menu

The Black Keys - El Camino (2011)

mijn stem
3,95 (899)
899 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Nonesuch

  1. Lonely Boy (3:13)
  2. Dead and Gone (3:41)
  3. Gold on the Ceiling (3:44)
  4. Little Black Submarines (4:11)
  5. Money Maker (2:57)
  6. Run Right Back (3:17)
  7. Sister (3:25)
  8. Hell of a Season (3:45)
  9. Stop Stop (3:30)
  10. Nova Baby (3:27)
  11. Mind Eraser (3:15)
totale tijdsduur: 38:25
zoeken in:
avatar van Ataloona
3,0
Fijn plaatje, maar ik mis de gruizige blues van The Black Keys ook wel. Het is nu wel een beetje rechttoe-rechtaan, maar er valt goed naar dit plaatje te luisteren. Het album is zeer catchy, de zang is weer goed, de drums doen me bij vlagen aan Slade denken (het uptempo geroffel vooral) en de gitaren scheuren vaak lekker door (doet me soms wat denken aan ZZ Top ten tijde van Eliminator), helaas wel zonder dat het echt ruig wordt. Gelukkig is de productie in orde en is het speelplezier goed te horen.

De nummers steken goed in elkaar en nummers als Lonely Boy, Run Right Back, Sister en Mind Eraser zal ik nog wel eens opzetten. Voor de rest is het plaatje redelijk nietszeggend of uniek, maar gewoon erg fijn om tussendoor even op te zetten. Uiteindelijk een stukje minder dan Brothers, echter nog altijd redelijk goed. The Black Keys krijgen van mij het voordeel van de twijfel en ik geef een zeer kleine 3,5*.

avatar van midnight boom
4,5
Met een hoop oude auto's, een Spaanse titel, en elf keihard rockende nummers keren the Black Keys terug van het vorig jaar verschenen doorbraakalbum Brothers. El Camino heet het nieuwe wapenfeit. Het album is geheel geproduceerd door sterproducer Brian Burton, beter bekend als Danger Mouse. Elf eenvoudige, zeer effectieve gitaarriffs en krap veertig minuten overtuigende harde rockende nummers zijn het resultaat. Hoe klinkt dat nou? Dat zou ik je vertellen: het klinkt als een groot feest.

U weet dus nu al hoe het zevende studioalbum van Dan Auerbach en Patrick Carney klinkt, maar ik zal het nog even haarfijn uitleggen. Het goede van dit (blues)rockduo is dat het niet in een album of stijl blijft hangen. Je kan dus stellen dat de band zich blijft vernieuwen. El Camino klinkt als een album die The Black Keys bij een (nog) groter publiek populair gaat maken. Let op mijn woorden. De muziek is meer mainstream, en recht-toe recht aan geworden. En de mooie soul invloeden van Brothers zijn verdwenen. Jammer, maar de moddervette rocksound die ervoor in de plaats is gekomen, mag er ook meer dan wezen. De muziek bevat anno 2011 keiharde stampende gitaarrifs (met uiteraard Blues invloeden), die iedere gitarist wel had willen verzinnen. De riffs zijn constant van het niveau 'Your Touch' en 'I Got Mine'. Je krijgt daardoor het gevoel dat je in een stomende, niet meer te stoppen, rockmachine zit. El Camino stampt dan ook van de eerste tot de laatste minuut keihard. Op de verpakking zit dan ook niet voor niets het aanprijzend stickertje: "PLAY LOUD".
Op El Camino horen we een band waar het speelplezier vanaf druipt, een grote brok energie. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. Op El camino wil je dansen, springen en luchtgitaar spelen. Maar het liefst wil je de plaat meteen nog een keer horen. Luister een 'Gold on the Ceiling' of 'Sister' en je weet genoeg. De refreinen zijn groots en catchy, en zijn makkelijk mee te zingen. Bovendien zitten de liedjes heel goed in elkaar, (wat we ook al hoorde op Brothers). En de teksten van Auerbach zijn grappig, en simplistischer dan voorheen.

De lengte van de plaat is ook opmerkelijk. Met iets minder dan 40 minuten, is het album ruim een kwartier korter dan Brothers. Misschien heeft Danger Mouse (die zijn werk uitmuntend heeft gedaan) zijn zegje gehad, want de speeltijd voor El Camino is de perfecte lengte.

El Camino lijkt haaks tegenover Brothers te staan. De mooie soulinvloeden hebben plaats gemaakt voor harde rock invloeden in de vorm van T. Rex, Led Zeppelin (Little Black Submarines), Queens of the Stone Age (Run Right Back) en the Pixies (Nova Baby). Brothers mag dan misschien wel een iets beter album zijn, El Camino ligt stukken beter in het gehoor. Het blijkt een goede beslissing te zijn geweest dat the Keys voor deze richting hebben gekozen want ze hebben zichzelf weer overtroffen. Het duo maakt niet alleen het beste album tot dusver op haar carrière, ze maken ook op de valreep van 2011 het beste Rock 'N Roll album van het jaar.

Damn, wat een fijne plaat!

Van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van west
4,5
Daar waar voorganger Brothers mij maar deels overtuigde, staat dit El Camino wel vol met errug lekkere (bluesy) rock 'n roll. Je hoort zeker de blues inslag nog terug (gelukkig): luister bijvoorbeeld eens naar het briljante Gold on the Ceiling. Maar de muziek van the Black Keys loopt op dit album net wat lekkerder dan op eerdere albums. Dat heeft zeker ook te maken met de producer, de geweldige Danger Mouse. Je hoort wat meer electronica die regelmatig de heerlijk riffs en bassen ondersteunen en op het hele album 'loopt de muziek echt lekker'. Daar zou je het woord 'catchy' voor kunnen gebruiken, maar dat past niet bij alle nummers.

Wel blijft het onmiskenbaar een Black Keys album, juist hun sterke punten komen goed naar voren. En niet onbelangrijk: het album staat echt vol met (erg) goede soms heerlijke songs die ook nog eens een fraai geheel vormen. Er is desondanks genoeg afwisseling, ook binnen de nummers. Bijvoorbeeld op Little Black Submarines, wat eerst rustig begint en vervolgens knalt op van die heerlijke Black Keys riffs. Dit is nou echt goede muziek zeg!

avatar van legian
4,0
The Black Keys
ik leerde ze kennen met Attack & Release, maar toen der tijd was dat niet echt mijn ding.
toen kwam vorig jaar ineens Brothers, en daar hebben ze me aardig mee verrast eigenlijk.
en dan nu alweer El Camino.

ze zetten de lijn van Brothers door, het is allemaal wat toegankelijker.
maar dat wil niet zeggen dat ze hun eigen sound/style niet houden, hoewel ze in mindere mate hun oude vertrouwde ding doen, doen ze dat nog steeds.
maar ook verrijken ze zichzelf met andere invloeden.

al dat bij mekaar bracht Brothers, een album wat ik echt fantastisch vond (nog steeds hoor).
en nu brengen ze dus El Camino, een album wat ik opnieuw fantastisch vind.

het is weer een lekker blues achtig album geworden, en met de raad van de sticker op de hoes (PLAY LOUD) word het nog beter.
het is niet een album wat je even opzet zo als achtergrond, hoewel het wel leuk is komt de muziek dan niet tot zijn recht, maar draai je daarintegen het volume helemaal open dan is dit een echte knaller.
en daar komt dan ook meteen het mankement van dit album, als je het niet lekker hard zet word het toch wat saai.
gelukkig is het geheel niet langer dan 40 minuten dus ben je er ook weer snel vanaf, maar het is toch wel zo dat je dit gewoon lekker hard moet luisteren.

goed al met al kom ik toch uit op een 4, dat betekend dat hij dan even hoog komt te staan als de voorganger, en dat verdiend hij dik.


ook wel een eervolle vermelding waard is de hoes, echt briljant hoe ze al die auto's gedaan hebben. en denk je een leuk boekje te hebben staan er alleen maar auto's in
in dat opzicht overtreffen ze Brothers wel

avatar van JoostBo
3,0
Bij Attack and Release leerde ik The Black Keys kennen. Opvolger Brothers vond ik in eerste instantie wat te lang duren maar bood ook, net als A&R, de nodige afwisseling tussen harde en rustige nummers en af en toe een instrumentaaltje. Met dat als vergelijkingsmateriaal valt El Camino me een beetje tegen. De platen daarvoor ken ik (nog steeds) niet.
Van een nummer als Run Right Back word ik wel blij, maar er staan gewoon teveel Run Right Back's op. Het lijkt erop dat ik een beetje verzadigd raak wat The Black Keys betreft.

avatar van haroldje
4,0
Deze cd een aantal keren beluisterd zonder eerder van deze groep te hebben gehoord. Het klinkt als een soort van omgevallen platenkast. Beetje Deep Purple, T-Rex achtige melodietjes, wat britpop, snufje gitaar/drum zoals White Stripes. Een nummer als Hell of a Season is eigenlijk van Arcade Fire. Het is allemaal niet slecht maar het geheel klinkt als het overnemen van allerlei muzikale trucjes uit hele ouwe en nieuwere dozen. Door de afwisseling is het album wel het beluisteren waard maar zal geen lang leven hebben in mijn rotatielijst.

avatar van AOVV
3,5
Tweede goeie plaat van The Black Keys in twee jaar. Het steekt goed in mekaar, makkelijk in het gehoor liggende riffs, extreem meezingbare refreintjes, en dan heb je ook nog eens die geniale videoclip van opener 'Lonely Boy'. Voorganger 'Brothers' had ik aanvankelijk op 4 sterren staan, enkele weken geleden heb ik die met een halfje omlaag gehaald. Bij 'El Camino' zou het zomaar de andere kant op kunnen gaan.

Elf sprankelende poprocksongs staan hierop, de één al catchier dan de ander. Dat leidt ook een beetje tot een onevenwicht; ik ben bijvoorbeeld gek op die opener, terwijl er ook nummers opstaan die me heel wat minder weten te bekoren. 'Nova Baby' bijvoorbeeld. Maar goed, mochten de eerste vier songs als EP zijn uitgebracht, dan was het waarschijnlijk één van de beste EP's geweest die ik ooit heb gehoord. Het niveau is erg hoog tot en met 'Little Black Submarines'.

Maar het is dus een langspeler geworden, en deze klinkt ook alweer een stukje minder bluesy dan de voorganger. Al is het er nog altijd in terug te horen (al is het maar de geweldige zang van Auerbach). The Black Keys zijn in relatief korte tijd erg populair geworden, een beetje zoals Kings of Leon. Het grote verschil is dat ik dit tweetal heel wat beter vind dan die Followillfamilie.

Saaie muziek is het zeker niet. Er valt altijd wel wat te beleven met het duo Auerbach-Carney. Je kan ze enkel verwijten dat ze nu wel heel nadrukkelijk het grote publiek opzoeken, maar ze doen het tenminste op een smaakvolle, kwalitatieve manier. En het blijft natuurlijk hun kostwinning, en ik gun het ze, die populariteit. Liever dit soort bands dan het zoveelste popsterretje.

3,5 sterren

avatar van james_cameron
3,5
Ideale plaat voor feesten en partijen, vooral van de soort waar flink wat gerookt wordt. De aanstekelijke, licht psychedelische rock lijkt zo weggelopen uit de jaren '70 en klinkt alsof het fungeert als soundtrack van een Tarantino-film. Alle songs zijn de moeite waard, al moet wel gezegd worden dat alles op gegeven moment erg op elkaar gaat lijken. Gelukkig is de plaat to the point en voorbij voordat dit echt storend begint te worden. Ik ga het eerdere werk van de band ook maar eens opsnorren.

avatar van Ronald5150
4,0
Waar op de voorgaande plaat "Brothers" de soul en blues er vanaf druipt, wordt op "El Camino" door The Black Keys toch een iets andere weg ingeslagen. De blues is nog steeds de basis, maar op "El Camino" staat alles in het teken van energie en tempo. De logge zompige en meeslepende ritmes van "Brothers" zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor catchy uptempo en onweerstaanbare ritmes. Bijna elke gitaarrif is memorabel. Niet complex, maar simpel en doeltreffend. Je krijgt ze niet uit je hoofd. En dat gevoel wordt de hele plaat vastgehouden en dat is knap. De rock neemt op deze plaat de overhand en The Black Keys klinken ruiger en vuiger, maar toch is er een poppy randje dat de plaat toegankelijk houdt voor het grote publiek. En daar is in mijn ogen niets mis mee. "El Camino" is minder intens dan "Brothers", maar is een geweldige plaat om van begin tot het einde op te stuiteren. Vooral ook erg geschikt voor tijdens het autorijden. The Black Keys blijven zich ontwikkelen, produceren nooit twee keer hetzelfde, maar elke plaat heeft hun onmiskenbare stempel en ze zijn herkenbaar uit duizenden. "El Camino" is een blijvertje!

avatar van frolunda
4,0
Sinds zijn release blijf ik El Camino maar draaien en terecht want de plaat barst van kwaliteit en is zo zo aanstekelijk.Doet het zowel goed op het werk,in de auto of bij het drinken en dat is een pré die maar weinig albums bezitten.Toekomstig meesterwerk?....of ga ik nu iets te ver.

avatar van ArthurDZ
4,0
De Arthur-Recensies deel 29:

Eind 2011 hoorde je het opeens overal: oh-oh-oh-oh/ I got a love that keeps me waiting. Eindelijk was er weer eens een liedje dat iedereen wilde horen, een liedje dat mensen voor eventjes weer dichter bij elkaar bracht. Metalheads die het aanvroegen op de radio, tienermeisjes die erop dansten tijdens feestjes, en ouders die de radio niet zachter draaiden wanneer het in de auto voorbijkwam: Lonely Boy oefende een universele aantrekkingskracht uit op alles en iedereen. De vrees dat de liedjes op El Camino wel eens zwaar in de schaduw van de grote hit kunnen staan werd er wel heel plausibel door.

Maar is dat wel zo? Opener Lonely Boy is zeker wel het beste nummer van het album, maar dat betekent niet dat de andere songs het beluisteren niet waard zijn. Integendeel, het zijn allemaal mini-Lonely Boys in stijl en benadering. Vrolijk en swingend, onweerstaanbaar en moddervet. Muziek om met je vuisten bij te zwaaien. Gold On The Ceiling, het tweede, kleinere hitje van deze plaat, heeft dat heerlijke Doors-orgeltje. Little Black Submarines begint breekbaar mooi en eindigt snoeiend hard. Run Right Back is simpel en aandoenlijk tegelijkertijd. Nova Baby is jaren ’80-rock door een stoffige versterker, met een meeslepende outro. En als de band in afsluiter Mind Eraser ‘oh don’t let it be over’ zingt, zingen ze dan vanuit het perspectief van de luisteraar? Het mag duidelijk zijn, El Camino is een toffe plaat geworden, zonder mindere momenten.

En toch en toch en toch, van een meesterwerk kan je hier niet spreken, vind ik. Daarvoor missen de songs toch een beetje aan emotionele diepgang. De plaat heeft een heel recht toe recht aan-karakter en daar is natuurlijk niks mis mee, maar het zorgt er wel voor dat de nummers – hoe fijn ook – amper onder de huid kruipen. Sowieso is dit wel een album met beperkte houdbaarheidsdatum, vermoed ik. Maar dat laatste zal de toekomst wel uitwijzen. Voor nu een welverdiende 4*

avatar van deric raven
4,0
Queens Of The Stone Age heersen in de woestijn.
Niemand waagt zich er aan om ze voorbij te gaan in een denkbeeldige streetrace.
Maar dan worden ze opeens rechts ingehaald door de brutale jongens van The Black Keys.
Bij het tankstation staan de bebaarde mannen van ZZ Top te zwaaien met hun overbekende sleutelhanger, om vervolgens weer te verdwijnen in het stof, welke veroorzaakt wordt door de gierende banden.
Op een benzinepomp zit Jack White goedkeurend te met zijn hoofd te knikken, om zich vervolgens weer te richten op zijn zelf gemonteerde gitaar, gemaakt van wrakstukken.
Vanuit de bergen wordt dit schouwspel in de gaten gehouden door de hongerige, gemuteerde wezens uit de jaren 70 horrorfilm The Hills Have Eyes.
De geest van de verongelukte Marc Bolan danst mee op Gold On The Ceiling.
Zie ik daar een dwerg achter uit bewegen op de tonen van Stop Stop, terwijl inspecteur Cooper hem met grote vraagtekens aan kijkt.
Na Mind Eraser klinkt een luid CUT!!
Quentin Tarantino stapt op vanuit zijn directors stoel.
Zijn assistent Danger Mouse sjokt met de camera’s en microfoons achter hem aan.
El Camino heeft zijn cultstatus verworven.

avatar van Pietro
4,5
Toen ik ergens in het najaar van 2011 het nummer Lonely Boy hoorde, wist ik dat ik op onderzoek uit moest gaan. Het was namelijk een van de beste songs die ik in jaren op de radio hoorde en als dit een voorbode was van El Camino, beloofde dat veel goeds. Het was niet lang na de release van deze plaat dat ik tot aanschaf overging. En als autoliefhebber werd ik ook wel enigszins getriggerd door de fascinerende hoes. Ik las ergens dat de band in haar beginjaren veel tourde in een mini van als deze.

Ik heb dit altijd een erg sterk abum gevonden. Naast Lonely Boy vormen het epische Gold on the Ceiling en het schiterende Little Black Submarines – dat rustig begint maar tot een geweldige climax komt – tot de hoogtepunten. Ook wat minder bekend songmateriaal als Money Maker en Mind Eraser is dik in orde. De bluesy inslag van veel van de nummers kan ik goed waarderen.

Inmiddels heb ik naast El Camino ook Turn Blue en Brothers in huis en dat vind ik stuk voor stuk prima platen. El Camino vind ik over de gehele linie net iets sterker dan die andere twee, vanwege de enorme variatie in het songmateriaal en de rauwe rocksongs met een bluesy randje. Die stijl komt op deze plaat het best naar voren. Dat de band een Grammy won voor beste rockalbum van 2011, zegt ook wel wat.

3,5
The Black Keys - El Camino

Mijn kennismaking met The Black Keys. El Camino is een album dat qua stijl teruggrijpt naar de jaren 60 / begin jaren 70, maar er wordt toch een eigen draai aan te geven waardoor het fris klinkt. Een album met nummers die qua stijl erg op elkaar lijken, daardoor zitten er wat mij betreft geen uitschieters naar boven of onder in. Favorieten zijn voor nu Gold On The Ceiling, Run Right Back en Nova Baby, maar het scheelt allemaal niet zoveel. Minste nummer vind ik duidelijk Stop Stop, maar de rest van de nummers zijn minstens prima.
Heerlijk om af en toe te luisteren, hoewel het geen echte topper is voor mij.

3,5*

avatar van MartijnW
4,0
Fijne opvolger van Brothers, met een meer toegankelijk en minder soulvol geluid. Dit betekende de grote doorbraak, waardoor ze in hetzelfde jaar (2012) eerst aan het begin van het jaar in het Klokgebouw in Eindhoven stonden en aan het eind in de Ziggodome. Beiden overigens geweldige concerten.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:34 uur

geplaatst: vandaag om 11:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.