Dream Theater - Octavarium (2005)

Eén van de betere Dream Theater-albums, met een unaniem sterke reeks songs. Vooral Sacrificed Sons is magistraal, maar feitelijk zijn alle songs de moeite waard. Het lange afsluitende titelnummer is de meest opvallende track, met een Pink Floyd-achtige sfeer en een tekst die onlosmakelijk verbonden is met The Beatles.

Wel typisch dat dit album zoveel uiteenlopende reacties oproept. Vooral vanwege de muzikale uitstapjes. Het Muse "sausje" staat een hoop DT fans van het eerste uur blijkbaar niet zo aan. Doet me denken aan al die Porcupine Tree fans die alsmaar hopen dat Steven Wilson weer eens met PT begint. En dat terwijl hij nadien zoveel moois heeft gemaakt. Volgens mij wordt het genre toch echt progressive metal/rock genoemd. In ieder geval vind ik dit een heerlijk album om naar te luisteren.

Weer een paar van de wat oudere albums uit de kast gehaald van DT, deze week waren Deze & Dramatic Turn aan de beurt die een aantal luisterbeurten voorbij komen door mijn auto speakers.

En om eerlijk te zijn was ik eigenlijk helemaal vergeten hoe goed deze wel niet is. (Shame on me) was dus weer na te lang niet geluisterd te hebben weer blij verrast. hoort zeker tot mijn persoonlijke favorieten van DT.

Pareltje van een album. Dit toont nog maar weer eens aan dat deze band zowel op vlak van het instrumentale als het tekstuele aspect heel sterk uit de hoek kan komen - en dat meestal gewoon ook doet. Octavarium zelf is ronduit magistraal naar mijn mening. Hun meer recente albums halen het voor mij niet bij het werk dat ze in het eerste decennium van dit millennium hebben afgeleverd.

Het nummer The Answer Lies Within heeft echt een verschrikkelijke tekst. Met de Instagram-wijsheden (in een relatie met de songtekst wel een anachronisme) als 'Life is short, so learn from your mistakes' kan ik echt helemaal niks. Jammer genoeg is dit wel vaker het geval met Dream Theater; intelligente muziek met als contrast de tenenkrommende teksten.

Het eerste half uur is het DT materiaal op deze plaat niet zo sterk. The answer lies within is maar middelmatig. Maar vanaf Panic Attack ( wow, wat een song ! ) is het toch genieten. De afsluiter Octavarium had misschien iets korter gemogen. Start nogal gezapig , maar komt dan wel stilaan op stoom. DT op zijn best.

Hoewel dit een prima album is, is het voor mij het kantelpunt in het Dream Theater oeuvre. Nog steeds goed (uitzonderingen daargelaten, Astonishing anyone?) maar niet meer van het niveau van de begindagen.