Dream Theater - Octavarium (2005)

Wat bedoel je precies met werken in de mintijd?

normaal, als een nummer afgelopen is, hoor je zo'n 5 seconden niks voordat het volgende nummer begint. deze tijd is op deze cd uitgerekt tot soms zo'n 30 seconden. In deze tijd zijn er overgangen tussen bepaalde nummers geplaatst. bijvoorbeeld tussen panic attack en never enough. Als je kijkt naar de achterkant van het cd'tje dan zie je dat het patroon van deze overgangen precies overeenkomen met de zwarte toetsen van een octaaf. dat zijn dus 5 zwarte toetsen voor elk dream theater lid een.

ik vind trouwens de vele verwijzingen naar de nummers 8 en 5 die op dit album te vinden zijn erg leuk . hoewel tool met lateralus dat al in 2001 deed alleen dan met de fibonacci reeks.

Bij sommige bands wil je gewoonweg vernieuwing. Elk nieuw album moet anders klinken dan de vorige en elk album moet iets bevatten waar zelfs de fanatiekste muziekliefhebber nog nooit van gehoord heeft. Bij sommige bands is stilstaan een terugval. Bij sommige bands is een slecht album onacceptabel aangezien de band gefaald heeft om met iets nieuws te komen. De band heeft afgedaan en het is zoeken naar de volgende vernieuwende act. Dream Theater is niet zo'n band.

Niets voor niets besloot ik mijn betoog met het bovenstaande citaat te laten beginnen. Zelfs tijdens de meest innovatieve dagen van DT waren er diverse hints te vinden naar de grootmeesters uit de jaren 70. Natuurlijk zorgde de toevoeging van een flinke scheut metal voor een fris geluid maar nooit waren de invloeden van bands zoals Rush ver weg. Kortom: de mannen van Dream Theater zijn de hedendaagse Classisten van de Prog.

Dit was trouwens het eerste Dream theater album dat ik kocht en misschien koester ik daardoor ook zoveel warme gevoelens voor dit album(toen ik hem net had stond dit album op 5*). Ik hoopte dat dit ook op Mume als een goed album te boeken stond. helaas deelde niet iedereen mijn waardering voor dit album:

.

Was dit door mij zo geliefde album dan niets meer dan vals jeugdsentiment? was dit album niets meer dan een routineus klusje van artiesten met een Writersblock? Is dit album dan toch een draak van een album? Snel besloot ik dit album nog eens op te zetten.

Een vaak gehoord argument bij Dream Theater albums is dat veel nummers nogal pretentieus zijn. DT zou te technisch zijn en te weinig aandacht besteden aan goed songwriterschap. Kort gezegd: het mocht allemaal wat luchtiger. Op dit album hebben ze de nummers wat meer ademruimte gegund. Het is alsof Dream Theater een nummer meer tijd geeft om op te bouwen. Je wordt in ieder geval niet elke 10 seconden met maatwisselingen of andere technische hoogstandje om de oren geslagen.

Iets wat mij positief opvalt aan dit album zijn de vele verwijzingen naar zowel oudere als nieuwere bands. Goed voorbeeld is Never Enough waar Dream Theater goed geluisterd heeft naar Muse zonder hun eigen sound te verloochenen. Vooral de gitaarsolo die in dit nummer verstopt zit is meesterlijk maar wat wil je met een gitarist als Petrucci. In de track I walk Beside you probeert men het geluid van U2 te verwerken. Echt geslaagd vind ik dit nummer niet hoewel het niet halfslecht is. Het ritme is pakkend genoeg om nog een tijdje in je hoofd rond te blijven spoken maar weet mij niet te verassen. Octavarium staat al helemaal bol van invloeden van andere artiesten maar over dat nummer later meer.

De eerder gestarte AA-serie vind ook weer zijn weg naar dit album. Gelukkig voor ons weet Portnoy deze ervaring wonderwel om te zetten in prima teksten. Ook in the root of Evil citeert DT gretig uit oudere delen van de AA-serie. Zo komt This dying soul (de titel van een vorig nummer uit de AA-serie)in de lyrics terug. Wat ik vooral mooi vind aan dit nummer is het prachtige intro. Het nummer lijkt uit een oude transistorradio te komen totdat de drums steeds helderder worden. Het zijn kleine accenten als deze waarom ik Dream Theater als band zo erg mag. Het zijn namelijk niet de grote gebaren die een band legendarisch maken maar het zijn kleine dingen als deze die een nummer laten ontstijgen uit de middenmoot. De klasse van het intro weet Dream theater prachtig door te werken in de rest van het nummer. Misschien wel een van de betere nummers van Dream theater.

Op dit album staan gelukkig ook een paar ouderwetse Prog metal beukers. These walls heeft op zich best een leuk intro. Petrucci die op zijn gitaar racewagens nadoet. Alles wat daarna komt is echter tien keer gaver. Ruisende gitaren op een achtergrond van virtuoze keyboards. Beukende refreinen die mooi afgewisseld worden door de wat rustigere coupletten. Het nummer heeft een prima gitaarsolo en het einde met het kloppende hart is geslaagd. Panic attack is de dream theater zoals we die kennen van albums als train of Thought en Awake. Beukt heerlijk door je spiekers heen met dat paranoïde sfeertje. De gitaar en keyboardsolo’s lijken kanonschoten in dit haast gotische meesterwerken. Theatrale metal zoals alleen Dream Theater die kan maken.

Staan er dan ook wat nummers op die niet geslaagd zijn - Jammer genoeg wel. Dream theater is nooit al te best geweest in het schrijven van goede songteksten. Natuurlijk raken ze hier en daar wel eens de juiste snaar maar Dream Theater teksten zijn vaak overdreven en soms zelfs ronduit vaag. . Labrie weet soms wel eens een vreselijke tekst verschrikkelijk gaaf te vertolken. Bij the Answer lies Within lukt het hem totaal niet. Zeker bij een Ballad is het belangrijk dat de teksten goed zijn. Deze ballad staat vol met clichés en is daarom het skip moment van deze cd.

Gelukkig hoeven slechte teksten niet altijd een slecht nummer te betekenen. Sacrifical sons zal geen grammie voor beste tekst winnen. Een goede tekst over 11 september schrijven is moeilijk en het is DT dan ook niet gelukt maar ze namen wel een risico door een politiek geladen nummer op dit album te zetten. Door de vertolking van Labrie kunnen de teksten er meedoor. Na een ( door het geweldige orkest) heerlijk slepende 4 minuten komt onverwachts een break en kan het proggedreun losbarsten. Deze goed getimede break loopt op den duur uit op een heerlijk (mee)slepende conclusie. Al 5 geweldige nummers gehad en het beste nummer moet nog komen.

Octavarium begint met een geweldig sferische intro wat haast uit een pink floyd nummer weggelopen lijkt te zijn. Wat ik soms jammer vind aan hedendaagse Prog is dat ze een nummer niet de tijd gunnen om rustig op te bouwen. Het intro van Octavarium duurt ruim 4 minuten maar verveeld geen moment. Het is heerlijk wegdromen met die prachtige gitaar (die trouwens uit een keyboard komt). Het intro vloeit prachtig over in een fluitsolo. Alsof peter Gabriel zo maar even de studio is komen binnenvallen. Hierna blijft slechts de gitaar over en La brie begint met zijn zingend betoog(dit gedeelte heet Someone Like Him). Helemaal gevangen door de geweldige zang heb ik niet eens door dat de teksten erg goed zijn. Deze gaan over de keuze om muzikant te worden. De bas wordt de mix in geduwd (Myung ). En de lyrics veranderen(medicate). Het gaat over een man die net ontwaakt is uit een coma. Aan het eind van dit gedeelte is de man weer terug bij af: hij is weer terug in een coma. Het nummer is inmiddels al weer 12 minuten bezig en nu begint pas het tempo er in te komen met een fenomenale keyboardsolo. ergens doet deze solo me een beetje aan Marrilion denken.

Zouden ze dat expres doen zoveel invloeden van andere artiesten verwerken. Na het luisteren van het volgende gedeelte(full Circle) denk ik van wel. De tekst van dit gedeelte bestaat haast alleen maar uit verwijzingen naar andere bands. Alsof Dream Theater tegelijkertijd hun idolen willen eren, als de plaatst van de idolen innemen om vervolgens zelf bands te inspireren. Labrie stopt met zingen en het tweede instrumentale intermezzo begint. Hier laat Dream Theater zien hoe goed ze hun instrumenten meester zijn, zonder dat het ergens geforceerd klinkt. Het mooiste gedeelte van dit intermezzo is de akoestische break. Na dit muzikale geweld begint "intervals" waar labrie zijn teksten lijkt te declameren. Hij begint steeds harder te declameren tot hij het op het eind het haast uitschreeuwt. "trapped inside this octavarium". Massaal komt het orkest het nummer binnenstampen voor een emotionele climax(Razors edge). “"This story ends where it begins" om te eindigen met dezelfde pianonood waarmee het eerste nummer begint.

Wat hebben al deze thema's nou met elkaar te maken? Feitelijk een soort van sleur. Ergens beginnen om vervolgens te eindigen waar je begonnen bent. Het cirkelvormige leven: "full circle"
”
Muzikale thema's verwijzingen naar andere bands en artiesten het is allemaal wel eens eerder gedaan en ik snap de opmerkingen van mijn medegebruikers daarbij wel. Bij sommige bands wil je gewoonweg vernieuwing. Elk nieuw album moet anders klinken dan de vorige en elk album moet iets bevatten waar zelfs de fanatiekste muziekliefhebber nog nooit van gehoord heeft. Bij sommige bands is stilstaan een terugval. Bij sommige bands is een slecht album onacceptabel aangezien de band gefaald heeft om met iets nieuws te komen. De band heeft afgedaan en het is zoeken naar de volgende vernieuwende act. Dream Theater is niet zo'n band.


4*

Zo dat is nog eens een review
Super!

Erg goed album; mooie melodieën (soms enkel wat te "poppy") en lekker veel afwisseling. Eervolle vermeldingen voor These Walls en Octavarium; gaan nooit vervelen

Een album met veel afwisseling, prachtige melodieën, Octavarium natuurlijk de show steelt. Songs als The Answer Lies Within, Never Enough en Sacrificed Sons doen me dan echter vrij weinig.

3,5 ster.

Eerst vond ik deze maar lastig. Ik kwam er niet goed in. Na verloop van tijd begon ik 'm echter steeds meer te waarderen. Het is een schitterend album met veel afwisseling. Het titelnummer is echt te gek. Ook I walk beside you, The root of all evil en The answer lies within zijn erg sterk.

Had ik ook. Voor mij zijn - naast het titelstuk - Never enough en sacrified sons de prijsnummers.

Om eerlijk te zijn heb ik dat met elk DT album. Het is ook geen hapklare muziek die na 1 keer luisteren blijft hangen. Het is bij mij vaak een kwestie van doorbijten en vaak valt ie dan vanzelf wel. Behalve live dan....ik heb ze echt tig keer live gezien en elke keer kom ik weer tot dezelfde conclusie; als muzikanten geweldig alleen irriteer ik me na pakweg een half uur mateloos aan LaBrie. Nee, Dream Theater is voor mij echt een album band en dat vind ik ook wel prima eigenlijk

Over die Labrie kan ik me wel heenzetten, maar het blijft een genot om die overige gasten te observeren tijdens de optredens (met name van Rudess kan ik echt genieten).

Voor mij is Octavarium een album met twee gezichten.
Aan de ene kant is het een album met typisch DT nummers (Root of all Evil, Panic Attack, Sacrificed Sons en Octavarium) aan de andere kant een album met experimenten (lees: Muse) en twee nummers die voor mij echt niet kunnen ( I Walk Beside You en The Answer Lies Within)

Nou was ik toen deze cd uitkwam niet echt een Muse fan (die klapper is later gekomen want ben het tegenwoordig wel, vooral na die uitzinnige live cd Haarp, maar dit geheel terzijde) dus de twee Muse-experimentjes waren best leuk te noemen maar ik was er niet uitzinnig over.
Er wordt op dit cd veel geëxperimenteerd met diverse geluiden, wat het best een origineel album maakt.
Vooral Octavarium is een geweldige nummer geworden, een ode aan zoveel prog-dino's. Luister maar 's naar die ellenlange intro. Geen twijfel waar ze die inspiratie hebben opgedaan.
Misschien de snelste 24 minuten ooit geschreven?
Ik merk in ieder geval niet dat de tijd voorbij vliegt als ik naar dit nummer luistert.

Ook ik kan de cd tegenwoordig wat meer waarderen, maar hij zal bij mij nooit op de eerste plek komen.

I walk beside you is juist één van m'n favoriete nummers van dit album! Heerlijk simpel en catchy. Je zou het bijna commercieel noemen
Dat verwacht je niet zo gauw bij een band als Dream Theater en juist daarom vind ik het erg geslaagd!

ik heb ook weinig moeite met I walk besides you. Geen hoogtepunt,maar wel een prima rustpuntje.

Ja ik vind I Walk Beside You ook, vanwege het vreemde eend effect wel goed staan op het album. Snel meezingbaar en het heeft een beetje een neerslachtige sfeer die me wel bevalt.
Een beetje net zoals You Not Me van Falling To Infinity. Ook al door velen verguisd.

Exact Edwynn! Omdat het nogal commercieel overkomt mag dat dan blijkbaar bij een band als Dream Theater niet. Dikke onzin wat mij betreft! Ik vind beide nummers zeer geslaagd!

Ik vindt het geen slechte nummer omdat het té commercieel is, ik vindt het juist een slecht nummer omdat ik het niet goed vindt.
Niet omdat het te catchy voor Dream Theater maatstaven is, maar het nummer doet me werkelijk helemaal niets. Het komt inspiratieloos over.
Qua catchy nummers hebben ze het in het verleden veel beter gedaan. Ik noem maar een Innocence Faded, of een Surrounded.

Let wel, zoals altijd; Dit is strikt mijn mening.

Oké duidelijk! Het was misschien wat te kort door de bocht van me om te denken dat het alleen niet mooi kon zijn vanwege het commerciele karakter. Je kan het dus inderdaad ook gewoon niet goed vinden als song. Begrijpen doe ik het niet maar dat is dan weer strikt mijn mening

Je bent niet de enige Het doet mij ook erg denken aan de solo's waarmee Mark Kelly erin knalt op This Strange Engine en Interior Lulu

Ik blijf dit het laatste echt goede album vinden van de band. Hier klinkt het nog fris en geïnspireerd, niet zoals op de twee opvolgende 'op de automatische piloot'-albums.

Vreemd hoe meningen toch kunnen verschillen.
Ik vind net deze Octavarium ongeïnspireerd en behorend tot de mindere DT-platen met vooral het übermelige The Answer Lies Within en Sacrificed Sons als dieptepunten.
Bij Systematic Chaos had ik een "Aha ze zijn terug"-gevoel. En BCASL staat nog steeds in mijn top 3 DT-albums.

Eindelijk weet DT een nieuw subgenre te creëren: sentimental metal. Maar ik ben er niet blij mee. Nu moet ik het titelnummer nog horen, maar voor de rest is dit Frans Bauer gaat hardrock. Bleeeh. En dat geldt ook voor de snelle, harde nummers, wat voorheen niet het geval was. Wat een zoetsappige arrangementen. Met name de orkestimitaties zijn tenenkrommend. Daarnaast lijken de heren zo nu en dan een soundtrack voor een goedkope griezelfilm te willen nastreven.
OK, ik geef toe, elk nummer heeft hier en daar een aha! momentje - de vierde minuut van Sacrificed Sons bijvoorbeeld, totdat Petrucci begint te soleren. Dat is natuurlijk bij lange na niet genoeg om te compenseren voor bovengenoemde ellende.
De grote uitzondering is The Root of all Evil. Mooie introductie, opgebouwd rond Portnoy's drums, een eersteklas riff, een lekker grommende bas, een overtuigende melodie in de coupletten. Het refrein is wat minder, maar kan de pret niet drukken. Petrucci's solo - de man is in totaliteit stukken minder interessant dan voorheen - is nogal clichématig en ik heb ook mijn twijfels over zijn overvloedige wah-wha, dus een topper is het net niet.

Al met al moet het titelnummer van eersteklas kwaliteit zijn wil ik hier een voldoende voor geven, want 2 tm 7 vind ik nog erger dan CD-2 van Train of Thoughts.
Komt binnenkort.

Sentimental metal.. Is dat een nieuw subgenre? In mijn gedegenereerde oortjes zijn het niet meer dan de 80's hardrockinvloeden die nog altijd diep in het Dream Theater moeras geworteld zitten.
Het is een tikje neerslachtig eb ja, ook sentimenteel. Ik houd er wel van.
Het titelnummer is een ode aan de symfodinosauriërs uit de jaren 70. Het wijkt af van de rest van het album.
Ik ben het er wel mee eens dat The Root Of All Evil boven de rest uitstijgt.

Je bedoelt CD-2 van Six Degrees?

Hij luistert in tranches ofzo. Een dergelijk misverstand ontstond ook al bij Metropolis 2.

Ja ik kan 'm soms ook niet helemaal volgen
Aan het eind, als ie alle cd's van Dream Theater heeft gehad, moet ie nog maar eens een totaal lijstje maken om ons uit de verwarring te helpen

Ik vind het leuk om te lezen. Kritisch en onderhoudend. Uiteindelijk komt het toch op de persoonlijke beleving aan.

Ben eens benieuwd wat hij van Octavarium vindt.

Ik lees het ook graag, begrijp me niet verkeerd! Alleen is hij nogal aan het goochelen met welke nummers op welke cd's staan af en toe.

Bijna net zo good als A Change of Seasons - mijn favoriet na deze. Kan iemand die band verbieden om nummers korter dan 20 minuten te maken?
De eerste 12 minuten zijn een ballad. Een ballad van 12 minuten! Dat kan toch nooit goed gaan? Wel dus, omdat het uit drie verwante gedeelten bestaat met verschillende arrangementen, die nergens over de top gaan. Aan het begin van het derde gedeelte dacht ik dat er een heftige metal op het punt van uitbarsten stond; niet dus. Het is een agressieve bas die vanaf minuut 9 hinderlijk op de achtergrond meezoemt, om de luisteraar eraan te herinneren dat de dingetjes niet helemaal in orde zijn. Er is reden tot ernstige ongerustheid.
Agressiever dan na minuut 12 heb ik de band nog niet gehoord. Rudell produceert een paar heel gemene dissonanten. LaBrie weet voor minuut 20 zelfs overtuigend te grommen als een valse hond. Ja, daar krijg ik een kick van.
De katharsis daarna - dus ik verdraag Petrucci's hemelse overstuurde spel weer, dat nu geheel op zijn plaats is - biedt een fraaie tegenstelling. De storm is voorbij geraasd, het licht aan het eind van de tunnel is in handen, zulke dingen.
Na de coda wordt het grommende basthema eventjes herhaald; dat is clichématig, maar de snelheid waarmee de fade out wordt ingezet is dat beslist niet. Er blijft daardoor toch iets dreigends hangen. Hoe kort en simpel het ook is, voor mij de beste outro die ik ooit heb gehoord.
Er is maar één reden dat ik A Change of Seasons nog beter vind: ik houd van arpeggio's in een intro. Een betere manier om een sfeer op te roepen is er niet.

Goed, voor Root of all Evil plus Octavarium geef ik vijf sterren. Middels ingewikkelde berekeningen trek ik wegens de rest twee sterren er af, zodat ook deze CD net aan een voldoende is.
Daarmee is dit een CD van extremen: twee toppertjes en zes stuks rotzooi.

PS: ik bedoelde CD-2 van Six Degrees inderdaad. Opa wordt oud en vergeet nog wel eens iets. Nummers 2 tm 7 vind ik nog erger dan dat.
Ja, het is allemaal persoonlijk. Ik raad iedereen af om het met mij eens te zijn. Ik raad iedereen aan om uitgebreid op te schrijven waarom ik het verkeerd hoor.

47 en jezelf dan al Opa noemen . Prima berichten; je verwoordt je mening uitstekend. Al vind ik naast octa en root of all evil ook panic atack en these walls er nog bovenuit steken.

Ik ken ze van 43, 44 die al opa cq. oma zijn, hoor. Iets met bloemetjes en bijtjes. Er zullen nog wel jongere bestaan.