menu

Opeth - Heritage (2011)

mijn stem
3,60 (307)
307 stemmen

Zweden
Rock
Label: Roadrunner

  1. Heritage (2:05)
  2. The Devil's Orchard (6:39)
  3. I Feel the Dark (6:40)
  4. Slither (4:03)
  5. Nepenthe (5:40)
  6. Häxprocess (6:57)
  7. Famine (8:32)
  8. The Lines in My Hand (3:48)
  9. Folklore (8:19)
  10. Marrow of the Earth (4:18)
  11. Pyre * (5:32)
  12. Face in the Snow * (4:04)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 57:01 (1:06:37)
zoeken in:
avatar van Gloeilamp
4,0
Ik vind het juist een mooie opener, het brengt je in de sfeer van het album om vervolgens door te knallen met The Devil's Orchard. Ik zie het ook niet als echt nummer, meer als een intro van dit album.

avatar van Wyverex
3,0
Het heeft een hele tijd moeten bezinken, maar eindelijk ben ik klaar met mijn oordeel en een stem. Het is lang geleden dat een album zoveel tijd nodig had om echt een geheel te vormen, of om er een oordeel op te vellen. De eerste keer dat ik het luisterde zei het me helemaal niets.

Dan volgde een tweede luisterbeurt, en een derde. Pas na ongeveer de 5e luisterbeurt had ik de behoefte om hem nog eens te beluisteren, enzovoort. Nu toch al een behoorlijk aantal keren gehoord (ondertussen ook al in 5.1), en ik heb het gevoel dat ik er nog niets van snap.
Nu echter, laat het album een positieve indruk achter, en altijd met het gevoel van dat ik nog eens wil luisteren. Soms wordt het me iets te langdradig (vraag me geen nummers, want momenteel kan ik enkel fragmenten benoemen). Maar dan zo rond het einde van het 9e nummer komt er echt een geniale passage. En dan kan Marrow of the Earth het nog instrumentaal subliem afronden.

Mijn oordeel is dus heel positief, al vrees ik dat ik na 30 luisterbeurten nog maar enkel aan de oppervlakte zal zitten te krabben. En dat is toch iets positief, zeker als het album je blijft boeien! Dat had ik ook met Watershed. En net zoals hier al zoveel is gezegd vind ik Heritage ook een logische opvolger. Al mis ik wel een agressief gevoel. Hier is het een album zonder luidruchtige verrassingen. Al zal je me natuurlijk nooit horen zeggen dat het voorspelbaar is.

Ik beschouw de opener nu net wel als een nummer. Want het bevestigde toch al wat ik verwachtte, een rustig maar sfeervol album.

avatar van smash016
4,0
Na een paar maanden deze plaat nog maar weer eens in z'n geheel beluisterd. Was 'm al bijna weer vergeten, niet echt een goed teken. Ik viel verdomme weer in slaap, ergens halverwege, om op het eind weer wakker te worden. Het is me werkelijk waar nog nooit gelukt deze hele plaat aandachtig te beluisteren. Het middenstuk is dan ook niet bepaald het sterkste stuk.

Ik vind het goede muziek, maar de productie is gewoon zaad. Mooi eerbetoon aan vroegâh enzo, maar het klinkt gewoon ontiegelijk slap allemaal, anno-nu.

Dan Michaels stem. Ik kan er maar niet aan wennen, zijn "nieuwe" manier van zingen, met dat Zweedse accent, en met al die effecten... Hij legt veel meer "gevoel" in z'n stem dan eerst, maar op een of andere manier vind ik het niet oprecht klinken. Dat-ie het grunten achterwege laat, daar heb ik vrede mee, maar ga nou niet de lead-zanger uithangen want daar is je stem gewoon niet goed genoeg voor, klaar. Zijn stemgeluid kan het album niet dragen, hoe hij z'n best ook doet.

The Devil's Orchard vind ik een erg goed nummer maar de rest haalt dat niveau maar af en toe. Erg fragmentarisch ook, de meeste nummers. Leuke riffs hier en daar, maar geen enkel ander nummer dat als geheel, van begin tot eind, overtuigt.

Stijn_Slayer
Ik ben het eens met alles wat je zegt over zijn stem. Echt storend is het niet, maar ik zou ook graag een andere zanger horen.

Hij is zéker wel een geschikte zanger, luister maar eens naar Damnation... Ik blijf erbij dat de productie van deze schijf zjin stem min of meer de nek omdraait.
Ik geloof ook wel dat Michael wat nieuwe zangtechnieken probeert, en misschien heeft hij daarin verkeerde keuzes gemaakt.

Om hem nu meteen onbekwaam te noemen is natuurlijk je reinste onzin

avatar van Lau1986
3,0
Nee vind ik niet. Hij is niet geschikt voor de 70's rock muziek en dat bewijst hij op deze plaat. Saai is het. Ik hou erg van zang en ik vind dat een goede plaat mij daarmee dient te raken. Dat doet hij totaal niet op deze plaat. Het kabbelt maar voort en langs je heen.

avatar van Kronos
4,0
Er wordt hier weer heel hard geprobeerd om een louter subjectieve mening objectief voor te stellen.

't Is een kwestie van persoonlijke smaak jongens. Ik vind dat Mikael het hier prima doet. Puur technisch gezien geen wereldzanger, hij heeft ook geen stem die diepe emoties losmaakt, maar zijn droge stemgeluid en manier van zingen passen wat mij betreft perfect bij de progrock van Heritage.

Met Opeth heeft hij in mijn oren dus nog niks verkeerds gedaan. Over zijn samenwerking met Steven Wilson onder de naam van Storm Corrosion ben ik minder te spreken.

avatar van Lau1986
3,0
Zo kan je elke discussie wel op slot gooien. "het gaat om smaak". Natuurlijk dat is zo. En om dan voor mezelf te spreken. Ik vind het dodelijk saai.

avatar van Kronos
4,0
Valt daar dan over te discusiëren?

Een poging: Nee, jij vindt het niet dodelijk saai.

avatar van Edwynn
4,0
Normaal gesproken tref je bij dit genre een krachtige oorverdovende stem aan. Hoe anders is dan het dunne, ietwat fragiele stemgeluid van Akerfeldt. Ik moest daar ook erg aan wennen. Maar het maakt Opeth niet even anders dan de vele oude goden die geëerd worden. Op de zangprestatie zelf heb ik niets aan te merken. Ook niet op het Zweedse accent. Dat is maar lichtjes aanwezig als ik het vergelijk met de meeste Scandinavische collega's.

avatar van laboomzaa
Kronos schreef:
Valt daar dan over te discusiëren?

Een poging: Nee, de plaat is dodelijk saai.



PriestMaiden
Instrumentaal laat deze cd me wat denken aan Deep Purple en consoorten uit de jaren '70. Ik hou evenveel van dit album dan hun 'death metal' albums.

Hunter
Opeth - Heritage

Ik heb het geprobeerd, echt waar. Ik heb deze plaat blind gekocht op de releasedatum. Achteraf had ik het gewoon niet moeten doen. Voor de volgende Opeth ga ik hem eerst luisteren want Heritage is voor mij een persoonlijke miskoop geworden. Na zeven keer luisteren ook in de kast gezet met de gedachte 'niet meer'

Het album trapt af met een aanstekelijk pianonummer en het eerste nummer bevalt me wel, het is rustig en strak gespeeld. De gitaarsolo is hartstikke goed. Mijn eerste indruk was ook 'Oke!' Dan het afgrijselijke In the Dark Ik kan er mijn vinger niet opleggen maar wat een draak van een nummer is dat.

Het enige nummer dat ik goed vind op deze plaat is Slither. Tekstueel is het album dik in orde en Akerfeldt kan prima schrijven. Het is instrumenteel ook gewoon in orde, het is alleen heel vervelend dat ik vanaf Slither gewoon niet meer bij de plaat ben. Bewust heb ik 7 keer geluisterd en het grijpt me gewoon niet. Het klinkt te experimenteel voor me. Het doet pijn om te zeggen dat Heritage de plank misslaat bij mij, maar hij doet het, fenomenaal hard.
Ik ga hem ook geen kans meer geven, dit is de eerste Opeth plaat die hard teleur stelt. De hoes vind ik dan wel weer prachtig, maar daar is alles mee gezegd.

1.5.
En nu maar weer Damnations opzetten, wat een verademing is dat vergeleken met deze plaat. Op naar de volgende Opeth dan maar.

avatar van Leptop
3,5
Dit is inderdaad een heel ander album dan we gewend zijn. Ik vind het zeker niet slecht, maar het haalt het niet bij de andere recente albums. De redenen zijn her en der al genoemd.

Een voldoende op dit moment, misschien zakt het nog wel verder, maar 0,5* zal het zeker niet worden

avatar van ricardo
3,0
Eigenlijk ben ik het wel met Hunter eens, Slither vind ik ook het hoogtepunt, maar dat komt vooral vanwege het stevige karakter van dat nummer.

Een 0.5 staat voor volstrekt waardeloos, en dat vind ik ook nergens opslaan, naast Slither staan er wel meer aardige momenten op.

Ik beluister hem ook niet veel, maar ben wel blij dat ik hem in huis heb.

Het is echt geen slecht album.

Maar ik denk dat veel mensen hier (begrijpelijk) een stem uitbrengen terwijl ze in hun achterhoofd dit album vergelijken met voorgaand werk. Dat deed ik ook.

Deze plaat is gewoon echt niet te vergelijken met de rest van hun discografie. Toch staan er een paar nummers op die ik wel aardig vindt. Maar: dit is gewoon niet helemaal mijn cup of tea. En zoals ik al eerder aangaf vind ik de produktie gewoon slecht. Ik weet dat Michael's stem veel voller kan klinken, maar hier lijkt het wel alsof hij met opzet achter in de mix is gezet.

Ik ga geen cijfer geven, dat heeft geen nut. Af en toe zal ik deze plaat nog eens opzetten en wie weet valt ooit het kwartje

AHWA
AHWA schreef:
Nee, na een luisterbeurt valt er nog niet heel veel over te zeggen, maar genoeg om te weten dat het album maar niet op gang komt voor mij. The Devil's Orchard is geweldig, maar de rest niet. Te veel saaie, langzame stukken, en af en toe een paar leuke passages. De eerste cd van Opeth die voor mij onder de 4 komt, en de eerste van Opeth die ik niet zou willen meenemen naar een onbewoond eiland met 1 cd-speler en 1 cd. De kracht van Opeth ligt voor mij onder meer in de afwisseling tussen grunt en cleane vocalen. Door het merendeel aan grunts op de beste albums bleef de cleane vocal iets speciaals, iets wat eruit sprong, maar dat speciale is hier helaas verdwenen. Het is allemaal clean en er springt dus niet echt iets uit. Het drumwerk is wel beter dan op Watershed, maar de langzame nummers zijn allemaal een beetje gepiel in de ruimte en daar hou ik niet zo van.

3.5* voorlopig. Misschien dat ie nog gaat groeien. Ik hoop het wel, want drie jaar wachten op iets beters is verdomd lang.


Onzin natuurlijk. Hij is gaan groeien, en uiteraard staat ie nu ook weer op 5. Duh.

avatar van Lau1986
3,0
heb je jezelf dan geforceerd om de saaie stukken toch leuk te vinden?

Ja, merkwaardig. En bovendien staat het cijfer 5 toch voor 'meesterwerk' lijkt mij? De hoogste waardering die je kunt geven.
Bij mij is deze plaat niet erg gegroeid. Ik kan 'm wel waarderen, en ben stiekem toch wel benieuwd hoe dit live gaat klinken op Roadburn (al hoop ik stiekem op harder, obscuur werk).

avatar van Kronos
4,0
Lau1986 schreef:
heb je jezelf dan geforceerd om de saaie stukken toch leuk te vinden?

Staan hier volgens jou dan objectief vastgesteld saaie stukken op die enkel leuk te vinden zijn als je jezelf forceert?

Bij mij duurde het ook minstens 10 luisterbeurten vooraleer ik dit album ten volle wist te waarderen. Dat kostte wat plezierige moeite, maar ik heb me er in het geheel niet voor moeten forceren.

avatar van ricardo
3,0
Ik vind het wel een stilistisch album, en een album die inderdaad meerdere luisterbeurten nodig heeft om hem te kunnen waarderen.

Maar dan moet je ook maar net de tijd en het geduld ervoor hebben om hem regelmatig achterelkaar te kunnen beluisteren.

Laat op de avond met een wijntje of een biertje mag ik deze nog weleens opzetten.

Leuk album, maar voor mij te weinig memorabele momenten om hem meer dan een 3 te geven.

Wel mooi en een gedurfde stap om met een album als dit te komen, en daarvoor hulde natuurlijk want je moet het maar durven.

AHWA
Als ie van 'mmm, dit is niet zo leuk, uitgroeit naar elke dag draaien en van elk nummer genieten', trek ik daar uiteraard de volle mep voor uit. Muzieksmaak is wat milder geworden de afgelopen jaren. Luister minder harde metal, dus daarom kan ik nu nog meer genieten van dit album van Opeth.

avatar van Eddie
1,0
Pfff ik heb het een aantal jaar voor me uitgeschoven, maar vandaag ben ik dan toch serieus aan deze plaat begonnen. Wat een kluif zeg. Ik had hem al een poos in huis liggen maar eigenlijk nooit gedraaid, ja, een keer op de achtergrond tijdens een verjaardag.
Vooralsnog kan ik geen enkel positief woord over deze plaat kwijt. Ik vind het een drama om naar te luisteren. Hoe intellectueel het ook allemaal bedoeld is, en hoe knap het muzikaal het allemaal is, ik hoor een plaat vol zeurderige deuntjes, waarin alle beperkingen van Opeth heel goed tot hun recht komen. Mikael Åkerfeldt vind ik een beperkte zanger, met een zeer beperkt (clean)bereik, dat vindt ik binnen de Metal niet zo'n probleem (Lemmy heeft ook niet echt een bereik van 7 octaven), maar binnen dit genre verwacht ik wel wat meer van een zanger.
Opeth is met deze plaat voor mij een band geworden van 'vroeger'.
Ongetwijfeld zullen er hele volksstammen voor warm lopen, maar aan Eddie is het niet besteed.

Hunter
Eddie schreef:
Pfff ik heb het een aantal jaar voor me uitgeschoven, maar vandaag ben ik dan toch serieus aan deze plaat begonnen. Wat een kluif zeg. Ik had hem al een poos in huis liggen maar eigenlijk nooit gedraaid, ja, een keer op de achtergrond tijdens een verjaardag.
Vooralsnog kan ik geen enkel positief woord over deze plaat kwijt. Ik vind het een drama om naar te luisteren. Hoe intellectueel het ook allemaal bedoeld is, en hoe knap het muzikaal het allemaal is, ik hoor een plaat vol zeurderige deuntjes, waarin alle beperkingen van Opeth heel goed tot hun recht komen. Mikael Åkerfeldt vind ik een beperkte zanger, met een zeer beperkt (clean)bereik, dat vindt ik binnen de Metal niet zo'n probleem (Lemmy heeft ook niet echt een bereik van 7 octaven), maar binnen dit genre verwacht ik wel wat meer van een zanger.
Opeth is met deze plaat voor mij een band geworden van 'vroeger'.
Ongetwijfeld zullen er hele volksstammen voor warm lopen, maar aan Eddie is het niet besteed.


ik deel je mening ten zeerste. Nergens spannend, nergens dat vertrouwde Opeth-gevoel..

avatar van smash016
4,0
Wat heb ik in 2012 een negatieve baggermening gegeven, zeg.

Prima album, maar héél "idiosyncratisch" Akerfeldt. Niet aan iedereen besteed dus.

Ben een fan van hun eerste albums, en dit album is een soort "unplugged early Opeth". Het meandert wat raak, veel evil folk deuntjes, instrumentale passages, je hoort amper waar het ene nummer eindigt en het volgende begint...

Net als vruuger.

Vanaf Blackwater Park werd het minder naar mijn mening, dit is eindelijk weer een geïnspireerde plaat. Heel avontuurlijk.

avatar van Kronos
4,0
smash016 schreef:
Ben een fan van hun eerste albums, en dit album is een soort "unplugged early Opeth". Het meandert wat raak, veel evil folk deuntjes, instrumentale passages, je hoort amper waar het ene nummer eindigt en het volgende begint...

Jep. Degenen die hier geen Opeth-gevoel bij krijgen zijn waarschijnlijk niet vertrouwd met de twee eerste albums.

avatar van El Stepperiño
4,0
Dit kan met genoeg water uitgroeien tot een mooie spannende bloem, wat mij betreft. De gitaarpartijen zijn reuzespannend en ik kan deze switch naar muziek zonder grunt ten zeerste waarderen.

avatar van Robertoooooh
4,5
Wat is dat Nepenthe toch een bloedmooi nummer! Dat verstilde stuk na die gruwelijke gitaarsolo geeft mij keer op keer weer de rillingen over mijn rug. Spannend, melancholisch. Hoe simpel het ook moge zijn, maar dat melodietje krijg ik de hele dag niet meer uit mijn kop. Verd*mde oorwurm!

kippenhok
Hunter schreef:
(quote)


ik deel je mening ten zeerste. Nergens spannend, nergens dat vertrouwde Opeth-gevoel..


+2

Ik ben zeer goed bekend met alle Opeth platen. Ik heb ze live gezien in 1996 (Baroeg, Rotterdam) en 2006 (Roundhouse, London). Ik ben fanatiek luisteraar van zowel jaren '70 prog als allerlei vormen van metal. En toch kan ik hier met de grootste wil niks memorabels aan vinden. Qua Opeth houd ik het bij de eerste 2 platen, en af en toe MAYH.

avatar van gigage
Ik vind Slither toch wel een prima Song hoewel het riffje wel een beetje lijkt op de live versie van Rainbow's Kill the King Rainbow - Kill The King (Live in Munich 1977) - YouTube vanaf 1:46
Maar na 31 pagina's zal dat al wel eens vermeld zijn neem ik aan, dus alvast sorry voor de overdub

Gast
geplaatst: vandaag om 19:28 uur

geplaatst: vandaag om 19:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.