Bowie - Diamond Dogs (1974)

Tegen betaling?

Vrijwel alle hoezen in close-up zijn iconisch bij Bowie. In dat licht wel opvallend dat uitgerekend Ziggy Stardust niet zo'n close-up heeft (front-cover). Ook de latere albums Earthling, Hours en Heathen hebben ook heel sprekende coverbeeltenissen.

Als je me nu zou vragen wat ik echt een mindere hoes zou vinden, ben ik geneigd naar The Next Day. Heroes met die streep erdoorheen is aan de ene kant erg origineel, aan de andere kant ook een beetje makkelijk, misschien..Knuppel in het hoenderhok wellicht?

Heb eens gelezen dat het lang heeft geduurd voordat de cover is gemaakt van The Next Day omdat ze elk album van Bowie afgingen en bestudeerden. Het is dan Heroes geworden

Het voelt inderdaad goedkoop aan maar voor een 10 jaar lange rustpauze vind ik het wel een lekkere slap in the face

én een fantastische stem én kan prachtige muziek schrijven én speelt zelf ook niet onverdienstelijk én heeft een act/performance met een diversiteit waar geen enkele andere artiest door de jaren maar ook een klein beetje in de buurt komt én weet ander muzikanten tot grote hoogten te krijgen

Zo, dat moest er ff uit

Daimond Dogs is een ondergeschoven kindje bij Frenz, nu ook deze weer voorbij komt wil ik niet zeggen dat het schaamrood mij op de kaken staat, maar het album verdient meer.

1984 (hoort iemand anders ook carwash?) blijft bijzonder, pivotal nummer. Maar verder (als we Pin Ups even buiten beschouwing laten) is het een prima opvolger van Ziggy. Diverser zeker, maar niet alles even sterk.

Ja ja, rustig maar DD, ik ga het goed maken met je

Aladdin Sane

Oeps

Nou dat is niet zo'n ramp hoor

In de reeks: zou je eens niet dringend je Bowie cd's een ernstige draaibeurt geven.

Meteen naar **** sterren opgewaardeerd.

Wat is dit een lekker album, zeg. Met een haast perfecte eerste plaatzijde.

Bowie flirt hier overduidelijke met rhythm and blues om de Amerikaanse markt te veroveren.
Maar in de andere stukken is hij bijzonder experimenteel en kiest hij meer voor de cabaretvorm.
Ik hoor ook voor het eerst gestoei met elektronica. Bowie verkent nieuwe paden.

Prijsnummer is voor mij naast de klassieker Rebel Rebel en de titelsong beslist Sweet Thing.
Tracks als deze worden als het ware bijna geacteerd (ik moest aan Kate Bush denken).

Het enige minpunt vind ik 1984 waarin Bowie te gekunsteld met het prille discogeluid stoeit.

In het rijtje van Hunky Dory, Ziggy Stardust en Alladin Sane beslist het meest verrassende album.

Elk Bowie album stijgt bijna in waardering ; de wrange waarheid als een 'ster' sterft......Ik houd het op 3,5.

Mijn voorkeur hier gaat uit naar het titelnummer en Sweet Thing.

In de categorie "welk Bowie album heeft nu het meeste indruk op je gemaakt in je leven" kies ik uiteindelijk toch voor Diamond dogs.

De glamrock van Ziggy doorgezet met wat donkere kanten tot aan het macabare toe in We are the Dead, teksten die mij aanspreken, een mooi thema en geweldig spel, het chaotische op Aladdin Sane meegenomen naar bijvoorbeeld Sweet Thing.


Hier herken ik weinig van op Diamond Dogs, dat eigenlijk nog volledig in de lijn ligt van Ziggy en Aladdin Sane. Die constatering lijkt mij meer iets voor opvolger Young Americans.

Soul-invloeden noem ik het eerder, behoorlijk popi in 1973-74, die Philly sound. David Live is ook een onmisbare schakel in Bowie's ontwikkeling.

Voortbordurend op, maar voor mij donkerder en mysterieuzer dan de voorgangers Ziggy en Alladin Sane. Heeft iets meer tijd (=luisterbeurten) nodig gehad om als volgend meesterwerk in een lange reeks meesterwerken bij me binnen te komen. Weet nog dat ik in het begin niet zoveel kon met het drieluik Sweet Thing, Candidate en Reprise, maar dat is uitgegroeid tot mijn favoriete deel van het album. Dat maakt DD een van mijn Bowie favorieten, die samen met Alladin Sane, de Berlijn trilogie, STS en Scary Monsters denk ik wel het vaakst in mijn CD speler terecht komt.

Het is bepaald geen straf om dit album weer eens te beluisteren, zoals ik onlangs tijdens mijn 'rouwperiode' weer eens deed. Toch heb ik het album niet herontdekt of zoiets. Hoogstens kwam ik tot de conclusie dat zelfs Bowies 'mislukkingen' nog steeds interessant zijn (net zoals een mindere single als 'Blue Jean' nog altijd boven heel veel omliggend hitparademateriaal uitsteekt; een mindere Bowie is voor normale stervelingen nog altijd heel wat...). Het interessante vind ik dat je bij Bowie altijd veel referenties naar andere kunstuitingen en vooruitwijzingen naar later werk kunt vinden. Zo refereert '1984' heel duidelijk naar de (soul-)richting die hij met zijn volgende plaat "Young Americans" zou opgaan. Waarom die wel vaak op mijn draaitafel terechtkwam en deze de afgelopen jaren nauwelijks moet toch iets te maken hebben met een zekere tijdsgebondenheid, hoe futuristisch het concept ook eigenlijk was bedoeld. Het werd 1984 maar de wereld van Orwell en "Diamond dogs" kwam niet naderbij. In die zin beschouw ik "Diamond dogs" dan ook als de 'vingeroefening' voor zijn geniale futuristische dystopia '1.Outside' (met daar opnieuw Mike Garson op de toetsen en daar pas echt in een glansrol). Ook hier weer aanhalingstekens want slechte nummers staan er niet op 'Diamond dogs' en de titelsong en 'Rebel rebel' zijn natuurlijk klassieke Bowie-singles. Maar volgens mij had Bowie dit album nodig om definitief af te rekenen met zijn (Europese) glamrock-periode en zijn vleugels uit te slaan. Het vervolg is bekend en overtrof ieders verwachtingen, mogelijk ook die van de meester zelf.

Net naar de volle 5 sterren gegaan en een plek in mijn top 10 gegeven. Daarmee is het dus op dit moment mijn Bowie favoriet. Als je mij dit 3 jaar geleden had verteld had ik je voor gek verklaard. Briljante plaat, gewoon. Gek dat ik dat eerst niet zo doorhad...

Sweet Thing is zo goed, jongens jongens

Ik heb zojuist de 2016 Remaster uit de Who Can I Be Now? Boxset vergeleken met de 1999 '24 Bit Digitally Remaster' en de 2016 Remaster klinkt warmer dan die uit 1999. De lage tonen zitten ook beter in de mix.

Een erg goed album van David Bowie. Rebel Rebel klinkt misschien wat uit de toon op deze plaat, maar ik blijf het een heerlijk nummer vinden. Het nummer wat erna komt, Rock 'N' Roll with Me, vind ik alleen nog een stuk beter. Verder uiteraard Sweet Thing. Ja, eigenlijk is het gewoon een heerlijke plaat.

Vanavond, omstreeks 19:15, startte ik mijn auto en begon op Radio 1 (België) Sweet Thing te spelen.

Dit hartverscheurend nummer zette even mijn wereld on hold. Magnifiek hoe Bowie zich eerst in het laagland bevindt en daarna de steile heuvels beklimt om zodoende de hoogste toppen te bereiken.

Wat was dit toch een weergaloze artiest.

Een heerlijke Bowie. Vooral het eerste deel is Bowie op zijn allerbest. Aan het eind wordt het wat minder, maar vervelend is het nergens. Ondergeschoven parel in 's mans oeuvre.

4 sterren en een half puntje extra voor Candidate Alternate. 4,5*
Deze plaat verveelt mij nooit. Rebel Rebel was de soundtrack van mijn pubertijd en ik kom er nog steeds direct mee in partystemming.

Wanneer je "The rise and fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" als een conceptalbum beschouwd, wat niet vreemd is gezien de tracklist, zou je the Diamond Dogs kunnen beschouwen als zijn tweede conceptalbum. Het laatste album met zijn vlammend rode kuif, zoals geschilderd door Guy Peelleart op de hoes of fantastisch gefotografeerd door Terry 'o Neill, de beroemde foto met de opspringende hond.

Ik was verslaafd aan dit album toen het uitkwam in 1974, de creepy opening met huilende honden en sinister uitgesproken tekst: end in the dead.....
De tracklist laat geen enkele mindere song zien, alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik Rebel Rebel het minste nummer van de plaat vind en ook zeker niet zijn sterkste single.
Er staan naar mijn smaak veel sterkere composities op deze geweldige lp/cd.
Het trio sweet thing - candidate- sweet thing reprise. Bowie gebruikt zijn stem op een fantastische manier in deze tracks.
Candidate zou overigens ook zo op 1. Outside kunnen staan....
Dan op de vroegere kant B: 1984 met het super galmende intro gevolgd door de percussie blazers, dit intro is al een vooruitloper naar Young Americans...
Maar tevens Rock' n Roll with me, en We are the dead. Big brother is een hoogtepunt op zich zelf. Bowie zingt op het toppunt van zijn kunnen.
Het later uitgebrachte It's hard to be a saint in the city, had naadloos op dit album gepast, ook een megavette track waarin Bowie zijn stem tot het uiterste uit rekt. Volgens mij komt het uit die periode en is het mij een compleet raadsel waarom dit niet op het album is gekomen.

Maar desalniettemin is dit een album van absolute tijdloze wereldklasse!!!

Ik was deze wat vergeten tussen al de Bowieklassiekers van de jaren 70, maar met me te verdiepen in het muziekjaar 1974 blijkt ook dit een topalbum te zijn. In dat jaar was de Glam Rock immens populair en Bowie was in dat genre heer en meester.
Ik kocht als tiener een wat obscure Bowieverzamelaar waarop 1984 stond en vond dat nummer met zijn futuristische sfeer meteen fantastisch. Maar het hele album is een heerlijk apocalyptische trip.

Ik vond het steeds wat minder worden sinds Ziggy , maar goed genoeg . Vooral de 2 e helft haalt het niveau niet meer , maar desondanks 3,5 ster en mijn laatste Bowie album.

Het valt me op dat hier en bij pin ups alleen de naam Bowie staat is daar een rede voor??

Een overijverige MuMe-er die alleen "Bowie" op de hoes zag staan en dus een correctie indiende die geaccepteerd werd? Snap ook niet zo goed waarom dit nu opeens aangepast dient te worden?

Dat viel me zojuist ook ineens op, wat een pietlutgedrag...

Ik had het ergens in maart ook al aangegeven maar dat blijkt dus echt wel de bedoeling (zie antwoord van CHIEP) te zijn. Zelfs Pinups, die op dat moment nog gewoon onder de naam David Bowie stond, is in de tussentijd blijkbaar gecorrigeerd naar simpelweg Bowie. Ik vind het alleszins idioot aangezien je nu bij de meningen op iemands profiel moet kijken naar zowel de D als de B om de platen van Bowie te zien..

Wat hielden veel artiesten en bands er toch een heerlijk werkethos op na in de jaren 70, vaak kwam men ook nog met redelijk tot prima materiaal op de proppen. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Het magere tussendoortje Pinups ten spijt vormt Diamond Dogs de opvolger van het in mijn ogen onvolprezen Aladdin Sane, wat een machtig album. Future Legend vormt een intro die wat mij betreft niet zoveel toevoegt en de schijf trapt af met de titelsong, een degelijk nummer, wat glam en een heupwiegend ritme. Aardig maar ook niet meer dan dat in mijn ogen. Sweet Thing met zijn naargeestige opbouw vormt een aanzwellende track, waarbij de piano weer een fijne hoofdrol vervult. Het valt trouwens op hoe Bowie is gegroeid als zanger, hij zingt wat lager, en het lijkt wel of hij wat meer inhoud en body heeft gekregen. Een prima track. Candidate, ingeleidt door een saxofoon en drumgeroffel is aardig. Sweet Thing (Reprise) ligt in het verlengde van het origineel en is fraai. Rebel Rebel heb ik altijd wat vervelend gevonden, een wat zeikerige song, door het repeterende karakter. Inmiddels kan het ermee door maar mijn aandacht hou ik er nooit bij. Rock 'N' Roll with Me overtuigd weer wel. Een cynische tranentrekker waar Bowie het er dik bovenop legt. We Are the Dead, op de een of andere manier moet ik altijd denken aan Alice Cooper, die in deze periode ook furore maakte met dergelijke songtitels maar ook bekend stond om songs met een theatrale aanpak. 1984 is rijkelijk gearrangeerd, gevarieerd en kent een fijn ritme. Big Brother vormt wat mij betreft de beste track op deze schijf, wederom fraai gearrangeerd en tegen het refrein kan ik geen weerstand bieden, een prachtnummer. Afsluiter Chant is wat flauw. Diamond Dogs is een wat vreemd album geworden, zeker niet slecht maar het is hier en daar ook wisselvallig. De opener en afsluiter voegen voor mij niks toe, enkele nummers maken te weinig indruk om Ziggy en Aladdin naar de kroon te steken, desalniettemin zeker genietbaar. Met Big Brother en Sweet Thing als hoogtepunten.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. The Man Who Sold the World
5. Space Oddity
6. Hunky Dory
7. Pinups
8. David Bowie

In wezen is Diaomd DOgs ook de echte opvolger van Aladdin Sane, Pin-ups maakte hij als een soort cadeautje voor zichzelf, hij wilde even loskomen van het zelf componeren en zich concentreren op wat zou komen. Toen heeft hij zijn favoriete nummers uit de jaren 60 gecoverd en Twiggy gevraagd (de Kate Moss van de begin jaren 70) om voor de coverfoto met hem te poseren.

Daardoor bezie -en beluister- ik ook Pin Ups altijd anders dan zijn persoonlijke werk, er staan echter fantastische tracks op, de eerste single Sorrow en Pink Floyd's See Emily Play.

Is er een reden waarom zijn voornaam niet op het album staat? ( ondertussen word ik weer knettergek van die distortion op de stem van de titeltrack)