The Allman Brothers Band - Brothers and Sisters (1973)

Sinds enige tijd heb ik de geremasterde versie uit 2013 (single disc) in huis, en die klinkt als een klok. En wat een fantastische plaat is dit toch, met één uitzondering: aan Pony boy kan ik maar niet wennen, als op zichzelf staand nummer vind ik het niet het niveau van de overige tracks halen, en als slotnummer vind ik het teleurstellend (zéker na Jessica). Het enige smetje op een verder fantastische en bijzonder warme plaat. (1973: Billion dollar babies, Sabbath bloody Sabbath, Springsteens eerste twee platen, Aladdin sane, Desperado, Goodbye yellow brick road, Brain salad surgery, Selling England by the pound, Living in the material world, Moontan, Houses of the holy, Berlin, Pronounced Leh-Nerd Skin-Nerd, Tubular bells, Time fades away, Band on the run, New York Dolls, The dark side of the moon, Queen 1, For your pleasure, The captain and me, Quadrophenia, en dus Brothers and sisters – op zich al voldoende goede platen voor een heel decennium.)

Dit is toch een verdomd geschikt album voor een mooie vroegzomerse dag zoals de huidige. Halfje erbij.

Ook voor een mooie winterse dag hoor
Mijn... in the mood en ****voor dit album komt uit dec '15

Mijn favoriete Allman Brothers Album !
Southbound.....Jessica.......Ramblin' Man

R.I.P. Gregg Allman

Bericht verplaatst naar Muziek > Nieuws > R.I.P.

Door je tuin lopen; hier en daar een dood bloemetje plukken, m'n koptelefoon op en Brothers and Sisters door je oren laten swingen. Tis goed dat de buren me niet zien. Moet een gek gezicht zijn nl.
Wat klinkt dit oude album toch tijdloos lekker. Heerlijke blues die zo apart klinkt met die bijpassende nasale zang van Gregg.

Geweldig hè. Ik heb best veel naar The Allman Brothers geluisterd. En hoewel Duane Allman een groot gemis is, dit is mijns inziens toch echt hun allerbeste studioalbum. AC/DC overkwam iets soortgelijks, toen ze Bon Scott verloren en vervolgens met Back In Black iedereen versteld deden staan.
Compact, perfect album met louter goeie liedjes.

De outtakes (die ik vandaag voor het eerst beluister) zijn briljant. Vooral Early Morning Blues, een protoversie van Jelly Jelly. 10 minuten onvervalste bluesrock met een jammend einde. Dickey Betts is echt ondergewaardeerd, vind ik.

Overigens staan de outtakes ook vol met het geweldig pianowerk van Chuck Leavell. Ik kan me enigszins voorstellen hoe veel van deze jams leidden tot het oprichten van Sea Level (Jaimoe/Lamar/Chuck).

A Minor Jam is ook een werveld muziekstuk. Hier komen de heren muzikanten pas echt op stoom. Wat een pracht!

Voor de nieuwsgierigen. Hier een link waar de hoes daadwerkelijk is gefotografeerd:

Musical Maps: brothersandsisters - musicalmaps.com.au

Voor de nieuwsgierigen. Hier een link waar de hoes daadwerkelijk is gefotografeerd:

Leuk om de plekken terug te zien waar ooit een foto is genomen van de platenhoezen van (soms zelfs) iconische albums, dat geeft het nog iets extra's. Helaas reken ik dit plaatje niet tot het beste dat de heren hebben uitgebracht. Ik ben een van de weinigen gezien de gemiddelde score. Het album mist voor mij de vuigere Rhythm & blues variant, het is meer folk, soul en Americana dan Rock N' Roll voor mijn gevoel. Het is wat gezapig, Come and Go Blues is best redelijk maar Pony Boy, Jelly Jelly, Southbound, ik heb veel beter van de mannen gehoord maar dat heeft meer met de muzikale richting te maken, dan met de songs an sich. De plaat haalt een dikke voldoende maar pakt mij een pak minder dan de andere albums van Gregg en zijn mannen.

Echte jaren 70 muziek, southern rock die toen populair was. Outlaws, Lynyrd Skynyrd, ZZ top, CCR, Atlanta Rythm Section. Ik luisterde er graag naar, maar als tiener had ik absoluut geen geld om de platen te bemachtigen. Ik moet ook zeggen dat ik als tiener ook geen idee had van alle verschillende stijlen, voor mij had je de goede kwaliteits muziek en de top 40 muziek met disco en andere bagger. Zo nu en dan was er dan wel een nummer van kwaliteit dat de top 40 bereikte. Twee nummers op deze plaat kende ik daardoor Ramblin' man en Jessica.
Deze plaat gekocht in het begin van het cd tijdperk en deze was toen in de aanbieding voor 12,50 euro. Het is dus de gewone plaat, zonder allerlei extra nummers. Southern Rock is echte gitaar muziek, en ook niet wars van lange uitgesponnen nummers. Dat laatste valt hier wel mee, Jessica is met ruim 7.00 minuten het langste. Ik vind dit ook bij uitstek live muziek. Daar moet publiek bij die de gitaristen opzwepen tot nog een extra solo, de drummers om er nog een paar extra klappen op te geven. Ik weet dat is ook echt jaren 70, die live nummers waar geen einde aan leek te komen, maar het heeft wel wat.
Op dit album wordt de muziek wel wat verlegd van de rock naar country rock. Pony Boy is daar wel een voorbeeld van met slide gitaar. Ik merk wel dat het één van de eerste cd's, het is nu geen top kwaliteit qua opname. Maar dat benadert wel hoe het in de jaren 70 klonk op lang niet altijd al te beste geluidsdragers.

Dit is het vijfde album van The Allman Brothers. De bezetting van de Allman Brothers Band is in 1971 gewijzigd, doordat leadgitarist Duane Allman om het leven kwam bij een motorongeluk. Daardoor werd Dickey Betts de enige overgebleven gitarist. Die kreeg ook meer invloed op de stijl van de band.

Dickey Betts was een liefhebber van kortere countryrock en toetsenist Gregg Allman had een voorkeur voor langere blues en rock muziek. Beide muziekstijlen zijn dan ook terug te vinden op dit album. Gregg Allman schreef de nummers Wasted Words, Come and Go Blues en Jelly Jelly. Dickey Betts schreef Ramblin' Man, Jessica, Southbound en Pony Boy. De band maakte voor dit album gebruik van een aantal sessiemuzikanten, zoals Les Dudek (tweede gitaar op Ramblin' Man en akoestische gitaar op Jessica.).

Jessica is ook bekend als openingstrack van de tv-serie Top Gear.

Op de binnenhoes staat een foto van alle bandleden met hun gezinnen en op de voorkant een foto van een zoontje van drummer Butch Trucks en op de achterzijde een dochtertje van bassist Berry Oakley, die een jaar na Duane Allman ook verongelukte met zijn motor.

De zoons van Gregg Allman, Dickey Betts en Berry Oakley spelen momenteel samen in de Allman Betts Band. Hun eerste album is uitgebracht in 2019.

Maar.... wat vind je ervan?

Ik heb dit album al jaren in mijn bezit en ik vind dit een van de betere albums van the Allman Brothers Band. De nummers van Dickey Betts spreken mij het meeste aan, die zijn vernieuwend en verfrissend. Het mooiste nummer vind ik Pony Boy. Southbound is ook een mooi nummer, dat doet mij denken aan het oudere werk van the Allman Brothers, zoals Stormy Monday en Done Somebody Wrong.

Heerlijk zomerse plaat inderdaad. Heerlijke melodieën en fantatisch fris gitaarspel.

Eerste keer dat ik deze plaat in z'n geheel beluister, maar er gaan er nog vele volgen!

'Jessica' kwam voorbij in 2voor12. Mijn interesse is gewekt.

Mijn vrouw en ik hebben, als trouwe kijkers, 2voor12 ook gezien met Astrid Joosten als charmante presentatrice. "Brothers and Sisters" is een heel fijn en interessant album. Trouwens het hele oeuvre van The Allman Brothers Band is de moeite waard.

Doen!

Dit is voor mij de beste plaat ooit, misschien, waarschijnlijk...

Edit: waarom kwam het nummer voorbij?

Werd het trouwens ook niet jarenlang gebruikt als tune voor een auto-programma?

Top Gear, zoals Astrid vertelde.

2voor12 heeft altijd een muziekvraag op het eind (2 teams van 2 personen, elk 12 vragen), altijd met een aardig verhaaltje erbij. Het verhaal bij dit nummer was dat het juist een instrumentaal nummer was dat als (tweede) single uitgebracht werd. De verdediging van de band: de lead gitaar telt als zang. Correct me if I'm wrong, maar zo begreep ik het van Astrid.

Ga deze zo opzetten. Dat klinkt alsof ik een platenspeler en zo heb, maar dat is dus niet zo.

Leuke plaat. Mijn genre niet echt, maar heb bijzonder weinig moeite dit uit te zitten.
'Jessica' en 'Pony Boy' steken er wat mij betreft nog net even bovenuit. Dikke zeven.

Als het genre niet is, dan moet je de rest van Allmans maar laten zitten, want deze plaat vat hun sound wel samen. Al kan ik het debuut wel aanbevelen, want die is veel meer blues.

Ik kan me niet herinneren dat de band dat zei. Ik vind dat wel interessant. Is 2voor12 verder een leuk programma dan?

De rest ga ik idd laten zitten, denk ik.
Absoluut.

2voor12 is leuk, leerzaam en het programma wordt dus gepresenteerd door Astrid. En vraag nummer 12 is altijd een muziekvraag. Gisteren dus een vraag over The Allman Brothers Band.

En één over Walter Trout.

Originele lp tijdje geleden gekocht in een leuke 2e hands vinylwinkel in Doetinchem. Kende het album niet maar ben zeker fan van de vele live-albums van de band. Geen spijt gehad van de aankoop (prijs was overigens te overzien - no worry’s) Na het obligatoire schoonmaakbeurtje het album eens lekker zitten luisteren en tevreden. Luister graag naar de uptempo nummers. Niet alles is raak maar voldoende treffers die een mooie score rechtvaardigen.

En voor mij is dit dus de allerbeste, allermooiste, allerfijnste plaat ooit.

Geen noot te veel, geen noot te weinig. En dé plaat waarop Dickey Betts en Chuck Leavell echt heerlijk samen spelen. Betts en Leavell komen elkaar nog vaak tegen, maar zo'n nummer als Jessica is misschien wel het beste wat ze samen hebben gedaan.

Misschien ook wel de mooiste hoes die ik ken.
Misschien is dit wel de plaat, waar iedereen het over heeft: "welke plaat neem je mee naar onbewoond eiland?" (met dien verstande dat er een platenspeler is).

Kan het met bovenstaande een heel eind meegaan. Al zeker twintig jaar een favoriet van mij. Alles is fijn, eerlijk en mooi aan deze plaat. Geen noot teveel, afwisseling, twee goeie leadzangers, geweldig spel.

Wasted Words is een vlotte opener en steekt goed in elkaar, kent prima overgangen en dito solo's. Helaas wordt dit gevolgd door Ramblin' Man, het is country wat de klok slaat, Betts altijd al een fervent country aanhanger zingt deze song ook in en dat is jammer want hij kan niet in de schaduw staan van Gregg. Ofschoon het niet slecht is kan ik niet met het country genre uit de voeten. Come and Go Blues is dan weer een stuk sterker hoewel men met het refrein wat teveel in herhaling valt. Jelly Jelly is redelijk maar ik heb er altijd een haat liefde verhouding mee gehad, het middenstuk vind ik gevarieerd maar als geheel duurt het mij wat te lang om volledig te boeien. Southbound vormt weer een degelijke rocker waar het tempo hoog ligt en de heren elkaar wel uit te lijken dagen, ik kan mij voorstellen dat dit nummer het live heel goed deed destijds. Jessica vind ik niet erg interessant, een instrumentaal nummer, druk met veel solo's maar ook wat stuurloos voor mijn gevoel. Pony Boy draagt weer de Betts signatuur, kortom country en karakterloze zang, hier kan ik niets mee. De hoge score op deze site ten spijt, ik ben niet zo wild van deze schijf, de invloed van Betts lijkt wel groter dan ooit en daarnaast mis ik enkele uitschieters.

Tussenstand:

1. The Allman Brothers Band
2. Idlewild South
3. Eat a Peach
4. Brothers and Sisters

Van een dergelijke opmerking word ik op z'n zachtst gezegd verdrietig...