Electric Light Orchestra - Out of the Blue (1977)

Ik weet niet wat mij ooit bezield heeft om de vinyl versie van dit album gratis en voor niks aan een goede vriend te geven.
Nu ik het album weer terug hoor is het totaal onbegrijpelijk
Niet dat er nou een groot ELO fan aan mij verloren is gegaan ,maar toch, A New World Record ( 1976 ) en deze Out Of The Blue zijn wel erg sterke platen.
Na Discovery uit 1979 was ik er wel klaar mee.
Vrij onlangs zag ik deze voor een zacht prijsje liggen op CD en heeft Out Of The Blue dus zijn come back in mijn platenkast gemaakt.
De 4 nummers van het concerto for a rainy day gedeelte vind ik veruit het sterkste gedeelte van de plaat.
Als bonus staat op mijn CD versie het lied Latitude 88 North een verrassend sterk nummer wat mij doet denken aan Handle With Care van de Travelling Willburys.

Wel een aardig nummer inderdaad en volgens Lynne opgenomen eind jaren '80, dus in de Traveling Wilburies-periode. Klinkt ook wel wat Tom Petty-achtig, vind ik. Toch vreemd zo'n nummer aan te treffen op deze uitgave. Nogal een anachronisme. Goede remaster (2007) al zijn de drop-outs van de tape wel duidelijk te horen hier en daar, maar daar valt beter doorheen te luisteren dan het gespetter van vinyl.

'Sweet is the Night'... wat een nummer!

Inderdaad ook een lekker nummer. Draai dit album weinig thuis, voornamelijk in de auto.
Moet oppassen dat ik niet aangehouden wordt voor vreemd gedrag bij Mr. Blue Sky.......

Monumentale dubbelaar. Bedacht in de Zwitserse Alpen. lees ik hier op Wikipedia.
Niks veranderd dus in die 40 jaar.

Sinds ik uit huis ben gegaan heb ik eigenlijk geen Electric Light Orchestra meer gehoord, maar toen ik dit album in een uitverkoopbak zag liggen moest ik hem meenemen. Ik ken bijna alle nummers nog. Heerlijk orchestrale pop. Voor de volle 70 minuten boeiend. Favorieten die ik heb aangevinkt zijn 'Across the Border', 'Night in the City', 'Summer and Lightning', en het fantastische 'Wild West Hero', maar uiteraard zijn ook de bekende hitjes van deze plaat hoogtepunten an sich.

Turn to Stone, Sweet Talkin Woman en Mr Blue Sky steken helaas wel erg boven de rest uit.
Maar die zijn dan ook wel echt geweldig natuurlijk.

Het album begint goed met het stuwende Turn to Stone, die ik vergelijkbaar vind met mijn favoriete ELO song Don't Bring Me Down. Daarna neemt de intensiteit nummer voor nummer af en wordt het album steeds taaier om door te komen, met een kleine opleving bij Mr. Blue Sky. Denk dat mijn waardering een stuk hoger zou zijn wanneer het album was ingekort tot 30-40 minuten.

De single Mr. Blue Sky beleefde eerder dit jaar zijn 40-jarig verjaardagsfeestje (de slingers hangen er nog) en we zien deze aandacht dit jaar terug in de Top 2000. Een stijging naar plaats 51. Voorwaar, niet slecht. Aan liefhebber en voormalig user Deranged draag ik deze review op.

'Plaat voor ruige mannen die even af willen koelen.' zo noemde hij het album destijds. Nou, dat was wat overdreven. Maar wanneer was je ruig in 1977? Zeker, de punk begon los te barsten maar was nog vooral een randverschijnsel. Intussen stoomden de BeeGees de wereld klaar voor de discorevolutie. En dan had je nog de verstokte langharigen, met hun Led Zeppelin en de puberventjes die Queen aanhingen. Ergens daar tussenin bungelde ikzelf. Veertien, vijftien jaar. Een slungelig ventje dus. En ik vond de muziek van ELO prachtig. Tijd voor een bespreking.

A New World Record, de plaat uit 1976, was goed gevallen. Heel goed zelfs. ELO scoorde hiermee hoog in de VS en eindelijk ook thuis in het Verenigd Koninkrijk. Bloedstollende cellorock met gloeiend warme melodieën. Een duidelijke link met de klassieke wereld, thematisch zo duidelijk door de romantiek beïnvloed. Een wereldplaat dus.

En dan, ruim een jaar later, dit Out of the Blue. Een album dat de lijn wil doortrekken en, heel slim, in populaire sciencefiction stijl gevatte hoes. Toch wilde het met dat doortrekken niet zo vlotten aanvankelijk. Jeff Lynne kon geen letter op papier krijgen toen hij zich in mei '77 in een chalet in de Alpen terugtrok voor inspiratie. Het was er grijs en nat. Maar toen na dagen regen de zon doorbrak, hervond hij zijn inspiratie en schreef in drie weken tijd het hele album bij elkaar. Zo gaat dat in legendes. Het is altijd wat mooier dan in werkelijkheid.

Het waren gouden jaren voor de platenindustrie en er kon best een dubbelalbum vanaf. Vinyl genoeg. En zo ontstonden de vier prachtige plaatkanten met ruim 70 minuten speelduur totaal.

Klapstuk is het alweer klassiek aandoende Concerto for a Rainy Day, een spektakel van regen, bliksem en die helder blauwe lucht op het eind. Zo thematisch als deze plaatkant is het elders niet en het album verrast verder vooral in degelijkheid en variatie van stijlen.

Wat minder romantiek en bezieling, zou ik toch willen zeggen, dan op voorgaande platen, maar zeker niet met minder vakmanschap opgenomen. Misschien toch een tikje scheve verhouding kwantiteit/kwaliteit of gebrek aan samenhang. Behalve een vuller als The Whale (leuk om te horen wat de synth in die tijd kon doen) vinden we een Amerikaans thema in Across the Border en Wild West Hero, de vrolijke kakafonie van de Jungle en liefdesdrama in It's Over en Sweet is the Night. En de link tussen die nummers is niet erg duidelijk.

Het mindere gevoel van samenhang bij Out of the Blue zorgt er voor dat mijn lichte voorkeur blijft uitgaan naar voorganger A New World Record. Al ben ik ook blijvend gecharmeerd van veel nummers op deze dubbelaar. Met als persoonlijke uitschieter Summer and Lightning . ELO was hier goed bezig en wellicht was de creatieve top hier al bereikt. Met een paar nummers minder was dit slagschip misschien nét wat wendbaarder geweest. Echt, een enkele schijf met het hele weerdrama in meer uitgesponnen stijl had ook best gekund. Maar zo is het niet gegaan. Ik heb er vrede mee.

Laten we het album intussen niet vergeten als die Mr.Blue Sky weer eens langs komt.

Door het mooie weer en de sympathie voor Lynne krijgt dit album nog net 3 sterren. Maar wat een verschil in kwaliteit met zijn latere meesterwerken Discovery en Time. Grijze, grauwe middelmaat met uiteindelijk 2-5 acceptabele nummers.

Dit album even een cijfer gegeven. Want dit is het beste album wat ELO gemaakt heeft

Geweldig. Stap hier in het wondere wereldje van ELO. Optimistisch en opbeurend, een fijn avontuurtje deze album. Toegankelijk? Zeker. Commercieel? Ik denk het wel, maar dat maakt niks uit getuige deze meesterwerk,
de ene briljante melodie na de ander word er tevoorschijn geschoteld. Een warm juweeltje dit.

Weer eens herbeluisterd, prachtige plaat, jeugdsentiment. Mijn inziens hun beste.

Over deze plaat is al zoveel gepraat en gerecenseerd dat ik er niet uitgebreid op in ga.

Vier plaatkanten symfonische pop met disco-, rock-, blueeyed soul- en sixties-randjes.
Wat wil je nog meer?

Ik zie dit soort muziek als een flinke zak snoep. Je hebt er zin in, geeft je eraan over en geniet er echt terecht van, maar op een gegeven moment is het teveel en te zoet.

Wat ook wel interessant is, is de invloed van producer Mack. Veel vocodervocalen hier, maar ook op The Works van Queen.

Vier plaatkanten is ook wel heel veel hoor. Toch geef ik me er wel eens aan over. Het is een gele zit, maar wat moet je dan op een zondagmiddag. En ik heb liever deze dan Tales of Topographic Oceans, wat meer voelt als een grote zak ongezouten tofuchips.

Gewetensvraag: valt ELO onder foute muziek?

Gewetensvraag: valt ELO onder foute muziek?

Deze stelling hoort hier eigenlijk niet thuis. Het moet over de plaat gaan, maar ik denk het niet eerlijk gezegd.
Het is goed uitgewerkte symfonische popmuziek met een vette knipoog naar The Beatles en het lichte klassieke werk. Uiteraard ook wat linkjes naar de discomuziek, maar ook weer niet te uitdrukkelijk.
Hitbewust en pakkende toegankelijke structuren.
Natuurlijk wel wat foute liedjes, maar dat is niet geheel uniek bij bands/artiesten.
Rock And Roll Is King, uit de 80's periode, vind ik best wel fout. Te plat en te melig.

Het was ook meer een retorische vraag. Voor mij bestaat foute muziek niet. Ik ken twee soorten muziek: muziek die je goed vindt en muziek die je niet goed vindt. En zelfs dat is diffuus want persoonlijke smaak verandert continu. Wat ook heerlijk is, want zo luister je altijd weer iets anders en wat nieuws.

Hoedanook zou ik zoveel jaren geleden nooit gedacht hebben dat ik zo zou kunnen genieten van ELO. Maar feit is: ik vind het heerlijk. Maar niet té vask, hoor.

Get it! Alles hangt ook wat samen met je stemming en smaak van een bepaald moment.
Ik waardeer best veel muziek en sommige oudere muziek kan ik ineens weer in mijn armen sluiten, maar ook wel afstoten. Soms heb ik die klik niet meer.
ELO hangt daar wat tussen in. Deze Out Of The Blue is wel de highlight van de band vind ik. Misschien her en der wat stoffig nu, maar het songmateriaal is meer dan okay over het algemeen.
Het knappe van Jeff Lynne is dat hij gewoon hele knappe composities kan leveren. Ondanks de overduidelijke Beatlesvibe, geeft hij het mede door het orchestrale karakter en de typerende overdubs van zijn vocalen, een heel eigen smoelwerk mee.

Zijn produkties voor derden vind ik meestal wat minder.
Daar komt zijn signature dan weer net even te veel naar voren. Maar Jeff Lynne is op zijn gebied een tamelijk briljante alleskunner.

Dat briljante is ook wel zijn beperking. Vriendelijke en bescheiden man in het algemeen, maar op zijn vakgebied een perfectionist waarmee lastig samen te werken is. Vandaar dat typische eigenwijze stempel dat hij op de meeste producties drukt. Meestal geniet ik daar wel van, maar de jaren gaan ook wel tellen. Mijn ervaring is dat muziek die meer dan 40 jaar oud is er vaak niet meer zo direct ingaat. Alsof er eerst een knop om moet om het weer volledig te kunnen ervaren. Die ‘tand des tijds’ knaagt ook wel aan Out of The Blue. Maar nostalgie en heimwee zijn terugkerende elementen in het werk van Lynne. En dat gevoel wordt er niet minder door. Achteruitkijken mag.

Het ene is wat tijdlozer dan het andere gebleken.
In het geval van E.L.O vind ik de 70's periode en tevens de artistieke toptijd, enigzins gedateerd aan doen. Daar door heen luisterend blijft het natuurlijk wel goede muziek. Op nostalgiebasis niet zo veel mis mee.
Een echte fan ben ik overigens niet van de band.
Ik vind ook niet alles even geweldig. Lynne kan overdondereren, maar als hij de rock 'n roll te veel laat spreken( naast The Beatles is zijn adoratie voor Chuck Berry natuurlijk ook duidelijk aanwezig) vind ik het wel eens wat goedkoop klinken.
En naarmate de 70's vorderen gaat de discofeel ook een steeds een grotere rol spelen in Lynne's songs. Soms werkt het, soms ook niet.
Time vind ik wel een verrassend sterk album. De wolligheid heeft plaats gemaakt voor een strak soort van electrorock. Prima move.

Helemaal eens met die twee opmerkingen. De rock 'n roll speelt op Out of the Blue niet echt een rol , latere nummers als Rock 'n Roll is King zijn ook aan mij niet besteed, ook al ben ik wel een fan.

En inderdaad; Time (1981) was een ferme stap vooruit, mee met de tijd en toch nog herkenbaar ELO. Beter zou het niet meer worden.

dit blijft voor mij een top plaat. Ooit als LP gekocht in V&D in Roosendaal. En direct verkocht. Uiteraard mede door de klassieker Mr Blue Skye , maar als tiener was dit voor mij een nieuwe wereld toch. ( had pas The Wall ( PF) en Duke (Genesis) gekocht en mijn muzikale horizon werd vanaf toen enorm verbreed. Er bestond toch meer dan alleen de top 40 singles ed meer. Zalig toch. Voor mij is dit nog steeds DE ELO klassieker ………..

Logisch. Zou ik ook doen als ik het een top plaat vond. Zoiets hou je niet in huis natuurlijk.

Warmhartig dank voor het in stand houden van de herinnering aan een lang vervlogen gebruiker.

Laten we hopen en een toost uitbrengen op een zompige zomer vervuld van zwoele genoegdoening waar met name het eerste deel van deze dubbelaar relevant zal zijn en het concert voor druilerige dagen eventjes achterwege kan blijven.

Dit is het ook duidelijk niet voor mij. ELO doet me inmiddels denken aan acts als Fleetwood Mac en The Bee Gees. Het is erg toegankelijke en vriendelijke rock. Sterke neiging naar pop en ook de disco (vandaar Bee Gees). Daar kan ik echt niks mee. Tegelijkertijd heb ik ook niet echt een hekel eraan. Qua pop kan het vele malen erger. Daarvoor hoef je alleen maar even radio 538 aan te zetten. De hit Mr Blue Sky vind ik verre van boeiend, met uitzondering van de manier waarop het afsluit. Als het populairste nummer niets bij je losmaakt, dan is de kans klein dat de zestien andere dat wel kunnen. Dit album is duidelijk niet mijn smaak. Jammer, omdat ik deze plaat vaak in mijn handen heb gehad en tegelijkertijd blij dat ik het iedere keer weer teruggezet heb. Allemaal songs met kop en staart.

Tussenstand
1. On The Third Day
2. The Electric Light Orchestra
3. Face The Music
4. Electric Light Orchestra II
5. Eldorado
6. Out Of The Blue
7. A New World Record

Een duidelijke mening en daar houd ik van. Toch, die laatste opmerking. Vraag me af of je plaatkant 3 ook ervaren hebt als een concerto for a rainy day: een symfonische suite.

Nee, niet als zodanig. Ik vermoed dat jij het allemaal heel wat vaker gehoord hebt dan ik en het daardoor ongetwijfeld beter kan inschatten.

Vaker gehoord wellicht, maar ieder z’n mening en dat respecteer ik.

PS. Ik zou graag even dat ruimteschip instappen om de planeet een tijdje te verlaten. Wat een gedoe hier beneden.

Mag ik mee?
Steppin' Out

Wel de meest iconische ELO cover. Ook zo'n album waar ik tot enkele maanden geleden meerde keren mee in mijn handen heb gestaan om het dan uiteindelijk alsnog maar niet te doen. Toch blij dat ik het uiteindelijk wel heb gedaan, want Out Of The Blue is voor mij wel het ELO-album dat tot nu toe het beste de pop-kant met strijkers mixt. Ik blijf meer fan van het grillige en rauwe tweede album, maar Out Of The Blue loopt wel als een trein en heeft eigenlijk geen songs die me ergeren. Het blijft erg glad allemaal, waardoor het glazuur bij vlagen een beetje van mijn tanden dreigt te lopen, maar het geheel klinkt toch wel erg fijn. Doet me bij vlagen ook een beetje aan Jeff Wayne's War Of The Worlds denken als de meer spacy geluiden naar voren komen (The Whale bijvoorbeeld).

Mr. Blue Sky is voor mij een van de meest eigenzinnige popklassiekers ooit. Tijdens mijn tienerjaren toen ik cassettebandjes maakte met mijn favoriete nummers die ik kopieerde van cd's van mijn ouders of opnam van de radio, stond deze track steevast op de tweede plaats van mijn lijstjes (alleen voorbijgestreefd door Don Henley's Boys Of Summer). Het is quirky en opzwepend en heeft met die symfonische passages zo'n kenmerkende en aantrekkelijke sound, waardoor ik het nummer kan blijven luisteren. Geeft me in deze thuisblijf-dagen toch weer even een glimlach.

Voorlopige tussenstand:
1. Electric Light Orchestra II
2. Out Of The Blue
3. Face The Music
4. The Electric Light Orchestra
5. A New World Record
6. El Dorado
7. On the Third Day

Die zompige zomer zou best eens een droge bedoening kunnen gaan worden zo.

Maar zelfs dan, onverminderd van kracht:

Volgende keer beter weer.