Beach House - Bloom (2012)

Holy shit. Ik luister nu voor het eerst Bloom, als laatste van de Beach House-albums die ik nog moest luisteren, en mooi hoe Wherever You Go zo erin klapt na die stilte. Geniaal.

Ik had de tracklist niet gezien, dus voor mij was het wel een verrassing.

De intro van Lazuli klinkt alsof ik een Final Fantasy game op de SNES ga spelen. (inderdaad, ik heb de prehistorie nog meegemaakt)

Als je Teen Dream hebt kun je deze wel overslaan, beetje een herhalingsoefening alleen dan minder van kwaliteit. Wil nog wel even melden dat On the Sea een ontzettend kitschnummer is.

Zever, Gezever!

Toch wel een band waarvoor je een beetje in de 'mood' moet voor zijn, en ook niet idee heb dat de 'klik' vanzelf komt, dus dit album zal zeker nog vaak beluisterd moeten worden, maar ik zie er wel het potentieel van in, en ik vind het een stuk beter dan Teen Dream wat toch iets te rustig en doorsnee was voor me. Hier vind ik de sound van 7 iets meer in terug. Een groot verschil is het niet, maar vaak zit het hem in de details voor muziek.

Moet zeggen dat ik 'Myth' een geweldig nummer vind, maar weet niet of de rest van Beach House me zo direct aanspreekt. Binnenkort me maar eens verdiepen in deze groep.

Wat mij betreft het fijnste album van Beach House. Leuke composities, goed geproduceerd ook.
Favo's Wishes and Wild.
4,5*

Door Song van het Decennium 10s Myth leren kennen. In korte tijd uitgegroeid tot een van mijn favoriete nummers ooit. Beach House op zijn best. Elke keer weer kippenvel als die synthesizer wordt ingezet in het laatste deel, dan kan je mij echt oprapen.

Zoals een aantal mensen hier zullen weten, ben ik niet bepaald de grootste Beach House liefhebber (integendeel zelfs). Toch heb ik me maar eens aan dit album gewaagd, omdat ik Myth wel een aardig liedje vind.
Helaas bleek al snel dat Myth het hoogtepunt van dit album is, hier wordt tenminste een fatsoenlijk liedje geschreven. Wild was geloof ik wel aardig, maar was ik ook heel snel weer vergeten. Bij Lazuli en Other People gaat het niveau echter heel hard omlaag, deze twee nummers zijn eigenlijk niet meer dan een collage van bliepjes en bloepjes. Dit zorgt er dan ook voor dat de standaard Beach House pijnpunten weer terugkomen: de zang gaat irriteren, dat er geen echte drums gebruikt worden maar een soort softe drummachine en de hele sfeer staat me niet aan. Toegegeven, het niveau wordt nergens zo hemeltergend slecht als Norway van het vorige album, maar plezieren doet het me niet.
Na Other People gaat het niveau weer een beetje omhoog, maar een fatsoenlijk liedje is er pas weer bij On the Sea. Irene vind ik dan ook nog wel een prima nummer, helaas moest er zo nodig nog een nietszeggend verborgen nummer achteraan.
Al met al staan er dus 3/4 fatsoenlijke nummers op, voor de rest gaat het van vergeetbaar tot irritant. Nee, ik denk niet dat Beach House en ik ooit vrienden gaan worden, tenzij ze besluiten om een album met 12 versies van Myth uit te brengen. 2*

De eerste 5 tracks zijn van een buitengewoon niveau. 6-7-8-9 zijn allemaal eigenlijk gewoon goed. Maar die laatste track kan ik gewoon absoluut niet verdragen. Ik vind het zo een pretentieus, vervelend einde dat de ervaring van het album ruineert. Ik luister die laatste track gewoon niet meer, en doe alsof het niet bestaat, want dat is het best, en dan is dit een goed album. De laatste track heeft er onbewust wel voor gezorgd dat ik minder deze plaat heb opgelegd vroeger, of soms wel eens durf te vergeten in "toplijstjes".

Mijn Beach House-ervaring begint wel absurder en absurder te worden. Teen Dream ooit geluisterd, ik moest er niet van weten, het klikte niet. Dan klikt "7" plots bij de nieuwe release met vooral de verslavende track Lemon Glow. Teen Dream doet het dan toch niet helemaal. Bloom klikt dan omdat het op "7" lijkt, maar voor één of andere reden luister ik dan toch de plaat niet veel meer. Vervolgens raak ik "7" beu. ik luister een stuk minder. En dan klikt Depression Cherry plots en ook bepaalde tracks op Thank Your Lucky Stars.

En dan het jaar erop luister ik weer meer Bloom, en vooral vind ik Teen Dream plots geweldig. En dan begrijp ik plots niet meer wat ik mooi vond aan "7". Eigenlijk is mijn ervaring met Beach House vreemd en absurd, zelfs tot op vandaag een soort knipperlichtrelatie. Once Twice Melody klikt voorlopig nog steeds totaal niet. Maar meer luisteren zal wellicht de beste remedie zijn, meteen de reden waarom ik de eerdere albums terug wat meer opleg, en daar hoor ik het absoluut opnieuw. Sommige tracks die me zelfs nog verrassen waarvan ik niet wist dat ze zo goed waren, zowel op Teen Dream (Take Care) als hier. Als het niet voor de laatste track (gimmick) was, dan had ik dit beter gevonden dan Teen Dream, maar ik denk toch nu dat ik net de voorkeur geef aan Teen Dream.

Depression Cherry, Thank Your Lucky Stars, 7 en Once Twice Melody luister ik ook weer opnieuw, de laatste drie misschien een paar keer, en ik maak een playlist met mijn favoriete BH songs (die ik wat minder beluisterd heb), maar voor dit album is dat eigenlijk het hele album zonder Irene.

Maar misschien is dit gewoon echt een typisch een band waar je in de stemming moet voor zijn, zeker omdat ze een typische sound hebben en daar eigenlijk over hun albums niet te veel van afwijken. Alleen ben ik in het verleden al heel vaak in de stemming geweest voor deze band voor één of andere reden.

Irene is juist het hoogtepunt van dit meesterwerk vind ik.

Ik hoorde Myth langskomen. Man, wat is dat een geweldig mooi nummer. Heel lang niet meer gehoord. Ik cijfer Beach House dus niet hélemaal weg. Sowieso vond ik Norway al geweldig mooi destijds!