Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #232
In de periode dat ik me meer in verschillende genres muziek begon te verdiepen, zo rond einde middelbare school en begin studietijd, vond ik de hoezen van Iron Maiden zo ongeveer het belachelijkste wat er bestond. Wie had deze quasi-stoerheid verzonnen? Moest dit afschrikwekkend overkomen? Ik besloot in ieder geval om er nooit naar te gaan luisteren. Op de een of andere manier nam ik het allemaal veel te serieus, en was niet in staat het te zien voor de cartoon die het is. Mede daardoor had ik tot vorige week nooit meer dan een los nummer van Iron Maiden gehoord.
Inmiddels kan ik de hoezen juist wel waarderen: ze hebben zo’n uitgesproken, coherente en eigen (anti-)esthetiek. En nu is zowaar het moment gekomen dat ik hun muziek mocht gaan luisteren. En eigenlijk is die me alleen maar meegevallen. De muziek heeft namelijk ook iets cartoonesks, precies in lijn met de hoezen. Grote delen van de plaat voelen alsof ik op een Harley Davidson door Vice City rijd met aan mijn linkerhand een gangoorlog in volle gang en aan mijn rechterhand een club waar Tony Montana met Elvira Hancock staat te dansen op Paul Engemanns ‘Push It To The Limit’. En daartussen cruise ik richting de mansion met bijbehorende golfbaan op een eilandje. De snelheid gaat omhoog, waarna alles steeds sneller voorbij begint te vliegen. Ik waan me op de basisschool, waar ik bij een vriendje thuis eindeloos op de Nintendo64 speel; spelletjes als ‘F Zero X’ of ‘Wipeout’, waar de fictieve snelheid 700 kmh was en je werd opgezweept door eindeloze psytrance. De soundtrack had evengoed van Iron Maiden kunnen komen.
‘The Clairvoyant’ heeft van alle tracks het meest die snelheid en drive over zich. Het geeft de track een ongeremde vrolijkheid, als Kuifje die een avontuur beleeft. Het ultra-melodieuze en supertoegankelijke geluid draagt daar alleen maar aan bij. Ook het titelnummer heeft zo’n sfeertje. Echt jammer van de lachwekkende solo die er vanaf 7 minuten inkomt. Met zijn misplaatste willekeur en bizar clichématige gitaargeluid haalt die me helemaal uit de sfeer van het nummer. Idem voor ‘The Prophecy’ en ‘The Clairvoyant’ halverwege, al heeft het daar nog enige functie. Evengoed kan ik de instrumentale afsluiting van laatstgenoemde juist wel waarderen: die volgt mooi uit de context en de teneur, in plaats van uit geldingsdrang van iemand met een gitaar.
Zo wisselen plezier en ergernis elkaar doorlopend af – ook daarin doet het me denken aan computerspelletjes op de basisschool. Op de beste momenten wordt een mooi geluid geboetseerd en voorzien van vermakelijke jaren ‘80 dramatiek. Ik word helemaal nostalgisch naar een tijd die ik enkel in de vorm van eindeloze herhalingen op Veronica of RTL7 ken – de muziek heeft een sfeer alsof McGyver onderweg is en me in een helikopter komt redden waar ook nog een verdoofde BA Baracus achter in ligt. Het is heerlijk over the top, maar hier ervaar ik tenminste wel een grote knipoog. Iron Maiden neemt een hele duidelijke, eigen en afgebakende plaats in het muziek landschap in, alsof deze muziek wel
moet bestaan.
Dit is nog steeds niet mijn muziek, en de plaat is een dubbeltje met “legendarisch” en “belachelijk” op beide kanten dat doorlopend wordt opgegooid. Maar er straalt zo’n spelvreugde vanaf dat die ook op mij wel overslaat. Ik heb oprecht veel plezier beleefd aan deze plaat en kan daardoor moeilijk een onvoldoende geven. De muziek is oneindig veel toegankelijker en puntiger dan ik gedacht had en heeft me op verschillende manieren verrast – zo kun je er zelfs prima op dansen. Dat gezegd hebbende is het voor mij ook wel te ‘camp’ en te grotesk voor een hoge score.
3* lijkt me wel op zijn plaats