De eerste 5 tracks zijn van een buitengewoon niveau. 6-7-8-9 zijn allemaal eigenlijk gewoon goed. Maar die laatste track kan ik gewoon absoluut niet verdragen. Ik vind het zo een pretentieus, vervelend einde dat de ervaring van het album ruineert. Ik luister die laatste track gewoon niet meer, en doe alsof het niet bestaat, want dat is het best, en dan is dit een goed album. De laatste track heeft er onbewust wel voor gezorgd dat ik minder deze plaat heb opgelegd vroeger, of soms wel eens durf te vergeten in "toplijstjes".
Mijn Beach House-ervaring begint wel absurder en absurder te worden. Teen Dream ooit geluisterd, ik moest er niet van weten, het klikte niet. Dan klikt "7" plots bij de nieuwe release met vooral de verslavende track Lemon Glow. Teen Dream doet het dan toch niet helemaal. Bloom klikt dan omdat het op "7" lijkt, maar voor één of andere reden luister ik dan toch de plaat niet veel meer. Vervolgens raak ik "7" beu. ik luister een stuk minder. En dan klikt Depression Cherry plots en ook bepaalde tracks op Thank Your Lucky Stars.
En dan het jaar erop luister ik weer meer Bloom, en vooral vind ik Teen Dream plots geweldig. En dan begrijp ik plots niet meer wat ik mooi vond aan "7". Eigenlijk is mijn ervaring met Beach House vreemd en absurd, zelfs tot op vandaag een soort knipperlichtrelatie. Once Twice Melody klikt voorlopig nog steeds totaal niet. Maar meer luisteren zal wellicht de beste remedie zijn, meteen de reden waarom ik de eerdere albums terug wat meer opleg, en daar hoor ik het absoluut opnieuw. Sommige tracks die me zelfs nog verrassen waarvan ik niet wist dat ze zo goed waren, zowel op Teen Dream (Take Care) als hier. Als het niet voor de laatste track (gimmick) was, dan had ik dit beter gevonden dan Teen Dream, maar ik denk toch nu dat ik net de voorkeur geef aan Teen Dream.
Depression Cherry, Thank Your Lucky Stars, 7 en Once Twice Melody luister ik ook weer opnieuw, de laatste drie misschien een paar keer, en ik maak een playlist met mijn favoriete BH songs (die ik wat minder beluisterd heb), maar voor dit album is dat eigenlijk het hele album zonder Irene.
Maar misschien is dit gewoon echt een typisch een band waar je in de stemming moet voor zijn, zeker omdat ze een typische sound hebben en daar eigenlijk over hun albums niet te veel van afwijken. Alleen ben ik in het verleden al heel vaak in de stemming geweest voor deze band voor één of andere reden.