Marillion - Fugazi (1984)

Toch wel gek, het idee dat de band er zelf niet tevreden over was. Ik heb het altijd het beste album uit de Fish-periode gevonden.

Genieten hoor! Zoals al eerder opgemerkt is het veel directer en minder kil. Hoewel ik dat zelf altijd wel gaaf vond, moet ik vaststellen dat het nu echt veel beter klinkt. Wel fijn om na zoveel jaren opnieuw een album te mogen ontdekken. En dan gaat tie gewoon naar de volle mep, want dit Marillion met Fish is niet te evenaren!!

En als ze zelf niet tevreden waren of zijn? Ik hou ze niet tegen om binnenkort Fugazi dan nog eens te maken zoals ze het dan wel zouden willen. Koop ik het gewoon weer en kan Fish zijn pensioen nog even uitstellen.

Alsof Fish tegenwoordig nog het bereik heeft om die nummers te zingen . Was trouwens ook een van zijn terugkerende klachten: hij had sommige nummers in een lagere toonsoort moeten schrijven, dan had hij ze nu makkelijker kunnen zingen. Dat zei hij overigens spottend, even voor de duidelijkheid...

Voor nog geen 30 euro even meegepikt op Bol.com . Geen geld voor 3 cd, s/ 1 blue ray .
Een album wat inderdaad wel ff een oppoetsbeurt mocht gebruiken.
De nieuwe uitgave klinkt knisperend fris .Wedijvert met Clutching om het beste Fish album voor mij .
Die ik overigens nog moet aanschaffen , de luxe uitgave.
Bij deze kan ik niets anders doen dan verhogen naar de volle mep . Vanavond lekker de docu kijken met een borrel ernaast. Nu al zin in.
5 sterren dus .

Ik vind dit het minst goede Marillion album met Fish als zanger. Het debuut is mijn favoriet, dan Clutching at Straws, dan Childhood, en als laatste deze. Nu heb ik van de 4 albums met Fish de standaard versies op cd. Al kan ik mij voorstellen dat wanneer je een 3 cd en 1 blue ray waar je voor weinig aan bent gekomen, je enthousiastme natuurlijk wel weer enorm kan aanwakkeren

Prachtige remaster weer en als zodanig een waardige toevoeging aan je collectie. Veel meer warmte en detail. Wederom en hoorbaar veel aandacht aan besteed.

Het live albums is echt spetterend goed en duidelijk andere opnames dan Real To Real, andere intro's andere outro's, hier en daar duidelijk wat musical verschil. Van de vele hoogtepunten en allemaal schitterend uitgevoerde nummers is vooral de over 10 min. durende versie van Market Square Heroes is om werkelijk spetterend te noemen.

En ze spelen op The Web na heel Script en op She Chameleon na heel Fugazi + nog wat extra nummers.
Prachtige geluidskwaliteit en mooi opgepoetst.

Wat wil een mens nog meer

De BR-moet ik nog kijken.

Op naar de laatste 2. En van Vigil en Internal Exile (die volgens Fish ook in dit formaat gaan worden uitgebracht).

Cluchting en Misplaced zijn toch al jaren in boxset verkrijgbaar? Sterker nog, ik heb de box van Clutch in bezit gehad en inmiddels weer verkocht.

Volgens mij is de nieuwe versie helemaal niet geremastered maar geremixed. Dat is een enorm verschil.

In 1998 (?) waren alle EMI-platen geremasterd (Dus van een nieuw eindgeluid voorzien, zeg maar opgepoetst).

Wat we hier horen is een totaal nieuwe mix (een remix dus). Hierbij gaat de mix-engineer terug naar de mixing-desk (zeg maar). Het is dan wel zaak dat je alle sporen tot je beschikking hebt. Blijkbaar is dat zo, en dat is makkelijker met digitale opnamen, en volgens mij is Fugazi ook oorspronkelijk digitaal opgenomen.

De mix-engineer schuift en schuift en schuift en schuift met de schuifjes totdat hij en Marillion tevreden zijn. Dat is een remix, dat is wat Avril Mackintosh hier heeft gedaan. Ik hoor meer keyboards, meer (digitale) reverb, allerlei stereo-effectjes en Fish die links en rechts opduikt met nog meer zang dan ik mij bewust was.

Ik vind het eindresultaat wel wat voller en directer klinken, maar niet warmer. Ik vind dat er weinig dynamiek is en dat er veels te veel gebeurt. Wat dat betreft past deze nieuwe remix helemaal in de huidige tijd, waar elk stukje stilte wordt volgepropt met geluid. Ik vind het geen goede remix, moet ik bekennen. Het is wel leuk om al die extra synthlijnen te ontdekken die in de oorspronkelijk mix schijnbaar waren verstopt.

Maar het valt me wel op hoe FIsh echt overal doorheen zingt en dat vermoeit echt enorm. Wat ook opvalt is dat Rothery zo'n beetje nergens meer te horen is en dat de baslijnen van Trewavas een dikke injectie hebben gekregen. Alsof hij een ritmegitarist is.

De snoeiharde drums zijn in elk geval intact gelaten. Ik denk dat Fugazi als plaat niet redden valt. Het was al niet zo mooi opgenomen, dus een remaster of remix zal niet veel uitmaken.

Ik zal ongetwijfeld één van de weinige zijn die deze remix niet zo fijn vind. Maar ik blijf het toch wel een goede plaat vinden en ben blij dat ik me niet gek heb laten maken en deze box heb aangeschaft.

Jigsaw klinkt wel heel erg fijn in de nieuwe mix. Hier klinkt de gitaar van Rothery wel erg fijn. Het is wel een echte rockballad geworden zo. Maar ook hier weer teveel Fish, te harde drums en te harde synths.

Ik heb het gevoel dat de remix eerder betekent: alle schuiven omhoog.

Uiteindelijke eindoordeel is wel dat met name Jigsaw, Incubus en Fugazi er erg op vooruit zijn gegaan in deze nieuwe mix.

Assassing, Emerald Lies en mijn oorspronkelijk lieveling Punch and Judy zijn nog lawaaiiger dan ze al waren. Het 'You can't brush me under the carpet"-stuk met gitaarsolo is mooier dan ooit. En eindelijk even een stukje zonder een schreeuwende Fish. Hét rustpuntje van deze best wel afstandelijke plaat.

Wow, dat klinkt een heel stuk beter dan ik me kon herinneren. De verantwoordelijke mag van mij de Genesis catalogus ook wel onder handen nemen..
De nummers op dit album klinken erg fris en modern. Dat kon dit album best gebruiken. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de eerdere remaster van dit album nooit heb gehoord. Ik heb de originele jaren '80 cd.

Eerste maal beluisterd.
De zang en de teksten zijn goed, gitaarspel Rothery ruim voldoende, maar de muzikale arrangementen als geheel vind ik er minder uit springen dan op Miscplaced Childhood.
Op 't eerste gehoor doet het mij denken als een jaren 80 synthesizerband...
Toch ruim voldoende vooreerst.

Elke mening is er één natuurlijk

Wel grappig, zo heb ik er nog nooit naar gekeken.

Ik ook niet, eerlijk gezegd. Al snap ik wel een beetje waar het vandaan komt. Naar mijn gevoel had Marillion er niet zo'n last van, maar het viel me onlangs bij beluistering van een album van tijdgenoten Pallas op dat hun album, dat als een bescheiden symfo-klassiekertje in mijn geheugen gegrift staat, toch minder tijdloos bleek te klinken dan ik gedacht had. Het totaalgeluid is, net als bijvoorbeeld de eerste albums van IQ, toch aardig in lijn met dat van toenmalige popbands-met-een-vleugje-symfo als Cutting Crew en Then Jerico. Lijkt me aannemelijk dat iemand die dit album van Marillion voor het eerst hoort, een vergelijkbaar referentiekader heeft.

Ik dus niet. De eerste vier Marillion-platen staan bij mij te boek als klassiekers in het genre, bijna op gelijke hoogte met het beste van Genesis. Tamelijk onverwoestbaar, vooral door de inbreng van Fish, maar toch zeker ook door het even solide als subtiele samenspel van de band. Ik ken alleen de LP en de originele jarentachtig-CD. Die klinken misschien wat iel in vergelijking met het boomboxengeluid van tegenwoordig, maar ik heb de geluidskwaliteit van de oorspronkelijke mix nooit als storend ervaren.

Echt? Diegene kent MC al, die zou wat mij betreft daar dan eerder voor in aanmerking moeten komen (enigszins Blue Nile, China Crisis bv) maar Fugazi is toch veel te bijtend/agressief en misschien zelfs afstandelijk (in vergelijk met t veel warmere bad van MC) om die vergelijking aan te gaan? Om over de teksten nog maar niet te beginnen.

Eeehh Nick Davis 2007?

Dan kan ik Twelfth Night ( Twelfth Night - Twelfth Night (1986) ) wel aanbevelen, als symfoband die klinkt als een synthpop-band. Maar oh, wat is het lekker.

Mssr Renard Je hebt gelijk. Remix en niet remaster. Ik was vast niet Switched on toen ik het schreef. Ik vond eerlijk gezegd wel dat het album er op vooruit is gegaan. Vond op sommige momenten de zang ook prachtig mooi ingemixed.

Solo's klinken nu allemaal erg mooi en vol.

Ik had met ten tijde van de Marillion pool niets met Emerald Lies maar vind em nu toch echt niet onaardig.

Incubus en Fugazi blijven toch echt wel de twee toppers op dit album.

Oh en de andere 2 zijn natuurlijk : Holidays en Seasons.

Jeve Ik vind just MP helemaal niet zo goed gedaan. Wilson levert toch altijd wel behoorlijk kwalitatief werk af maar deze viel me echt tegen. Helemaal in vergelijking met Brave die van de 6 echt het mooiste is afgemijnd in DTS HD.

Daar zijn we het in ieder geval over eens. En we hebben ook dezelfde beoordeling voor deze plaat.

Maar ik vind de 'rockers' van deze plaat, die van oorsprong best lekker vond, wel erg lawaaiig nu. Vooral Punch en Judy is nu een skip-song geworden om daarna in het dekentje van Jigsaw te belanden. Een song die ik op Thieving een stuk beter uit de verf vind komen.

Songtechnisch zijn er echt wel gave momenten op deze plaat, maar ik denk dat (net als Misplaced) er gewoon niets meer van te maken valt. De productie/mix was al kil en zal nooit echt verbeterd kunnen worden, hoe je ook je best doet.

Daarom blijft Clutching ook voor mij de beste plaat. De oorspronkelijke versie klonk al als een klok.

Mssr Renard. Van de oude vier vond ik Script het beste opgepoetst.

De rocknummers op dit album als P&G sleek ik toch altijd al over

En Jigsaw is echt veel beter op The Thieving Magpie. Fugazi ook overigens.
Wellicht durf ik te zeggen ieder nummer dat is vertegenwoordigd op TTM blaast de album versie uit het water.

Nou ja, daar doelt hij ook op, vermoed ik. Dat kan dus beter... Al zullen de meningen daarover uiteenlopen.

Al heb ik het idee dat dit album op een soortgelijke wijze geremixt is als de Genesis-catalogus. Vooral harder en luider, met naar mijn gevoel alle schuiven van het mengpaneel verder open dan noodzakelijk is, zoals ook Mssr Renard al omschrijft. Ik heb deze nieuwe mixen nog niet gehoord, dus kan er ook geen oordeel over vellen, maar ik ben gewoon niet zo gecharmeerd van die zogeheten oppoetsbeurten. Vaak zijn ze 'gemoderniseerd', en hoewel dat op sommige vlakken meer detail kan opleveren, vind ik over het algemeen dat het, vooral in de nummers met meer pit, een kakofonie van afgeplat lawaai wordt. Die Genesis-remixen vind ik niet prettig om te beluisteren, al zijn sommige oudere platen, met name And then there were three, er wel van opgeknapt.

Oh, je hebt gelijk, dat lees ik nu pas: dat hij al bekend was met Misplaced Childhood. Ja, die heeft meer een zweem van een jaren-tachtiggeluid dan dit album, dat klopt. Als vind ik MP per saldo ook beter klinken dasn deze. Op LP tenminste, de CD-versies die ik ervan bezit, vind ik niet optimaal.
Nogmaals, ik ervaar het zelf niet zo, maar ik zou me er iets bij kunnen voorstellen als je die albums van vroeger door de bank genomen wat tam vindt klinken in vergelijking met hedendaagse muziek.

Je verwoord het beter dan ik. Maar dat is precies wat ik bedoelde. Assassing en met name Punch and Judy zijn echt veel te hard nu. Terwijl dit juist songs zijn die meer gediend waren geweest van meer rustpunten/dynamiek. Nu is juist het nog drukker dan voorheen.

Ah, die wilde ik net als beste voorbeeld geven. Ik heb ze allemaal en ik ben er over het algemeen tevreden over. Vooral dus ATTWT maar bv ook het selftitled hitalbum is met sprongen vooruit gegaan.

Deze remix klinkt beter in balans dan de vorige uitgave die ik luisterde via Tidal. Dat was de remaster en die klinkt akelig helder en met veel punch in het laag. Dat vond ik overigens al wel stukken beter dan het origineel die ik ook nog op cd heb.
Tidal heeft voor het gemak de remaster verwijderd en alleen de remix laten staan dus een goede vergelijking gaat niet helemaal op.

gaucho Deze nw uitgaven kunnen niet worden geclassificeerd als oppoetsbeurten.
Zoals ook eerder ook aangegeven. Het hele geluksbeeld is opnieuw opgetrokken en ingeregeld. Daarom ook dat er nu dingen zijn die naar e voorgrond komen die er eerder niet waren. Dat heeft alles te maken met de manier waarop het is ingeregeld. Die kun je niet prettig vinden. Ik vind persoonlijk van wel. Maar ik beoordeel het voornamelijk op de DTS HD mixes, niet op de NW stereo mixes.

vigil Persoonlijk vind Ik ze allemaal beter maar vooral The Lamb Lies Down On Broadway erg mooi in DTS. Daar is blijkbaar ook het meeste tijd aan besteed. En ja, Genesis klinkt nu zoveel beter ook. En dat was ook wel tijd.

Het verschil tussen Marillion en Genesis was dat de remasters van Marillion (de 2-disc edities) voor die tijd goed waren en de tand des tijds hebben doorstaan. De remasters van Genesis daarentegen waren erbarmelijk slecht en gaven het gevoel alsof je de muziek aan het beluisteren was aan het einde van een hole pijp. NW Remixes voor Genesis waren dus veel meer nodig van voor Marillion.

Ik heb persoonlijk ook alle King Crimson en Yes albums op BR die door SW zijn ingemixed. Thrak, The Construction Of Light en Power To Believe (de laatste 3 studio albums mis ik en zijn ook niet door SW gedaan en ook al een tijd niet meer leverbaar in een collector's box). Ook daarvan zijn ze lang niet allemaal even sterk. Een album als Red klinkt nu veel te hard en koud, maar een de eerste 5. Court (vooral in Dolby Atmos), Poseidon, Lizard, Islands en Lark's zijn allemaal erg goed. Ook bij Yes ben ik er nog niet uit. Vooral Close To The Edge en Tales zijn ontzettend mooi. Maar Fragile, The Yes Album of Relayer ben ik nog niet uit.

Voor Marillion. Ik vond Brave adembenemend en daarnaast Script. Fugazi hoort zeker in dat rijtje. Afraid Of Sunlight, hoewel mijn favoriete Marillion album, is niet compleet geslaagd te noemen en MC en CAS in mijn optiek ook niet.

De deluxe editie van Fugazi en dan vooral de blu-ray audio disc met dts surround sound klinkt echt fantastisch. Wat een genot om zo uit mijn speakers Assassing en Fugazi te horen!

Het kille van de plaat is grotendeels weg in de nieuwe versie maar het afstandelijke is gebleven. Precies zoals t zou moeten vind ik.

Veel meer details zoals door menigeen al gezegd, wat te denken van de achtergrondkoortjes door band en achtergrondzangeres die eerder nauwelijks te horen waren. Al is de laatste back to the 80's echo echo echo bij Where are the prophets wel iets over de top

Ondanks de "mindere" kwaliteit blijft deze plaat beresterk. Door deze plaat Marillion leren kennen en waarderen. Dus ja ... het blijft voor mij een bijzonder plaatje.

Een beetje kil een gedateerd klinken alle vroege Marillion-albums. Het kan gelukkig nog veel erger. Van deze heb ik helaas alleen de oorspronkelijke cd uit 1984, die voor de tijd waarin deze is ontstaan nog redelijk dynamisch klinkt en zelfs een prima basweergave heeft. Niet zo vlak als veel andere cd's uit die tijd.

Script and Clutching vind ik beter, maar Fugazi blijft niet ver achter. Deze komt verhalender over t.o.v. Script en is daarmee eigenlijk een logische tussenstap naar Misplaced Childhood.

Niet mijn favoriete album uit de Fish-periode, maar in die periode levert Marillion altijd en hier dus ook. Goed album!

Na bijna 40 jaar, kan ik nog steeds genieten van dit album.
Heb zelf niet veel met remixen en bonusnummers en heb dan ook nog steeds de "oude" CD in huis.

Ik vind "Fugazi" een waardige opvolger van hun debuutalbum. Klinkt ook net even frisser en dynamischer dan "Script".

Afgelopen zaterdag de boxset uit 2021 aangeschaft voor net iets meer dan dertig euro. Eigenlijk was ik voor Script... naar de platenzaak gegaan maar uiteindelijk toch eerst met deze huiswaarts gekeerd. Album inmiddels meerdere keren beluisterd en ik ben echt helemaal om. Vooral Jigsaw en de laatste drie nummers weten me enorm te raken.
Steeds meer ben ik me bewust dat ik fan ben van het geluid uit de jaren ´80. Voor veel mensen cheesy en gedateerd maar ik vind het prachtig net zoals ik de platen uit de jaren ´80 van Rush ook tot hun beste werk nomineer.
Het album staat inmiddels al meerdere dagen op repeat en ik denk met veel plezier terug aan afgelopen zaterdag toen ik het album kocht, een dag om nooit meer te vergeten en ik kijk dan ook uit om de andere 3 albums met Fish op zang aan te gaan schaffen.