Arbeidsdeskundige schreef:
Ik geef de voorkeur aan de akoestische nummers van dit album. Zijn vertolking van Mr. Tambourine Man vind ik mooier dan die van The Byrds vanwege zijn door merg en been gaande stem en mondharmonica.
Ik vind de versie van Bob Dylan ook mooier dan die van The Byrds, vanwege de uitvoering, maar ook omdat The Byrds coupletten hebben weggelaten.
Deze hele lp is geweldig. Ik heb hem heel vaak gedraaid en ik draai hem nog wel. Bob Dylan gaat hier helemaal los, maar hij houdt zich nog een beetje in. Dat wist het publiek toen niet, die vonden dat Dylan al te ver was gegaan, maar hij zou er nog een schepje bovenop gooien op zijn volgende album. Wat ik bijzonder vind aan de albums van Bob Dylan, dat is dat hij zo een ontzettend herkenbare sound heeft, terwijl het letterlijk een komen en gaan van muzikanten was. Hij had geen band zoals Mick Jagger die had, maar hij deed alles zelf en de muzikanten om hem heen moesten maar aanvoelen welke kant het op moest gaan. Bob Dylan dwong het blijkbaar op een heel natuurlijke manier van al die muzikanten af om dingen te doen die ze niet gewend waren. Het lijkt me voor muzikanten lastig, maar ook heel prettig om met Bob Dylan te werken, omdat het alle kanten op kan gaan, maar omdat het toch heel duidelijk is dat er maar een iemand is die de richting bepaalt. Bob Dylan is een maestro, een troubadour en de absolute leider van een bende, een "song and dance man," zoals hij zichzelf op een persconferentie in 1965 noemde.