menu

Rolling Stones - Let It Bleed (1969)

mijn stem
4,22 (950)
950 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Decca

  1. Gimme Shelter (4:30)

    met Merry Clayton

  2. Love in Vain (4:19)
  3. Country Honk (3:07)
  4. Live with Me (3:33)
  5. Let It Bleed (5:27)
  6. Midnight Rambler (6:52)
  7. You Got the Silver (2:50)
  8. Monkey Man (4:11)
  9. You Can't Always Get What You Want (7:28)
totale tijdsduur: 42:17
zoeken in:
avatar van gemaster
4,0
Enkele juweeltjes, maar ook een paar mindere composities. 'Love in Vain' trek ik niet helemaal bijvoorbeeld. Daar staan dan natuurlijk weer nummers als 'You Can't Always Get What You Want' en 'Monkey Man' tegenover die betoverend mooi zijn. Beetje onevenwichtig dus, maar toch wel 4 sterretjes.

avatar van Thunderball
5,0
Dit album is zo mogenlijk NOG beter dan Beggars, ofschoon deze twee albums eigenlijk bij elkaar horen en als een soort tweeeiige tweeling worden beschouwd!

De opener met Gimme Shelter is natuurlijk briljant en feitelijk blijft het dat t/m de afsluiter You can't always get...

Er staat eigenlijk geen zwak nr op deze plaat, maar mijn persoonlijke favoriet is toch Monkey Man, vond het dan ook geweldig dat ze dat tijdens de Voodoo Lounge tour live speelden en dat ze het wederom in Ahoy 2003 in de setlist hadden staan (dat hoor ik dan toch liever dan voor de zoveelste keer Miss you of Tumblin' dice).

avatar van deric raven
4,0
Bono van U2 heeft het ooit tijdens een interview gezegd.
Angst dat hem iets op het podium overkomt.
Tussen duizenden fans zou zo een doorgedraaide bezoeker kunnen zitten.
The Edge die soms voor hem ging staan.
Zodat hij zich daarachter kon schuilen.
Vriendschap voor de eeuwigheid.
Mick Jagger en Keith Richard hebben een soortgelijke relatie.

Gimme Shelter.
1969, het jaar van Altamont Free Concert.
The Rolling Stones kregen bescherming van Hells Angels.
Escalatie in het publiek.
Waarbij Meredith Hunter de dood vond.
Abrupt einde van het hippietijdperk.
Ondanks protest ging de Vietnam oorlog gewoon door.
Amerika werd zich bewust dat een Staat van Vrede niet haalbaar was.
Welkom in de jaren 70.
War, children, it's just a shot away.
It's just a shot away.
Realistische kijk op de wereld.
Mick Jagger voelde de decadentie aankomen.

Let It Bleed en Country Honk.
Geslaagde flirts op de countrysound.
Elke muzikale stroming kunnen ze aan.
Later nog eens bewezen met het meer disco en funk gerichte werk.
Monkey Man als voorzichtige eerste stap.
Roots in de rock en blues.
Met Midnight Rambler werd dat laatste nog eens bevestigd.

Afsluiter You Can't Always Get What You Want.
Overlijden van Brian Jones eerder dat jaar.
Verwijderd vanwege de ondergang aan drugs.
Roem heeft zijn keerzijde.
Succes kan leiden tot vervreemding.
Grip op het leven is vervaagd.
Gewoon triest als je foto’s uit die periode zag.
Geen weg terug.

Let It Bleed was een zware bevalling.
Gebeurtenissen die overschaduwden.
Opvolger Sticky Fingers was het logische vervolg.
Bandleden die hun inspiratie zochten bij genotsmiddelen.
Littekens veroorzaakt door destructieve overlevingsdrang.
Al bleef de creativiteit aanwezig.

avatar van RebelINS
5,0
Voor mij het beste studioalbum van The Stones met een haardikte voorsprong op Beggars Banquet.
Het geheel klopt gewoon, ik kan dit album wel 6 x achter elkaar luisteren en dan nog wil ik hem voor de 7e keer opzetten. Dit komt denk ik omdat het wel één geheel is, maar er toch een grote diversiteit in de nummers zit (evenals Beggars Banquet).
Hoe dan ook wegens de sentimentele waarde die sommige nummers voor mij hebben ,de laatste 2, krijgt hij van mij toch de voorkeur boven eerdergenoemd meesterwerk.

Favorieten: ALLES

5.0*

avatar van King of Dust
4,0
Iets minder dan voorganger, Beggars Banquet. De nummers op deze lp afzonderlijk zijn heel goed, maar ik vind het geheel niet zo sterk (zoals BB als geheel ontzettend sterk was).

Gimme Shelter is natuurlijk een ontzettend gaaf nummer. Mooi intro en vooral de bijdrage van Merry Clayton aan dit nummer is geweldig. Wanneer haar stem overslaat en je een van The Stones bewonderend 'wooh' hoort roepen besef je als luisteraar echt dat er een bepaalde chemie is tussen haar en The Stones: het is die chemie die dit nummer zo ijzersterk maakt. Love In Vain is een prachtige ballad die ook mooi gecoverd is door The Stones (de versie op Get Yer Ya-Ya's Out raakt mij meer, maar deze is ook niet slecht). Country Honk vind ik er wel leuk bijpassen, maar is geen geweldig nummer. Live With Me is een lekkere ruige rocksong die echter niet geweldig is. Ik moet in een echte Stones-bui zijn om dat nummer echt goed te vinden, anders raakt het me niet zo. De titelsong begint mooi maar had iets minder lang door mogen gaan. Midnight Rambler is een van de hoogtepunten van de plaat. Begint al fantastisch met die mooie riff waarna de harmonica er meteen lekker op inhakt. The Stones laten zich hier lekker gaan en er zit een lekkere trance in dit nummer (vooral bij de ritmewisseling). Die zet door tot ze op het eind alles geven en Mick Jagger vol woede en agressie de laatste zin uitkrijst: 'I'LL STICK MY KNIFE RIGHT DOWN YOUR THROAT, BABY, AND IT HURTS'. You Got The Silver heeft een prachtige melodie en ik vind het een van de mooiste Keith Richard-liedjes die ik (tot nu toe) ken. Monkey Man is het echte hoogtepunt van het album. Naast de prachtige pianopartij die als intro dient, zit er nog een hele mooie pianosolo in het middenstuk (jammer dat die op mijn lp zo slecht te horen is). Ik had dan ook eigenlijk liever gehad dat The Stones het daar, wat Let It Bleed betreft, bij gelaten hadden. Het was een mooie afsluiter geweest waarmee ik het album met een betere nasmaak af zou hebben gezet dan met You Can't Always Get What You Want. Het begin is heel mooi als het koor klaar is en het zachte gitaartje het echte nummer inluidt. Het is ook een mooie melodie. Maar na een paar coupletjes begint het voort een beetje vervelend te worden: er zit te weinig variatie in. Op het einde, als het koor mee begint te zingen, zitten er nog wel een paar gave stukjes in, maar het nummer duurt gewoon echt te lang.

Zoals ik al zei: Let It Bleed is voor mij een plaat waar als ik de nummers er afzonderlijk van luister, diep onder de indruk ben, maar dit heb ik minder als ik de hele plaat draai. Het overdonderd me niet zoals bijvoorbeeld Exile On Main St. en Beggars Banquet dat deden. En ik beoordeel Let It Bleed natuurlijk als album: vandaar een 4.0

avatar van ArthurDZ
4,5
De Arthur-Recensies deel 12: Arthur de fan

Heb ik jullie ooit al verteld over mijn liefde voor Gimme Shelter?
Nee?
Wel, dan doe ik het nu. Gimme Shelter staat voor mij aan de wereldtop van muziek, samen met There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths.
En waarom?

Wat dat nummer in me los maakt, is eigenlijk best wel moeilijk onder woorden te brengen. Ik heb altijd al een serieuze overschot aan fantasie gehad en sommige songs geven mij door tekst of sfeer aanzet tot het afspelen van een heuse minifilm in mijn hoofd. Het klinkt enorm gek, maar zo gaat het nu eenmaal bij mij. Dat zijn trouwens vaak mijn favoriete nummers, de songs die een hele wereld kunnen oproepen.

En dat doet Gimme Shelter dus ook. Eerst heb je dat vredige begin, met die oehh’s en dat schattige gitaarriedeltje van Keith, en dan vallen de drums in en begint er een soort oorlog, terwijl predikant Mick pleit voor een wereld vol liefde. Dan ontploft plots een bom en zet gastvocalist Merry Cleyton met haar stem het beste moment van de muziekgeschiedenis in. Alsof ze alle slachtoffers van al het kwaad in de wereld vertegenwoordigd, schreeuwt ze het namens hen uit tegen die boze buitenwereld. “Rape, murder, is just a shot away, it’s just a shot away.” Haar stem breekt twee keer. Ik heb nog heel lang kippenvel.

Met zo’n gigantisch hoogtepunt als openingsnummer zou je voor minder vrezen voor de rest van het album. Maar dat valt op deze Let It Bleed reuze mee. Een hele hoop nummers gedrenkt in een Amerikaans Country-en Bluessausje, heel erg Rolling Stones maar tegelijkertijd ook weer niet. Vooral het geweldig opbouwende Midnight Rambler en het knotsgekke Monkey Man zijn meesterwerken. Ook de Robert Johnson-cover Love In Vain mag ik graag horen. Live With Me is het eigenlijk het enige nummer op dit album dat (zwaar) onderdoet voor de rest. Echt ene-oor-in-andere-oor-uitmuziek.

Net zoals het openingsnummer valt de afsluiter qua sfeer een beetje uit de toon in vergelijking met de overige songs op dit album, en toch ook weer niet, want You Can’t Always Get What You Want is niet alleen een waarheid als een koe, het is ook een zeer geslaagd gospeluitstapje en één van de beste afsluiters van een Rolling Stones-plaat ooit. De stemmen van gouwe ouwe Mick en het koortje gastzangeressen veroorzaken bijna iedere luisterbeurt kippenvel, zeker op de uitbarsting aan het einde.

Ik denk dat jullie nu wel doorhebben wat ik vind van deze plaat. Ik vind deze plaat geweldig.

avatar van Ronald5150
4,5
"Let It Bleed" is waarschijnlijk mijn favoriete Rolling Stones plaat. Net als "Beggar's Banquet" laat deze plaat een mooie mix horen van rock, country, blues en roots. Alleen vind ik "Let It Bleed" net een tikkeltje mooier. De opener "Gimme Shelter" is direct heerlijk. De Robert Johnson klassieker "Love In Vain" krijgt een mooie en verrassende uitvoering. Ik kan me voorstellen dat je hier niet zo van houdt, maar ik vind het intens en meeslepend. "Country Honk" is de country uitvoering van "Honky Tonk Woman", en ik kan deze uitvoering erg waarderen. Heerlijk die country snik erin. "Live With Me" is niet mijn favoriete liedje, maar eigenlijk heeft elk liedje op "Let It Bleed" wel iets. Nou en "Live With Me" heeft een heerlijk rollend basloopje dat in je hoofd blijft zitten. De drie daaropvolgende nummers zijn fantastisch, een mooi drieluik met het titelnummer, het hypnotiserende "Midnight Rambler" met die mooie mondharmonica en een prachtig liedje van en door Keith Richards "You Got the Silver". "Monkey Man" rockt heerlijk en het afsluitende "You Can't Always Get What You Want" wordt mooi vocaal ondersteund door een koor. "Let It Bleed" laat The Rolling Stones horen in topvorm. Jagger zingt fantastisch en de gitaristen Richards en Taylor wisselen elkaar mooi af. Het gitaarspel is veelal ingetogen maar prachtig, het klinkt warm, donker en gloedvol. Na het laatste nummer zet ik de plaat steevast op repeat, want "Let It Bleed" schreeuwt erom om meerdere malen achter elkaar te draaien.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Het achtste officiële Rolling Stones (nummer 10 in Amerika) is een regelrechte klassieker. “LET IT BLEED” verscheen op 5 december 1969, vlak voor het einde van de jaren ’60 en aan het begin van de seventies. Dit kantelpunt is te horen in de 9 tracks die in iets meer dan 42 minuten aan je voorbij komt. Het jaar 1969 was voor de Stones een jaar van uitersten. In juni was oprichter Brian Jones vriendelijk doch dringend verzocht de band te verlaten wat opgevolgd werd door de dood van Jones, eentje die nog steeds in nevelen gehuld is. Zijn opvolger was Mick Taylor die op tracks te horen is. Net na de release van “LET IT BLEED” traden ze op tijdens het Altamont Free Concert op de Altamont Sppedway, waar een bezoeker door een Hell’s Angel, die voor de beveiliging waren aangesteld, gedood werd. In al dit geweld en de veranderende tijden (de bloemetjes van de jaren ’60 maakten plaats voor de drugs in de jaren ’70) wist de band een prachtig, zeer gevarieerde plaat op te nemen. Het gaat van start met een Stones klassieker pur sang, “GIMME SHELTER” , waar Jagger “WAR, CHILDREN, IT’S JUST A SHOT AWAY!” zingt en dat wordt beantwoord door de stem van Merry Clayton, die het nog iets erger maakt met “RAPE, MURDER, IT’S JUST A SHOT AWAY”. De toon is gezet en met de blues in “LOVE IN VAIN”, heerlijke country van “COUNTRY HONK”, de typische Stones rock ’n roll van “LIVE WITH ME” is het titelnummer een midtempo afsluiter. “MIDNIGHT RAMBLER” is een regelrechte Stones blues met heerlijke mondharmonica spel van Jagger en weergaloos gitaarspel van Keith Richards. “YOU GOT THE SILVER” is een prachtige ballad, “MONKEY MAN” een uptempo satirisch lied over de populariteit van de band in de sixties terwijl de afsluiter, “YOU CAN’T ALWAYS GET WHAT YOU WANT” ook weer een Stones klassieker pur sang is… De song start rustig en eindigt in een eruptie aan instrumenten en koorgezangen…geweldig. Na “AFTERMATH” is “LET IT BLEED” voor mij de 2e Rolling Stones klassieker en er zouden er nog een paar volgen en wie weet wat er nog gaat komen, want ze zijn er nog steeds. De titel van een boek dat dit jaar over de band is verschenen, is voor mij en vele andere leeftijdgenoten van toepassing. Zij zijn er altijd geweest, “DE ZON EN DE MAAN EN DE ROLLING STONES”!

4,5
The Rolling Stones zijn Mick Jagger en Keith Richards en die komen uit London, UK. Hun artistieke hoogtepunt was de periode 1968-1972. Dit laat onverlet dat the Stones zijn begonnen als een bandje dat Amerikaanse bluesnummers kopieerde. Het was maar goed dat ze Andrew Loog-Oldham als manager hadden. Hij had een neus voor publiciteit en wist het beginnende bandje te afficheren als een bad boy band (Would you let your daughter go with a Rolling Stone?). Wat de heren Stones uit de blues overhielden, waren 2 elementen die ze in tekst en muziek transformeerden: sex en geweld. Wat te denken van titels als 'Satisfaction', 'Under My Thumb', Let's Spend The Night Together' om er een paar te noemen.
In de beginperiode was Brian Jones belangrijk. Hij was de oudste van het stel en nam de jonkies Jagger en Richards bij de hand. Dat veranderde toen Jagger en Richards samen nummers gingen schrijven. Met succes. De 1ste was 'Satisfaction' wat Keith de bijnaam 'the human riff' opleverde. Het was het begin van de hitsingle periode van the Stones met als hoogtepunten het punky 'Have You Seen Your Mother Standing In The Shadow' en niet veel later 'Paint It Black'. Dat laatste nummer bevat sitargeluiden als gevolg van de inbreng van Brian Jones die toen nogal beinvloed was door Marokkaanse muziek. In wezen aapte hij the Beatles en in het bijzonder George Harrison na die iets met India en een maharishi hadden. De positie van Brian Jones binnen de groep was veranderd. In plaats van leider was hij volger geworden. Zijn laatste poging tot het terugwinnen van zijn macht was dat hij Their Satanic Majesties Request (1967) er doorheen drukte. Die plaat is the Stones Sergeant Pepper maar beduidend minder succesvol.

Beggars Banquet (1968) was dan ook het einde van de Brian Jones periode. Met Let It Bleed (1969) kwam Mick Taylor bij de groep. Mick was een ex-Bluesbreaker, de groep van John Mayall. John Mayall was op zijn beurt 1 van de grondleggers die de blues in the UK had geïntroduceerd. De 1e bijdragen van Mick (Taylor dus) waren de solo's op 'Love In Vain' en 'Midnight Rambler'. Dan wordt direct duidelijk dat hij een geweldige muzikale aanwinst was voor de groep. Over Let It Bleed is gezegd dat het album de navolger was van Let It Be van the Beatles. Afgezien dat Let It Be de zwanenzang was van the Beatles, verscheen dit album (1970) ook nog eens na Let It Bleed. Let It Be suggereert berusting. Let It Bleed suggereert revitalisatie, een herwonnen levendigheid. En voor the Stones was dat ook het geval. Als er ooit iets van sex, drugs en rock and roll op een plaat is terecht gekomen, dan is Let It Bleed het voorbeeld. Als er ooit een plaat is verschenen dat afrekent met de hippie idealen van 'love and peace' dan is het Let It Bleed. Dat kwam helemaal naar voren op het Altamont festival (1969) pal na Woodstock, met the Stones als hoofdact. Op Altamont werd een zwarte jongeman neergestoken onder de ogen van Jagger en consorten. De 60-er jaren waren over. The Stones hebben ze uitgeleid.
Sticky Fingers volgde pas in 1971. Het is het 1e album dat the Stones in eigen beheer uitbrachten. Het is hun toegang geworden naar economische zelfstandigheid. Dat the Stones diep in de stront zaten, bleek wel uit de titel Beggars Banquet, een feestmaal van havelozen, van arme sloebers. Dat ze daarna hun bravoure terugkregen, toonden de titels Let It Bleed (maandelijkse stonde) en Sticky Fingers (zelfbevrediging) aan.
'Dead Flowers' op Sticky Fingers refereert op tamelijk cynische wijze aan de Altamont gebeurtenis. 'Brown Sugar' bevat sex met een zwarte jongedame en dat leverde ook weer de nodige commotie op. 'Sister Morphine' zet Marianne Faithfull, de toenmalige vriendin van Jagger, in het schijnlicht en wel als een overdadige drugsgebruikster. Ook Sticky Fingers is overduidelijk sex, drugs en rock and roll.
Exile On Main Street (1972) is een dubbelalbum opgenomen in Zuid Frankrijk. Nu ze eindelijk wat geld aan het verdienen waren, was het zuur dat ongeveer alles naar de Engelse fiscus ging. Tijd om the UK te verlaten richting Zuid Frankrijk en ook tijd om de geldstromen te verleggen naar de Kaaiman Eilanden. Economisch begon het voor de wind te gaan, persoonlijk ging het wat minder. Jagger was net getrouwd met Bianca Perez en was er maar half met zijn hoofd bij. Keith, het muzikale brein, zat tot zijn kruin in een drank- en drugmoeras. Goed dat Mick Taylor er nog was. Exile On Main Street is de gitaarplaat van the Stones en hun laatste, echte meesterplaat.
Mick Taylor deed nog mee op Goat's Head Soup (1973) en It's Only Rock 'N Roll (1974). Duidelijk werd dat de sjeu er af was bij de groep. Toen een wereldtournee werd afgelast vanwege de belabberde conditie van Keith Richards, was zelfs voor Mick Taylor de maat vol. Het betekende direct het einde van de glorieperiode van the Stones. Vervanger van Mick werd Ron Wood (Faces) in 1975. Afgezien van een enkele opflikkering (Some Girls uit 1978) was het over. The Stones waren verworden tot een commerciële stadion rockband, een stadion band die baatzuchtig oude hits reproduceerde. Ze waren niet meer arm. De creatieve vonk ontbrak erdoor en het is een wonder dat Keith Richards nog steeds leeft.
Het gaat bij the Stones om de albums tussen 1968 en 1972, de Mick Taylor periode. Let It Bleed is mijn persoonlijke favoriet hoewel alle 4 de albums van zeer hoog niveau zijn. Voor mij steekt Let It Bleed er bovenuit omdat het de ruigste is qua schunnige sex, zinloos geweld en teveel hard drugs. Een zinsnede uit de titelsong 'Let It Bleed' geeft dit duidelijk aan: 'She said, my breasts, they will always be open/ Baby, you can rest your weary head right on me/ And there will always be a space in my parking lot/ When you need a little coke and sympathy'. Let It Bleed is de optimale sex, drugs en rock and roll plaat van een echte bad ass band. En the Stones zijn bad ass. Ze zijn een stelletje rotzakken, een stelletje ruziezoekers. Als je het niet gelooft, draai de platen zelf en bepaal zelf welke de beste is. En dat is geen straf.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

avatar van RuudC
2,0
Man, man, man, wat moet ik hiermee!? Gimme Shelter is best ok (zou zelfs nog flink kunnen groeien bij me als ik het vaker zou draaien), maar waarom in godsnaam in je eigen voet schieten met Love In Vain, of, nog erger, Country Honk. Dat afgrijselijke gekweel doet me dringend verlangen naar de beginjaren. Ter hoogte van Live With Me, begin ik me ernstig af te vragen of je de Stones nog wel een rockband mag noemen. De albumtitel heb ik dan in mijn hoofd al omgedoopt tot 'Let It Stop'.

Het is jammer dat ik niet met iedereen kan meejubelen. Ik merk dat ik me aan allerlei dingen begin te storen, zoals de stem van Jagger, de grote hoeveelheid middelmatige songs, de toeters en bellen die te pas en te onpas erbij gehaald worden, de uitstappen naar genres als country. Pas bij Monkey Man is er weer een nummer dat waardering opwekt. Fijne sfeer hangt hier. Vervolgens sluit de plaat af met het gezapige You Can't Always Get What You Want. Krappe 2*


Tussenstand:
1. 12x5
2. Their Satanic Majesties Request
3. Aftermath
4. The Rolling Stones
5. The Rolling Stones No. 2
6. Out Of Our Heads
7. Between The Buttons
8. Beggars Banquet
9. Let It Bleed

avatar van lennert
3,5
Ik ben echt dol op die broeierige sfeer van Gimme Shelter. Wat mij betreft het beste Rolling Stones nummer dat ik tot nu toe heb gehoord en ook een van de beste nummers uit de late jaren '60. De tekst, die zompige sound en Merry Clayton's fantastische zang stuwen het echt naar ongekende hoogtes!

En prompt komt daar Love In Vain om het album weer een compleet andere kant op te slaan. Country Honk gaat er nog even lekker mee door. Valse, klaaglijke zang en countrycomposities die me echt voor geen meter bekoren. Met Live With Me komt er een sterke ritmesectie terug en saxofoonpartijen die lekker opzwepend zijn, maar opvolgende track Let It Bleed is voor mij wederom het toonbeeld van oersaai. Midnight Rambler begon twijfelachtig, maar bouwt uiteindelijk alsnog op tot een lekker ruwe bluesy track. You Got The Silver bevalt me nog best en rond Monkey Man ben ik weer aan het genieten. You Can't Always Get What You Want heb ik altijd wel een fijne track gevonden.

Let It Bleed frustreert me. Zonder Love In Vain, Country Honk en Let It Bleed had ik dit album met gemak 4 sterren of hoger gegeven, maar het mocht alsnog niet zo zijn. Het valt me vooral tegen dat ik nog geen enkel album heb gehoord waar ik werkelijk van alle songs kan genieten, terwijl als ik de songs goed vind
ik ze ook echt goed vind.

Tussenstand:
1. Their Satanic Majesties Request
2. Let It Bleed
3. Beggars Banquet
4. Aftermath
5. Between The Buttons
6. 12x5
7. Out Of Our Heads
8. The Rolling Stones No. 2
9. The Rolling Stones

avatar van Jelle78
5,0
Ik kan lennert een heel eind volgen in zijn commentaar op dit album. Mijn eindoordeel komt hoger uit, maar de strekking van zijn recensie snap ik.

Nadat de Stones zichzelf op Beggars Banquet opnieuw hadden uitgevonden, trokken ze die lijn door op Let It Bleed. Vanaf de eerste seconden van Gimme Shelter is het duidelijk dat het menens is. Een riff die me elke keer dat ik hem hoor weer kippenvel bezorgt opent wellicht het meest dreigende en onheilspellende nummer van de Stones. War, children, it's just a shot away. Een tekst die helaas altijd actueel zal blijven. De bijdrage van Merry Clayton vind ik werkelijk fenomenaal. Zelden zal iemand met zoveel emotie gezongen hebben als zij. Tragisch genoeg kreeg ze niet lang daarna een miskraam.
Helaas zakt het album na deze klassieker serieus in. Love In Vain is een prachtig nummer, maar niet in deze uitvoering. De definitieve Stones-versie van dit nummer (het origineel is van Robert Johnson) staat namelijk op de liveplaat Get Yer Ya Ya's Out. Deze studioversie kan mij maar matig bekoren. Helaas wordt het nog minder met het rare Country Honk. Een soort van country rehearsal versie van Honky Tonk Women. Waarom dat nummer niet op Let It Bleed staat is mij een groot raadsel.
Gelukkig wordt het niveau daarna weer flink opgekrikt met Live With Me en Let It Bleed. Met Midnight Rambler volgt nog een absolute topper. Dreigend, agressief, onheilspellend. Ofwel, precies zoals ik de Stones graag hoor. Een klassieker. Met You Got The Silver krijgen we het eerste volledig door Keith gezongen Stones-nummer. En dat doet hij erg goed. Een prachtig, gevoelig nummer. Monkey Man is een heerlijk funky rocknummer en afsluiter You Can't Always Get What You Want is een klassieker en in een concert altijd een fijne meezinger, maar op plaat vind ik het een iets minder nummer.

Al met al is Let It Bleed toch een stapje terug na Beggars Banquet. Maar er staan alsnog voldoende toppers op om een hoge score te rechtvaardigen. Dus Let It Bleed is zeker een klassieker, alleen wel iets minder dan haar voorganger.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Let It Bleed: 4,5*
3. Aftermath: 4,5*
4. The Rolling Stones: 4*
5. Their Satanic Majesties Request: 4*
6. Out Of Our Heads US: 4*
7. The Rolling Stones Now!: 3,5*
8. 12 X 5: 3,5*
9. The Rolling Stones No. 2: 3*
10. Between The Buttons: 2,5*
11. December's Children (And Everybody's): 2,5*

avatar van west
5,0
Ik heb de '50th Anniversary Limited Deluxe Edition' van één van mijn favoriete albums binnen. Ik moet zeggen, dan heb je ook wat. Van de 2 LP's met origineel artwork klinkt de stereo versie werkelijk geweldig. Bob Ludwig heeft weer eens fantastisch werk geleverd. De mono versie klinkt ook erg goed, maar schijnt gedaan te zijn door de stereo naar mono om te zetten. Dat gebeurde al in 2002 en net zo'n versie zit in de mono box set. Alleen deze mono versie is dus nog eens geremastered. Ik heb gelukkig ook de originele echte mono versie uit 1969.

Ook zitten in een aparte andere hoes nog eens 2 SACD versies van de mono/stereo Let It Bleed. Die hoes is mooi gedaan, net als al het artwork. Zeker ook de 3 artprints van het fraaie hoesontwerp. Het boek van 80 pagina's mag er wezen met veel hele foto's en interessante teksten, ingedeeld met hoofdstukken gebaseerd op opnames en concerten in 1969. Oh ja: erg leuk is de 7" single van Honky Tonk Woman / You Can't Always Get What You Want, ook die klinkt geweldig. Kortom, ben je fan van dit album en heb je een beetje geld, dan zou ik ervoor gaan. Maar let dus wel op, waar je 'm koopt.

avatar van Reijersen
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Rolling Stones, een band die iedereen op de wereld wel kent. Heb er eigenlijk nog niet eerder een hele plaat van opgezet.
Het geweldige Gimme Shelter is de opener van dit album en daardoor zit je er toch wel meteen lekker in. Energie ten top op dit nummer en natuurlijk worden ze bijgestaan door de fantastische Merry Clayton. Vind sowieso dat Mick Jagger heel erg sterk zingt op dit gehele album. Een album dat veel blues bevat maar ook meer dan genoeg rhythm en wat funk-invloeden. Dit bevalt mij zeker wel goed. Heel fijne plaat van de Rolling Stones.

avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #197

Van The Rolling Stones heb ik jaren geleden een pakketje platen gekregen toen mijn pa zijn collectie de deur uit deed – waaronder ook deze. Ik heb er echter nooit echt naar geluisterd: Aftermath draaide regelmatig rondjes naar aanleiding van het speelse ‘Paint It Black’. Goats Head Soup heb ik hier en daar gedraaid omdat de hoes me intrigeerde. Allebei leuke platen, maar ze deden me niet op zoek gaan naar meer - dus had ik mijn portie Rolling Stones alweer gehad. Ik zie dat ik daarmee precies heb overgeslagen wat in MuMe-scores toch een soort ‘grote vier’ lijken te zijn – waarvan er nota bene drie hier in de kast staan. En dat terwijl ik in ‘Gimme Shelter’ toch een mooi haakje had. Deze track heeft de voorbije jaren vaak in de MuMeLadder gestaan, en ondanks concurrentie van een berg toppers aldaar altijd wel linkerrijtje gescoord in mijn lijst. Ik vind het een lekker geluidssoepje – die rammelige sound met z’n zwierige en broeierige productie, die de wat zware thematiek een luchtige verpakking geven en daardoor mooi laten landen. Prachtig nummer dat me direct doet begrijpen waarom deze plaat, in tegenstelling tot de eerder genoemde albums, een ware Stones-klassieker moet zijn.

Toch zit ik na enkele beluisteringen van de hele plaat met een gemengd gevoel. En dat is vooral omdat zoveel nummers erna zo ongelofelijk Amerikaans proberen te klinken. Op ‘Love in Vain’ krijg ik dat gevoel al met zijn “suitcase in my heeeaaand”. Als Mick Jagger zoiets zingt klinkt het me nogal ongeloofwaardig en bedacht in de oren. Bij zulk soort tracks waan ik me graag in de Amerikaanse middle of nowhere waar een keer per dag een 140-wagon lange goederentrein langstuft. Maar uit de monden en gitaren van dit reeds lang en breed gearriveerde gezelschap klinkt het gekunsteld. En dan hebben we ‘Country Honk’ nog niet eens gehad – want wat hiervoor ongeloofwaardig was, is hier ronduit karikaturaal. ”I'm sittin' in a bar tippling a jar in Jackson” … serieus? Als een verlopen oude man uit Alabama dit zou zingen, was het al een beetje too much geweest, maar uit de mond van Mick Jagger is het helemaal absurd. Nu snap ik dat het album met een legertje Amerikanen gemaakt is, maar de hele thematiek wordt er daarmee voor mij niet geloofwaardiger op.

Helaas kom ik er vanaf dat moment niet echt goed meer in: ik vind Jagger een overtuigende zanger die kan varieren met een ontzettend identiteitsvol stemgeluid en houding – ik begrijp dus niet waarom hij hier en daar zo’n weinig eigen sound neerzet en links en rechts alles bij elkaar leent. Soms wordt dat gecompenseerd door een sterke opbouw, zoals op ‘Midnight Rambler’, maar evenzovaak werkt het op mijn zenuwen. De plaat is allerminst vervelend om aan te horen, maar tegelijkertijd ongemakkelijk door zijn gebrek aan eigenheid, vooral in verhouding tot de overdaad aan identiteit die de Rolling Stones van zichzelf al hebben, en hoe weinig daar dus aan is toegevoegd. ‘Gimme Shelter’ blijft op de shortlist, en ‘Midnight Rambler’ zal ook nog wel hier en daar voorbij komen, maar voor de rest had ik hier toch vooral op een eigener geluid gehoopt.

Ruime 3*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:17 uur

geplaatst: vandaag om 10:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.