menu

Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

Alternatieve titel: Subterranean Homesick Blues

mijn stem
4,25 (636)
636 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: CBS

  1. Subterranean Homesick Blues (2:21)
  2. She Belongs to Me (2:47)
  3. Maggie's Farm (3:54)
  4. Love Minus Zero / No Limit (2:51)
  5. Outlaw Blues (3:05)
  6. On the Road Again (2:35)
  7. Bob Dylan's 115th Dream (6:30)
  8. Mr. Tambourine Man (5:30)
  9. Gates of Eden (5:40)
  10. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) (7:29)
  11. It's All over Now, Baby Blue (4:12)
totale tijdsduur: 46:54
zoeken in:
4,0
50 jaar geleden begon voor mij de popmuziek met Bob Dylan.De eerste 6 nummers zijn elektronisch , de andere nummers zijn nog uit zijn folk periode. Die folk periode heeft hij gelukkig gauw afgezworen.In 1965 maakte hij nog een andere geweldige lp, te weten highway 61 revisited . Maar om op die eerste lp terug te komen . It's all over now, Baby blue is door diverse andere artiesten gecoverd. Luister eens naar de uitvoering van Them en de uitvoering van de The Chocolate Watch Band.

avatar van Stalin
Bruce ''Mr Tambourine Man'' Langhorne is stervende...
Record Mecca

avatar van Kramer
4,5
Er is al veel over dit album gezegd, de feiten zijn bekend: Dylan gaat elektrisch, Jezus wordt Judas. Hij lijkt er zelf plezier in te hebben, zoveel zelfs dat hij Bob Dylan's 115th Dream even opnieuw moet beginnen, omdat hij bij de eerste poging al na één regel in onbedaarlijk lachen uitbarst. Bob heeft een nieuwe vorm gevonden waar hij zich in vast kan bijten: rockliederen, hard en energiek, met teksten die hun maatschappijkritiek verliezen maar winnen aan diepgang en poëzie. Hij rookt veel, drinkt veel, ontmoet veel mensen - waaronder een paar jongens uit Liverpool. Het is kortom een bewogen periode, en dat hoor je op deze plaat.

De eerste helft van de nummers op dit album is elektrisch. De kwaliteit schiet heen en weer tussen magistraal en middelmatig. Het begin is goed: Subterranean Homesick Blues is misschien wel het beste lied op deze plaat. Lekker kort (zie je nou dat het heus geen pijn doet Bob?), bommetjevol tekst en met een zalige stuwing die je het album in slingert. Die vaart wordt er direct uitgehaald door She Belongs to Me, een mooi maar ook wat dreutelig nummer. Maggie's Farm is dan weer heerlijk en voor wie het nog niet duidelijk was een definitieve afwijzing van de protestbeweging. Niks beters om je tegen af te zetten dat de protestbeweging zelf.

Zo stuitert de eerste helft van dit album voorbij. Vervolgens komen we vier songs tegen waarop Dylan zijn akoestische gitaar weer even oppakt. Mr. Tambourine Man heb ik bijna doodgedraaid, maar na een tijdje droogstaan openbaart de schoonheid van dit lied zich weer even gemakkelijk als de eerste keer dat ik het hoorde: aandoenlijk, hoopvol, de prachtige melodie prachtig gezongen. De volgende twee zijn gewoon goed - als het aan mij ligt niet zo briljant als soms gezegd wordt - en met It's All Over Now, Baby Blue heeft dit album een waardige afsluiter.

De hoes van deze plaat geeft de sfeer goed weer: kleurrijk, zeker ten opzichte van Dylans vorige platen. Het is ook een rommeltje in de kamer waar de twee twintigers zitten, overal liggen platen, boeken en andere snuisterijen. Dit album ploft ook bijna uit elkaar van de ideeën, van enthousiasme en ambitie, wat het soms wisselvallig maar vooral heel lekker maakt. Bob zocht en vond, of kwam, zag en overwon, wat je maar wil: dit is een bijzondere plaat. Dit is een bijzonder goede plaat.

avatar van Edgar18
4,0
Een dikke 4* voor deze Bob. Liefhebbers van It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) zouden dit album eens kunnen proberen. Het nummer is één van mijn persoonlijke albumfavorieten, mede door de Rodriguez associatie die ik er altijd bij krijg. Iets wat ik niet vervelend vind aangezien ik Rodriguez zijn platen net iets spannender en uitdagender vind dan Dylan zijn werk. Zegt ie dat nou echt...

avatar van AdrieMeijer
4,5
Ik heb die cd van Rodriguez ook in mijn bezit gehad, maar inmiddels is-ie bij het restafval gegaan. Bringing it all back home..... hoeveel spannender en uitdagender kan muziek zijn?

avatar van Edgar18
4,0
Een stuk spannender en uitdagender dus .

avatar van ZERO
3,5
Ondanks z'n torenhoge score hier, heb ik deze cd lange tijd links laten liggen. Een jaar of 10 geleden heb ik Bob Dylan leren kennen via z'n verzamelaar 'Dylan' (de versie met één album). Dit album is als enige vertegenwoordigd met 3 nummers op die best of. Ik vond dat altijd vreemd, omdat van de 3 nummers die gekozen zijn (Subterranean Homesick Blues, Maggie's Farm en Mr. Tambourine Man) er maar één op had hoeven staan, zijnde Mr. Tambourine Man. De andere 2 nummers vind ik eigenlijk de 2 zwakste op de verzamelaar.

Nu ben ik de laatste weken een inhaalslag aan het maken in de singer/songwriter klassiekers en dus werd het maar eens tijd om dit album eindelijk eens te beluisteren.

Daar heb ik zeker geen spijt van, want hier staan een heleboel goede Dylannummers op! De opener en Maggie's Farm behoren voor mij ook hier eigenlijk niet tot het beste werk van het album. Van She Belongs To Me en Love Minus Zero kan ik dan weer wel heel erg genieten!

Als totaalplaatje staat deze voor mij wel niet op dezelfde hoogte als zijn andere toppers. Daarvoor is het allemaal net iets te wisselvallig en ontbreken de échte kleppers voor mij persoonlijk.

Favorieten: She Belongs to Me, Love Minus Zero, Mr. Tambourine Man

3,5*

avatar van AbleMable
5,0
Bij het verschijnen van deze LP was ik inmiddels geboren. Ook dan nog in mijn luiers natuurlijk veels te klein voor Dylan. Maar eind jaren 70 was dit de eerste LP die ik kocht van Bob Dylan, ondanks of misschien wel dankzij (dezelfde energie) dat ik toen voornamelijk geintresseerd was in Punk en New Wave. Maar goed dit was mijn eerste kennismaking met Bob Dylan. En ja ik heb ook nog steeds een zwak voor dit album, zeker voor de eerste kant waarop, bleek later voor me, we Dylan voor het eerst elektrisch en met band horen.
Ook weet ik nog dat Love Minus Zero me toen erg aansprak en ja, dit nummer is altijd een van mijn favoriete Dylan songs gebleven. Mede door het sentiment en herinnering hoort dit album nog steeds tot een van mijn favoriete Dylan albums!

Arbeidsdeskundige
Ik geef de voorkeur aan de akoestische nummers van dit album. Zijn vertolking van Mr. Tambourine Man vind ik mooier dan die van The Byrds vanwege zijn door merg en been gaande stem en mondharmonica.

5,0
Arbeidsdeskundige schreef:
Ik geef de voorkeur aan de akoestische nummers van dit album. Zijn vertolking van Mr. Tambourine Man vind ik mooier dan die van The Byrds vanwege zijn door merg en been gaande stem en mondharmonica.


Ik vind de versie van Bob Dylan ook mooier dan die van The Byrds, vanwege de uitvoering, maar ook omdat The Byrds coupletten hebben weggelaten.

Deze hele lp is geweldig. Ik heb hem heel vaak gedraaid en ik draai hem nog wel. Bob Dylan gaat hier helemaal los, maar hij houdt zich nog een beetje in. Dat wist het publiek toen niet, die vonden dat Dylan al te ver was gegaan, maar hij zou er nog een schepje bovenop gooien op zijn volgende album. Wat ik bijzonder vind aan de albums van Bob Dylan, dat is dat hij zo een ontzettend herkenbare sound heeft, terwijl het letterlijk een komen en gaan van muzikanten was. Hij had geen band zoals Mick Jagger die had, maar hij deed alles zelf en de muzikanten om hem heen moesten maar aanvoelen welke kant het op moest gaan. Bob Dylan dwong het blijkbaar op een heel natuurlijke manier van al die muzikanten af om dingen te doen die ze niet gewend waren. Het lijkt me voor muzikanten lastig, maar ook heel prettig om met Bob Dylan te werken, omdat het alle kanten op kan gaan, maar omdat het toch heel duidelijk is dat er maar een iemand is die de richting bepaalt. Bob Dylan is een maestro, een troubadour en de absolute leider van een bende, een "song and dance man," zoals hij zichzelf op een persconferentie in 1965 noemde.

avatar van jorro
3,5
Wat een verschil toch tussen het eerste en tweede deel van dit album, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar het akoestische deel. Het is heerlijk ongepolijst en komt daar door veel beter binnen.
It's Alright Ma is daarbij mijn favoriet, gevolgd door Mr. Tambourine Man.
Ook vind ik zijn voorgaande albums uit 1964 om die reden fijner dan dit album. Die heb ik beide met 4* beloond, waardoor ik nu op 3,5* uit kom.
Op plaats 3 in de 100 Greatest Albums of 1965 en momenteel 4 in BestEverAlbums 1965.


avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Tja, die eerste zeven van Bob Dylan... Bringing it all back home is niet de middelste daarvan, maar staat er wel centraal in wat betreft de overgang van akoestisch naar (grotendeels) elektrisch, en laat bovendien zien dat Dylans nummers zich net zo makkelijk lenen voor die elektrische arrangementen, waarbij wel aangetekend moet worden dat het juist de elektrische nummers zijn die zich het meest in een traditioneel idioom bewegen (zes van de zeven nummers op kant 1 zijn blues of leunen op de akkoordenschema's daarvan) terwijl Dylan zich op de akoestische tweede kant door geen songstructuur laat beperken. Tekstueel haalt hij weer van alles overhoop, en zoals zovelen hier blijf ik er na vele jaren en vele malen draaien nog steeds nieuwe dingen in horen – misschien zelfs dingen die Dylan er zelf nooit in gelegd heeft, maar dat hoort bij zijn soms apocalyptische visioenen (schijnbaar werd er bij zijn toernee met The Band in 1974, in de nadagen van Watergate, het hardst gejoeld bij de regel "Even the President of the United States sometimes must have to stand naked" – zie de versie op Before the flood vanaf 2:15).
        Niet mijn favoriete Dylanplaat uit deze periode, want ik prefereer het warme geluid van de twee platen die hierná komen, en bovendien vind ik de gitaar die op bijvoorbeeld Subterranean homesick blues en Maggie's farm wat fills speelt af en toe onaangenaam schel en lelijk. Maar de hoogtepunten zijn onnavolgbaar, met wat mij betreft als uitschieter Gates of Eden (qua melodie net zo dwingend en onder mijn huid kruipend als My back pages).
        Overigens wordt altijd aangenomen dat het Dylan zelf is die bij het begin van Bob Dylan's 115th dream in de lach schiet, en de raspende lach klinkt ook helemaal naar Dylan, maar in Bob Dylan album file & complete discography schrijft Brian Hinton: "It is [producer] Tom Wilson who cracks up at the beginning, and forces a second take. He's probably laughing because the band has failed to appear on cue." Verschillende bronnen op internet bevestigen dit.

avatar van alifib
5,0
Het laatste Dylan album geproducet door Tom Wilson. En het eerste album waar Bob electrisch gaat. En met de eerste noten weet je al dat het goed zit. Er is absoluut geen enkele mindere song tussen, en allen blijven ze boeien. Alle songs hebben een zekere spanning, mystiek en kracht, de teksten zijn tegelijk helder en vaag, zodat er steeds iets nieuws in te ontdekken valt. En dan te denken dat het slechts een van de betere albums van Bob is!
Ik heb altijd wel die overgang van de elektrische liedjes naar Mr Tambourine Man een beetje raar gevonden,
alsof je plots uit de lucht valt in een andere ruimte. Verder vind ik de muziek in Bob Dylan's 115th Dream geweldig, die piano en/of bas in de achtergrond geeft me kippenvel. Ook kiest Dylan weer een geweldig slotlied, It's All Over Now Baby Blue. Het album is zo geweldig, en door de directheid van de takes van Dylan, klinkt alles ook echt in het moment. Dat er af en toe fouten op tape staan liet Tom gelukkig toe, alle credits aan hem om de kracht van een goed take te herkennen. Een slechtere producer had de groei van Bob Dylan mogelijk in de weg gestaan, hoewel ik er niet aan twijfel dat Bob's sterke persoonlijkheid hier ook voor veel tussen zit.

avatar van Queebus
4,5
Dit is zo'n album waarvan ik me afvraag waarom ik er niet eerder naar ben gaan luisteren. De laatste jaren ben ik schoorvoetend meer naar Bob Dylan gaan luisteren. De eerste keer was tijdens de muziekles op de middelbare school toen Hurricane muzikaal werd ontleed. Het kwartje viel niet. Dat kwam pas jaren later door een magistrale cover van Don't Think Twice, It's All Right van Cock Robin. En vele artiesten hebben Dylan gecoverd waardoor de interesse langzaamaan toenam. Begonnen met Blonde On Blonde, daarna Nashville Skyline, Desire, en Blood On the Tracks en allerlei verzamelaars. In de muziekgeschiedenis zal Bob Dylan samen met Elvis Presley en The Beatles altijd een hoofdrol spelen. Zoals ik eens las gaf Bob Dylan de popmuziek hersens.

Op dit album gaat Bob van plugged naar unplugged, wat wel grappig is want muzikaal doet hij het omgekeerde. Er is al veel geschreven over dit "verraad" maar het allerbelangrijkste is dat de songs alleen maar aan rijkdom en verdieping hebben gewonnen. En Bob Dylan laat zien dat hij zich van niets of niemand iets aantrekt.

BIABH is een fantastische album zonder zwakke songs die aan belang nog helemaal niets heeft ingeboet.

avatar van Harderwiek
3,5
Door de opsplitsing van deze plaat in elektrisch/akoestisch, vind ik het geheel wat (onnodig) wisselvallig. Bob Dylan is goed op gang en is vooral tekstueel sterk. Het eerste deel vind ik eigenlijk maar gemiddeld, waarin Bob nog niet helemaal zijn draai heeft gevonden. Dat ie er plezier in heeft is echter wel goed te horen. Ik laat de plaat nog even een paar keer landen, maar voor nu stijgt het akoestische deel overduidelijk uit boven het elektrische.

5,0
Ik vermoed dat niet één album ter wereld zoveel reacties heeft uitgelokt en controverse heeft veroorzaakt als dit meesterwerkje. Dylan heeft hiermee een nieuwe standaard gezet en zijn publiek laten zien welke richting hij uiteindelijk uit wilde gaan. De opname klinkt - ondanks dat die bijna 60 jaar oud is - ongedateerd. Met recht een klassieker.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:50 uur

geplaatst: vandaag om 07:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.