menu

R.E.M. - Document (1987)

Alternatieve titel: No. 5

mijn stem
3,95 (564)
564 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: I.R.S.

  1. Finest Worksong (3:48)
  2. Welcome to the Occupation (2:48)
  3. Exhuming McCarthy (3:19)
  4. Disturbance at the Heron House (3:33)
  5. Strange (2:32)
  6. It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine) (4:07)
  7. The One I Love (3:17)
  8. Fireplace (3:24)
  9. Lightnin' Hopkins (3:18)
  10. King of Birds (4:07)
  11. Oddfellows Local 151 (5:21)
  12. Finest Worksong [Other Mix] * (3:48)
  13. Last Date * (2:16)
  14. The One I Love [Live] * (4:06)
  15. Time After Time Etc. [Live] * (8:22)
  16. Disturbance at the Heron House [Live] * (3:25)
  17. Finest Worksong [Lengthy Club Mix] * (5:52)
  18. Finest Worksong [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (4:09)
  19. These Days [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:35)
  20. Lightnin' Hopkins [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:43)
  21. Welcome to the Occupation [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (2:53)
  22. Driver 8 [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:35)
  23. Feeling Gravitys Pull [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (5:31)
  24. I Believe [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (4:32)
  25. The One I Love [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:20)
  26. Exhuming McCarthy [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:22)
  27. Wolves, Lower [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (4:23)
  28. Fall on Me [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:05)
  29. Just a Touch [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:04)
  30. Odd Fellows Local 151 [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (5:01)
  31. Little America [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (2:49)
  32. It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine) [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (4:01)
  33. Begin the Begin [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:57)
  34. Disturbance at the Heron House [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:41)
  35. Moral Kiosk [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (3:02)
  36. Life and How to Live It [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (6:27)
  37. So. Central Rain [Live at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht, Holland] * (5:19)
toon 26 bonustracks
totale tijdsduur: 39:34 (2:26:52)
zoeken in:
avatar van Mr. Rock
4,5
Dit zou wel eens mijn favoriet van R.E.M. kunnen zijn. Het album begint geweldig met twee nummers die zo mijn top 10/15 R.E.M.-songs zouden kunnen halen. Risico van zo'n sterk begin is natuurlijk dat de rest van de plaat voelt als 'inzakken' maar dat gebeurt eigenlijk nergens. Een ander hoogtepunt is Fireplace. Heerlijke, wat beklemmende sfeer en prachtig dat samenspel tussen gitaar en saxofoon. Strange doet zijn naam eer aan en is een wat vreemde eend in de bijt. Beetje rock & roll gevoel, Stones-invloeden. Ook Lightnin' Hopkins heeft een wat afwijkend geluid. Zou bijna een (wat ouder) Peppers-nummer kunnen zijn. Zeker niet de beste maar zelfs die vind ik niet echt zwak. The One I Love is natuurlijk de hit van dit album. Misschien heb ik hem daardoor te vaak gehoord en ligt het daaraan dat ik hem zeker niet tot de toppers op dit album vind behoren. Valt ook te vaak in herhaling. De andere hit It's The End of the World, met onnavolgbare zang van Stipe, bevalt een stuk beter. Rest me nog te zeggen dat Stipe hier sowieso misschien zijn beste zangprestatie levert, met als beste voorbeelden Finest Worksong en Disturbance at the Heron House. R.E.M. sluit zijn eerste albumtijdperk af met een absoluut hoogtepunt.

avatar van itchy
3,5
Mr. Rock schreef:
Strange doet zijn naam eer aan en is een wat vreemde eend in de bijt. Beetje rock & roll gevoel, Stones-invloeden.

Is een cover van Wire.

avatar van Chameleon Day
4,5
En Wire is natuurlijk ook gewoon een vreemde eend in de bijt. Was toen al zo en is nog steeds zo. Hoewel de mannen van REM een goede versie van het nummer neerzetten, wordt het origineel van de 'vreemde eenden' niet overtroffen...ik zeg kwak, maar misschien is iemand een andere kwek toegedaan.

avatar van Mr. Rock
4,5
Kijk, zo leer je nog eens wat. Logisch dus dat hij wat uit de toon valt. Het origineel klinkt wel heel anders, mij iets te log.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Voor mij de moeilijkste IRS-plaat van REM om "in" te komen. Herkenbaar REM, maar met gitaarwerk dat nu niet alleen subtiel en melodieus is maar soms ook grof en hard, zang die duidelijker verstaanbaar is, een geluidsbeeld dat rijker is geworden (sax, feedback, gevarieerder slagwerk), en teksten die zoals gebruikelijk niet altijd ondubbelzinnig zijn maar waaruit een sterker politiek en soms zelfs militant besef opklinkt. Het wordt dan wel gezien als REMs commerciële doorbraak, maar als ik naar bijvoorbeeld de laatste drie nummers luister zou ik zelf toch niet durven beweren dat dit een toegankelijker plaat is. Harder en directer wèl, maar net zo grillig en onvoorspelbaar als de eerdere platen – en toch ook weer met dezelfde vertrouwde kwaliteit. Glansrol voor Peter Buck.

avatar van luigifort
R.E.M. - Document (1987)

En maar weer eens een andere stad en een andere producer. Wat dan wel scheelt is dat deze producer 6 albums blijft Nashville, Tennessee met Scott Litt. Hun claim to fame zullen we maar zeggen. Hun laatste album voor I.R.S. ook voor ze naar de big boys gingen. Litt, tot dan al bekend van Carly Simon, Ian Hunter en The dB's, had al met de boys van R.E.M gewerkt in 1986 voor de song Romance voor een bepaalde film, later terug te vinden op Eponymous. Peter Holsapple van The dB's werd vanaf de tour van Green het 5e lid van R.E.M. btw. De samenwerking Litt/R.E.M. beviel blijkbaar zo goed dat ze samen een album opnamen. Het album werd een 'muscular rock beast', mooi omschreven wel. Steviger, meer power in de gitaar, in alles wel eigenlijk. Voor mijn gevoel komt het album ook echt als een moddervette kolos over en dat is geen slecht iets, een zeer gewichtig en volwassen album. Hun meest sociaal-politieke album ook wel en ook Michael was weer zelfverzekerder geworden als frontman. En dat is meteen al te horen in openingstrack Workest Finesong. De powerriffs van Peter Buck en de exclamations van Michael Stipe. Als ik deze nu zo weer eens hoor helemaal niet vreemd dat het een single was. Een massieve rocksong, staat als een huis! Welcome to the Occupation is veel rustiger, maar is zo goed als een perfecte song. Als een rivier, een beetje als Cuyahoga ms ook wel. Heerlijke vibe en drive, heerlijk ritme. Zo mogen ze er van mij wel 1000 maken en het zou me nog niet vervelen. Exhuming McCarthy is ook weer zo'n toptrack, ook weer zwaar politiek getint net als Occupation. Heerlijk vrolijk ook, doet me qua ritme en sound denken aan Stand! van hun volgende album. Perfecte song! Disturbance at the Heron House is voor mij de beste song van het album, een beetje een zelfde song als Occupation, maar met nog meer zeggingskracht. Stipe is hier in topvorm, alles is zo heerlijk effortless, zo fijn vloeiend in muziek en zang. Uptempo, optimistisch ondanks het onderwerp. Alsof ik in een auto met open ramen over de weg scheer, alles in me opnemend, zo'n feel, heerlijk! Strange is de cover van Wire's debuut album Pink Flag. Ik vind R.E.M.'s versie veel leuker en beter, ook al ben ik geen fan van covers op studioalbums. Een beetje een zwaktebod ofzo meestal, maar goed een Bowie deed vaak ook niet anders It's the End of the World as We Know It (and I Feel Fine) is een van de milestones van R.E.M. zoals een LMR en EH ook is. Moet wel een goede song zijn toch? Ja, id een fantastische rollercoastertrack, verveelt nooit en wordt nog steeds beter. Hun Subterranean Homesick Blues, right? Right! The One I Love is hun commerciële doorbraak en hun eerste top 10 hit. Je zou zeggen een lovesong, maar het is eigenlijk meer een misbruiksong gezien 'a simple prop'. Een van de eerste songs van ze die ik leerde kennen via de radio en ik was er van onder de indruk, simpel en toch anthemic! En dan volgt zoals altijd het obligate blokje van mindere nummers Maar Fireplace en Lightnin' Hopkins zakken niet echt door de ondergrens. Die sax in Fireplace verwacht je niet echt, geen idee of ze verder echt zo nog geklonken hebben. Lightnin' Hopkins vind ik nog net wat leuker door Michael's Mike Patton-achtige zang en de woohoo's op de achtergrond. En eigenlijk volgt daarna met King of Birds maar 1 rustpunt op het album, maar wat voor een. Weer die heerlijke Patti/VU vibe. Standing on the shoulders of giants, een mooie vondst van Michael. Na 3 (redelijk) goede songs sluiten we af met het wat mij betreft fantastische Oddfellows Local 151 die ik in het verleden wel eens flink op repeat heb gehad. Duister en geheimzinnig met een refrein dat in de verte aan The One I Love doet denken op een bepaalde manier. Dit is misschien wel een beetje hun HSIN? Tijd om te beoordelen weer Op een bepaalde manier is het niet helemaal een geheel zoals een Fables dat voor mij is, echt meer een vloeiend verhaal is, maar songs 1-7 zijn zo goed en zo heerlijk om te horen en beluisteren dat de voorkeur in dit geval doorslaat naar Document

4,5 *

1. Document
2. Fables of the Reconstruction
3. Murmur
4. Lifes Rich Pageant
5. Reckoning
6. Chronic Town

avatar van Sandokan-veld
4,5
Of ik hem beter vind dan 'Fables' weet ik niet, maar dit vind ik ook zeker een van de beste R.E.M.-platen.

avatar van luigifort
Op bepaalde momenten heeft het ook wel de Fables vibe

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
luigifort schreef:
openingstrack Workest Finesong

avatar van luigifort
johan de witt schreef:
Het was altijd het openingsnummer op de Work-Tour van 1987, die niet voor niets die naam meekreeg. Op de Green-tour kondigde Michael dit nummer overigens vaak aan als 'Workest Finesong'.


avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ah, vandaar! Had ik niet meegekregen.

avatar van johan de witt
5,0
Disturbance at the Heron House ook mijn fave, effortless idd.
Precies, de eerste 7 zijn geweldig om achter elkaar te horen, de laatste vier skip ik vaak, hoewel ze ook hun momenten hebben.
Odd Fellows hun HSIN, goed gevonden


avatar van luigifort
How Soon Is Now?

avatar van Rudi S
5,0
johan de witt schreef:

Michael dit nummer overigens vaak aan als 'Workest Finesong'.



Een soort Lange Frans dus

avatar van EttaJamesBrown
4,0
luigifort schreef:
How Soon Is Now?


Daar ga ik met m’n Smiths-vriendje over bomen

avatar van luigifort
Rudi S schreef:
(quote)


Een soort Lange Frans dus

Ik zie je als ik je zie

avatar van Rudi S
5,0
Dit album zou in het tot nu toe lijstje een mooie 3e plaats krijgen.

avatar van johan de witt
5,0
Is bijna ondoenlijk, maar ik denk bij mij ook op 3

1. Murmur
2. Lifes Rich Pageant
3. Document
4. Fables of the Reconstruction
5. Reckoning
6. Chronic Town

avatar van GrafGantz
4,5
Rudi S schreef:
Dit album zou in het tot nu toe lijstje een mooie 1e plaats krijgen.


Ik heb je typefoutje even verbeterd, vind je vast niet erg.

avatar van Rudi S
5,0
GrafGantz schreef:
(quote)


Ik heb je typefoutje even verbeterd, vind je vast niet erg.


Zeker niet, heerlijk iemand die mijn tekortkomingen maskeert

avatar van aERodynamIC
4,5
Lieve schattebouten, voor uw lijstjes zijn topics als deze in het leven geroepen

avatar van luigifort
Dat lijstje klopt al niet meer zie ik

avatar van frolunda
4,5
Samen met Lifes Rich Pageant toch wel mijn favoriete R.E.M. album. Ook de enigste twee, samen met wellicht Automatic for the People uit 1992, die ik over de hele linie goed vind. Op alle andere staan nog steeds fantastische nummers maar bevatten ook minimaal één nummer waar ik niks mee heb. Daar moet ik wel de kanttekening bij maken dat ik me niet meer aan alle latere albums gewaagd heb.
Hier bevalt me de sound ook het best, meer roots invloeden en nog niet zoveel poppy songs. Mede daardoor klinken Document en Lifes Rich Pageant voor mij ook veel meer als een eenheid dan hun meeste latere werk. Een ander punt is dat ik op deze twee platen het gitaarspel van Peter Buck en de tweede stem van Mike Mills het beste tot hun recht vind komen.
Waar ik me wel altijd over verbaasd heb is het enthousiasme voor de opener The Finest Worksong, voor mij samen met Lightnin' Hopkins het minste nummer van het album. Al komen ze beide wel makkelijk aan een voldoende.
Mijn voorkeur gaat hier eerder uit naar songs als het magistrale Disturbance at the Heron House, Fireplace met de prachtige sax op het einde, de klassieker the One I Love en het slotakkoord Oddfellows Local 151.
Hoe dan ook, schitterende plaat.

avatar van luigifort
johan de witt schreef:
Is bijna ondoenlijk, maar ik denk bij mij ook op 3

1. Murmur
2. Lifes Rich Pageant
3. Document
4. Fables of the Reconstruction
5. Reckoning
6. Chronic Town

Maar Fables heeft meer sterren


Gast
geplaatst: vandaag om 15:49 uur

geplaatst: vandaag om 15:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.