menu

Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

mijn stem
4,05 (609)
609 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: EMI

  1. Moonchild (5:41)
  2. Infinite Dreams (6:09)
  3. Can I Play with Madness? (3:31)
  4. The Evil That Men Do (4:34)
  5. Seventh Son of a Seventh Son (9:53)
  6. The Prophecy (5:06)
  7. The Clairvoyant (4:27)
  8. Only the Good Die Young (4:42)
  9. Black Bart Blues * (6:40)
  10. Massacre * (2:53)
  11. Prowler '88 * (4:07)
  12. Charlotte the Harlot '88 * (4:11)
  13. Infinite Dreams [Live] * (6:03)
  14. The Clairvoyant [Live] * (6:09)
  15. The Prisoner [Live] * (6:03)
  16. Killers [Live] * (5:03)
  17. Still Life [Live] * (4:37)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 44:03 (1:29:49)
zoeken in:
avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #232

In de periode dat ik me meer in verschillende genres muziek begon te verdiepen, zo rond einde middelbare school en begin studietijd, vond ik de hoezen van Iron Maiden zo ongeveer het belachelijkste wat er bestond. Wie had deze quasi-stoerheid verzonnen? Moest dit afschrikwekkend overkomen? Ik besloot in ieder geval om er nooit naar te gaan luisteren. Op de een of andere manier nam ik het allemaal veel te serieus, en was niet in staat het te zien voor de cartoon die het is. Mede daardoor had ik tot vorige week nooit meer dan een los nummer van Iron Maiden gehoord.

Inmiddels kan ik de hoezen juist wel waarderen: ze hebben zo’n uitgesproken, coherente en eigen (anti-)esthetiek. En nu is zowaar het moment gekomen dat ik hun muziek mocht gaan luisteren. En eigenlijk is die me alleen maar meegevallen. De muziek heeft namelijk ook iets cartoonesks, precies in lijn met de hoezen. Grote delen van de plaat voelen alsof ik op een Harley Davidson door Vice City rijd met aan mijn linkerhand een gangoorlog in volle gang en aan mijn rechterhand een club waar Tony Montana met Elvira Hancock staat te dansen op Paul Engemanns ‘Push It To The Limit’. En daartussen cruise ik richting de mansion met bijbehorende golfbaan op een eilandje. De snelheid gaat omhoog, waarna alles steeds sneller voorbij begint te vliegen. Ik waan me op de basisschool, waar ik bij een vriendje thuis eindeloos op de Nintendo64 speel; spelletjes als ‘F Zero X’ of ‘Wipeout’, waar de fictieve snelheid 700 kmh was en je werd opgezweept door eindeloze psytrance. De soundtrack had evengoed van Iron Maiden kunnen komen.

‘The Clairvoyant’ heeft van alle tracks het meest die snelheid en drive over zich. Het geeft de track een ongeremde vrolijkheid, als Kuifje die een avontuur beleeft. Het ultra-melodieuze en supertoegankelijke geluid draagt daar alleen maar aan bij. Ook het titelnummer heeft zo’n sfeertje. Echt jammer van de lachwekkende solo die er vanaf 7 minuten inkomt. Met zijn misplaatste willekeur en bizar clichématige gitaargeluid haalt die me helemaal uit de sfeer van het nummer. Idem voor ‘The Prophecy’ en ‘The Clairvoyant’ halverwege, al heeft het daar nog enige functie. Evengoed kan ik de instrumentale afsluiting van laatstgenoemde juist wel waarderen: die volgt mooi uit de context en de teneur, in plaats van uit geldingsdrang van iemand met een gitaar.

Zo wisselen plezier en ergernis elkaar doorlopend af – ook daarin doet het me denken aan computerspelletjes op de basisschool. Op de beste momenten wordt een mooi geluid geboetseerd en voorzien van vermakelijke jaren ‘80 dramatiek. Ik word helemaal nostalgisch naar een tijd die ik enkel in de vorm van eindeloze herhalingen op Veronica of RTL7 ken – de muziek heeft een sfeer alsof McGyver onderweg is en me in een helikopter komt redden waar ook nog een verdoofde BA Baracus achter in ligt. Het is heerlijk over the top, maar hier ervaar ik tenminste wel een grote knipoog. Iron Maiden neemt een hele duidelijke, eigen en afgebakende plaats in het muziek landschap in, alsof deze muziek wel moet bestaan.

Dit is nog steeds niet mijn muziek, en de plaat is een dubbeltje met “legendarisch” en “belachelijk” op beide kanten dat doorlopend wordt opgegooid. Maar er straalt zo’n spelvreugde vanaf dat die ook op mij wel overslaat. Ik heb oprecht veel plezier beleefd aan deze plaat en kan daardoor moeilijk een onvoldoende geven. De muziek is oneindig veel toegankelijker en puntiger dan ik gedacht had en heeft me op verschillende manieren verrast – zo kun je er zelfs prima op dansen. Dat gezegd hebbende is het voor mij ook wel te ‘camp’ en te grotesk voor een hoge score.

3* lijkt me wel op zijn plaats

avatar van RonaldjK
4,0
Het jaar loopt naar het einde en toch is dit pas het eerste bericht in 2023 bij Seventh Son of a Seventh Son?! Als liefhebber van de periode Di'Anno vond ik in '82 de debuutplaat van Bruce Dickinson bij Iron Maiden al gestroomlijnder; met dit album werd het geluid nog toegankelijker.

Verrassend vond ik de akoestische start van de plaat in Moonchild, dat daarna op herkenbaar Maideniaanse wijze vervolgt. Ik besefte dat waar veel groepen van de lichting New wave of British heavy metal inmiddels met zielloze hardrock probeerden - meestal tevergeefs - Amerika te veroveren, Iron Maiden koppig en trots zijn eigen koers voer. Hier zijn de toetsen niet voor de Amerikaanse markt bedoeld, maar als progrockachtige verrijking van het geluid. En het werkt, want ze passen verrassend goed bij de hoekige basstijl van Steve Harris & co.

Nee, de stormachtigheid van de eerste twee platen was er niet meer. Maar de verfijning vindt hier zijn creatieve hoogtepunt. Met als climax het prachtige akoestische slot van het toch al sterke The Prophecy, mij terugbrengend naar het meesterlijke nummer Heaven and Hell van Black Sabbath van acht jaar eerder, opgenomen met dezelfde Martin Birch als producer.
Dickinson zingt geïnspireerd, getuige bijvoorbeeld zijn vertolking in Only the Good Die Young. Al met al was de verrassing van een nieuwe Maiden er bij mij wel af, het niveau bleef echter onveranderd hoog.

Inmiddels weet ik dat Dickinson op voorganger Somewhere in Time al met akoestische muziek kwam aanzetten, materiaal dat werd afgekeurd door de anderen, met vooraan groepsbaas Steve Harris. Ben blij dat het hem op deze plaat alsnog lukte, al leidt het met de toetsen erbij tot Maidens meest conventionele album tot dan toe. Maar als de composities goed zijn... In mijn herinnering de laatste Maiden die het in Aardschok tot album van de maand schopte. Slechts één album overtrof dat jaar in deze metalhoek deze topper: Queensrÿche met Operation: Mindcrime.

avatar van MetalMike
3,0
Persoonlijke smaak natuurlijk, maar hier in '88 waren "Them" en Transcendence van Crimson Glory toch echt vele malen beter te verteren, zelfs Savage Amusement of een Digital Dictator. Dit blijft voor mij de eerste teleurstelling die Maiden wierp. Binnenkort maar weer eens een poging wagen.

avatar van RonaldjK
4,0
Jazeker, dat is slechts mijn herinnering en geen feit maar kwestie van smaak. Digital Dictator is mijn #2 of #3 van dat jaar, ben ik de voorbije dagen aan het luisteren. Crimson Glory heb ik in eeuwen niet meer gehoord, die moet ik er inderdaad ook in betrekken.

MetalMike, welk album bedoel je met "Them"? En Savage Amusement van de Scorpions, daaraan had ik niet eens gedacht bij de topplaten van dat jaar, maar goed om mee te nemen. Vond ze indertijd vrij flauw worden, 35 jaar later kan dat zijn veranderd.

avatar van vielip
5,0
Them van Kiing Diamond gok ik.

avatar van MetalMike
3,0
Klopt Vielip.
'Tuurlijk Ronald, gaf ik ook al aan hoor... toch grappig hoe anderen totaal, maar dan ook totaal anders over platen kunnen denken dan jij zelf. Ook in de Thrash hoek zijn er een paar fijne jongens uitgebracht toen. Maar er is zoveel goeie muziek van toen, divers ook met een eigen geluid, dat is wel wat ik tegenwoordig een beetje mis.

avatar van RonaldjK
4,0
Eens!

avatar van Faalhaas
5,0
Leuke disussie. 1988 was idd echt een topjaar qua stevige releases. Maar ik vind Seventh Son toch wel de beste.

Welke ik destijds - naast reeds genoemde Digital Dictator en Them - ook prachtig vond zijn:
South Of Heaven
The New Order
New Jersey
Odyssey
Long Cold Winter
Keeper Of The Seven Keys
So Far, So Good, So What?!
State Of Euphoria
No Rest For The Wicked
Blood, Fire, Death

Neem aan dat ik bijbehorende bands niet hoef te vermelden, en anders gewoon even vragen

avatar van Edwynn
4,5
Van mij mogen Leprosy en Eternal Nightmare er ook wel aan toegevoegd worden. Allemaal toppers. Al heb ik wat minder met No Rest For The Wicked.

Seventh Son is natuurlijk iconisch. Al blijf ik wat morrend achter als Can I Play With Madness door de speakers schalt.

avatar van Von Helsing
5,0
En;
No Place For Disgrace
Leprosy
Transcendence
Ancient Dreams
Go Off!
Imaginos
Why Play Around?
Dimension Hatröss
Illusions
History Of A Time To Come
Skyscraper
OU812

Een waanzinnig goed jaar.

avatar van De buurman
3,5
Toen ik Maiden fan werd was Powerslave de heersende plaat. De release van Somewhere In Time, maar zeker ook van deze, heb ik bewust meegemaakt. Ik denk dat de plaat over de jaren meer lof heeft gekregen. Bij de release was er wel veel buzz dat de nieuwe Maiden uit was, maar er was ook kritiek op de synthesizers. En... Never change a winning team, stond volgens Aardschok/Metal Hammer in onzichtbare letters op de hoes geschreven. Een 7 kreeg de plaats volgens mij.
Ik heb de plaat pas jaren later echt leren kennen. Ik was in 1988 opeens meer in de Amerikaanse metalhoek. Metallica kwam met .... And Justice For All, Megadeth kwam met So far, so good, de eerste van Testament kwam uit, Anthrax was interessant, zelfs South of heaven van Slayer deed me wat. En daarmee vergeleken vond ik deze van Maiden toch wat belegen.
Jaren later de plaat beter leren kennen en ik vind hem wat wisselvallig. Infinite Dreams en The Prophecy ging ik pas later waarderen. Evil en The Clairvoyant zijn toppers. Only the good kan er mee door. Moonchild en Madness vind ik onder de maat, al zijn het misschien de bekendste nummers van deze 7e van Maiden. De titeltrack is instrumentaal prima, de rest.... mwah.
Na Seventh Son heb ik nooit meer een volledig album van Iron Maiden kunnen uitluisteren. Ik respecteer ze nog steeds enorm als band. Ik zou Janick Gers wel kunnen missen, maar dat ze hem er niet uitgeflikkerd hebben na de terugkeer van Adrian Smith (hun beste gitarist, in mijn oren) siert ze.

avatar van davevr
3,5
In mijn herinnering was dit niet zo goed. Maar deze week zitten luisteren en beter dan verwacht.
Er zitten wat progelementen in, maar vooral het trio vanaf 'Can I play with madness is echt gewoon zalig lossgehn. Je hebt alles wat dit soort metal/rock nodig heeft: een goeie drummer, goede gitaristen, een echt goede zanger en een bassist die voor de extra touch zorgt met die "galloping" bass. Een prijs voor de serieux gaan ze nooit winnen en deze plaat heeft ook mindere momenten maar ik heb er van genoten deze week.

avatar van crosskip
5,0
De buurman schreef:
Ik zou Janick Gers wel kunnen missen, maar dat ze hem er niet uitgeflikkerd hebben na de terugkeer van Adrian Smith (hun beste gitarist, in mijn oren) siert ze.

Gers schrijft sinds zijn intrede in de band zo ongeveer elk album de leukste nummers, dus ik snap erg goed dat ze hem er niet uit hebben gezet,

avatar van Faalhaas
5,0
De buurman schreef:
Bij de release was er wel veel buzz dat de nieuwe Maiden uit was, maar er was ook kritiek op de synthesizers.

Dit staat mij ook nog bij. Ik was 12 toen de plaat uitkwam. Ik had de eerste 3 Maiden albums op tape en vond het geweldig. Maar Seventh Son zou behoorlijk tegenvallen werd mij toevertrouwd door enkele "kenners" om me heen. Daarmee bedoel ik de zwaar bepatchte spijkjackgastjes met vlassig snorretje en matje in de nek die mij vanaf hun Honda MTX sterk adviseerden de nieuwe Maiden vooral niet te kopen want het was maar ontzettend soft en commercieel geworden allemaal.

Een maat van me was echter nogal eigenwijs en had hem wel gekocht en we vonden het meteen prachtig. Het grappige is dat die hardrockers niet veel later toegaven dat het toch wel een goede plaat was. Maarja dat was de tijd he, metal moest steeds harder en sneller zijn en als je naar iets anders zoals bijv. The Cure of Duran Duran luisterde was je meteen een softie

avatar van MetalMike
3,0
Beetje kort door de bocht, alsof elke Hardrocker er zo over dacht. Ikzelf behoorde daar zeker niet toe, ik vond (en vind) 'm gewoon niet goed genoeg. "Moonchild" en de titeltrack vind ik te gek en nog een stuk of twee kan ik heel goed hebben, maar teveel aan de plaat bevalt me niet. En zeker niet omdat het te soft zou zijn of ets dergelijks.
Wat buurman schreef, ik kon me ook herinneren dat de plaat een 7 kreeg, dat is mooi zat als cijfer denk ik.

avatar van RonaldjK
4,0
Faalhaas vertelt zijn ervaringen met zijn vrienden in die dagen; dat is zijn waarneming, niet kort door de bocht. Hij beweert immers niet dat iedere hardrocker zo was.
Natuurlijk waren er zat mensen die van hardrock en metal EN andere stijlen hielden. Ikke bijvoorbeeld! Maar ook ik kende metalfans die deze Maiden te braaf vonden en inmiddels voor speed- en thrashmetal gingen en andere hardrock/metal was volgens hen voor sukkels. Lekker stoer.

Ben toentertijd op zomervakantie op Terschelling nog zo'n groep metalheads tegengekomen: Slayer en Exodus waren je van het en wie niet meedeed was een *** (vul iets beledigends in). Bekrompen, vond ik op mijn beurt. Laat een ander in zijn/haar waarde.

Controverse was er wat betreft Seventh Son volop onder de fans, zoveel is zeker. Iemand die kan nagaan wat ons gezaghebbende Aardschok destijds van deze Maiden vond? Ik herinner me 'm ondanks alle discussie als album van de maand, maar kan ernaast zitten. De buurman bijvoorbeeld herinnert zich een 7. Iemand die het kan controleren?

avatar van Von Helsing
5,0
RonaldjK schreef:
Faalhaas vertelt zijn ervaringen met zijn vrienden in die dagen; dat is zijn waarneming, niet kort door de bocht. Hij beweert immers niet dat iedere hardrocker zo was.
Natuurlijk waren er zat mensen die van hardrock en metal EN andere stijlen hielden. Ikke bijvoorbeeld! Maar ook ik kende metalfans die deze Maiden te braaf vonden en inmiddels voor speed- en thrashmetal gingen en andere hardrock/metal was volgens hen voor sukkels. Lekker stoer.

Ben toentertijd op zomervakantie op Terschelling nog zo'n groep metalheads tegengekomen: Slayer en Exodus waren je van het en wie niet meedeed was een *** (vul iets beledigends in). Bekrompen, vond ik op mijn beurt. Laat een ander in zijn/haar waarde.

Controverse was er wat betreft Seventh Son volop onder de fans, zoveel is zeker. Iemand die kan nagaan wat ons gezaghebbende Aardschok destijds van deze Maiden vond? Ik herinner me 'm ondanks alle discussie als album van de maand, maar kan ernaast zitten. De buurman bijvoorbeeld herinnert zich een 7. Iemand die het kan controleren?


Album van de maand was Odyssey van Malmsteen, Maiden krijgt inderdaad een 7, "het is een goede plaat, maar goed is voor Iron Maiden begrippen niet goed genoeg".

avatar van MetalMike
3,0
Volgens mij was het idd een 7, was me bijgebleven omdat dat niet echt een cijfer was dat je verwachtte bij een Maiden plaat.
Ik heb al mijn Aardschokken nog (mits niet uitgeleend), ik kan het checken al ik zondag thuis ben.

avatar van MetalMike
3,0
Ah, is al gecheckt...

avatar van Von Helsing
5,0
Ik heb ze ook allemaal nog, hele kast vol samen met alle Rock Tribunes. Mooi naslagwerk.

avatar van Kronos
5,0
RonaldjK schreef:
Maar ook ik kende metalfans die deze Maiden te braaf vonden en inmiddels voor speed- en thrashmetal gingen en andere hardrock/metal was volgens hen voor sukkels. Lekker stoer. [...] Bekrompen, vond ik op mijn beurt. Laat een ander in zijn/haar waarde.

Iron Maiden fans waren niet minder bekrompen. Muzieksmaak hing toen gewoon veel meer samen met identificatie. Als metal liefhebber had je vermoedelijk het schijt aan commercie en jij werd zo'n beetje door de maatschappij uitgescheten. Binnen de zware muziek ontstonden dan ook weer breuklijnen, want Killers en het debuut van Iron Maiden spraken begin jaren tachtig om dezelfde redenen aan als speed- en thrashmetal in de tweede helft van de jaren tachtig, toen Iron Maiden inmiddels gladde commerciële muziek was gaan maken, vergeleken met hun beginjaren. Natuurlijk komt die hokjesgeest nu erg bekrompen over, maar tegelijk ging het ook wel over een ideaal. Muziek moest liefst vanuit artistieke inspiratie gemaakt worden, niet omwille van commerciële overwegingen. Midden jaren negentig, toen alternatief een mainstream label werd, won de commercie definitief van het ideaal.

avatar van RonaldjK
4,0
Ja, herkenbaar verwoord Kronos!
En dus was Somewhere in Time de laatste Maiden die het tot album van de maand schopte?

avatar van Edwynn
4,5
Heel herkenbaar. Er zijn synthriedeltjes te horen en die moesten van mijn kameraden ook gewoon helemaall dood. Dat er een jaar later synthkoortjes te horen waren op Morbid Angel's Altar Of Madness was verrassenderwijs wel bon ton. Het was een gekke tijd. En mij vonden ze een gek kind omdat ik Seventh Son wel gaaf vond en omdat ik daarnaast ook een Whitesnake tape had die ik kapotdraaide.

avatar van Kronos
5,0
Gelukkig schrijf je toch kameraden, Edwynn. In mijn ervaring leverde zo'n meningsverschillen niet meer op dan mogelijk wat onderling geplaag. En met een 'curiositeit' in je muzieksmaak kon je je dan weer onderscheiden. Ik was een thrasher die Europe, Foreigner en Vinnie Vincent Invasion goed vond. Somewhere In Time kocht ik omwille van Wasted Years. Maiden's meest commerciële nummer tot dan toe. Can I Play with Madness vond ik niks en mijn zakgeld ging dat jaar naar So Far, So Good... So What!, And Justice for All, The New Order enz. Wat Iron Maiden betreft ontdekte ik pas twintig jaar later dat de vijf eerste albums met Bruce Dickinson amper of niet moeten onderdoen voor hun beginperiode met Di'Anno.

avatar van Edwynn
4,5
Meningsverschillen hebben zonder elkaar te haten, kon toen nog. Same here dus. Al zat ik zelf vrij snel in het hele zware spul, maar had ik een tic met 80s glam. Daar is het voor mij mee begonnen en ben daar altijd van blijven genieten. De tv shows zaten er vol mee toen.

De buurman schreef:
Toen ik Maiden fan werd was Powerslave de heersende plaat. De release van Somewhere In Time, maar zeker ook van deze, heb ik bewust meegemaakt. Ik denk dat de plaat over de jaren meer lof heeft gekregen. Bij de release was er wel veel buzz dat de nieuwe Maiden uit was, maar er was ook kritiek op de synthesizers. En... Never change a winning team, stond volgens Aardschok/Metal Hammer in onzichtbare letters op de hoes geschreven. Een 7 kreeg de plaats volgens mij.
Ik heb de plaat pas jaren later echt leren kennen. Ik was in 1988 opeens meer in de Amerikaanse metalhoek. Metallica kwam met .... And Justice For All, Megadeth kwam met So far, so good, de eerste van Testament kwam uit, Anthrax was interessant, zelfs South of heaven van Slayer deed me wat. En daarmee vergeleken vond ik deze van Maiden toch wat belegen.
Jaren later de plaat beter leren kennen en ik vind hem wat wisselvallig. Infinite Dreams en The Prophecy ging ik pas later waarderen. Evil en The Clairvoyant zijn toppers. Only the good kan er mee door. Moonchild en Madness vind ik onder de maat, al zijn het misschien de bekendste nummers van deze 7e van Maiden. De titeltrack is instrumentaal prima, de rest.... mwah.
Na Seventh Son heb ik nooit meer een volledig album van Iron Maiden kunnen uitluisteren. Ik respecteer ze nog steeds enorm als band. Ik zou Janick Gers wel kunnen missen, maar dat ze hem er niet uitgeflikkerd hebben na de terugkeer van Adrian Smith (hun beste gitarist, in mijn oren) siert ze.
Ten tijde van de Seventh of a seventh son album zat Janick Gers nog niet bij de band. In 1989 kwam Janick bij de band, het eerste album met hem kwam in 1990 uit : No prayer for the dying een zeer zwak album. Des te groter was het verassende ijzer sterke Fear of the dark album waarbij Iron Maiden zich krachtig herstelde. In 1999 kwam Smith weer terug bij de band maar Gers mocht in de band blijven. En zo heeft Iron Maiden ineens 3 gitaristen in de band. Een unicum!!! heb nog nooit een rockband gezien met 3 gitaristen, heb ook nooit begrepen wat een 3e gitarist toevoegt. Ook heeft het de fans in 2 kampen verdeeld, een deel ziet Maiden liever met 2 gitaristen en een ander deel liever met 3 gitaristen. Ondanks alles was het eerste album -A brave new world- met 3 gitaristen een waanzinnig goed album. Maar ik zie Iron Maiden ook het liefst met 2 gitaristen. Want de enige echte gitaar tandem is natuurlijk Murray/Smith.

avatar van MetalMike
3,0
Nou, het komt niet super vaak voor, maar drie gitaristen is zeker geen uitzondering hoor. Ze spelen het wel mooi uit tegenwoordig, qua melodieën en ritmisch. Twin- en tegenmelodieën met ritmegitaar is een voordeel als je live geen gat wil laten vallen, gevaar bestaat ook eat alles te vol (overvol) klinkt. Dat heb ik zelf bij Maiden niet.
Ik zie ook zelf niet echt het nut van Gers, zijn stijl is meer flashy, past niet echt bij Maiden. Maar het is ook een vriendengroep vermoed ik, daar is ook wat voor te zeggen uiteraard.

avatar van Von Helsing
5,0
MetalMike schreef:
Nou, het komt niet super vaak voor, maar drie gitaristen is zeker geen uitzondering hoor. Ze spelen het wel mooi uit tegenwoordig, qua melodieën en ritmisch. Twin- en tegenmelodieën met ritmegitaar is een voordeel als je live geen gat wil laten vallen, gevaar bestaat ook eat alles te vol (overvol) klinkt. Dat heb ik zelf bij Maiden niet.
Ik zie ook zelf niet echt het nut van Gers, zijn stijl is meer flashy, past niet echt bij Maiden. Maar het is ook een vriendengroep vermoed ik, daar is ook wat voor te zeggen uiteraard.


Hij heeft toch 3 á 4 songcredits per album, voor Maiden speelde Gers op het eerste album van Fish.

avatar van Edwynn
4,5
En bij Bruce Dickinson en Ian Gillan natuurlijk

avatar van MetalMike
3,0
Vier lijkt me wat overtrokken (blijft nog de vraag wat het dan is geweest, zijn bijdrage an sich) daarbij een andere stijl toch. Die past niet echt bij Maiden. Maar het is een echt en hecht team denk ik, belangrijker dan wat de buitenwereld er van vindt.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:27 uur

geplaatst: vandaag om 13:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.