Het is ondertussen algemeen bekend dat Rush is gestopt met toeren en het opnemen van albums, dus is Clockwork Angels definitief hun laatste album.
Is het te beschrijven als een waardig afscheid, of is het juist duidelijk dat het beter is om te stoppen, zodat men vooral hun goede werk blijft herinneren.
Deze begint goed met Caravan, maar over het begin van de voorganger was ik ook te spreken; de vraag is meer, lukt het ze om dit niveau vast te houden.
BU2B heeft een vaag begin, maar weet op die manier wel gelijk mijn aandacht te trekken, ik merk dat ik ondertussen onbewust met mijn hoofd op het ritme aan het mee bewegen ben, en dat is een goed teken.
Deze stereotype bewegingen zijn vaak een reactie van mijn lichaam op muziek die mij goed bevalt.
Het album wordt weer aangevuld met keyboards, en die miste ik toch wel bij het latere werk, hier zijn ze meestal subtiel aanwezig.
Het titelnummer Clockwork Angels doet mij in het begin wat denken aan Time van Pink Floyd, alleen zonder zenuwachtig riedeltje.
Het openbaart zich tot een groots geheel, en is nog beter dan de vorige nummers; op dit soort songs zit ik te wachten.
Vroeger was ik wel een beetje een Anarchist; overal tegen aan schoppen en op kleine schaal opschudding veroorzaken, tegenwoordig alweer jaren een brave huisvader; dus ben ik wel benieuwd of Anarchist van Rush mij dat opruierige gevoel geeft, ik verwacht een dwars en tegendraads geheel.
Het schopt in ieder geval alle kanten op, en dat hoopte ik dus ook, ik was ook een lieve, ingecalculeerde anarchist, en dit is ook allemaal binnen de lijntjes, de enige actie buiten de lijntjes die ik uitte was een grote beschildering van het anarchistenteken ergens onder een verlaten brug.
Anarchie voor beginners, net als bij dit nummer van Rush.
De titel beloofde in ieder geval meer.
Carnies heeft het betere lompe hakwerk in het begin, Neil Peart The Butcher, al gaat hij al snel over in het verfijnd snijden van Carpaccio, ik hou er meer van dat een groot stuk vlees wordt geserveerd, en dan met de groente van HAK.
Halo Effect is een eenvoudige rocker met geslaagde akoestische gitaarstukjes, zou prima kunnen functioneren als single, alleen dan in de jaren 90; zang zit tegen Bon Jovi aan.
Seven Cities of Gold heeft dus wel die spanning die ik zocht bij Anarchist; mooie opbouw, zang die heerlijk de hoogte ingaat en de onverwachte wendingen waar Rush toch wel bekend mee is geworden.
Bij The Wreckers moet ik weer aan Bon Jovi denken; Lee is in de loop der jaren een stuk lager gaan zingen, maar klinkt wel een stuk krachtiger dan in het begin; feit is wel dat het hier steeds meer richting de gangbare rock als Bon Jovi en Bryan Adams gaat.
Gelukkig hebben we de muzikale omlijsting nog, en klinkt niet het hele nummer zo; echter wel in de lagere stukken, maar ik stoor mij er verder niet aan.
Sterker nog, voor mij een van de betere tracks op deze plaat.
Gevolgd door het hardere en door drums dominerende Headlong Flight, weer een andere kant van Rush, maar hier past het wel.
BU2B2 is een kort intrigerend geheel, heel mooi eigenlijk.
Het trampoline verende Wish Them Well krijgt waarschijnlijk wel een hele festivalweide aan het springen; jammer dat ze niet meer optreden; deze zou het live bij jong en oud goed gedaan hebben.
Hier wel een goede afsluiter met The Garden, welke ook echt klinkt als een definitieve afsluiter, je hebt ook echt het gevoel van, en nu is het klaar, tenminste wel de gedachte die door mij heen gaat, doet mij wat aan Silent Lucidity van Queensryche denken.
De track is een mooi einde van een indrukwekkend oeuvre, de plaat is dit helaas bij vlagen.