Dead Can Dance - Anastasis (2012)

Helemaal mee eens en je hebt gelijk, ik pleit schuldig. Zo zie je maar hoe muziek een mens helemaal van slag kan maken , ik ga me maar onthouden van DCD. Trouwens heeft mijn pseudoniem niks te maken met de potjes yoghurt, is gewoon een van de auto's waar ik zeer fijne herrineringen aan heb (Xantia Activa V6).

Ik dacht echt dat de naam was afgeleid van de yoghurt, vond het al leuk gevonden.
Het eerste solo album van Perry; Eye of the Hunter is ook de moeite waard.
Ark heb ik ook, maar die vind ik wat minder.

Ik ken het solowerk van Brendan Perry niet, in tegenstelling tot het solowerk van Lisa Gerrard waar ik wel enkele cd's van heb. Maar aangezien je zegt dat het de moeite is ga ik het toch zeker eens opsnorren. Bedankt voor de tip deric .

Komt deze uit 2012? Wat gaat de tijd snel... Ik luister m nu weer en dacht dat ie iets van 2jaar oud was, maar dat is al het dubbele. Benieuwd of ze binnenkort weer iets nieuws uitbrengen.

Misschien net dat tikkeltje minder zielsverheffend dan hun eerdere albums. Maar dat getuigt vrij vertaald nog steeds van een torenhoog niveau. Zelden was een comeback geslaagder.

Dead Can Dance stelt nooit teleur, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Anastasis smaakt hoe dan ook naar meer. Brendan Perry & Lisa Gerrard blijven op hun best wanneer ze elkaar aanvullen.

Wereldmuziek? Misschien.

Wereldband? Ja!
Zonder enige discussie.

"We are the children of the sun
Our journey's just begun"

En zo is het maar net.

Ook maar eens beluisteren. Ik ken inmiddels wat werk van Dead Can Dance en dat is absoluut niet verkeerd!

Het album van Perry uit 1999 is ook niet te versmaden bikkel

Ik zet 'm op de lijst voor beluistering luigi.

En het tweede solo-album van Perry uit, ik meen, 2010 is imo ook heel behoorlijk.

Een gemiddelde van 'slechts' 3,87.... het is een wat atypisch Dead Can Dance album, ik snap het allemaal wel, maar allejezus, wat is dit goed. Children of the Sun en Amnesia horen bij de beste songs die ik ken, het hele album is super fantastisch geproduceerd, het niveau van de band constant torenhoog, de zang van beiden buitenaards, de sfeer lekker duister en beklemmend en alle composities meer dan uitstekend. Luister 'm ook veel frequenter dan de overige Dead Can Dance albums. En daarmee is het dus misschien wel mijn favoriete album van deze band. Gek he?

Wat een verrassing, na zolang nog zo'n geweldig album. Inderdaad hoort dit bij hun beste werk.

Wat een mooie song is “opium“

Ik was even bang toen Dead Can Dance aankondigde om na 16 jaar weer met een album te gaan komen, dat het tegen zou vallen.

Waar bij veel bands na jaren "radiostilte" de magie en glans eraf is, vind ik dat met dit album totaal niet.
Sterker nog, het kan zich in mijn ogen goed meten met hun beste werk.
Voor mij een heerlijk album met diverse hoogtepunten, alleen "All in Good Time" vind ik wat minder.
Een dikke 4,5!

Dat nummer is nou net zo mooi!

Zo zie je maar dat muzieksmaak niet bij een ieder hetzelfde is. En gelukkig maar, anders is het hier ook zo saai!

Mijn recensie destijds (2012):

Zestien jaar geleden is het dat het Australische duo Dead Can Dance voor het laatst een nieuwe plaat uitbracht. Lisa Gerrard en Brendan Perry gingen na Spirit Chaser elk hun eigen weg. Perry produceerde twee zeer stemmige solo-albums (Eye of the Hunter en Ark) terwijl zijn voormalige muzikale partner zich specialiseerde in het maken van filmmuziek. De esoterische hakkebordklanken en sirene-achtige stem van Gerrard zijn onder andere te horen op de soundtracks van Gladiator, Whale Rider en Oranges and Sunshine.

Voor de muziek van Dead Can Dance bestaat geen hokje. Invloeden uit klassieke muziek worden verweven met esoterische klanken en wereldmuziek, waarbij Perry zich uit in sombere, statige, sonoor gezongen partijen en Lisa Gerrard zingt in een zelf ontwikkelde klanktaal die het geheel van een extra mystieke laag voorziet. Dead Can Dance is veel geïmiteerd, maar weinig (ik noem Craig Armstrong) geëvenaard.

Anastisis (“wederopstanding”) gaat bijna naadloos verder waar Spirit Chaser ophield. Nog steeds trekken de akkoorden kathedraalmuren op die het beste tot hun recht komen op een verre, hoge rotskust. Sombere melodieën trekken als rook uit de aarde omhoog, waren door uitgestrekte oerbossen, om dan, in donkere, gesmoorde koren, te verwaaien op het ritme van een middeleeuwse treurfanfare. Zelfs als Perry zingt van “We are the children of the sun / there's room for everyone / sunflowers in our hair”, klinkt hij als een zombie-Jim Morisson.

Met acht nummers die allemaal pakweg zeven minuten duren, is Anastasis geen licht verteerbare kost. De monotonie slaat hier en daar toe, misschien ook wel omdat druilzuil Brendan Perry veel dominanter aanwezig is dan Lisa Gerrard. Zij mag zich uitleven in Return of the She-King, dat met zijn doedelzakecho's voor een sprankje groen tussen de grijstinten zorgt. Evengoed, met Children of the sun, Opium en All in good time maken de grijstinten wel de meeste indruk.

En hoe kijk je daar nu op terug? Kan je je er 10 jaar later er nog in vinden?

Gisteren nog eens beluisterd, ja, hakt er nog in.

De recensie of de plaat...

De zichtbare effecten van het dieet van Lisa Gerrard de afgelopen 10 jaar?