Marillion - Clutching at Straws (1987)

Dat ben ik met je eens. Erg knullig allemaal. Er zijn uiteraard verschillende partijen en belangen, maar deze manier van doen komt niet erg sympathiek over. Ik hecht bij de boxen van Script... t/m Clutching... meer waarde aan een kriebel van de frontman, en weet dus bij wie ik mijn exemplaar ga bestellen.

Daarom heb ik ze maar in beide kampen besteld. Zou zo maar kunnen dat dit ook de achterliggende gedachte is van de betrokkenen...

Ik ga de box bij Marillion bestellen en bij het eerstvolgende concert van Fish, als ie daar weer aan het eind van de bar hangt, aan hem vragen of ie zijn handtekening bij de andere wil zetten... Of vice versa natuurlijk, maar dat is wat lastiger te realiseren, denk ik dan in alle logica.

Ja, ik hoor ook een mix van "Berlin" en "Family business". Toch grappig dat blijkbaar Fish's solodebuut en Seasons end beide stiekem Marillion albums zijn in de oude bezetting.

Ik probeer oprecht pareltjes buiten mijn straatje te ontdekken in de top 250, maar het wil nog niet zo vlotten. Ik verbaas me er regelmatig over hoe iets de toplijst weet te halen. Dit ook weer; het is alleen al zo ontzettend vreselijk lelijk gezongen. Dan schiet de irritatiefactor bij mij al diep in het rood en is er geen houden meer aan, maar ook muzikaal komt het erg belegen op me over. Bijna al die progplaatjes klinken me identiek in de oren. Geen sterke nummers, geen bezieling, eentonig, vreselijk slecht gezongen.

Nee, ik kan hier totaal niets mee.

Ik verbaas mij erover dat jij je nog steeds daarover verbaasd, lekkere zinsconstructie Vanwaar deze zelfkastijding? Lijkt mij een pijnlijke exercitie voor de oren. Mss toch filteren op artiesten die meer in je straatje liggen?

Je weet pas of iets lekker is wanneer je het proeft.

Dat is zeker waar. Alleen kan je ook een voorproefje nemen, in de vorm van een los nummer. En dan hoef je niet het hele gerecht naar binnen te werken, als het voorproefje niet smaakt. Scheelt een hoop misselijkheid.

Je kan veel zeggen over dit album maar niet dat er geen bezieling is ... dit album staat (gelukkig) mijlen ver van de vele AOR en de fabriekspop van destijds (Stock, Aitken & Waterman-producties bv.) waar dat bezieling wel ver te zoeken is.

De master gaf gisteravond een masterclass "bezieling in Progrock" en daarvoor is dit album bij uitstek geschikt en werd daarom ook in zijn geheel gespeeld. Zeker iets voor Rudi, maar zeker ook voor overige geïnteresseerden hier wat versnipperde live impressies:
Steve Rothery Band - Uden, 06.10.2018 - YouTube

Misschien vragen jullie je dan weer af, wat ik bij een prog rock album moeilijk loopt te doen. Nou is dit album, en dat staat al eerder in dit topic, de allereerste CD die ik kocht nadat ik mijn zuurverdiende spaarcentjes na een zomer hard werken op het land het besteed aan een Kenwood. Daar hoorden ook CD's bij en nadat ik eerder Kayleigh en Lavender heel erg leuk had gevonden en nog steeds vind en van anderen hele positieve dingen had gehoord over Marillion, besloot ik dit album eens te proberen nadat Incommunicado als voorproefje best beviel. Nadat ik ook Pink Floyd al niet had getrokken kreeg ook deze band mij niet over de streep. Daarom snap ik Rudi wel enigszins. Voor mij is vooral het gebrek aan eenheid en spontaniteit een zeer negatief aspect. Het is net of alle bandleden na lang vergaderen maar hebben besloten hun eigen ding te doen en dat los van elkaar best aardig doen, maar het luistert voor geen meter weg. Voor mij. Een nummer als Kayleigh staat hier niet op, dus ook om die reden geen album om vaker te draaien. Ik heb hierna nog Momentary Lapse of Reason van Pink Floyd gekocht. Hoewel dat in ieder geval al een stuk beter beviel, was dat de laatste keer dat ik naar prog luisterde. Ik mis eenvoudigweg de spontaniteit.

De emoties in de solo van Sugar Mice zijn weer magisch!!

Dat had ik inderdaad net hiervoor al even teruggelezen. Vond het een prima verhaal verder en vond de 2,5* er ook helemaal geen gekke score bij.

Ik zag ook nog dat het je enige stem op een Marillion-album is. Kennelijk (of nouja, dat schrijf je zelf ook al), was je nieuwsgierigheid hiermee definitief genoeg bevredigd. Vind ik andermaal niks geks aan. Staat voor mij eigenlijk gewoon in alle opzichten haaks op wat ik eerder observeerde:

Ik was er ook, en kan het alleen maar met je eens zijn. Ik heb genoten van 2 schitterende avonden, stuk voor stuk geweldige muzikanten en zanger(s)(essen). Mijn hooggespannen verwachtingen inzake de uitvoering van Clutching... werden volledig ingelost. Veel kippenvelmomenten, o.a. bij White Russian. Voor mij was dit de eerste live ervaring met de Steve Rothery Band, en wat voor één...

Paar off-topic berichten verwijderd, een paar andere verplaatst naar Muziek > Toplijsten en favorieten > Toplijsten (centraal topic) en nog een paar andere naar Genres > Rock > Progressive Rock

Dan zou Sugar Mice misschien toch ook wel moeten aanslaan. Een beetje in de stijl van Kayleigh en Lavender. Een liedje met een kop en staart plus een bergje gevoel

Prachtig album, enkel Incommunicado had mijn inziens hier niet opgemoeten. Sfeervol en af deze plaat. Terecht in de top 250 !!

Inderdaad, te vrolijk, breekt de flow.

Incommunicado mag van mij blijven maar als we moesten kiezen tussen 1 nummer vervangen ( van weglaten kan echt geen sprake zijn ) dan zou ik Just for the Record vervangen door Tux On

Wil dit album integraal live op een CD branden.
Op 2 songs na goede versies te vinden op live releases.

"Torch Song" staat op een Italiaanse bootleg en is nog uit de tijd van "Clutching".
Ligt anders bij "Just for the Record", wordt alleen maar recentelijk door Fish gespeeld en staat inmiddels op youtube. Daar dan maar een kopie van maken......

Binnenkort waarschijnlijk via de Steve Rothery band in de handel Lonesome Crow

Gaat mij erom dat ik de originele Marillion dit hoor uitvoeren. Ja, "Just for the Record" kan even niet anders maar dan is het in ieder geval Fish die het nog zingt.
Ik twijfel er niet aan dat de Steve Rothery band ook erg goed zal zijn maar Fish lijkt me niet te vervangen.

Ik vind dit wederom een heel fijn album van de heren, maar ik mis wel iets. Dat heeft zeker niets met gevoel of bezieling te maken, maar voor mij is het iets te weinig 1 geheel. Als het verhaal lees hoe dit album tot stand is gekomen, is dat niet heel wonderbaarlijk. Sterker nog dan is dit eigenlijk een razendknappe prestatie.
Incommunicado is een marillion favo van me, maar op dit album valt het wel uit de toon. Misschien toch nog iets vaker luisteren om de brille te ontdekken.

Marillion is zo'n band waarvan ik in de loop der jaren al het oude reguliere werk verzameld heb, maar nog steeds niet grondig ken. Levert iedere keer weer verrassingen op en dat is ook wel weer fijn. Zoiets als Warm Wet Circles en Incommunicado pluk ik er dan wel weer uit, want die behoren tot hun bekendere nummers. Ook de rest kan me bekoren en Sugar Mice komt straks vast wel als bekend liedje bovendrijven.

Ik ontdek het album in zekere zin opnieuw naar aanleiding van de deluxe boxset. Wat een voortreffelijke mix hebben ze ervan gemaakt met hier en daar zelfs nieuwe details die zijn toegevoegd.

Edwin die vijf discs (54 tracks) bevattende CD, Blu-Ray? Lijkt me iets voor de gevorderde Marillion fan. Misschien is mijn tweedehands '87 CD wel afkomstig van iemand die deze via Marktplaats van de hand heeft gedaan ten gunste van de 2CD remaster uit '99.

Deze plaat is wat mij betreft hun magnum opus: hun absolute meesterwerk.

Wederom met Chris Kimsey als producer, maar wel in London opgenomen ditmaal. Chris Kimsey is als producer gegroeid en weet als de beste de sound van Marillion te vangen. Deze sound is helemaal in overeenstemming met de hoes. Een grauwe bar (of pub) waar de hoofdfiguur van deze conceptplaat zijn dagen slijt. Een hopeloze dronkenlop met een falend huwelijk en een ongezonde leefstijl.

De eerste drie songs vormen een muzikaal drieluik. De songs lopen erg mooi in elkaar over en zetten de toon voor de rest van de plaat. Het wordt geen makkelijke plaat, met veel dynamiek en emotie, in ogenschijnlijk simpele popstructuurtjes. De absolute kracht van Marillion is om popsongs naar een ander level te tillen.

Omdat het al een erg lange plaat is, is Going Under van de Lp gehaald, wat wel jammer is, want het was een mooi opmaatje naar het in-denial-liedje Just for the Record. Dit nummer is toch weer een knaller van een rocksong met een waanzinnige synthsolo in het middenstuk van Kelly. Maar vlak de geniale gitaarlick van Rothery niet uit.

Nu we kennis hebben mogen maken met Torch en zijn mislukte leven, nemen we twee uitstapjes richting het magistrale anti-nazi-nummer White Russian, een mini-prog-epic en het upbeat Incommunicado, waarvan ik geen idee heb waarover het gaat. De synth-riff van Incommunicado is wel erg lekker en hij deed het als single ook erg lekker.

Na deze twee uitstapjes is het weer terug naar de misère van Torch. De dokter vertelt hem dat hij niet zo moet doorleven, daarna proost hij en vervolgens komt het hartverscheurende zelfmedelijden-lijflied Sugar Mice. Deze Torch heeft wel echt alles verpest: geen baan, geen huwelijk, een slechte vader en ook nog eens een dronkenlap. Het nummer is werkelijk prachtig en volgens mij stiekem erg biografisch. De solo van Rothery in het middenstuk is wel buitenaards mooi hoor.

De plaat wordt afgesloten met het het magistrale The Last Straw, waarin Fish wordt bijgestaan in het refrein door Tessa Niles (ook de zangeres op That Time of the Night). En zij zingt echt prachtig en schijnt ook prachtig te zijn. Maar daar ga ik niet over oordelen. De bandleden konden in elk geval hun ogen niet van haar afhouden. De gitaarsolo van Rothery haalt bij mij echt het kippenvel uit mijn tenen. Trouwens de hele band gaat los daar op het einde van de song. Arenarock op zijn best.

Door zo'n knallend einde, ga je nog bijna medelijden krijgen met deze Torch. Verdronken in zijn eigen zelfmedelijden terwijl hij naar rietjes grijpt.

Op het moment dat ik dit schrijf beluister ik re-issue/remaster nummer 1000. Wat zijn die werkjes van Marillion vaak geremixed, geremastered etc. Deze versie is uit 2018 en kent een ander intro (andere bijgeluiden) en een langere versie (met gitaarsolo) van Going Under. Ik heb direct maar de 5-LP boxset besteld. Het klinkt namelijk waanzinnig.

Mijns inziens is dit de beste neo-progplaat ooit gemaakt. Misschien wel gewoon de beste pop-plaat ooit gemaakt. Maar wat maakt het uit. In elk geval heeft Marillion dit niveau niet meer mogen halen. Fish trouwens ook niet. En dat weten ze alle vijf.

Mooiste plaat die ze gemaakt hebben zonder twijfel. Niet hun beste tour, veel geruzie achter de schermen.

Absolutely!

Verder ben ik een stuk minder enthousiast over deze plaat en vind ik het een pak minder dan voorganger Misplaced Childhood, wat dan voor mij één van de allermooiste verzameling melodieën is en een veel mooier geheel.

Vandaag nog eens beluisterd , maar ik ga in de Fish periode ook duidelijk voor MC.

Dat is de volgende lp-boxset die ik ga kopen, maar dat gaat even op de lange baan.

Overigens heb ik niet een echte favoriet hoor. De twee (Misplaced Childhood en Clutching at Straws) ontlopen elkaar niet veel. Het is ook geen wedstrijd, maar ik vind wel dat Misplaced Childhood een minder mooie afsluiter heeft en wat kil geproduceerd op mij overkomt.
De versie op La Gazza Ladra is dan wel wat beter, maar op LP is deze niet in zijn geheel.

Ach .....beauty is in the eye of the beholder. MC staat in mijn geheugen gegrift en betekent meer voor me........dat zal ook meespelen.

CAS is ook goed en misschien moet ik die weer wat vaker beluisteren....