Het is een open deur als ik zeg dat ik enorm heb uitgekeken naar de heruitgave van Fugazi, mijn eerste Marillion aankoop zo'n 37 jaar geleden.
Ik ben zeer onder de indruk van het resultaat. Ik vind het opnieuw mixen van albums nogal tricky, aangezien - in mijn beleving - het resultaat niet per definitie beter is dan de eerdere versies (b.v. Clutching... en AOS). Gelukkig is Fugazi er enorm op vooruitgegaan, en is het duo Bradfield/Mackintosh - wat mij betreft - cum laude geslaagd voor de remix.
De dik aangezette galm/geluidseffecten en het afstandelijke van de oorspronkelijke mix, hebben plaats gemaakt voor een directer en natuurlijker geluid, wat de sfeer van het album alleen maar ten goede komt. Zo hoor ik meer emotie/verbetenheid en kleur in de zang van Fish. Daarnaast vind ik het een verademing dat de drums 'normaler' klinken, en dat ook de bas veel verder voorin de mix is geplaatst. Mede hierdoor komen alle nummers nòg beter tot hun recht en is het is alsof Marillion live voor je staat te spelen. Wat wil een mens nog meer...
Ik kan me voorstellen dat de veranderingen in het titelnummer niet bij iedereen in de smaak zullen vallen.Ik had liever gehad dat bij het intro de seconden stilte tussen piano en gitaar waren gebleven, maar ik kan er (op dit moment) mee leven."Where are the prophets?!"