The Strokes - Angles (2011)

Catchy, kort en (redelijk) krachtig. Geen hoogvlieger maar gewoon leuke niks aan de hand muziek in mijn optiek. Helaas wekte de cover een heel andere indruk bij mij, de muziek maakt dat niet helemaal waar. Ik kom op 3*

Ik moet zeggen dat ik deze plaat helemaal niet tegen vind vallen op het eerste gehoor, enorm catchy's, behoorlijk afwisselend, krachtige gitaarrifs, prima maar absoluut geen Is This It.

Na pas één luisterbeurt sluit ik me bij vorige reakties aan. Het klinkt lekker en afwisselend, maar het, wat mij betreft, nog meer tijd nodig, maar dat het een groep is in de categorie "bovengemiddeld" staat voor mij als een paal boven water. Ik ga er nog eens lekker van genieten (evenals als hun vorig werk). Lekker hard op de koptelefoon, lijkt mij het best!

Ik mis het donkere lo-fi geluid. Ik mis The Strokes. Dit album klinkt schel en overproduced. First Impressions of Earth was een betere, hoewel ook niet alle nummers heftig waren en des Strokes klonken. Toch was deze meer in het straatje van de eerste twee albums. Angles is een nieuwe Strokes en niet de mijne.

Under The Cover Of Darkness klinkt goed, maar Two Kinds of Happiness is een draak van jewelste. Daarna komt het niet helemaal meer goed, Gratisfaction en Metabolism zijn nog wel leuk, maar de rest. Jezus.

Eerste album top! 3 albums daarna 1 best off van maken !! op deze manier heeft the strokes 2 van de coolste platen ever gemaakt!!

Wat een zuigplaat. Echt, ze hadden beter weg kunnen blijven.

Mediocre... en gezien de Strokes voorgeschiedenis daarom teleurstellend.

Dan moet het toch een dubbelalbum worden, want op elk album staan veel topsongs, maar meestal een paar missers.

Dit album is precies wa ik van The Strokes verwacht: kort, catchy en gewoon goed, maar niets meer. Angles is niet zo goed als hun debuut, maar ik vind het zeker even goed als Room On Fire (hun derde heb ik ook nog niet beluisterd). Track 6 en 7 van het album vind ik persoonlijk minder dan de rest en ik ben blijkbaar niet de enige. Gratisfaction en You're So Right zijn voor mij de uitschieters. Metabolism doet mij op een vreemde manier aan Muse denken.

Ik kon de andere drie platen van The Strokes eigenlijk altijd wel goed hebben en ik vind het ook stuk voor stuk prima platen. Deze echter vind ik van een minder niveau en niet als The Strokes klinken. Van te voren had ik nog goede hoop met Under Cover Of Darkness, maar ik ben na een goede eerste luisterbeurt toch wel teleurgesteld.

Ik ben 'm voor de eerste keer in z'n geheel aan het beluisteren! Ik heb er niet al te hoge verwachtingen van, gezien het gemiddelde hier op MusicMeter.. Al wil dat niet altijd iets zeggen, natuurlijk. Maar ik verwacht geen plaat in de trant van hun debuut.

Nee het is geen tweede Is this it, maar ik vind het wel een heel degelijk album.
Het lage gemiddelde verwonderd me eigenlijk wel wat. Ok dat je veel mag verwachten van The Strokes, maar als je ziet welke platen een hoger gemiddelde scoren dan dit... Het zal nooit een wereldplaat worden, maar ik vind hem best te pruimen.

Gisteren bij David Letterman: klik

The Strokes zijn erg goed live, ik hoop ze nog een keer live te zien.
Ik ben het eens met sheila, ik vind het inderdaad een laag gemiddelde en dat voor zo'n catchy plaat. Ik ben al lang blij dat The Strokes bewijzen nog steeds erg goede songs te kunnen schrijven, Is This It benaderen kwa niveau is ook nogal moeilijk.

Ze zijn live inderdaad erg goed. Heb ze tot nu toe één keer live mogen aanschouwen en dat was echt super vet.

Ik denk dat het gemiddelde nog wel omhoog zal gaan nadat de teleurstelling is verwerkt dat dit geen Is This It 2 is geworden. Dan komt het besef wel dat het eigenlijk toch een leuke catchy plaat is.

Wow die live performance op letterman was heerlijk! Zoveel woede, energie en passie van julian net als vroeger. Zo zien we hem graag en dat zijn the strokes!

Ik wacht nog steeds om the strokes eens live te zien want die mannen zijn nog steeds niet in belgie geweest. Wil ze echt eens een keer zien want live klinken ze inderdaad wel erg vet.

Ik hoop ook dat dit lage gemiddelde wat zal stijgen. Het is een groeiplaatje, dus Ik hoop gewoon dat de mensen dit toch meerdere kansen geven en niet na een teleurstellende eerste luisterbeurt aan de kant leggen, wat toch mijn indruk hier is. Hij is inderdaad gewoon zo catchy en leuk, wat wil je nog meer van the strokes?

The strokes beseffen eindelijk dat ze niet stil moeten zitten.
Als we het mogen geloven zijn the strokes blijkbaar al bezig aan een nieuwe plaat die, als alles goed loopt, nog voor het einde van dit jaar uit zou moeten komen. Klik
Zo snel kan ik moeilijk aannemen maar ik ben blij dat ze al terug bezig zijn en dat we binnenkort toch weer een nieuwe van hun mogen verwachten.

Het is misschien even wennen aan de sound, maar de eerste indruk die ik van Angles krijg is toch behoorlijk positief! Machu Picchu en Under Cover of Darkness steken vooralsnog ver boven de rest uit, hoewel ik Games toch ook wel een fijn nummertje vind.

De hoes wordt er trouwens niet echt mooier op, naarmate je hem vaker en beter bekijkt...

Het is inderdaad even wennen. Ja, wat moest ik dan ook verwachten van een nieuwe The Strokes? Naar mijn idee beseften ze na FIOE dat ze een andere kant op moesten. Ik heb het idee dat er op dit album teveel wordt gezocht naar een nieuw geluid. Resultaat zijn een paar hele grote draken van nummers, maar ook hele lekkere nummers. Nummers als UCOD, Gratisfaction en Taken For A Fool klinken naar mijn idee echt goed. Mijn favoriet is toch wel Taken For A Fool, hij klinkt als The Strokes zoals we dat gewend waren maar toch ook weer niet, bij dit nummer is succesvol een nieuwe weg gevonden. Conclusie van dit verhaal is dat ik toch nog een halfje omhoog ga. *3.0

Macchu Pichu kwam vanmiddag weer voorbij op m'n shuffle, wat een heerlijk nummer is dat.

Op de luisterpaal niet verder gekomen als Two kinds of happiness, besloten om mijn tijd maar te gaan besteden aan muziek die ik wel leuk vind. Room on Fire kon mij maar matig bekoren, maar dit is voor mij echt typisch zo'n muziek die naar mate de tijd verder gaat, steeds meer vervaagt. Slappe zang ook vind ik.

Voor mij de beste Strokes album van de vier die zijn uitgebracht, al is "Is this it" zeker een kandiaat die op gelijke voet kan eindigen. Is this it heb ik alleen nog maar 1 keer gehoord dus die zal binnenkort ook wel weer een keer opgezet worden. De volgende cd mag van mij al komen.

Als je na de eerste paar nummers nog niet overtuigd bent kun je inderdaad maar beter stoppen met luisteren, want het tweede deel van het album is duidelijk van een lager niveau.
Overigens is Two Kinds of Happiness niet bepaald ene van de ebste nummers van dit album. Het komt vooral heel erg chaotisch op me over.

De beste songs zijn inderdaad in het begin terug te vinden. 'Machu Picchu', 'Under Cover Of Darkness' en 'Taken For A Fool' bedoel ik dan. 'You're So Right' vind ik dan weer helemaal niet goed. Nee. Ik heb de plaat nu een drietal keer beluisterd, en 't is zeker niet slecht, misschien vind ik deze wel een tikkeltje beter dan de vorige, waar misschien wel enkele echt sterke nummers opstonden, maar ook een hoop zwakke broeders.

Ik kan altijd erg genieten van de eerste twee albums van The Strokes en ook van een heel groot aantal nummers van FIOE. Voor mij is dit dan ook een van de belangrijke releases van dit jaar. Angles heb ik dan nu ook maar een aantal pogingen gegeven:

Bij het intreden van Macchu Picchu komt de zin ´Coming from a land down under` in mijn hoofd opzetten. Als Julian dan vervolgens zijn strot opent heb ik het mis, maar blijf ik wel verschrikt: is dit nou van een nieuwe Strokes? Deze vind ik maar matig.

Under Cover Of Darkness klinkt lekker. Recht voor zijn raap The Strokes. Prachtig catchy refrein en daarnaast ook een heerlijke solo van Albert Hammond. Met dit soort nummers mogen ze van mij een heel album vullen. Over dit nummer niet meer dan lovende woorden.

Daarna komt Two Kinds Of Happiness met dat refrein klinkt dieper en niet zo lo-fi zoals vroeger; met een galm erin. Ik ken dit niet van The Strokes, kan me niet herinneren dat ze deze weg zijn ingeslagen op FIOE. Nee, het is geen slecht nummer, zit prima in elkaar. Leuke riff enzo, maar dit is het dan ook niet voor mij. Het klinkt voor mij instrumentaal als een standaard The Strokes nummer waar dan een beetje mee geknoeid wordt en het uiteindelijk toch niet meer als The Strokes klinkt. Wederom matig.

You’re So Right is dan een flinke dissonant. Wat is dit? The Strokes goes Radiohead? Nee, zeg alsjeblieft. Stoppen hiermee.

Taken For A Fool is dan wel weer helemaal en voor mij het hoogtepunt van het album. Dit nummer heeft alles. Het is toch The Strokes, niet iets dat we kennen van de voorgaande albums. Zelfs funky na het refrein. Als ik dit album dan toch maar als een experiment ga zien dan is dit in ieder geval een geslaagd onderdeel ervan. Doorgaan op deze toer boys!

Als ik dan aankom bij Games komen er associaties op met simpel gezegd oubollige synthmuziek. Het gedram van “Living in an empty world” trek ik ook al niet.

Call me back. Voor de mensen die dit album wel kennen en mijn verhaal tot hier hebben gelezen mag het duidelijk wezen. Dit vind ik ook niks. Julian begeleidt door alleen een gitaar en later nog wat lichte instrumentatie bijgevoegd. Ik had ergens gelezen over dat het te maken het met het produceren van het album aangezien Julian vooral het grote deel geschreven heeft en via telefoon en mail de rest van zijn werk liet horen. Call Me Back zal dan wel te maken hebben met zoiets als “reageer erop”.

Gratisfaction is dan vervolgens een weinig aan de hand Stroke-achtig nummertje met een catchy refreintje eigenlijk ook maar weinig bijzonder, maar gewoon prima! Toch denk ik dat als het iets minder geproduceerd was het nog niet op een van de eerste twee albums was gekomen.

‘I wanna be somebody, like you.’ zingt Julian Casablancas op Metabolism. Vervolgens breekt mij de klomp; Julian wees gewoon lekker Julian Casablancas 1.0 ga als van ouds lekker zagen, daar ben je veel beter in dan dit geklef. Kom alstublieft niet aan met dit soort aan elkaar gelijmde composities. Ik wil garage zoals Last Night, zoals New York City Cops, zoals Someday, zoals Hard To Explain, zoals Take It Or Leave It.

Life Is Simple In The Moonlight is dan de afsluiter, dit vind ik ook nog wel een goed te pruimen nummer. Het is toch nog een erg schrale troost

Samengevat vind ik het qua nummers (ook al heb ik die schijn misschien wel gewekt) helemaal geen slecht album (al zitten er wel een paar grote draken van nummers op dit album) en ik zie het dan ook maar meer als zoeken naar een nieuwe weg van The Strokes. Ik hoop dat er bij een volgend album een combinatie van het oude Strokes geluid met iets nieuws, zoals ik dat vind in Taken For A Fool.

Ik vond First impressions nog wel goed, daar leken ze een nieuwe weg te hebben gevonden maar klaarblijkelijk zijn ze nog steeds zwalkende. Nou, laat The Strokes nog maar wat langer zoeken voor ze weer zo'n middelmatig album als dit uitbrengen. Geen enkele urgentie meer aanwezig en de composities waarin gezocht wordt naar iets nieuws zijn vrijwel allemaal ondermaats. Als dit het debuut zou zijn geweest, was er hier niemand die er enige aandacht aan zou hebben besteed. Nu zoeken de fans wanhopig naar lichtpuntjes die er in mijn ogen eigenlijk niet zijn. Niet alle nummers zijn compleet beroerd maar aan de andere kant kan ook geen enkel nunmmer zich meten met het oude werk.

Ik dacht eerst aan 2 sterren, en toen zag ik de hoes nog eens Het zal wel bij het concept horen of zo maar deze is bijna net zo lelijk als de fitnessplaat van Ron Brandsteder. Nee, ik denk dat 1,5 ster voor dit geheel eigenlijk wel voldoende is...

Eerste 2 tracks zijn awesome:)

Ik wel hoor, Bert Wasbeer, tracks als Machu Picchu en Under Cover of Darkness zijn Is This It kwaliteit.

Die hoes van de fitnessplaat van Ron Brandsteder is juist prachtig. Die vrouw die haar benen in haar nek legt en Ron die lafjes zijn knie optilt; zeer ontroerend. De hoes van The Strokes daarentegen doet me weinig.

Ik ben het wel met Snoeperd eens. Het is een redelijk album, je moet alleen weten welke nummers je moet skippen. Nummer 4 bijvoorbeeld...