menu

Phil Collins - ...But Seriously (1989)

mijn stem
3,29 (330)
330 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Atlantic

  1. Hang in Long Enough (4:45)
  2. That's Just the Way It Is (5:20)

    met David Crosby

  3. Do You Remember? (4:36)
  4. Something Happened on the Way to Heaven (4:51)
  5. Colours (8:51)
  6. I Wish It Would Rain Down (5:27)

    met Eric Clapton

  7. Another Day in Paradise (5:22)
  8. Heat on the Street (3:51)
  9. All of My Life (5:35)
  10. Saturday Night and Sunday Morning (1:25)
  11. Father to Son (3:27)
  12. Find a Way to My Heart (6:14)
  13. Hang in Long Enough [Live Paris Bercy, 1997] * (4:52)
  14. Something Happened on the Way to Heaven [Live Paris Bercy, 2004] * (5:26)
  15. Colours [Live Berlin, 1990] * (11:20)
  16. Saturday Night and Sunday Morning [Live Berlin, 1990] * (1:54)
  17. Always [Live 1990] * (4:30)
  18. Find a Way to My Heart [Live 1997] * (5:40)
  19. That's How I Feel * (5:05)
  20. You've Been in Love (That Little Bit Too Long) * (4:49)
  21. Another Day in Paradise [Demo] * (5:21)
  22. That's Just the Way It Is [Demo] * (4:54)
  23. I Wish It Would Rain Down [Demo] * (5:30)
  24. Hang in Long Enough [Demo] * (4:34)
  25. Do You Remember? [Demo] * (4:45)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 59:44 (2:08:24)
zoeken in:
avatar van meneer
vigil schreef:
Als een album meer verkoopt is het gelijk commercieel en slecht, dat is toch ook raar?


Dat is, wat mij betreft, een mening die alleen opgaat voor roeptoeters. Ik kan bepaalde commerciële goed verkopende albums zeer waarderen.

Maar bij mij begon het wat te irriteren bij 'Sussudio'.En bepaalde nummers hier hebben geleid tot - zoals jij het goed beschrijft - dat Collins ws bewuster commerciëler is gaan schrijven (kan ook een platenmaatschappij achter zitten, natuurlijk).

Draken hier zijn 'That's just the way it is' / 'Do you remember' / 'All of my Life' / 'Father to Son' (benieuwd hoe Simon Collins deze vindt ) / 'Find a way to my Heart' (had goed op een Disney album gepast).

Tekstueel viert de commerciële Liefde ook hier hoogtij. En werd wat ongeloofwaardig vergeleken bij een 'Face Value' of 'Hello, I must be Going'.

En ja, er staan wat Jazzy nummers op (niet mijn ding) en muzikaliteit (Barend en van Dorp tune). Maar voor mij was het echt een soort 'ieuw'.

Maar goed, ik blijf een zwak voor de man houden, al is het al alleen voor zijn stem of zijn aanwezigheid (en voortplanting) hier op aarde .

Maar, net zoals een goed huwelijk, er zijn goede en slechte dagen...

Maar het wordt echt weer eens tijd voor wat Goede Dagen. Vandaar mijn link. Wie weet een score voor The Alamo !

avatar van vigil
4,0
meneer schreef:
Maar, net zoals een goed huwelijk, er zijn goede en slechte dagen... !

daar weet Collins overigens ook alles over

avatar van Poeha
3,5
kaztor schreef:
Ja, ik was ook ooit van die slag.
Flauwe berichtjes plaatsen bij gemakkelijke doelwitten of muziek waar ik niet van hou.

Ik heb betere dingen te doen.


Ik kan dit beamen Vond je berichten in het verleden vaak flauw, alsof je constant een hekel had aan alles wat niet alternatief was. Maar bij recensies waar je naam de laatste twee jaren opdook, viel ik telkens in verbazing van je mildheid en gefundeerde mening. Nu is het me duidelijk, je hebt betere dingen te doen

Al met al een puik album van Collins. Alleen jammer dat Do You Remember? en That's Just the Way It Is erop staan. Ik houd nog wel eens van mierzoet, maar die zijn ook mij te gortig. Voor de users die er minder bekend mee zijn, zou ik vooral ook Colours aan willen raden. Wat een groeibriljant is dat zeg. Een groeibriljant met twee mizkale gezichten. Op dit album zijn Barend en Van Dorp uiteraard ook te horen, alhoewel ze dat toen beiden nog niet wisten...Saturday Night and Sunday Morning. Hang In Long Enough en Heat on the Street zijn hier de uptempo tracks en die hebben vaak een voorsprong bij de eerste luisterbeurten. Ook nu nog steeds. Phil mocht het nog eens lukken, doe mij nog maar zo'n portie dan.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
Hoe vaak ik dit album al niet heb laten liggen, al lag hij nog voor zo weinig... al was het maar om me die tijd in de toekomst te besparen, heb ik hem nu toch maar een keer aangeschaft. Gisteravond in bed gedraaid om bij in slaap te vallen (ja, kom maar...) en ik vroeg me af wat me eigenlijk bezield had.

Vandaag nog eens opnieuw opgezet op een iets betere (lees: niet volkomen crappy) installatie en nu ben ik toch wat milder gestemd. Het helpt voor het totaalplaatje van een album ook wel als het openings- en slotnummer sterk zijn en die zijn hier allebei dik in orde. I Wish It Would Rain Down en Another Day in Paradise zijn de overbekende (maar nog steeds gewaardeerde) hits, terwijl Something Happened on the Way to Heaven de tijd bij mij wat minder goed doorstaan heeft. Ballads met een luizig elektrodrummetje zijn ook net iets te talrijk (Do You Remember ), maar voor That's Just the Way It Is heb ik dan wel weer een zwak.

Halfje erbij en ik zit op drie sterren.

avatar van Lamontagne
5,0
Net de nieuwe uitgave gehaald
Maar wat blijf ik een zwak houden voor deze plaat.

Bonus cd bevat niet veel bijzonders vind dat bij de hele heruitgave van Meneer Collins.
Het is ook dat ik alleen deze in de heruitgave wou hebben.

Hier staat dan ook het mooiste nummer van Collins op
That's just the way it is ......... prachtig

avatar van Running On Empty
4,0
Vraagje aan degenen die de Deluxe 2CD versie hebben gekocht.

Zit er een boekje bij?

Heb mijn exemplaar net ontvangen maar er ontbreekt een boekje terwijl daar wel ruimte voor is. Dan weet ik teminste of ik moet gaan reclameren. Alvast dank.

avatar van vigil
4,0
Er schijnt inderdaad een partij geweest te zijn zonder boekje.

Verder wel een fijne uitgave, enkel al voor de briljante bijna 12 minuten durende live versie van Colours is de 2 disc de aanschaf al waard.

avatar van Running On Empty
4,0
Ok heb ik dus weer

Dank je.

avatar van vigil
4,0
Phil moest even bezuinigen, zijn betaalrekening kwam onder de 10 miljoen dus even rustig aan met het bij persen van de boekjes

avatar van lennon
2,5
Ik vind de heruitgave met nieuwe foto's een erg origineel idee...maar ook best schrikbarend. Wat is die man oud geworden zeg...

avatar van rkdev
4,5
De jaren '80 waren vol met hoogtepunten voor Phil Collins, helaas ging het daarna snel bergafwaarts.

Draai 'm nu weer vanaf (het originele) vinyl en geniet van de nummers die nu op kant A staan, startend met het heerlijke 'Hang in Long Enough'. Het album ken ik vooral van de CD versie en daar is het geweldige 'Find a Way to My Heart' de afsluiter. Even wennen dus dat het nu opeens als 3e nummer voorbij komt. Sowieso opvallend dat de hele tracklist door elkaar is gehusseld. Nu schalt het eveneens fantastische 'Colours' door de speakers. Een nummer dat (zeker in het middenstuk) wat klinkt als een Genesis nummer met blazers.

Kant B is wat ingetogener, maar bevat natuurlijk wel de klassiekers 'Something Happened on the Way to Heaven', 'Another Day in Paradise' en 'I Wish It Would Rain Down' en het fraaie 'Do You Remember?'.

De CD versie heeft 2 nummers meer, het van Barend en Van Dorp bekende 'Saturday Night and Sunday Morning' en een van de beste nummers van de plaat 'Heat on the Street'.

Vanaf het album hierna wordt het helaas sappelen met de kwaliteit van de nummers (al zitten er nog best zeer goede tussen, maar geen hele albums meer), maar dit album is toch nog echt van zeer hoge kwaliteit.

avatar van berken
4,0
rkdev schreef:
De CD versie heeft 2 nummers meer, het van Barend en Van Dorp bekende 'Saturday Night and Sunday Morning' ...

Ik zou toch zweren dat dit wel op mijn lp-versie staat.

avatar van lennon
2,5
berken schreef:
(quote)

Ik zou toch zweren dat dit wel op mijn lp-versie staat.


Ik ook, maar bij nadere check blijkt dit toch echt niet het geval

3,0
Redelijk album van Collins , echt top heb ik Collins trouwens nooit gevonden , aan een verzamelaar heb je dan ook genoeg.
Maarre... hij is wel oud geworden , laatst nog foto's en een concertregistratie op youtube gezien , tijdens een concert zie je hem heel langzaam opkomen met een wandelstok , dat is even schrikken , zijn stem was trouwens wel dik in orde , dat dan weer wel

avatar van meneer
Ik weet niet of je weleens in zo’n Wellness Centrum hebt gezeten en bekend bent met een ‘Aufguss’ ? Wel, dan zit je met een stel andere bloteriken in een sauna waar dan een hoop ijs met een relaxend oliegeurtje (je kent dat wel, iets met exotisch tantra meloendenneappelzeebrie geurtje) op een warmtebron wordt gegooid om de ruimte te vullen met warmte en vochtigheid.
Daarna gaat één of andere bezwete fanaat met handdoeken, vlaggen en grote waaiers wapperen zodat de temperatuur stijgt, het zweet uit je lijf gaat spatten, je vermoedens gaat krijgen hoe het Inferno van Dante eruit ziet en het uiteindelijk altijd eindigt met het om zo snel mogelijk met 30 man tegelijkertijd door één deur te willen ontsnappen. Heerlijk dus ! Ik was er gisteren bij eentje.

Meestal wordt er tijdens zo’n ‘Aufguss’ ook muziek op de achtergrond gedraaid. Een lichtelijke soft-porno sound waar je ‘het’ graag -soms- op zou willen doen. En als je dan in een soort orgie-setting zit met 29 andere naakte mensen om je heen, waarvan er toch een aantal best aantrekkelijk uit zien, dan zou je denken: “Wie weet !”. Maar als het ‘Aufguss’ ritueel start haalt deze alle erotische gevoelens binnen 3 seconden weg omdat je in een soort overlevingsmodus komt te zitten.

En toch, toen de eerste tonen van Phil Collins mee begonnen te doen, om mede de ruimte op te gaan warmen, moest ik denken aan zijn woorden uit een interview. Daarin gaf hij aan dat hij van iemand gehoord had dat zijn muziek bij een soft-porno film was gemonteerd. Collins zei dat hij zich zich dat wel een beetje voor kon stellen. Maar hij zei er toen wel snel achteraan dat hijzelf natuurlijk nog nóóit zo’n film had gezien... (lees zijn biografie eens en je weet meteen dat hij dat natuurlijk loog !). Heerlijk, de mens Collins. Achter al die suikerzoete ballades zitten een hoop opgekropte sexuele frustraties.. . Ik mag hem wel.

Die tonen van Collins waren trouwens van het nummer ‘That’s Just The Way It Is’. Lang geleden dat ik het gehad maar hij kwam gisteren weer zo mooi binnen. Het intro met de drumcomputer, de herkenbare D - C - Bes akkoorden met een bijbehorende grondtoon (gebruikt hij vaker) en dan de samenzang met David Crosby is werkelijk heerlijk mooi en ja, relaxed. Hun, allebei wat hogere, stemmen vullen elkaar goed aan. Maar toch ook een tegendraads tweestemmige melodie. Crosby voelt goed aan waar hij de herkenbaarheid van Collins kan aanvullen zodat het weer eens anders, uniek, klinkt. Ook de dromerige gitaar uithalen van Daryl Stuermer op de achtergrond maken het tot een echt in de eind jaren 80 horend nummer waar, bij mij, ook herinneringen naar boven komen van een - in mijn ogen - iets minder complexe wereld dan die van vandaag.

Tijd voor een Collins dag..

avatar van meneer
Little Big Man fully in Control ! Gewoon heerlijk (en zelfs ondertussen melancholiek) genieten..

avatar van Bravejester
4,0
Mooi stukje meneer over ervaringen met Phil Collins muziek tijdens een Aufguss… die heb ik zelf ook wel eens langs horen komen. Zelf zit ik zo´n 2x per maand in de sauna en doe dan mee met 4 a 5 opgietingen…

Dat het ook met andere muziek kan dan soft porno sound heb ik zelf een aantal keren ervaren.... Er zijn ook bezwete fanaten die met leren rockjack aan muziek behoorlijk hard door de sauna laten klinken van AC/DC, Credence Clearwater Revival, The Rolling Stones, Led Zeppelin enz en het ook heerlijk heet aan laten voelen..

En inderdaad de gevoelstemperatuur stijgt flink maar dat komt door de toename in lucht vochtigheid... in werkelijkheid daalt de temperatuur een aantal graden tijdens een opgieting.

Dit natuurlijk niet met exotische tantra meloendenneappelzeebrie geurtjes maar met geuren als kaneel, cedarhout, lemongrass met wat meer punch! En dan lekker afsluiten met mint kristallen als hoogtepunt in deze eerder hard porno belevenis !

Deze bezwete fanaat heeft daarbij ook eens de live acoustische versie van Sound of Silence van Disturbed met Myles Kennedy van Alter Bridge laten horen...
Disturbed - The Sound of Silence [Live in Houston w/ Myles Kennedy] - YouTube laat ik maar zeggen dat ik tot het einde heb geluisterd!

avatar van Wandelaar
Van dit album heb ik de oude CD versie uit 1989 en hoewel ik het heel gewaagd vind dat de heruitgave in 2016 een hoesfoto anno nu van Collins bevat, voel ik niet zozeer de behoefte om die nu ook aan te gaan schaffen.

Nu weer een paar keer gedraaid en het valt me niet mee. De drums, hoewel minder machinaal dan op No Jacket Required, klinken kartonnig en de electronische percussie met de geluidsballetjes die steeds tussen linker en rechterkanaal pingpongen, was destijds vast erg hip, maar kan ik niet meer meemaken.

Het songmateriaal is maar bij vlagen interessant, en bevat veel wendingen die we al eens eerder gehoord hadden, en ik heb last van de bekende nijdige uithalen in veel nummers die zijn handelsmerk werden. Dat achterkantje van zijn strottenhoofd kenden we al. Is het soul? Dan wel van een erg witte soort.
En dan de EW&F trompetters, nee ook daar ben ik niet van gecharmeerd.

Ach, wat een klachten allemaal. Sorry voor de liefhebbers, maar tussen mij en Phil Collins is het sinds de jaren'80 nooit meer goed gekomen. Ik wilde het best nog een kans geven, maar ... missie mislukt.

avatar van bikkel2
3,5
Achteraf beschouwd vind ik dit nog wel één van zijn genietbaarste albums.
Er zit een bepaalde drive in die hier en daar wel goed uitpakt.
Swingende nummers met het bekende en door Phil geliefde koper wisselt met enige smaakvolle rustpunten.
Another Day In Paradise staat bijv. nog fier overeind. Ook door het tijdloze onderwerp.
Maar net als de 80's Genesisplaten is het nivo niet even constant en meent Phil ook weer enkele bloedsaaie nummers in het geheel te betrekken.
Maar het slaat net naar de goede kant door.

Hierna kan ik weinig positiefs meer melden over Phil's solocapriolen. Het succes bleef nog wel in de 90's, maar artistiek werd het echt zeuren.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Philip David Charles Collins is met zijn 71 jaar al echt een oude man. Lichamelijk zit het hem allemaal niet mee en ook zijn stem is niet meer wat het geweest is. Momenteel is hij weer met zijn band Genesis op tournee, maar het drummen lukt hem niet meer en zittend op een stoel zingt hij zich door de optredens heen. Hoe anders was dat in zijn gloriejaren, voornamelijk de jaren tachtig en begin jaren negentig, toen hij niet uit de media en hitparades te slaan was. Met Genesis, maar zeker solo boekte hij toen heel veel succes.

Geboren op 30 januari 1951 in Londen en vanaf begin jaren zeventig stapte hij in Genesis als drummer en nam vanaf 1975/1976 ook de leadzang voor zijn rekening. Genesis begon als symfonische rockband, maar het pop element kwam gedurende die jaren zeventig steeds meer in de muziek. In 1981 verscheen het eerste solo album van Collins, het geweldige en zeer gevarieerde “FACE VALUE”, waar ook zijn grootste en waarschijnlijk bekendste hit op staat, “IN THE AIR TONIGHT”. “FACE VALUE” was een soms beklemmend en somber album, met ook opgewekte momenten. Op de opvolger “HELLO, I MUST BE GOING” staan een paar van de beste nummers die hij ooit als solo artiest heeft uitgebracht, “I DON’T CARE ANYMORE” en “DO YOU KNOW, DO YOU CARE?”. Qua evenwicht vind ik dit album een fractie beter dan het debuut, geweldig dus. Op het in 1985 verschenen “NO JACKET REQUIRED” is het commerciële geluid overheersend. Blazers zorgen voor meer toegankelijke liedjes en dit zorgt ervoor dat het wat mij betreft net iets minder scoort dan zijn voorgangers.

Na de soundtrack én acteerprestatie in de film “BUSTER” was het voor Collins in 1989 weer tijd voor een nieuw, vierde solo album. Dat werd het op 20 november 1989 verschenen “…BUT SERIOUSLY”. Het album werd voorafgegaan door de prachtige single “ANOTHER DAY IN PARADISE” en uiteindelijk zou het tot één van zijn best verkochte album uitgroeien. Met een ingespeelde band, 12 prima liedjes en een fantastische productie, klinkt het album tot op de dag van vandaag fris en goed. De vinylversie verschilt qua tracklist van de cd-versie en van die laatste ga ik hier uit.

Opener “HANG IN LONG ENOUGH” laat meteen horen wat je van het album kunt verwachten, prominent aanwezige blazers, strak ritme en een heerlijke melodie, een prima begin. Het tempo gaat behoorlijk omlaag met de vierde single “THAT’S JUST THE WAY IT IS”, waarbij de stem van David Crosby een mooie en passende toevoeging is. De gitaarpartijen van Daryl Stuermer zijn ook erg mooi. Ballad nummer twee is “DO YOU REMEMBER?”, een goed liedje, waarin Stuermer opnieuw laat horen een eigen geluid te hebben en tevens een geweldige gitarist te zijn. Samen met Stuermer schreef Collins “SOMETHING HAPPENED ON THE WAY TO HEAVEN”, de derde hitsingle in Nederland van dit album. Strak ritme, drums die lekker voorin de mix zitten, blazers, koortjes en een aanstekelijke melodie. Het hoogtepunt van het album is het bijna negen minuten durende “COLOURS”. Hierin komen alle facetten van het solo werk van de zanger/drummer naar voren. Het eerste deel rustig, ballad, in deel twee gaat het tempo omhoog en zijn de blazers weer prominent aanwezig. Als wederdienst voor het producers werk van Collins op recente albums van Eric Clapton, laat de gitaargod in “I WISH IT WOULD RAIN DOWN” zijn gitaar heerlijk klinken. Deze midtempo track was de tweede single die in de Nederlandse Top 40 kwam, en na een tweede plaats van de eerste single, bereikte dit nummer de derde plek. Eén van de beste nummers van het album, wat mij betreft. Prachtige koortjes, geweldig drumwerk, Collins zingt fantastisch, maar de show wordt door Clapton gestolen.

Het reeds genoemde “ANOTHER DAY IN PARADISE” is het volgende nummer op "...BUT SERIOUSLY". Ballad, klinische drums, opnieuw backing vocals van David Crosby en een tekst die gaat over daklozen. Prima nummer! “HEAT ON THE STREET” was het één van de twee bonustracks op de cd-versie van het album. Een wat simpel, maar wel lekkere uptempo track. The Phenix Horns, bestaande uit saxofonist Don Myrick, Louis Satterfield op trombone en de trompettisten Harry Kim en Rhamlee Michael David zijn op veel tracks aanwezig, op “ALL OF MY LIFE” krijgt Myrick de spotlight. Een midtempo nummer, met mooi saxofoonspel, krachtige drums en een fijne melodie. Het korte en tevens cd-bonustrack “SATURDAY NIGHT AND SUNDAY MORNING” is een jazzy nummer met halverwege een mooie tempowisseling. Het rustige en mooie “FATHER TO SON” is inmiddels qua tekst wel erg toepasselijk geworden. “Remember What I Said, I'll Always Be With You Don’t Forget, Just Look Over Your Shoulder I'll Be There, If You Look Behind You, I Will Be There”. Kijk achterom en ik zal er zijn, dat geldt tegenwoordig voor zijn zoon Nic, die drummer is in Genesis en achter zijn vader zit. Als Collins omkijkt, ziet hij zijn zoon en zsl hij ongetwijfeld trots zijn. “FIND A WAY TO MY HEART” is het slotakkoord, ruim zes minuten een pur sang Collins nummer. Lekkere opbouw, prachtig en krachtig drumwerk en een heerlijke melodie en blazersbijdragen.

De populariteit van Phil Collins zat rond dit album op zijn hoogtepunt en ging daar met het nieuwe Genesis album, dat in 1991, misschien nog wel iets overheen. Daarna werd het langzaam minder. De solo albums die volgden, “BOTH SIDES”, “DANCE INTO THE LIGHT” en zeker “TESTIFY” waren duidelijk minder van kwaliteit, waarvan in de laatste gewoon zeer, zeer matig vind. In 2010 verscheen “GOING BACK”, een verzameling Motown en soul covers, aardig nagespeeld, maar het is jammer dat dit album het einde van zijn studio carrière is gebleken. Gelukkig kunnen we teruggrijpen op de eerste vier albums, die stuk voor stuk erg goed zijn en waarvan dit de laatste was. Top album!

avatar van Hanszel
in 1989, of misschien een jaar later toen ik dit album leende bij de bibliotheek en op een bandje zette zodat ik het kon luisteren tijdens mijn krantenwijk en fietsen naar de middelbare school, was het leven simpel. Ja, de Muur was net gevallen, dat was indrukwekkend (ik was ongeveeer 16 en snapte wel dat het 'future history books' materiaal was) maar verder was de wereld nogal voorspelbaar. Het ging gewoon zijn gangetje, en dat was een heel prettig gangetje. Het Kyoto protocol zou pas een jaar later komen en daar zou sowieso iedereen een beetje lacherig over doen.
Ik wilde mijn brommer zo hard mogelijk laten rijden, met zo weinig mogelijk moeite de school afmaken en dan.... tja, wat dan? Wist ik veel.
Ik luisterde naar deze cd en had toevallig ook een live optreden van Genesis opgenomen van tv. Deze https://www.youtube.com/watch?v=8BFHphqNIp8 en dat was best wel heel cool. Phil Collins was een held.
Pas nu (2023) besef ik hoe tijdloos en tegelijk vooruitstrevend zijn teksen waren. Over daklozen die nergens kunnen slapen (Ter Apel) of geen huis hebben.

Another day in paradise...

Ik heb de youtube van het live optreden weer opstaan terwijl ik dit schrijf, luisterend via een bluetooth headsed, ondertussen nieuws kijkend en besef wat een vreemde wereld we in leven. de 'fortunate ones' hebben eten, drinken, werk, een dak boven hun hoofd en internet en de pechvogels hebben dat niet. Waarom niet? Soms omdat ze 'niet opletten op school' maar vaker omdat ze op de verkeerde plaats op de wereld zijn geboren.

Bizar, te beseffen dat een paar mensen met bijna 350 km/uur over de Vegas Strip rijden, een hele hoop mensen dat kijken en nog veel meer mensen niet eens weten wat er gebeurt en iedere dag kilometers moeten lopen om schoon drinkwater te halen....

another day in paradise. Zeker.

Stem verstandig komende woensdag.

avatar van Running On Empty
4,0
Hanszel schreef:
Stem verstandig komende woensdag.
Moet dit nou echt op een muzieksite ??


avatar van little lion man
3,5
Running On Empty schreef:
(quote)
Moet dit nou echt op een muzieksite ??

Ja, helaas is het nodig dat muzikanten hun luisteraars laten weten wat er in de wereld gebeurt en oproepen er wat aan te doen...

En soms is het nodig dat een user op een forum die boodschap herhaalt...

avatar van Running On Empty
4,0
little lion man schreef:
Ja, helaas is het nodig dat muzikanten hun luisteraars laten weten wat er in de wereld gebeurt en oproepen er wat aan te doen...

En soms is het nodig dat een user op een forum die boodschap herhaalt...

Nou oké dan. Wel apart dat het soms multi multi multi miljonairs betreft die deze boodschap brengen. Iedereen heeft recht op bestaanszekerheid. Benieuwd of Phil Collins het er ook mee eens zou zijn, dat als hij zijn business overdraagt aan zijn kinderen dat ze daar dan 45% belasting over zouden moeten betalen.

Maar wel een lekker plaatje deze en vol met hits en een geweldig concert ook destijds in Ahoy. Ik stond in de lijn van de basspeaker van Leland Sklar. Wat een genot om die man te horen spelen.

avatar van Mssr Renard
3,5
Dit was mijn kennismaking met Phil. Ik was 12 en zoekende naar een muzikale identiteit. Ik koos op goed geluk Phil Collins, Queen, en die band van dat nummer 'Karma Chameleon'. Phil draaide ik nog een aantal jaar, Culture Club werd het niet voor mij en met Queen ging een levenslange relatie aan.

Nog steeds fijne gevoelens aan deze plaat. Sterke songs, goed gespeeld, goede productie, alleen ben ik niet meer zo gek op de stem van Phil, die voor mij wat gevoel mist. Zijn stem (manier van zingen) vind ik wat gevoelloos. Dat euvel heb ik ook bij Peter Gabriel.

Bijzonder dat iemand David Crosby als gastartiest heeft aangemerkt, maar niet Eric Clapton. De regels van Musicmeter worden steeds vager.

avatar van gaucho
3,0
Mssr Renard schreef:
Bijzonder dat iemand David Crosby als gastartiest heeft aangemerkt, maar niet Eric Clapton. De regels van Musicmeter worden steeds vager.

Ja, dat is wel een ...ahem... serieuze omissie (pun intended). Als je Crosby noemt, moet Clapton zeker ook genoemd worden. De single I wish it would rain down werd destijds ook gepromoot met diens prominente aanwezigheid. Ook in de videoclip was hij nadrukkelijk te zien. Dus meteen maar even een correctie cq aanvulling ingediend.
Dat-ie ontbreekt, heeft trouwens niks met de MuMe-regels te maken; hij mag er gewoon bij (naar ik aanneem). Alleen is Crosby toegevoegd door iemand die meer met Crosby heeft dan met Clapton, denk ik.

avatar van gaucho
3,0
Wat ik zelf van deze plaat vind? (want ik zie dat ik 'm nog niet had gewaardeerd). Tja, tot aan dit album kon Phil Collins bij mij weinig kwaad doen, zowel met zijn carrière van Genesis als met zijn solo-werk. Want ik was destijds een top-40 volger met een overigens vrij brede en serieuze interesse voor popmuziek in de breedte. Zijn eerste drie solo-albums had ik in 1989 al lang en breed in de platenkast staan, evenals diverse Genesis-albums.
Maar rond deze tijd kwam ook bij mij het moment dat Phil een beetje aan overexposure begon te lijden: hij dook op in films, was een drukbezet producer, nam duetten op en ook nog eens uitermate succesvol, zowel met Genesis als met zijn solo-carrière, en met dat laatste begon hij zijn band te overvleugelen. Je moet die tijd bewust hebben meegemaakt, maar Phil Collins was rond deze tijd werkelijk overal te zien en te horen.

Dat had misschien niet zo erg geweest als ook zijn muzikale output niet steeds vlakker en commerciëler geworden zou zijn. De filmsoundtrack van Buster, waarin hij zelf ook acterend de hoofdrol vervulde, verscheen een jaar eerder en leverde hem twee grote hits: de zoetgevooisde Mindbenders-cover Groovy kind of love en de Motownsoul-pastiche Two hearts. Allemaal vlakke nummers, al heb ik wel eens gelezen dat Collins het laatstgenoemde nummer als een hoogtepunt in zijn carrière beschouwt vanwege de samenwerking met soullegende Lamont Dozier, co-auteur van menige Motown-hit.

En toen bracht hij dit album uit, met Another day in paradise als vooruitlopende single: het bevestigde mijn vermoeden dat Phil Collins begon af te glijden naar muzak. Een indruk die bevestigd werd door latere hits van dit album als That's just the way it is en Do you remember, al werd de laatste pas een hit in de live-uitvoering van de Serious hits-tour.
Toegegeven, er staan ook wat meer uptempo-nummers op, evenals het blues-geïnjecteerde I wish it would rain down (met Eric Clapton dus). Maar het was wat mij betreft te weinig om de balans naar de goede kant te doen doorslaan. Wat ook niet hielp was de in zekere zin matige geluidskwaliteit (er zit nauwelijks bas in Another day in paradise) en dat 'luizige elektrdrummetje', zoals Casartelli het hierboven zo treffend omschrijft. Voor een solo-album van een drummer is het bijna beschamend dat Phil Collins hier in veel ballads zijn toevlucht neemt tot een saai voortdreinende drummachine die geen enkel reliëf aan die nummers geeft.

Qua songmateriaal is het minder dan op zijn voorgaande solo-albums, al staat er toch nog genoeg genietbaars op om dit naar een voldoende te tillen. Maar met terugwerkende kracht weten we dat het hierna helaas niet beter zou worden, en dat Phil Collins van jaren-tachtig superster zou verworden tot het mikpunt van muzikale grappen. Ik respecteer hem nog steeds immens vanwege al het moois dat hij niettemin aan de opnamenbanden heeft toevertrouwd, maar met een iets andere aanpak had er zoveel meer in kunnen zitten, ook in de tweede helft van zijn solocarrière.

avatar van trebremmit
Gastartiesten mogen er alleen bij als deze als featuring worden aangegeven op de hoes of digitaal. Bij dit album lijkt mij dat er dan geen gastartiesten bij mogen staan.

Gastartiesten - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

avatar van gaucho
3,0
Nou, het woord 'featuring' was in de jaren zeventig en tachtig nog lang niet zo gemeengoed als het tegenwoordig is. Dan ken ik nog wel een paar albums waar de inmiddels vermelde gastartiesten kunnen sneuvelen. Het is een uitgemaakte zaak dat Clapton - veel meer nog dan David Crosby als achtergrondzanger - hier duidelijk te horen is en een belangrijk stempel drukt op dat nummer. De Wiki-entry over het nummer heeft het bijna over niks anders, en in de videoclip is Clapton bijna net zo prominent aanwezig als Collins zelf. Diens 'feature' speelde bovendien een hoofdrol bij het aan de man brengen van die single.

Als Clapton hier niet als gastartiest mag worden opgevoerd, dan weet ik het ook niet meer. Dan zou, volgens de strenge MuMe-regels, iemand als Kate Bush of Youssou N'dour ook niet als gastmuzikant kunnen worden opgevoerd bij So van Peter Gabriel. Ze worden nl. niet expliciet in de tracklist op de albumhoes genoemd.

avatar van musician
4,5
gaucho schreef:
En toen bracht hij dit album uit, met Another day in paradise als vooruitlopende single: het bevestigde mijn vermoeden dat Phil Collins begon af te glijden naar muzak (....)

Dit gaat mij toch wel wat ver inzake een samenwerking met David Crosby. Wie het solowerk van David Crosby een beetje kent. Dan zijn er wel andere voorbeelden.
De status van Collins anno 1989 waar je over schrijft klopt wel, en dat hij met rustigere momenten en David Crosby aankomt klopt ook. Maar het is geen muzak en ook zeker niet het enige album waar nummers op staan waarbij wat gas wordt teruggenomen. Als dat de kritiek zou zijn.

Feit is dat Collins op ....But seriously nog een heel scala aan sterk gecomponeerde nummers presenteert, ook al zitten er dan drie rustigere nummers tussen, die de slappe hap van de Buster nummers weer doet vergeten.

Als je dan overstapt van ...But seriously naar het vervolg van de carriere van Phil Collins, ja dan blijkt hij het 'trucje' volledig te zijn verleerd en dan krijg je ook draken van albums.
Met ...But seriously op zak kan Collins zelfverzekerd de stap naar het Genesis album We can't dance van een paar jaar later maken.

Daar wordt dan de klassieke cd-fout gemaakt: volproppen/fillers tot het volledige aantal minuten is bereikt. Terwijl er, met een beetje kritische blik, een geweldig album van max 50 minuten van is te maken.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:03 uur

geplaatst: vandaag om 13:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.