Electric Light Orchestra - Out of the Blue (1977)

Na een klassieke opvoeding gehad te hebben vond ik het vorig jaar op vaders aanraden wel tijd voor the Electric Light Orchestra, en tijd was het. Geweldig, subliem, uitmuntend, spectaculair. ELO heeft een plekje in mijn hart veroverd. Songs als Mr. Blue Sky, Across the Border, Steppin' Out en Sweet Talking Woman behoren tot mijn favorieten van deze plaat. Mr. Blue Sky (en veel andere songs) hebben opmerkelijk fijne modulaties, hierdoor blijft het lang boeien. In de nieuwere albums horen we Lynne veel experimenteren met flangers en andere effecten (wat tijdens enkele maten waar louter drums en zang te horen is goed te, eh, horen is) waardoor ELO toch lang vers is gebleven. Lynne is een verdraaid goede componist die donders goed wist waar hij mee bezig was.

ELO is de perfecte brug tussen klassieke muziek en symphonische/progressieve rock voor de mensen die klassieke muziek maar niks vinden (door bijvoorbeeld hun referentiekader) of de tijd er niet voor over hebben. Jeff Lynne's ELO maakt uitmuntend gebruik van klassieke (strijk)instrumenten als een cello en violen. Mix hier wat bekende klassieke werken door als invloed en hits zijn geboren. Zonder Jeff Lynne was dit ongetwijfeld anders geweest. Wie zijn uitspraken leest (in onder meer booklets) weet wat voor prachtige persoon het is.

Out of the Blue bestempel ik niet als bete ELO album. Ik ben van mening dat er geen 'beste' is maar dat elk album haar eigen charme heeft. Disco-album 'Discovery' heb ik nog niet geluisterd (ik bezit nu gelukkig wel bijna alle cd's, wat tot mijn smart niet veel mede 18-jarigen kunnen zeggen), maar Time (1981) had al behoorlijk fijne disco-songs. En dat terwijl ze toch wel bekend zijn om hun klassieke instrumenten.

Tot slot: ex-beatle John Lennon (of was het McCartney?) scheen ooit gezegd te hebben dat the Beatles net als ELO waren geworden als ze verder zouden gaan waar ze bij I Am The Walrus ophielden. Een groot compliment voor Lynne dus, die zelf veel produceerwerk voor grote artiesten als Paul McCartney heeft gedaan.

5*

Niet echt mijn ding dit, maar het album heeft soms zijn momenten. Turn To Stone, Sweet Talkin' Woman, Night In The City en Mr. Blue Sky vind ik bijvoorbeeld erg goede nummers. De muziek ligt prettig in het gehoor, hoewel allemaal nogal glad klinkt. Mijn probleem met dit album is het gebrek aan variatie, de productie (het klinkt in mijn oren nogal overgeproduceerd) en dat het album te lang duurt. Daardoor vind ik dat het na een paar nummers een beetje 'too much' wordt.
Het is zeker geen slecht album hoor, maar als dit gewoon een enkel album was (met een wat kortere speelduur en enkel de echt goede songs), had ik hem denk ik wel wat hoger beoordeeld.

Of het de perfectie is voor ELO weet ik niet. Ze hebben nog zo veel andere mooie muziek gemaakt. Je kan het wel zien als hun meesterwerk, zowel artistiek als commercieel. Een sensatie was het in 1977: de ene na de andere mooie single. Spacy artwork ten tijde van Star Wars. Daarna heb ik die prachtige dubbel lp van een vriendje geleend en op TDK cassettebandje gezet.

Ik wist niet wat ik hoorde. Bijna elk nummer is raak en er is een prachtige samenhang tussen stukken van het album en het album als geheel. Fraaie orkesten, koren en zang ondersteunen de oh zo mooie muziek en resulteren in prachtige wat kitchy poprock. Hoogtepunten zijn er niet echt: het is vrijwel één hoogtepunt. Elke LP kant had wel iets, maar als er dan toch een hoogtepunt is, dan is het LP kant 3: Concerto For A Rainy Day. Brilliant!

Opvallend trouwens was dat ik Jungle op single had, maar dan in 1979: het was de b-side van Shine A Little Love. Een echt apart nummer, waarvan ik dacht en denk: vind je dat nou goed? En ik vond en vind het nog steeds geweldig. Op het album wordt het weer gevolgd door de prachtige orchestrale opening van Believe Me Now.

Inmiddels heb ik de geremasterde deluxe editie uit 2007. Prachtige hardcover cd, met heel fraai boekje en een spaceship bouwpakket! Ik laat 'm er lekker in zitten en lees de uitgebreide toelichting, ook van 'orkestleider' Jeff Lynne. En rond mijn score - ook vanwege nostalgische gevoelens - naar boven af: 5,0*. Het is een echt meesterwerk.

Out of the blue is een meesterwerkje die de perfectie benaderd.
Ik geeft dit album zeker een 4,5 als cijfer.
Dit album kan ik niet vaak genoeg horen!

De referentie orchestra in de naam van de band kan niet toepasselijker zijn op "Out of the Blue". Alle liedjes zijn rijk qua instrumentatie. Ook zitten de nummers qua structuur en opbouw uitstekend in elkaar. Toch vind ik het niet altijd even makkelijk om naar te luisteren. Niet zozeer als het gaat om toegankelijkheid of complexiteit, maar regelmatig trek ik de vocalen niet altijd even goed. Met name de zang in de hoge regionen leiden soms tot irritaties. Wat betreft die instrumentatie krijg ik her en der het gevoel dat het allemaal iets teveel van het goede is. Een belletje hier, een rateltje daar. Waarom? De nummers zitten gewoon goed in elkaar. In mijn beleving leidt dat tot onnodige ballast of bombast of hoe je het ook wilt noemen. Zeventien tracks is gevoelsmatig ook wel erg ambitieus. Een wat strengere selectie van nummers had bij mij de spanningsboog wat langer vastgehouden vermoed ik. Dit is allemaal een kwestie van smaak en persoonlijke voorkeur, want "Out of the Blue" is gewoon kwalitatief van prima niveau en ik kan er ook best van genieten, maar wel met mate.

ELO staat bij mij al een tijdje in hernieuwde belangstelling (net als bijvoorbeeld 10cc, goh, niet geheel toevallig twee bands die qua tijdvak, genre en muzikale benadering wel een beetje uit een vergelijkbaar vaatje tappen). Van beide bands heb ik iets te veel iets te weinig beluisterde cd's in de kast, dus met zulke hernieuwde belangstelling kan een mens even voort.

Gisteravond lag deze Out of the Blue weer eens op. En daar ik recentelijk nog positief verrast was door On the Third Day en Face the Music, moest het met deze kennelijk grootste klassieker toch wel helemaal goedkomen? Eens te meer omdat enkele van mijn favoriete ELO-albumtracks (Across the Border, Night in the City, Summer and Lightning) allemaal hierop staan.

Het hosannagevoel bleef een beetje uit eigenlijk. Ik houd het er tot nader order maar op dat de o zo herkenbare ELO-sound prima een minuut of veertig weet te boeien, maar dat deze (van origine) dubbelaar toch wat veel van het goede was - zo veel opbouw / variatie weet het dan ook weer niet te bieden.

De single Mr. Blue Sky beleefde eerder dit jaar zijn 40-jarig verjaardagsfeestje (de slingers hangen er nog) en we zien deze aandacht dit jaar terug in de Top 2000. Een stijging naar plaats 51. Voorwaar, niet slecht. Aan liefhebber en voormalig user Deranged draag ik deze review op.

'Plaat voor ruige mannen die even af willen koelen.' zo noemde hij het album destijds. Nou, dat was wat overdreven. Maar wanneer was je ruig in 1977? Zeker, de punk begon los te barsten maar was nog vooral een randverschijnsel. Intussen stoomden de BeeGees de wereld klaar voor de discorevolutie. En dan had je nog de verstokte langharigen, met hun Led Zeppelin en de puberventjes die Queen aanhingen. Ergens daar tussenin bungelde ikzelf. Veertien, vijftien jaar. Een slungelig ventje dus. En ik vond de muziek van ELO prachtig. Tijd voor een bespreking.

A New World Record, de plaat uit 1976, was goed gevallen. Heel goed zelfs. ELO scoorde hiermee hoog in de VS en eindelijk ook thuis in het Verenigd Koninkrijk. Bloedstollende cellorock met gloeiend warme melodieën. Een duidelijke link met de klassieke wereld, thematisch zo duidelijk door de romantiek beïnvloed. Een wereldplaat dus.

En dan, ruim een jaar later, dit Out of the Blue. Een album dat de lijn wil doortrekken en, heel slim, in populaire sciencefiction stijl gevatte hoes. Toch wilde het met dat doortrekken niet zo vlotten aanvankelijk. Jeff Lynne kon geen letter op papier krijgen toen hij zich in mei '77 in een chalet in de Alpen terugtrok voor inspiratie. Het was er grijs en nat. Maar toen na dagen regen de zon doorbrak, hervond hij zijn inspiratie en schreef in drie weken tijd het hele album bij elkaar. Zo gaat dat in legendes. Het is altijd wat mooier dan in werkelijkheid.

Het waren gouden jaren voor de platenindustrie en er kon best een dubbelalbum vanaf. Vinyl genoeg. En zo ontstonden de vier prachtige plaatkanten met ruim 70 minuten speelduur totaal.

Klapstuk is het alweer klassiek aandoende Concerto for a Rainy Day, een spektakel van regen, bliksem en die helder blauwe lucht op het eind. Zo thematisch als deze plaatkant is het elders niet en het album verrast verder vooral in degelijkheid en variatie van stijlen.

Wat minder romantiek en bezieling, zou ik toch willen zeggen, dan op voorgaande platen, maar zeker niet met minder vakmanschap opgenomen. Misschien toch een tikje scheve verhouding kwantiteit/kwaliteit of gebrek aan samenhang. Behalve een vuller als The Whale (leuk om te horen wat de synth in die tijd kon doen) vinden we een Amerikaans thema in Across the Border en Wild West Hero, de vrolijke kakafonie van de Jungle en liefdesdrama in It's Over en Sweet is the Night. En de link tussen die nummers is niet erg duidelijk.

Het mindere gevoel van samenhang bij Out of the Blue zorgt er voor dat mijn lichte voorkeur blijft uitgaan naar voorganger A New World Record. Al ben ik ook blijvend gecharmeerd van veel nummers op deze dubbelaar. Met als persoonlijke uitschieter Summer and Lightning . ELO was hier goed bezig en wellicht was de creatieve top hier al bereikt. Met een paar nummers minder was dit slagschip misschien nét wat wendbaarder geweest. Echt, een enkele schijf met het hele weerdrama in meer uitgesponnen stijl had ook best gekund. Maar zo is het niet gegaan. Ik heb er vrede mee.

Laten we het album intussen niet vergeten als die Mr.Blue Sky weer eens langs komt.

Dit is het ook duidelijk niet voor mij. ELO doet me inmiddels denken aan acts als Fleetwood Mac en The Bee Gees. Het is erg toegankelijke en vriendelijke rock. Sterke neiging naar pop en ook de disco (vandaar Bee Gees). Daar kan ik echt niks mee. Tegelijkertijd heb ik ook niet echt een hekel eraan. Qua pop kan het vele malen erger. Daarvoor hoef je alleen maar even radio 538 aan te zetten. De hit Mr Blue Sky vind ik verre van boeiend, met uitzondering van de manier waarop het afsluit. Als het populairste nummer niets bij je losmaakt, dan is de kans klein dat de zestien andere dat wel kunnen. Dit album is duidelijk niet mijn smaak. Jammer, omdat ik deze plaat vaak in mijn handen heb gehad en tegelijkertijd blij dat ik het iedere keer weer teruggezet heb. Allemaal songs met kop en staart.

Tussenstand
1. On The Third Day
2. The Electric Light Orchestra
3. Face The Music
4. Electric Light Orchestra II
5. Eldorado
6. Out Of The Blue
7. A New World Record

Wel de meest iconische ELO cover. Ook zo'n album waar ik tot enkele maanden geleden meerde keren mee in mijn handen heb gestaan om het dan uiteindelijk alsnog maar niet te doen. Toch blij dat ik het uiteindelijk wel heb gedaan, want Out Of The Blue is voor mij wel het ELO-album dat tot nu toe het beste de pop-kant met strijkers mixt. Ik blijf meer fan van het grillige en rauwe tweede album, maar Out Of The Blue loopt wel als een trein en heeft eigenlijk geen songs die me ergeren. Het blijft erg glad allemaal, waardoor het glazuur bij vlagen een beetje van mijn tanden dreigt te lopen, maar het geheel klinkt toch wel erg fijn. Doet me bij vlagen ook een beetje aan Jeff Wayne's War Of The Worlds denken als de meer spacy geluiden naar voren komen (The Whale bijvoorbeeld).

Mr. Blue Sky is voor mij een van de meest eigenzinnige popklassiekers ooit. Tijdens mijn tienerjaren toen ik cassettebandjes maakte met mijn favoriete nummers die ik kopieerde van cd's van mijn ouders of opnam van de radio, stond deze track steevast op de tweede plaats van mijn lijstjes (alleen voorbijgestreefd door Don Henley's Boys Of Summer). Het is quirky en opzwepend en heeft met die symfonische passages zo'n kenmerkende en aantrekkelijke sound, waardoor ik het nummer kan blijven luisteren. Geeft me in deze thuisblijf-dagen toch weer even een glimlach.

Voorlopige tussenstand:
1. Electric Light Orchestra II
2. Out Of The Blue
3. Face The Music
4. The Electric Light Orchestra
5. A New World Record
6. El Dorado
7. On the Third Day

Dat hebben ze over mij ook vaak zat gezegd.

Gewoon afgunst.

Voor mij is dit album zeker belangrijk.

Zoals ik onlangs al uit de doeken deed bij A New World Record voor mij op zeer jonge leeftijd een eerste kennismaking met de onvervalste Jeff Lynne swag wat allesbepalend is gebleken daar ik deze inmiddels als religie in mijn eigen leven implementeer.

Ik noem het biggelisme.

Dit is de naam van mijn swagger movement.

Alles zorgvuldig uitgedacht.

Najaar 1976 ontdekte ik als pre-puber popmuziek, die mij bereikte via Hilversum 3. Zonder enige voorkennis van genres of namen bestonden er twee soorten liedjes: leuke en niet-leuke. In een oude werkagenda van mijn vader startte ik najaar 1977 mijn eigen wekelijkse top 15. De eerste #1 daarin was Ma Baker van Boney M, mijn favoriete zomerhit die daar zo’n vier weken standhield, de tweede was Needles and Pins van Smokie dat eind oktober de Nationale Hitparade betrad.

Drie weken later hoorde ik een nieuw liedje van een mij onbekende groep: Turn to Stone van Electric Light Orchestra, dat met een opzwellend, ietwat dreigend intro vanuit de radio mijn kamer binnenvloog. Het werd top 5 in mijn persoonlijke lijst. In maart 1978 volgde Mr. Blue Sky, dat ik nog beter vond met strijkers en koor én dat bijzondere einde. Je dacht dat het liedje na een dikke drieëneenhalve minuut voorbij was, maar het vervolgde met een ander thema. Majestueus! December 1978, een jaar na Turn to Stone, haalde Sweet Talkin' Woman nog eens #24.

Eén van mijn vrienden bleek zo’n drie jaar later de elpee Out of the Blue te hebben, waarvan ik als science-fictionfan de hoes magisch vond. Hij stond van november 1977 tot half augustus 1978 in de Album Top 50 van de Nationale Hitparade, piekend op #3, Eenmaal volwassen kocht ik ‘m dan zelf, waarbij de klassieker sindsdien menig rondje op mijn draaitafel en later ook als dubbel-cd-met-bonussen is gedraaid.

Favorieten kiezen is moeilijk. Nog altijd zijn de drie eerste kanten mijn favoriete, dus tot en met track 13. Daarna pakt het me minder, op Wild West Hero na en vanavond vielen me de audio-effecten in The Whale positief op. De bonussen bleken weinig toe te voegen.
Vooral de kanten A (track 1 – 4) en C (track 10 – 13) draai ik graag en de B-zijde doet daar nauwelijks voor onder. Deze start met het sterke Night in the City, op Starlight klinken de destijds modieuze discoviolen en het opgewekte Jungle vond ik eveneens niet onaardig. Mooiste nummer daarop is echter het prachtige miniatuurtje Believe Me Now, later gebruikt in het radioprogramma Theater van het Sentiment. Of was het in Goudmijn?

Out of the Blue is zowel warm als avontuurlijk. Als tiener waande ik me bijna in een ruimteschip, als volwassene viel me de perfecte productie op, ongekend voor die tijd en nog altijd heerlijk. Laat dat maar aan Jeff Lynne over. Voor Top 2000 á Gogo vertelde hij in 2012 over de totstandkoming van Mr. Blue Sky, op YouTube terug te zien.

Het schijnt de komende week vooral grijs weer te worden. Perfect weer voor deze plaat.

Een regelrechte jaren 70 klassieker, ik heb dit album eind jaren 70 helemaal grijs gedraaid en was zwaar onder de indruk van de dubbele hoes en het ontwerp met het ruimteschip. Ik heb na jaren zoeken eindelijk weer een nagenoeg nieuw origineel vinyl exemplaar op de kop weten te tikken en dat is toch wel (weer) smullen. Ik hoor nu dingen die ik destijds op mijn bij elkaar gesprokkelde Akai setje niet hoorde. En dat is ook wat de kracht van dit album, de nummers zitten prachtig en verzorgd in elkaar en eigenlijk klinkt het ook nu nog prima. En dan is het in mijn ogen een klassieker. Zal mij niet door iedereen in dank worden afgenomen als oude waver maar het is wat het is.