The Black Keys - El Camino (2011)

Heerlijk album! Ik heb vaak met albums waar alleen maar beuknummers op staan dat ik het na 4 á 5 nummers wel gezien heb. Bij dit album blijft het elke keer weer heerlijk wanneer bij de start van een nieuw nummer de eerste akkoorden worden aangeslagen. Little Black Sumbarines is een lekkere tussenpoos!

Wat mij betreft minder goed dan z'n voorganger, maar toch een aantal goede nummers. Gold on the Ceiling is echt een zalig nummer!

Sinds zijn release blijf ik El Camino maar draaien en terecht want de plaat barst van kwaliteit en is zo zo aanstekelijk.Doet het zowel goed op het werk,in de auto of bij het drinken en dat is een pré die maar weinig albums bezitten.Toekomstig meesterwerk?....of ga ik nu iets te ver.

Off topic berichten verplaatst naar The Black Keys

Net wat minder dan zijn voorganger maar met een aantal geniale nummers toch weer. Vooral Little Black Submarines is wat mij betreft een topnummer.

Voor liefhebbers van dit album is dit wat ruigere Californische 2-tal mogelijk interessant:

Deap Vally - Sistrionix (2013)

Bij mij net andersom! Moet kunnen!
Maar wat een bom deze plaat!

De Arthur-Recensies deel 29:

Eind 2011 hoorde je het opeens overal: oh-oh-oh-oh/ I got a love that keeps me waiting. Eindelijk was er weer eens een liedje dat iedereen wilde horen, een liedje dat mensen voor eventjes weer dichter bij elkaar bracht. Metalheads die het aanvroegen op de radio, tienermeisjes die erop dansten tijdens feestjes, en ouders die de radio niet zachter draaiden wanneer het in de auto voorbijkwam: Lonely Boy oefende een universele aantrekkingskracht uit op alles en iedereen. De vrees dat de liedjes op El Camino wel eens zwaar in de schaduw van de grote hit kunnen staan werd er wel heel plausibel door.

Maar is dat wel zo? Opener Lonely Boy is zeker wel het beste nummer van het album, maar dat betekent niet dat de andere songs het beluisteren niet waard zijn. Integendeel, het zijn allemaal mini-Lonely Boys in stijl en benadering. Vrolijk en swingend, onweerstaanbaar en moddervet. Muziek om met je vuisten bij te zwaaien. Gold On The Ceiling, het tweede, kleinere hitje van deze plaat, heeft dat heerlijke Doors-orgeltje. Little Black Submarines begint breekbaar mooi en eindigt snoeiend hard. Run Right Back is simpel en aandoenlijk tegelijkertijd. Nova Baby is jaren ’80-rock door een stoffige versterker, met een meeslepende outro. En als de band in afsluiter Mind Eraser ‘oh don’t let it be over’ zingt, zingen ze dan vanuit het perspectief van de luisteraar? Het mag duidelijk zijn, El Camino is een toffe plaat geworden, zonder mindere momenten.

En toch en toch en toch, van een meesterwerk kan je hier niet spreken, vind ik. Daarvoor missen de songs toch een beetje aan emotionele diepgang. De plaat heeft een heel recht toe recht aan-karakter en daar is natuurlijk niks mis mee, maar het zorgt er wel voor dat de nummers – hoe fijn ook – amper onder de huid kruipen. Sowieso is dit wel een album met beperkte houdbaarheidsdatum, vermoed ik. Maar dat laatste zal de toekomst wel uitwijzen. Voor nu een welverdiende 4*

Ben benieuwd wanneer er weer een nieuw album van deze gasten komt. Zat op eind dit jaar te hopen maar zo te zien niet helaas...

nee idd, er ging een nieuw album komen in 2013, dat dacht ik ook. Er is werkelijk nog niets over bekend, hopelijk in het voorjaar 2014 dan.

Ze staan weer op de festivals in de zomer, er zal dus wel een album komen voor die tijd.

De volle productie met toeters en bellen van Danger mouse is erg mooi maar zo nu en dan mis ik wel dat rauwe,kale.Ben benieuwd wat iemand als Steve Albini met the Black keys zou doen.

Eigenlijk heb ik me nooit echt in The black keys verdiept, maar op een gegeven moment kwam ik met het, toentertijd, laatste album 'Brothers' in aanraking, best prima, maar het miste iets.

Iets wat ik voor mijn gevoel wel op deze plaat terug vind. Het is voor mijn gevoel meer gevarieerd, de beats zijn net even wat krachtiger en opzwepender nog en het album vormt een mooi inelkaar overlopend geheel. Ik begin met vier sterren, maar dit kan mogelijk nog stijgen, dan wel dalen.

Little black submarines omsingelen de yellow submarine in een gevecht om het beste plaatje met een duikboot in de titel... En ze winnen glansrijk... Ongelijke strijd want de rock van The Black Keys is op geen enkele manier te vergelijken met de Fab Four... Niet alleen goud op het plafond maar overal goud... Voor mij een 5 voor de plaat waar ik geen enkele kritiek op heb... Begrijp de opmerkingen over recht toe recht aan maar The little black submarines gaan echt wel onderhuids... Op naar Rock Werchter waar ze live mogen bewijzen dat ze niet teleurstellen....

Ik verwachtte blues met een donker randje en ik kreeg pop/rock. Wat was ik teleurgesteld met dit album... Toch gekocht op CD, maar bijna nooit gedraaid. Vandaag maar eens opgezet, aangezien er een nieuw album aan komt. Zonder verwachtingspatroon, kan ik dit een stuk beter pruimen en moet ik mijn mening bijna geheel herzien. Ik maak er toch een 4* van, ik hoop wel dat the Black Keys met het volgende album wat meer richting de blues van Brothers gaan. Gewoon een onsje minder aub .

Bij little black submarine moet ik steeds denken aan een kruising van tom petty: mary jane's last dance met de red hot chilli peppers, ik hoor hen beide hier in .
ik dacht gelijk een bekend geluid

Na het ietwat flauwe Turn Blue deze El Camino weer eens opgezet, en dat smaakt een stuk beter! Waar op Turn Blue minimaal de helft van de nummers op mij een holle indruk nalaat, zijn de catchy melodieen, gefundeerd op straffe bluesrock, op El Camino wel raak. Dit blijft een erg sterke plaat!

Ken "Turn Blue" (nog) niet, maar dit blijft idd een érg sterke plaat!

Moet hier toch even kwijt dat dit live ook heel erg te pruimen was op Rock Werchter. Mijn beoordeling was al een 5 en kan helaas niet hoger, maar bij deze een plusje erbij voor de live performance.... Met name de uitvoeringen van Gold on the ceiling en Lonely boy.... Mennnnnnnnnnnnnn lekker!

Ze hadden er zichtbaar weinig zin in op werchter 2014, ik had er veel meer van verwacht.

Een album die ik sinds kort enorm ben gaan koesteren, met Little Black Submarines (wat een heerlijke transitie van rustig naar keihard) en Gold on the Ceiling op kop. Wat mij betreft een beter album dan Brothers, maar wie weet dat dat in de toekomst nog verandert (al durf ik dat zeer te betwijfelen, ik hou wel van deze hardere stijl).

Zeer goed album van dit rockduo. (bijna) Enkel goede nummers, waarvan 'Lonely boy' en 'Gold on the ceiling' de beste twee zijn. In 'Little black submarines' zijn ritmes van twee gouwe ouwen te herkennen. 'Stairway to heaven' van Led Zeppelin en 'Mary Jane's last dance' van Tom Petty.

Toch even een berichtje wijden aan het 2015 album van Dan Auerbach van the Black Keys, waar nog maar weinig aandacht voor is, en wat zo goed is:
The Arcs - Yours, Dreamily (2015)

Dit album begint toch wel een beetje een moderne klassieker te worden!

Stop Stop is duidelijk de zwakkere broeder hier, dat nummer heeft echt niet veel om het lijf. Voor de rest zit dit album boordevol met prachtige popliedjes die zeer goed in elkaar steken. Heerlijke plaat!

Toch blijft Brothers beter.

Queens Of The Stone Age heersen in de woestijn.
Niemand waagt zich er aan om ze voorbij te gaan in een denkbeeldige streetrace.
Maar dan worden ze opeens rechts ingehaald door de brutale jongens van The Black Keys.
Bij het tankstation staan de bebaarde mannen van ZZ Top te zwaaien met hun overbekende sleutelhanger, om vervolgens weer te verdwijnen in het stof, welke veroorzaakt wordt door de gierende banden.
Op een benzinepomp zit Jack White goedkeurend te met zijn hoofd te knikken, om zich vervolgens weer te richten op zijn zelf gemonteerde gitaar, gemaakt van wrakstukken.
Vanuit de bergen wordt dit schouwspel in de gaten gehouden door de hongerige, gemuteerde wezens uit de jaren 70 horrorfilm The Hills Have Eyes.
De geest van de verongelukte Marc Bolan danst mee op Gold On The Ceiling.
Zie ik daar een dwerg achter uit bewegen op de tonen van Stop Stop, terwijl inspecteur Cooper hem met grote vraagtekens aan kijkt.
Na Mind Eraser klinkt een luid CUT!!
Quentin Tarantino stapt op vanuit zijn directors stoel.
Zijn assistent Danger Mouse sjokt met de camera’s en microfoons achter hem aan.
El Camino heeft zijn cultstatus verworven.

Lang niet meer gehoord en nu weet ik weer waarom. Het is te 'makkelijk'. Ze jatten overal vandaan. Money maker heeft wel iets weg van 'all day and all of the night' van de Stranglers, Sister klinkt als Seeds 2.0 van de Roots en zoals adri1982 al zegt hoor je ook Tom Petty en Led Zeppelin terug. Is dat erg? Mwah... beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen zullen ze misschien gedacht hebben. En slecht is het ook niet. Het is alleen zo, zo, zo.... on-origineel? Ik weet ook niet goed wat mijn probleem met deze plaat nou is maar ik moet 'm niet meer

Er staan desondanks wel wat lekkere nummers op maar van een 'goeie plaat' vind ik geen sprake. Daarvoor is het teveel afkijkwerk naar mijn zin.

Sorry jongens, vanwege spieken krijgen jullie een onvoldoende
- ja maar we hebben er toch zelf iets bij verzonnen?
Nee helaas, dit hoort niet in het rijtje 'goede platen'
- Je vindt zelf nummer 1 en 3 supergoed!
OK, een magere voldoende dan. Drie sterren.

Toen ik ergens in het najaar van 2011 het nummer Lonely Boy hoorde, wist ik dat ik op onderzoek uit moest gaan. Het was namelijk een van de beste songs die ik in jaren op de radio hoorde en als dit een voorbode was van El Camino, beloofde dat veel goeds. Het was niet lang na de release van deze plaat dat ik tot aanschaf overging. En als autoliefhebber werd ik ook wel enigszins getriggerd door de fascinerende hoes. Ik las ergens dat de band in haar beginjaren veel tourde in een mini van als deze.

Ik heb dit altijd een erg sterk abum gevonden. Naast Lonely Boy vormen het epische Gold on the Ceiling en het schiterende Little Black Submarines – dat rustig begint maar tot een geweldige climax komt – tot de hoogtepunten. Ook wat minder bekend songmateriaal als Money Maker en Mind Eraser is dik in orde. De bluesy inslag van veel van de nummers kan ik goed waarderen.

Inmiddels heb ik naast El Camino ook Turn Blue en Brothers in huis en dat vind ik stuk voor stuk prima platen. El Camino vind ik over de gehele linie net iets sterker dan die andere twee, vanwege de enorme variatie in het songmateriaal en de rauwe rocksongs met een bluesy randje. Die stijl komt op deze plaat het best naar voren. Dat de band een Grammy won voor beste rockalbum van 2011, zegt ook wel wat.