Dream Theater - Octavarium (2005)

Ach, het was ook niet helemaal serieus. Dank je voor het compliment. Het is een kwestie van oefening en jezelf afvragen: wát is er nou eigenlijk zo mooi aan?

Ook een zeer sterk plaatje van Dream Theater. Het eindnummer is een van de beste die de band de afgelopen jaren heeft uitgebracht, met een aantal aardige spelingen in toonsoorten. Overigens woonde in het dorp een oma van 38.

Net heb ik eens alle 152 berichten over deze plaat doorgelopen, en ik ben verbaasd over de uiteenlopende meningen. Zoveel mensen die de groep hier routineus, ongeïnspireerd, commercieel en over hun hoogtepunt heen noemen... iedereen heeft natuurlijk recht op z'n eigen mening, maar begrijpen doe ik het allemaal niet. Voor mij is dit juist een springlevend album met veel verschillende stijlelementen, dus als ze zin hebben in een U2-achtige ballade doen ze dat, en als ze Muse willen out-Musen doen ze dat ook, me dunkt dat ze daar met hun staat van dienst ook wel recht op hebben.

Commercieel lijkt me een term die op deze band sowieso niet van toepassing is, en ik betwijfel ten sterkste of mensen dit album hebben gekocht op basis van I walk beside you. En waarom gaan zo veel luisteraars er van uit dat ze dat nummer hebben geschreven om commercieel te zijn? Misschien vonden de mannen van Dream Theater het gewoon wel een mooi nummer... Rare gedachte misschien als je het zelf niks vindt, maar het zou gewoon zomaar kunnen.

Zelf ben ik een fan sinds ik in 2001 Scenes from a memory heb leren kennen. Ik heb inmiddels nog steeds elk album van ze, en ik beschouw dit als één van hun beste. Zeer afwisselend, rijk aan sterke melodieën, heerlijk vol en warm klinkend, en met misschien wel de hoogste draaibaarheidsfactor van alle DT-albums. De eerste vier nummers zie ik als een rustige opbouw (ook al is het openingsnummer meteen al tamelijk heftig), en in de tweede helft gaat het dan los, met eerst twee hectische en daarna twee epische nummers, en zo bouwt dit album zowel kwalitatief als qua intensiteit op naar een prachtige climax. Eén van de absolute hoogtepunten in de DT-catalogus.

Eens Boy, ik vind dit een prima album. Zelfs een album dat het oude kritiekpunt van DT tackelt, ze pielen niet zo veel. De nummers hebben meer ademruimte en de heren zijn niet al te scheutig met supersonisch snelle Solo's.

Dank je wel, Misterfool.

Nog even over de teksten. Ik begrijp uit de diverse geciteerde sites dat er een hele filosofie achter de verwijzingen naar de getallen 5 en 8 zit; op zich leuk dat er zo duidelijk over is nagedacht (vooral door Portnoy?), maar mij persoonlijk nodigt het niet uit om zo diep naar numerologische symboliek te gaan graven, ik neem het gewoon ter kennisgeving aan.

Wat de hier en daar gewraakte teksten betreft, die blinken misschien niet altijd uit door diepzinnigheid of originaliteit, maar wat mij betreft scoren ze over het algemeen toch vrij hoog, en wel vanwege twee belangrijke kwaliteiten: ten eerste gáán ze ergens over, het zijn (meestal) geen vage sfeertekeningen of impressies of pseudo-diepe relatieperikelen, soms wordt er een echt verhaal verteld (zoals op Scenes from a memory, of The Count of Tuscany), soms ook een personage getekend (You not me, Hollow years), maar hoe dan ook zit er bijna altijd een ónderwerp in, ook al wordt dat onderwerp dan soms nogal melig behandeld.

En ten tweede, ook niet onbelangrijk: ook al zijn de tekstregels onzinnig, je kunt ze altijd heerlijk meebrullen: "Helpless hysteria"... "What would you SAY?..." "Tear down these walls for me..." "TRAPPED INSIDE THIS... OC- TA-VA-RI-UM..." Alleen al het in mijn hoofd horen van de melodieën waarop de regeltjes die ik zojuist heb neergeschreven worden gezongen doet de haartjes in mijn nek rechtop staan. (Geen flauw idee wat een scherpe afstand is, maar wanneer Jon Anderson in het ultieme Yes-nummer Heart of the sunrise "Sharp... DIStance!" zingt móét ik altijd meebrullen – geen beter voorbeeld dan dat.)

En ook nog even een woord van lof voor het "artwork" van het boekje. Ik weet het, eigenlijk totaal irrelevant voor het de waardering van de muziek, maar de prachtige vormgeving, de "ruimtelijke" fotografie en het fraaie belettering van zowel songtitels als teksten zijn een weldaad voor het oog en geven de toch al zo rijke muziek voor mij nog extra kleur. Toegegeven, onzinnig, irrelevant en hoogst persoonlijk, maar zo ligt het bij mij nu eenmaal. De hoogtijdagen van Hipgnosis herleven, zoals bijvoorbeeld de brandende man van Wish you were here (natuurlijk geen toeval dat ik die titel noem... het begin van Octavarium...)

Bij het uitkomen van de plaat vond ik em niet heel goed, maar na al die jaren blijkt dit een prima plaat te zijn met een titelnummer dat 'ACOS' naar de loef kan steken. Hele volwassen plaat ook.

Na een tijdje verwacht je toch wel dat het voorbij móet zijn, na 3 gewéldige albums achter elkaar was het bijna onmogelijk, en toch is het gebeurd: Octavarium. wéér een goed album, wéér kippenvel, wéér progressive. let ook vooral ook op alle verborgen boodschappen, ik noem wat voorbeelden: octavarium (ctaaf--> 8, 8e album) 8 nummers 8e nummer is precíes 24 minuten (tafel van 8 en zo zijn er nog heel veel te vinden. Een geweldig album voor de echte prog liefhebbers

Het album Octavarium vind ik één van de beste van Dream Theater, samen met SDOIT uit 2002 en BCaSL uit 2009. Daar zal niet iedereen het mee eens zijn, wellicht een kwestie van smaak. Overigens wil ik meteen opmerken dat ik bijna alle albums van Dream Theater erg goed vind, de verschillen zijn dus minimaal.
Het album opent sterk met de Root of all Evil, lekker ruig nummer met een hoofdrol voor de sterke riffs en solo’s van heer Petrucci.
Dan volgt een rustig nummer: The Answer Lies Within. Ik ben niet zo gek van ballads, maar dit nummer is wel erg goed gedaan.
These Walls opent zwaar met vervormde gitaar geluiden. Een sterke song deshalve.
I Walk Besides You is gewoon een lekker nummer, klinkt enigszins vrolijk (commerciëel?).
Panick Attack begint eigenlijk waar Root eindigt, een snel en heftig nummer met de hoofdrollen weggelegd voor de heren Petrucci en Rudess met afwisselende gitaar en keyboard solo’s.
Never Enought heeft een lekker stampend begin totdat de zang begint. Dan krijgt het een wat ander gevoel.
Sacrified Sons gaat over 9-11. Het begint zeer sfeervol met stukjes nieuws items over die catastrofale gebeurtenis. Dreigende achtergrond geluiden. Maar als het nummer begint is het juist een heel rustig bijna lieflijk nummer. Ik vind het persoonlijk erg gaaf gedaan en dat met een tekst die over heftige gebeurtenissen gaat. Langzaam aan gaat het nummer dan naar een (rustige) climax.
Octavarium is echter wel het hoogtepunt van dit album, met duidelijke invloeden van bands als Pink Floyd, Yes et.etc. Een spannende en rustige opbouw met gaaf synth werk (oa een gitaarsynth zoals op de dvd Score te zien is) van Jordan Rudess. Pas na een aantal minuten volgt de rest van de band. Naarmate het nummer vordert neemt het tempo toe. Dit alles is erg gaaf uitgevoerd.
Al met al dus een gaaf album dat bijna de maximale score verdient!

In tegenstelling tot Astrorocker vind ik dit een van de minste Dream Theater cd`s maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet goed vind. The Root of All Evil is een lekkere heavy opener met het vertrouwde ijzersterke gitaarspel van John Petrucci. The Answer Lies Within vind ik voor Dream Theater begrippen een matige ballad. These Walls begint met lekker vet gitaarwerk van John waarna een vertrouwd Dream Theater nummer vol afwisseling. I Walk Beside You vind ik ook best een lekker nummer, inderdaad catchy en brengt weer de nodige afwisseling. Panick Attack begint met een mooi basloopje waarna we een lekker heavy nummer horen vol soli van de heren Petrucci en Rudess. Never Enough vind ik een wat matig Museachtige nummer en kan mij niet echt bekoren. Sacrified Sons is een van de beste nummers, fraai opgebouwd en na de break wordt het wat heftiger met een lekkere solo van John Petrucci. Octovarium begint op zijn Pink Floyd`s waarna een acoustisch stuk ( een beetje saai) volgt. Na 12 minuten wordt het allemaal wat vlotter mede door het meer opzwepende drumwerk van Mike Portnoy. Dan volgt het Genesisachtige stuk met prachtige tekstvondsten, naar het eind toe is het weer vertrouwd Dream Theater met mooi gitaaroutro van John. Ik geef deze cd 4 sterren, en dat is een kwestie van smaak en niet van de kwaliteit van de muziek want die is zoals altijd super!

Al was het alleen al voor het waanzinnige nummer Octavarium. 24 min lang spanning. DT Op z'n best. Haalt overall niet het niveau van bv Metropolis maar toch. Het blijft een band die zichzelf blijft uitvinden en op elke cd wel zo'n waanzinnige uitschieter heeft. Denk Count of Tuscany. de echte fans weten genoeg.

Ah Count of Tuscany, ook zo'n Dream Theater geweldenaar

@Dream Theater: een 4 is nog altijd meer dan voldoende

Tijd voor een Dream Theater top 10 AstroRocker, die van mij komt hier onder.

1. Scenes From a Memory
2. Train of Thought
3. Six Degrees of Inner Turbulance
4. Images and Words
5. Systematic Chaos
6. Awake
7. Black Clouds and Silverlinings
8. When Dream and Day Unite
9. Octavarium
10.A Dramatic Turn of Events

Kompt ie:
1. Six Degrees of Inner Turbulance
2. Octavarium
3. Black Clouds and Silver Linings
4. Train of Thought
5. Awake
6. Images and Words
7. Scenes of a Memory
8. Falling Into Infinity
9. A Change of Seasons
10. Systematic Chaos

Als ik de live versies erbij zou nemen zou Live at the Marquee op één staan.

1. Images and Words
2. Awake
3. Six Degrees of Inner Turbulence
4. Falling Into Infinity
5. Octavarium
6. Scenes of a Memory
7. Train of Thought
8: When Dream And Day Unite
9. Systematic Chaos
10. Black Clouds and Silver Linings
11.A Dramatic Turn of Events

Al zou ik CD1 van Six Degrees het liefst bovenaan zetten, enige cd van deze band die ik de volle mep zou geven.

edit: Hebben we hier trouwens geen topic voor?=p

Ik moet er wel bij zeggen dat de verschillen onderling erg klein zijn. Elke cd van Dream Theater is minimaal gewoon goed. @Crosskip: Geen idee of hier een topic voor is?

Ik denk dat dit inderdaad onder de gewone 'Dream Theater' discussie valt. Tenzij er een 'Dream Theater Top 10' topic is in het forum?

Laten we ook niet vergeten dat alle stemmers tesamen op MusicMeter ook al voor een DT-top-10 hebben gezorgd:

1. Scenes from a memory 4,02
2. (ex aequo) Images and words en Six degrees 3,96
4. Awake 3,95
5. Train of thought 3,90
6. Black clouds & silver linings 3,86
7. Systematic chaos 3,72
8. (ex aequo) A dramatic turn of events en Octavarium 3,70
10. Falling into infinity 3,48

met de vermelding dat, als de live-albums mee zouden tellen, Score (4,19) op 1 zou komen en Live scenes from New York (4,07) op 2, Scenes from a memory naar 3 zou zakken en Live at Budokan (4,00) op 4 zou staan…
 

Bij mij loopt het van 4,5* t/m 2* met alles ertussen in, genoeg verschil dus voor mij =p

Ik ben benieuwd waar jij een 2 voor gaf Crosskip!

Geheel toevallig is dat de nummer 11 van mijn lijst =p Hier reactie met uitleg en alles bij het album zelf.

Juist, dat is duidelijk! Ik moet die cd nog van commentaar voorzien. Maar ik denk wel dat het een hogere score dan die van jou wordt

Wederom een goed album van Dream Theater. Heerlijke nummers die voldoende variatie bevatten. Ik vind LaBrie eigenlijk ook gewoon een goede zanger op plaat voor Dream Theater. Een nummer als the Answer Lies Within vind ik prachtig. Ook het, misschien, wat radio gevoelige I Walk Beside You, vind ik zeker geen misser, sterker nog een erg lekker nummer. Goede plaat van Dream Theater.

"Octavarium" klinkt als een klok, zoals de meeste albums van Dream Theater. Ik ben geen grote kenner of fan van deze band, maar hun albums vind ik over het algemeen een prettige luisterervaring. Wat dat betreft is dit het type progressieve rock/metal dat ik graag hoor. Wat me opvalt aan "Octavarium" is dat de wat minder lange nummers behoorlijk toegankelijk klinken. Van de uitgesponnen nummers daarentegen wordt wat meer effort van de luisteraar verwacht. In die composities komt de gelaagdheid en het muzikale vakmanschap van deze heren het beste tot zijn recht. De vocalen van de zanger zijn zeker niet mijn favoriet, maar met name het gitaarwerk van Petrucci compenseert dat ruimschoots, net als het fantastische drumwerk overigens. "Octavarium" is misschien niet het beste album van Dream Theater, maar het geheel is een prima trip in prog- rock/metal-land.

De verschillen zijn inderdaad onderling klein, maar AWAKE blijft voor mij echt de numero uno

1, skip, skip, skip, 5 t/m 8. 3.5 *

Aanvinken als 'mening' zou ik zeggen.

Haha, vond het wel een grappige analyse. Er is al veel geschreven over dit album, maar bij de skips vind ik dat ze dat op andere albums al veel beter hebben gedaan en niet veel spannends toevoegd hier. Soort been there done that idee. Bijkomend voordeel is dat het album dan wordt teruggebracht naar een goed uur, wat voor mij wel voldoende DT achtereen is. Never enough vind ik het beste, meest spannende nummer. Dus die moet dan weer op repeat

Op zich een prima album met uiteenlopende nummers. Snap de discussie betreffende commercialiteit over deze band nooit zo goed, want DT is nooit en commerciele band geweest en zullen ze ook nooit zijn. Persoonlijk vind ik het niet een heel spannend album en ook niet bepaald hun sterkste, maar denk dat dat soort dingen ook te maken hebben met welk album je op welke manier en op welk moment hebt leren kennen... je kunt nooit alles even goed vinden van een band. Deze is voor mij wat minder, nog steeds beter dan het meeste werk van de meeste andere bands, maar omdat ik albums beoordeel in context met andere releases van dezelfde band/artiest kan ik dit niet meer dan 3 sterretjes geven.

I Walk Beside You vind ik wel een heerlijk nummer, ook al is dit een vrij simpel nummer en Panic Attack blijft voor mij bij de top-nummers van de band horen.

Een erg goed album van Dream Theater, met een prachtig eindnummer. Een van de besten.

Eén van de betere Dream Theater-albums, met een unaniem sterke reeks songs. Vooral Sacrificed Sons is magistraal, maar feitelijk zijn alle songs de moeite waard. Het lange afsluitende titelnummer is de meest opvallende track, met een Pink Floyd-achtige sfeer en een tekst die onlosmakelijk verbonden is met The Beatles.

Wel typisch dat dit album zoveel uiteenlopende reacties oproept. Vooral vanwege de muzikale uitstapjes. Het Muse "sausje" staat een hoop DT fans van het eerste uur blijkbaar niet zo aan. Doet me denken aan al die Porcupine Tree fans die alsmaar hopen dat Steven Wilson weer eens met PT begint. En dat terwijl hij nadien zoveel moois heeft gemaakt. Volgens mij wordt het genre toch echt progressive metal/rock genoemd. In ieder geval vind ik dit een heerlijk album om naar te luisteren.

Weer een paar van de wat oudere albums uit de kast gehaald van DT, deze week waren Deze & Dramatic Turn aan de beurt die een aantal luisterbeurten voorbij komen door mijn auto speakers.

En om eerlijk te zijn was ik eigenlijk helemaal vergeten hoe goed deze wel niet is. (Shame on me) was dus weer na te lang niet geluisterd te hebben weer blij verrast. hoort zeker tot mijn persoonlijke favorieten van DT.