What's changed is Dream Theater's commitment to carrying on their reputation as underground progressive rock's classicists
Bij sommige bands wil je gewoonweg vernieuwing. Elk nieuw album moet anders klinken dan de vorige en elk album moet iets bevatten waar zelfs de fanatiekste muziekliefhebber nog nooit van gehoord heeft. Bij sommige bands is stilstaan een terugval. Bij sommige bands is een slecht album onacceptabel aangezien de band gefaald heeft om met iets nieuws te komen. De band heeft afgedaan en het is zoeken naar de volgende vernieuwende act. Dream Theater is niet zo'n band.
Niets voor niets besloot ik mijn betoog met het bovenstaande citaat te laten beginnen. Zelfs tijdens de meest innovatieve dagen van DT waren er diverse hints te vinden naar de grootmeesters uit de jaren 70. Natuurlijk zorgde de toevoeging van een flinke scheut metal voor een fris geluid maar nooit waren de invloeden van bands zoals Rush ver weg. Kortom: de mannen van Dream Theater zijn de hedendaagse Classisten van de Prog.
Dit was trouwens het eerste Dream theater album dat ik kocht en misschien koester ik daardoor ook zoveel warme gevoelens voor dit album(toen ik hem net had stond dit album op 5*). Ik hoopte dat dit ook op Mume als een goed album te boeken stond. helaas deelde niet iedereen mijn waardering voor dit album:
Na het nog behoorlijk sterke Train of Thought is dit toch wel de eerste keer dat ze blijk geven van een gebrek aan frisse ideeën. Routineus lijkt misschien nog wel het beste woord voor het gevoel dat hier opgeroepen wordt.
.
Was dit door mij zo geliefde album dan niets meer dan vals jeugdsentiment? was dit album niets meer dan een routineus klusje van artiesten met een Writersblock? Is dit album dan toch een draak van een album? Snel besloot ik dit album nog eens op te zetten.
Een vaak gehoord argument bij Dream Theater albums is dat veel nummers nogal pretentieus zijn. DT zou te technisch zijn en te weinig aandacht besteden aan goed songwriterschap. Kort gezegd: het mocht allemaal wat luchtiger. Op dit album hebben ze de nummers wat meer ademruimte gegund. Het is alsof Dream Theater een nummer meer tijd geeft om op te bouwen. Je wordt in ieder geval niet elke 10 seconden met maatwisselingen of andere technische hoogstandje om de oren geslagen.
Iets wat mij positief opvalt aan dit album zijn de vele verwijzingen naar zowel oudere als nieuwere bands. Goed voorbeeld is Never Enough waar Dream Theater goed geluisterd heeft naar Muse zonder hun eigen sound te verloochenen. Vooral de gitaarsolo die in dit nummer verstopt zit is meesterlijk maar wat wil je met een gitarist als Petrucci. In de track I walk Beside you probeert men het geluid van U2 te verwerken. Echt geslaagd vind ik dit nummer niet hoewel het niet halfslecht is. Het ritme is pakkend genoeg om nog een tijdje in je hoofd rond te blijven spoken maar weet mij niet te verassen. Octavarium staat al helemaal bol van invloeden van andere artiesten maar over dat nummer later meer.
De eerder gestarte AA-serie vind ook weer zijn weg naar dit album. Gelukkig voor ons weet Portnoy deze ervaring wonderwel om te zetten in prima teksten. Ook in the root of Evil citeert DT gretig uit oudere delen van de AA-serie. Zo komt This dying soul (de titel van een vorig nummer uit de AA-serie)in de lyrics terug. Wat ik vooral mooi vind aan dit nummer is het prachtige intro. Het nummer lijkt uit een oude transistorradio te komen totdat de drums steeds helderder worden. Het zijn kleine accenten als deze waarom ik Dream Theater als band zo erg mag. Het zijn namelijk niet de grote gebaren die een band legendarisch maken maar het zijn kleine dingen als deze die een nummer laten ontstijgen uit de middenmoot. De klasse van het intro weet Dream theater prachtig door te werken in de rest van het nummer. Misschien wel een van de betere nummers van Dream theater.
Op dit album staan gelukkig ook een paar ouderwetse Prog metal beukers. These walls heeft op zich best een leuk intro. Petrucci die op zijn gitaar racewagens nadoet. Alles wat daarna komt is echter tien keer gaver. Ruisende gitaren op een achtergrond van virtuoze keyboards. Beukende refreinen die mooi afgewisseld worden door de wat rustigere coupletten. Het nummer heeft een prima gitaarsolo en het einde met het kloppende hart is geslaagd. Panic attack is de dream theater zoals we die kennen van albums als train of Thought en Awake. Beukt heerlijk door je spiekers heen met dat paranoïde sfeertje. De gitaar en keyboardsolo’s lijken kanonschoten in dit haast gotische meesterwerken. Theatrale metal zoals alleen Dream Theater die kan maken.
Staan er dan ook wat nummers op die niet geslaagd zijn - Jammer genoeg wel. Dream theater is nooit al te best geweest in het schrijven van goede songteksten. Natuurlijk raken ze hier en daar wel eens de juiste snaar maar Dream Theater teksten zijn vaak overdreven en soms zelfs ronduit vaag. . Labrie weet soms wel eens een vreselijke tekst verschrikkelijk gaaf te vertolken. Bij the Answer lies Within lukt het hem totaal niet. Zeker bij een Ballad is het belangrijk dat de teksten goed zijn. Deze ballad staat vol met clichés en is daarom het skip moment van deze cd.
Gelukkig hoeven slechte teksten niet altijd een slecht nummer te betekenen. Sacrifical sons zal geen grammie voor beste tekst winnen. Een goede tekst over 11 september schrijven is moeilijk en het is DT dan ook niet gelukt maar ze namen wel een risico door een politiek geladen nummer op dit album te zetten. Door de vertolking van Labrie kunnen de teksten er meedoor. Na een ( door het geweldige orkest) heerlijk slepende 4 minuten komt onverwachts een break en kan het proggedreun losbarsten. Deze goed getimede break loopt op den duur uit op een heerlijk (mee)slepende conclusie. Al 5 geweldige nummers gehad en het beste nummer moet nog komen.
Octavarium begint met een geweldig sferische intro wat haast uit een pink floyd nummer weggelopen lijkt te zijn. Wat ik soms jammer vind aan hedendaagse Prog is dat ze een nummer niet de tijd gunnen om rustig op te bouwen. Het intro van Octavarium duurt ruim 4 minuten maar verveeld geen moment. Het is heerlijk wegdromen met die prachtige gitaar (die trouwens uit een keyboard komt). Het intro vloeit prachtig over in een fluitsolo. Alsof peter Gabriel zo maar even de studio is komen binnenvallen. Hierna blijft slechts de gitaar over en La brie begint met zijn zingend betoog(dit gedeelte heet Someone Like Him). Helemaal gevangen door de geweldige zang heb ik niet eens door dat de teksten erg goed zijn. Deze gaan over de keuze om muzikant te worden. De bas wordt de mix in geduwd (Myung

). En de lyrics veranderen(medicate). Het gaat over een man die net ontwaakt is uit een coma. Aan het eind van dit gedeelte is de man weer terug bij af: hij is weer terug in een coma. Het nummer is inmiddels al weer 12 minuten bezig en nu begint pas het tempo er in te komen met een fenomenale keyboardsolo. ergens doet deze solo me een beetje aan Marrilion denken.
Zouden ze dat expres doen zoveel invloeden van andere artiesten verwerken. Na het luisteren van het volgende gedeelte(full Circle) denk ik van wel. De tekst van dit gedeelte bestaat haast alleen maar uit verwijzingen naar andere bands. Alsof Dream Theater tegelijkertijd hun idolen willen eren, als de plaatst van de idolen innemen om vervolgens zelf bands te inspireren. Labrie stopt met zingen en het tweede instrumentale intermezzo begint. Hier laat Dream Theater zien hoe goed ze hun instrumenten meester zijn, zonder dat het ergens geforceerd klinkt. Het mooiste gedeelte van dit intermezzo is de akoestische break. Na dit muzikale geweld begint "intervals" waar labrie zijn teksten lijkt te declameren. Hij begint steeds harder te declameren tot hij het op het eind het haast uitschreeuwt. "trapped inside this octavarium". Massaal komt het orkest het nummer binnenstampen voor een emotionele climax(Razors edge). “"This story ends where it begins" om te eindigen met dezelfde pianonood waarmee het eerste nummer begint.
Wat hebben al deze thema's nou met elkaar te maken? Feitelijk een soort van sleur. Ergens beginnen om vervolgens te eindigen waar je begonnen bent. Het cirkelvormige leven: "full circle"
”
Muzikale thema's verwijzingen naar andere bands en artiesten het is allemaal wel eens eerder gedaan en ik snap de opmerkingen van mijn medegebruikers daarbij wel. Bij sommige bands wil je gewoonweg vernieuwing. Elk nieuw album moet anders klinken dan de vorige en elk album moet iets bevatten waar zelfs de fanatiekste muziekliefhebber nog nooit van gehoord heeft. Bij sommige bands is stilstaan een terugval. Bij sommige bands is een slecht album onacceptabel aangezien de band gefaald heeft om met iets nieuws te komen. De band heeft afgedaan en het is zoeken naar de volgende vernieuwende act. Dream Theater is niet zo'n band.
What's changed is Dream Theater's commitment to carrying on their reputation as underground progressive rock's classicists
4*