The Police - Zenyatta Mondatta (1980)

Ik kan me aansluiten bij koosknook. Enigszins een tegenvaller inderdaad. Kant 1 was dik in orde, vooral bij de tweede helft van kant 2 sloeg de verveling toe.

???
Heb ik er nooit in gezien en ik vind er ook niets over op internet. Misschien kun je dit even uitleggen?

Ik meende van wel, maar nader onderzoek levert dat niet op. Integendeel, het ontstaan van dit nummer is te zot voor woorden (zie Wiki), haha!

Wellicht is blijven hangen of heb ik gemeend dat US critici destijds not amused waren en hun trots over hun ruimteprestaties voor gek gezet zagen.

The Police overkwam wat de generatiegenoten van Blondie ook gebeurde: grote populariteit bij zowel het hitsinglepubliek als de “serieuze" muziekfan. Dat leidde ertoe dat zij van concert naar tv-optreden naar interview naar promotie-activiteit werden gestuurd. “No rest for the wicked,” zegt een spreekwoord, slachtoffer worden van het eigen succes.
Als hitsinglejongetje, verknocht aan de radio, had ik dat niet door. Don’t Stand So Close to Me werd vanaf oktober 1980 hun vijfde hit in Nederland, zij het niet mijn favoriete van deze band. Elpee Zenyatta Mondatta verscheen vrijwel tegelijkertijd en haalde de tweede positie in de nationale albumlijst. In december volgde single De Do Do Do De Da Da Da, dat qua muziek aangenaam pittig was; maar ja, die onbenullige tekst van het refrein… Ik vond het (muzikale) venijn er meer en meer af gaan.

De elpee leerde ik pas veel later kennen. Hij telt met Voices in my Head, Behind My Camel, Shadows in the Rain en The Other Way of Stopping maar liefst vier (semi)instrumentale nummers, waarvan drie op de B-kant. Het kwam op mij over als een voetbalploeg die, na een sterke eerste helft, na rust door conditiegebrek in elkaar zakt.
Ik telde drie hoogtepunten, allen op kant A te vinden: Driven to Tears (die gitaarsolo alleen al!), When the World is Running Down en Bombs Away, waarvan ik op Wikipedia lees dat dit is gebaseerd op een afgedankt nummer van Siouxsie and the Banshees.
Voor drummers valt er desondanks genoeg te genieten, ook in de instrumentaaltjes: wat is Stewart Copeland op dreef! Het thema in Behind My Camel bracht mij terug naar de buitenaardse signalen op Jeff Wayne's The War of the Worlds en toen ik het recent beluisterde moest ik denken aan Geboren voor het Geluk van Het Goede Doel, alsof deze indertijd het kamelenlied als basis hebben gebruikt.
Tegenwoordig valt me pas goed op dat de teksten hier en daar heel pittig zijn: in Don't Stand... over een foute leraar en de politieke ladingen in Bombs Away en Driven to Tears.

Wat ik toen niet wist – en ik denk buiten de naaste kringen van de band niemand – was dat de band ontzettend in tijdnood was gekomen, al eerder door andere MuMe-schrijvers benoemd. Dat dit album een haastklus was, laat zich horen. Een aardig plaatje dat veel meer had kunnen en moeten zijn. Het drietal had dit echter in alle tumult veel slechter kunnen doen. Een plaat als deze neerzetten is dan weer knap.

Ik vind De Do Do Do De Da Da Da de meest onderschatte Police single.

Verdraaid lekkere hooks. En die tekst neem ik er met graagte bij. Speechless... het kan en het mag.

Mee eens dazzler, ik ben minder streng dan de puber die ik was

In het kader van de ophef over schrijver Pim Lammers moest ik opeens weer aan Don't Stand So Close To Me denken.
Ik had het niet paraat (CD ver opgeborgen, geen zin om te zoeken) dus even via Het Net gezocht. Kon ik meteen het origineel, en de enkele jaren later veranderde versie vergelijken.
Die nieuwere versie is toch echt wel beter dan het originele saaie rechttoe rechtaan liedje.

Meen je dat nou? Ik vind die '86-versie echt een gedrocht dat ze nooit hadden moeten opnemen. En ik heb het idee dat veel Police-fans dezelfde mening zijn toegedaan. Maar misschien hangt het er ook een beetje van af of je de hoogtijdagen van The Police bewust hebt meegemaakt of niet. Vaak vindt een mens het origineel onovertroffen en geldt elke revisie als een soort namaak. Maar ik vind het dan wel weer leuk hoe mensen met 'jongere oren' naar die twee versies luisteren en erop reageren. Kan soms heel nieuwe gezichtspunten opleveren.

Ja, dat meen ik.
Ik ben geen The Police-fan, maar al was ik dat wel geweest dan had ik het ook gemeend. Echt.

Dat anderen er anders over denken, dat kan natuurlijk.

En ja, ik was wel jong (juni 1968), maar The Police is eigenlijk de eerste band, misschien op ABBA na, waarvan ik de hoogtijdagen bewust meemaakte.

De opvolging moest allemaal weer veel te vlug.
Wat te doen na Outlandos d'amour en Regatta de blanc. Er werd gekozen voor muzikale verdieping, wat je daar ook onder mag verstaan.

Het is daarom niet verassend dat een deel van Zenyatta Mondatta goed bleek aan te sluiten op het zeer pop/rock/jazzy solo-album The Dream of the Blue Turtles van Sting.
Toen hij na dat album ging toeren, bleken Driven to tears en when the world is running down prima te gebruiken door het jazz gezelschap dat met hem meereisde. Shadows in the rain kreeg op The Dream of the Blue Turtles zelfs een prominente rol. In een sterk herziene versie.

En zo kreeg Zenyatta Mondatta van Sting solo veel aandacht die terug is te vinden op het live album Bring on the Night. Meer eigenlijk dan de andere Police albums al bleek ook Tea in the Sahara van Synchronicity goed genoeg voor een rol op Bring on the night.

Maar dan praat je over individuele nummers die uiteindelijk (sterk) zijn aangepast. De band durfde nog niet aan wat Sting er later mee deed. En, naast de andere songs, dat maakt Zenyatta mondatta nogal halfslachtig.

Zenyatta Mondata is het derde album dat the Police uitbracht.
Het album is opgenomen in de Wisseloord Studios in Hilversum.
De Wiseloord studios zijn opgericht in 1978, The Police was een van de eerste grote artiesten die daar hun album opnamen.
Het album opent sterk met de klassieker : Don’t stand so close to me.
De andere single die van het album getrokken werd is : de do do do, de da da da, ondanks de simpele tekst is het een ijzersterk nummer dat moeilijk uit je geheugen te krijgen is. Wat verder opvalt is dat er op het album naar mijn smaak iets te veel niemendalletjes op staan met vaak wat quasi komische teksten zoals Behind my camel (instrumentaal) en Canary in a coal mine.
Op man in a suitcase hoor je op de achtergrond opnames van Schiphol in de Nederlandse taal.

Dit album ontbrak nog aan mijn Police collectie. Gekregen van mijn broer omdat hij heel zijn cd verzameling wegdoet. Matig plaatje zoals velen hier op MM dit al melden. Wel weer2 sterke singles op deze plaat !

Mooi van internet is dat je er zo ongeveer alles op kunt opzoeken. Dan kun je ook, zonder rommelmarkten af te struinen, nog eens de originele Don't stand so close to me vinden.

Veel lekkerderder dan die saaie Sting-versie van later.

The Police rockte best lekker de eerste jaren, tot Sting de touwtjes in handen nam, en het allemaal saaie zeik werd, net zoals alle Stingmuziek overigens.

Welke bedoel je? De '86-versie van dat nummer was wel degelijk een opname van The Police. Waar ze dus ook alle drie achter stonden. Destijds tenminste, tegenwoordig niet meer (en Sting speelt het al een paar jaar niet meer live, om begrijpelijke redenen.

Die '86-versie was het resultaat van pogingen om na het vijfde album nog nieuw werk op te nemen. Maar de sfeer was intussen dusdanig verziekt dat er weinig tot stand kwam. Behalve dus die inderdaad inferieure versie van dat nummer, dat gebruikt werd voor het eerste Greatest Hits-album van de band.

Overigens is de originele versie van Don't stand so close to me allesbehalve een zeldzaamheid. Ik vermoed eerder dat die '86-versie dat is. Want volgens mij alleen te vinden op die eerste verzamelaar uit '86. En de originele single natuurlijk.

Ik bedoel natuurlijk, en dat dat niet duidelijk is verbaast me (hoewel ik vermoed dat de zogenaamde onduidelijkheid gespeeld is),

Die van 1980 (of zo) was Police-sound, die latere heropname hoort in alles als Sting muziek.

Dat was toch niet zo moeilijk.

En dat Sting het niet meer speelt boeit me niet, en dat het origineel makkelijker te vinden is dan de '86 versie, daar geloof ik gewoon niet in.

En wanneer was dat precies?
Hoeft geen datum te zijn, mag ook gekoppeld zijn aan een album.

Kent U die mop van Youp van 't Hek over een radeloze man met zijn kameel in de woestijn en die bloedmooie maar heel verdrietige bestuurster van een Fiat 500 die weigert te starten? Youp heeft zich vast laten inspireren door het Police nummer "Behind My Camel", te vinden op "Zenyatta Mondatta" .

Fair enough, ik benoem slechts feiten, jij baseert je vooral op aannames ('ik vermoed', 'geloof ik gewoon niet'). Tuurlijk werd de rol van Sting met elke nieuwe plaat groter. Kant 2 van Synchronicity is al bijna Sting-solo, met begeleiders die 'toevallig' in The Police zaten. De frustratie van Summers en Copeland over de groeiende rol van Sting leidde er uiteindelijk toe dat de band uit elkaar viel. Ze hadden tegen die tijd een bloedhekel aan elkaar. Maar ze besloten toch echt met z'n drieën om dat nummer opnieuw op te nemen.

Twee veelzeggende quotes uit de 'Message in a box'-boxset over die re-recording. Andy: "What can you say? That whole thing was absolutely tortuous. The track is all right, but the original's much better. This version took three weeks to record. I did my guitar part on the first night and the rest of the time it was Sting and Stewart arguing about whether the Fairlight or the Synclavier was better. The attempt to record a new album was doomed from the outset. The night before we went into the studio Stewart broke his collarbone falling off a horse and that meant we lost our last chance of recovering some rapport just by jamming together. Anyway, it was clear Sting had no real intention of writing any new songs for the Police. It was an empty exercise."
En Stewart: "Well, my horse did a forward somersault and I was forced to dismount. I was entirely venomless, sedated as I was by painkillers, but I managed (accidentally, I swear) to fatally insult Sting. We exchanged long, mutually abusive letters and took turns in the studio recording over each other's parts. Finally, after wasting several weeks, Miles said, 'Look children, you will both have to share the same room to mix this track.' I had no problem with this and was there for the mix at 10 o'clock sharp. We proceeded to mix, while waiting all day for word of our esteemed leader. I was just getting grumpy and beginning to make speeches when Sting showed up with a rose, a hug and a 12-inch switchblade."

Ik vraag me nog altijd af of die val van dat paard niet een doelbewuste poging was van Stewart Copeland om de opnames van een nieuw album te saboteren. We zullen het nooit weten...

Ik vind die remake overigens ook niet best. De B-kant van de single was een live-versie, die dichter bij het origineel blijft. Die hadden ze beter als A-kant kunnen uitbrengen.

Van alle tracks die ik ken waar Sting op te horen is (solo, met The Police of met anderen), is track 3 hier iig de meest gedraaide.

Iets wat je niet vaak hoort of leest, maar dat funky beatje werkt goed. Het heeft me regelmatig uitgelokt tot vrolijke danspasjes (wel netjes binnenshuis, hoeft niemand te zien), sinds het wat jaren terug op m'n pad kwam.

Twee totaal niet interessante opmerkingen van stal halen, om net te doen of jij de feitelijke professor bent en ik alleen op aannames drijf.

Het is weer typisch musicmeter, met de nimmer overtuigende beterweters.

Het moet pijnlijk geweest zijn om alle Sting albums te beluisteren en dan tot de conclusie te komen dat hij alleen maar zeikmuziek heeft gemaakt. Alle releases van Zenyatta Mondatta bevatten de originele versie van Don't Stand So Close To Me. Wie is er dan de betweter als jij blijft beweren dat de versie uit 1986 veel gemakkelijker te vinden is? Misschien toch eens wat meer rommelmarkten afstruinen, zou ik zeggen.

Is Spirits In The Material World een zeiknummer volgens jou? Een oprechte vraag omdat me niet duidelijk is waar je de lijn trekt tussen de Sting zeiknummers en het best lekker rockende werk van The Police.

persoonlijke voetnoot: Ik vind het arrangement van het refrein van de 1986 versie beter dan die van het wel erg hoekige origineel. Maar in de strofes overtroeft het origineel de remake met vlag en wimpel. Al blijft Don't Stand So Close To Me mijn minst favoriete Police single.

Dat was (soort van) ook mijn oprechte vraag, maar ik heb nog geen antwoord gehad. Ben benieuwd...

Ik denk dat Omit in al zijn boosheid niet begrepen wordt en bedoelt dat Sting solo de Police-nummers anders arrangeert zoals op: Sting - ...All This Time (2001) - MusicMeter.nl

Welke ik overigens een erg mooi album vind. Ik vind bovendien zowel The Police als Sting erg leuk. Dat kan schijnbaar ook.

Maar weer eens geluisterd en meteen een halfje verhoogd. Dat het vandaag 30 graden was, kan er wellicht mee samen hangen. Rockt lekker weg in ieder geval.

Een leuk plaatje van de band. Het begint fantastisch. Daarna is het wel leuk. Vermakelijk vooral om zo eens te luisteren.