Led Zeppelin - Led Zeppelin II (1969)

Net als de eerste Soft Machine-plaat leerde ik dit album kennen op een leeftijd waarop ik nog maar weinig andere alternatieve muziek kende, dus klonk deze plaat "zoals het kennelijk hoorde" zonder dat ik me afvroeg of hier iets bijzonders gebeurde. Pas toen ik veel later met frisse oren opnieuw ging luisteren viel het me op hoe subtiel en rijkgeschakeerd het geluidsbeeld van dit album is, vol stereo-effecten, echo's, wegstervende koortjes, stiekeme percussie en ver in het geluidskanaal weggestopte gitaren. Ook merkte ik toen pas hoe vaak Page voor "een vrije rol" kiest terwijl hij de begeleiding aan Jones overlaat, zoals op What is and what should never be, The lemon song, Ramble on en (het mooiste voorbeeld) Heartbreaker – hoe kom je er nou op om tijdens een couplet voor de begeleiding van een zangpartij niet een slaggitaar of een riff van een sologitaar te gebruiken maar een loodzware vervormde basgitaar? Het werkt hoe dan ook briljant, maar pas toen ik een keer niet naar de zang maar speciaal naar de gitaarriff van dit nummer begon te luisteren viel me op wat er allemaal gebeurt wanneer de sologitaar stilvalt en het couplet begint.
        Dat zijn de details. Een stap terug en ik zie weer wat een monster deze plaat is, vaak genoemd als het begin van de heavy metal, maar tegelijk zoveel meer dan dat, met folk, blues, rock en pop in de mix, het geheel gebracht met een schandalig zelfvertrouwen, alsof ze de wereld met deze plaat aan hun voeten zouden krijgen. En verdomd als het niet waar was... Misschien wel al honderd keer gedraaid, maar nog steeds niet op uitgeluisterd.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Met een vader die enorm van dit soort muziek houdt moet ik dit album toch al een ontelbaar keer hebben gehoord. Ik weet ook wel zeker dat hij deze in de kast heeft. Maar het is even geleden dat ik het gehoord had.
Opener Whole Lotta Love is natuurlijk een wereldberoemd nummer en is ongeveer het enige wat ik wel al kende van dit album. Het is muzikaal ook precies wat ik zelf associeer met die klassieke rockmuziek. Led Zeppelin voegt daar vaak wel een bepaalde groove (zit vooral in de drums heb ik het idee) aan toe die ik wel wat fijner vind. Sterke zanger ook wel moet ik zeggen en boordevol energie. Thank You vind ik verder een mooi nummer. En Bring it On Home kende ik al van Sonny Boy Williamson(waar volgens mij ook het origineel van is). Ze maken er een aardig eigen versie van.

Vandaag maar weer eens gedraaid, en blijft toch een dijk van een plaat. Vooral de heruitgave van 2014 klinkt bijzonder verfrissend en geeft het gevoel alsof deze plaat gister is opgenomen. Prijsnummers zijn voor mij The Lemon Song (misschien zelfs wel mijn favoriete LedZep song, echt grandioos) en Ramble On.

Klopt helemaal. Ik heb de heruitgave ook in huis. Nu is dat niet altijd en heel denderend succes, maar in dit geval zeer zeker. Geeft de plaat net wat en verfrissende smoel idd. Mijn vader had de oude plaat nog , en wel is naast elkaar gelegd. Maar en hele verbetering. Over de muziek hoeven we niet te twisten, dat is ook op deze plaat weer grandioos. Hoe die ook begint met whole lotta love, heerlijk hoe dat door je speakers knalt. Maar eigenlijk staat er weer geen verkeerd nummer op. Wat vielip vertelt over Moby Dick kan ik me ook in vinden. Had precies hetzelfde toen ik en jaar of 15 was en deze plaat voor het eerst draaide, heb het nummer ook eigenlijk jaren lang geskipt. Maar bij mij is t ook goed gekomen en kan hem nu goed hebben.

Ze hadden I en II moeten samenvoegen. Vooral I is een verzameling hele en halve ideetjes. II is al wat consistenter met Thank you, Heartbreaker (minus die lelijke solo), living loving maid en Ramble on. De echte nummers dus. Niet die slappe bluesy jam sessies. Iedere schoolband doet het beter. En nog iets, Bonham is geen goede drummer. Luister maar eens wat Stones opperhoofd Richards er over te zeggen heeft. Een houthakker.
Pas op III toont de band zijn kwaliteiten.
Ik snap dat legendarisch en nostalgisch voor veel mensen, zeker na al die jaren ongeveer hetzelfde is. Maar toe jongens, gesp even die cowboyriem af, het is 2023, tijd om wakker te worden voordat we tussen de planken verdwijnen.

Als Richards het zegt...

Zit wat in, van I ben ik alleen echt fan van Good times bad times, Babe I'm gonna leave you en Communication breakdown. ll kan ik ook dromen, en je hebt gelijk, Thank you, Heartbreaker, Living loving maid en Ramble on zijn de echte nummers. Whole lotta love is onverwoestbaar en Bring it on home vind ik ook lekker. Bij de echte bluesy nummers (zeker op I) haak ik tegenwoordig ook af. Ik ben het niet met je eens over Bonham en ik luister nooit naar Richards. III is inderdaad hun beste plaat, geweldige productie en dito nummers, dus ook Since I've been loving you. Alleen al vanwege het drumwerk op Out on the tiles mijn favoriet. Ook de rustige nummers op III kan ik zeer waarderen.

Voor mij te laat om wakker te worden. Heb die engel van Swan Song Records op de rechterschouder laten tatoeëren dus kan haast niet anders of ik verdwijn met Led Zep tussen de planken. Niet dat ik daar anders van word overigens, valt meer onder de noemer 'je wordt oud en moet wat', maar knap dat na bijna veertig jaar dat Led Zeppelin me nog steeds niet verveelt. Overzichtelijke discografie alles in dezelfde bezetting opgenomen en stijlvol dat je je band opheft na overlijden van een prominent bandlid. 'I' altijd net wat liever dan 'II' gehad en op 'III' nemen jatwerk en plagiaat af en verschuift men meer van blues naar folk.

Een nummer als Whole lotta love verveelt echt nooit. Maar verder moet ik heel eerlijk bekennen dat ik naast dit uitstekende nummer nooit zo gecharmeerd ben geweest van deze plaat. Thank You vind ik ook nog een prachtnummer, maar een nummer als Living Loving Maid sla ik liever over.

Ik vond dit lang de minste van ze. Tot een jaar of 4 geleden ongeveer. Ik had de heruitgave op lp in huis gehaald en ging er eens goed voor zitten. Verrek, dit album is stukken leuker dan dat ik 'm tot dan had opgeslagen op m'n zachte schijf. Zelfs Moby Dick kon ik best hebben. Afsluiter Bring it on home verraste me nog het meest tijdens die luistersessie. Wat een weergaloos mooi nummer.

Snelle opvolger van grote klasse, ramble on is prachtig, evenals thank you en … alle overige nummers. Remaster klinkt als een klok.

Hoe verzin je het, een arbeidsethos van heb ik jou daar. Zep was niet de enige band die soms in hetzelfde jaar een opvolger produceerde van het debuut.
II ontloopt in weinig het debuut en beide platen zijn mij enorm lief.

Whole Lotta Love blijft een klassieker, zeker het middenstuk waarin de percussie heel subtiel de overhand neemt kan mij nog steeds bekoren.

What Is blijft fijn, het door Howlin' Wolf geschreven stuk is vrij conventioneel van aard maar wordt door de heren op prima wijze vertoklt.

De opvolger van dit nummer heeft mij nooit weten in te pakken. The Lemon Song is absoluut niet slecht, de baslijnen van Jones zijn loom en funky maar als geheel duurt het mij veel te lang.

Thank You blijft een fantastische melancholische track, het hammond orgeltje zoemt op fraaie wijze mijn gehoorbuizen in.

Heartbreaker is degelijk, haalt een dikke voldoende, hoewel de song ook niet veel om het lijf heeft.

Deze lijn wordt doorgezet met Living Loving Maid, geen song die je omver blaast maar recht op zijn doel afgaat.

Vervolgens gaan we naar wederom een klassieker in het oeuvre van de heren. De wijze waarop de band folk, rock en blues in 1 song verwerken is van een wonderlijke schoonheid.
Een song die je tegelijkertijd laat wegdromen maar je bij het venijnige refrein er weer met de haren bijsleept.

Moby Dick, een song met name gedragen door Bonham met zijn drumwerk. Aangezien ik een hekel aan drumsolo's heb skip ik dit nummer altijd.

Gelukkig sluiten de heren in stijl af met een nummer van Sonnie Boy Williamson, de Mississippi delta blues invloeden sijpelen op fraaie wijze door.
Plant houdt zich in, klinkt zelfs ingetogen in het eerste gedeelte van de song, en dat geeft het nummer een meerwaarde. Een prima track.

Zo blijft het stuivertje wisselen tussen I en II waarbij de onderlinge verschillen bijna verwaarloosbaar zijn.
Nog steeds staan de eerste platen van Zep voor mij synoniem aan mysterieuze zanglijnen, een explosie aan creativiteit, zinderende ritmes, verrassende invalshoeken en intense momenten.
Geen enkele andere band uit dezelfde periode (buiten Sabbath om) wist mij zo omver te blazen met het muzikaal gebodene (nee ook Purple niet).

Ik ben opgegroeid in een tijd dat je als 12-jarige jongen ontdekte dat er buiten de niemandalletjes uit de Top 40 nog een hele andere popwereld bestond die volwassener en ruiger was. Led Zeppelin was meteen mijn favoriet. Inmiddels weten we allemaal dat het werk van Led Zeppelin van diefstal aan elkaar hangt maar dat doet niets af aan de magische kwaliteit van hun bewerkingen die de originelen ver ontstijgen: de band is als Midas bij wie alles in goud verandert wat hij aanraakte.

Ik heb vaak gedacht dat 'classic rock' eigenlijk een voortzetting van jazz met andere middelen is: het betreft geen zanger met begeleidingsbandje maar alle muzikanten zijn even belangrijk en proberen elkaar af te troeven met virtuoze solo's. Zeker in het geval van Led Zeppelin - en dit blijft voor mij hun beste album - levert dat orgastisch spektakel op waarbij blues of rock 'n' roll en seks heel dicht bij elkaar blijven. Dit is het klassieke album van de klassieke rock.

Hier zit zeker een grote kern van waarheid in. Van een hele rits songs is de afkomst bekend, Zeppelin putte niet alleen op legale wijze uit het rijke verleden van de blues, ook zijn er stukken overgenomen van andere bands/artiesten, in de hoop dat er geen haan naar kraaide.
Inmiddels is het allemaal lang en breed bekend, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat zeker in de jaren 60, het jat-en plakwerk gemeen goed was.
De Engelse beatgroepen werden zo door elkaar ''geïnspireerd'' dat je halverwege de jaren 60 betreffende bands bijna niet meer van elkaar kon onderscheiden.
Maar dat gold ook voor de hardrockbands, wellicht ligt het aan mij maar het nummer Paranoid van Sabbath, vertoont zeker bij het intro, ook gelijkenis met een song als Dazed and Confused.

Dat maakt het plezier er trouwens niet minder om, Bonham, Plant, Page en Jones gaven dergelijke stukken zo'n eigen identiteit mee, vormden de nummers zo om, dat je het gevoel krijgt naar een originele/authentieke song te luisteren.

Black Sabbath aarzelde om Paranoid op te nemen omdat het te veel als Led Zeppelins Communication Breakdown zou klinken:
Geezer Butler: Black Sabbath’s “Paranoid” Sounded Like a Led Zeppelin Rip-Off | Guitar World - guitarworld.com.

Dan heb je het waarschijnlijk over de eind zestiger jaren. In 1970 werd namelijk het beste Rockalbum Allertijden uitgebracht. En nee, dat was geen album van Led Zeppelin en/of Black Sabbath...

Exact dit. Ik was in de war met Dazed and Confused. Communication Breakdown behoorde al tot het live repertoire van Zep rond 68'.
Het is ook alleen de riff waar Paranoid mee start dat als 2 druppels water lijkt op Communication, hierna lopen de songs totaal uiteen.

Morrison Hotel van The Doors is inderdaad een sterk album, toegegeven dat plaatje mag inderdaad naast Zep en Sab staan

milesdavisjr heeft volgens mij wel gelijk als hij vindt dat de riff van Paranoid beïnvloed is door Dazed and Confused. Na 3 minuten en 35 seconden hoor je die riff in Dazed and Confused. (Volgens mijn oren toch).