ik werd er opgetogen van, ik dacht; nou nou, na 2 wat minder goede platen (netjes uitgedrukt) zijn ze daar weer! Maar nee, Under Cover of Darkness is dan ook gelijk de topper van dit album.

Oneens (tenminste, met dat laatste stuk). Er staan op zich best wel wat leuke nummers op behalve Under Cover Of Darkness bijvoorbeeld die lekkere inkomer Machu Pichu en het vocaal sterke Games.