Kate Bush - Hounds of Love (1985)

Het is een feit dat muzikanten later verbeterpunten zien. Maar aan de impact van een plaat moet je niet teveel sleutelen. Ik denk dat mijn kennismaking met Running Up That Hill samenvalt met de eerste keer dat ik die clip zag. Alles klopte gewoon. Door aan de productie te rommelen neem je ook een stukje magie weg. Kate Bush was hier in topvorm, ook Don’t Give Up met Peter Gabriel komt ongeveer uit dezelfde tijd. Het dromerige van Kate Bush ebt weg, daarvoor komt volwassen realiteit in de plaats. The Dreaming was de angst voor de toekomst, Hounds Of Love is de toekomst.

De beoordeling van een productie/mix is vaak net zo subjectief als de beoordeling van een album an sich, en zeker niet minder interessant. Mij was een verkeerde afstelling niet opgevallen en ga er de volgende luisterbeurt eens op letten. Wat me wel opviel was de magnifieke 'wall of sound', in de bombastische stukken, met andere woorden; het geheel van het geluid dat over je wordt uitgestort. (De term gebruik ik hier expres omdat de meningen over Phil Spector zo uiteenlopen. Van zijn wall of sound ben ik dan weer niet zo'n fan).

Ik ben benieuwd hoe je de eerste keer geluisterd hebt, via streaming/cd/lp?

In mijn geval is het de lp en dat heeft meestal mijn voorkeur, zeker bij bombastische muziek, omdat de ervaring leert dat dat minder een onsamenhangende brei wordt dan digitaal, helmaal als er strijkinstrumenten in het spel zijn.

Overigens zijn er ook albums/muziek die beter klinken op cd dan op lp. Ik weet niet genoeg van de techniek om dit allemaal te duiden. Maar weet wel dat het een oordeel/luisterervaring soms best kan beïnvloeden.

En om de al dan niet kapitalistische Kate Bush het voordeel van de twijfel te geven, wie weet kan zo'n remaster - naast een nieuwe verkooppoging - iets te maken hebben met het 'digitaalvriendelijk' maken van het album. Aangezien de digitale afspeelmogelijkheden van nu niet bestonden toen het album uitkwam.

Roxy6 in dit draadje ging het over de productie/geluid van dit album en op dat punt was jouw post weinig relevant; zoals wel vaker had ik er beter aan gedaan niet op jouw post te reageren.

Ik zal de 2 verschillende versies (origineel en remaster) op vinyl beluisteren en mijn mening vervolgens geven.

Verder, we dwalen af:
Je roert een aantal zaken aan die niet echt samenhangen met het besprokene en lijkt niet te beseffen dat de positie van Kate Bush (en ook die van David Bowie) uitzonderlijk is. In de 'gewone muziekwereld' is de situatie als volgt:

Een artiest (band) schrijft, componeert en neemt een song of album op. De platenmaatschappij bepaalt wat (welke songs), hoe (vorm - cd/lp/cassette), waar (Europa/VS/etc), wanneer (simultaan of gespreid) een album uitkomt. Er zijn afdoende voorbeelden te geven over verschillende vormen (hoezen, songs etc) van een album in Europa vs US vs Japan.

Er zijn ook voldoende voorbeelden van bands die helemaal niet tevreden waren over releases (inhoud) van verzamelaars. Een platenmaatschappij bepaalt ook of een re-release zinvol (commercieel) is. De artiest heeft daar weinig in te brengen. Soms neemt de platenmaatschappij zelf het initiatief tot een re-master; in marketing wordt dat gezien als de koe uitmelken (Engels: bleeding the cow)
Kate Bush heeft een bevoorrechte positie in deze.

Het oorspronkelijke intellectuele eigendom berust bij de artiest/maker, tenzij deze de rechten heeft verkocht, of de rechten heeft ondergebracht bij een maatschappij die vervolgens weer is over genomen door een derde.

De rechtenproblematiek is een uiterst complex onderwerp, waarop je je echt moet inlezen om te begrijpen wat er speelt. Hier vind je nuttige info:

The Music Biz Academy: Music Promotion & Music Business Help - musicbizacademy.com

Daar vind je bijv - artikel uit 2009- over rechten, meer specifiek traditional vs net profit:

The basic idea is that any net profits will be split - usually 50-50 - between the artist and the record label, after ALL expenses connected with the artist's records have been deducted by (and reimbursed to) the label from record sales income.
Compare this with the traditional record deal, where the artist is paid on a royalty basis, with a typical artist royalty in the range of 12 to 15% (of the retail price) but sometimes higher (especially for more established artists).
Ten years ago, out of every ten indie record deals I negotiated, only one or two were Net Profit Deals. Today it's more like six or seven out of every ten, at least.

Mjuman, we zijn het in ieder geval eens dat de positie van Kate Bush en Bowie uitzonderlijk is.

remcodurez
Ik heb het even nagekeken. Kate Bush produceerde eigenlijk al heel lang haar albums. In ieder geval al van Never for ever.

Afgelopen weekend beide versies op lp gedraaid - remaster en origineel - en het eerste dat opviel bij de originele versie was dat het een typische jaren80-productie is - vol, heftig (van 0 naar 100 in 4 seconden), accent op drums - alsof opperketelaar Collins (In the Air) actief was; kortom met name in de volle nummers veel compressie en drums en keyboards die overal bovenuit kwamen, weinig nuance en diepte. ALSOF IEMAND OP CAPS LOCK HEEFT GEDRUKT! De minder 'volle' (minder instrumenten) nummers klinken dan het best.

Eigenlijk wel vermoeiend om naar te luisteren. Dan de re-master: zang meer naar voren gemixt, stuk prettiger om te luisteren, iets meer definitie. Misschien in de toekomst deze versie prefereren

Ik heb beide versies op vinyl en ik luister liever naar de remaster. Vond die hele serie toen sowieso erg prettig om naar te luisteren. Heb veel dan ook vervangen (Hounds of Love heb ik ook origineel nog), en eigenlijk doe ik dat zelden. Maar luisterplezier doet ook wat met de mens. En uiteraard: het is en blijft persoonlijke voorkeur en smaak.

Hallo zeg! Wat een waanzinnige plaat is dit! Nooit de moeite genomen om het geheel tot mij te nemen; enkel de welbekende hits (waar ik nooit genoeg van krijgen) maar wat een vet album zeg.

In Waking The Witch klinkt onmiskenbaar het kenmerkende psychedelische en experimentele geluid van Pink Floyd door; David Gillmour was een vriend van de familie Bush en er verantwoordelijk voor dat Kate in de jaren zeventig een platencontract kreeg bij EMI. De helikopter heeft ze geleend van Pink Floyds The Wall. De vriendelijke stemmen aan het begin van de track zijn van haar eigen familie. "You must wake up!" is van de acteur Robbie Coltrane.
De tekst, begeleid door ambient piano, kerkklokgelui..., is schitterend: gotisch romantisch (Red red roses, Blackbird) tot angstaanjagend (Damn you woman!). Het lied gaat over een vrouw die verdacht wordt van hekserij en in het water geworpen (de waterproef). De vrouw blijft niet drijven, maar verdrinkt en begint door zuurstofgebrek te hallucineren. Stemmen proberen haar wakker te krijgen. Een demonische stem (de Spaanse Inquisitie) buldert: "What say you, good people!?" waarop het volk scandeert: "Guilty, Guilty, Guilty!" Het nummer verzinnebeeldt de angst voor vrouwelijke macht.

Angst vormt de rode draad in Kate's meest evocatieve, theatrale album. Ze slaat op de vlucht voor de hongerige tanden van de liefde in Hounds Of Love: afraid of what might be. In Mother Stands For Comfort heeft ze iets misdaan, maar ze weet dat haar moeder haar hoe dan ook zal beschermen: Mother will hide the murderer.
Under Ice is de meest onheilspellende track van het album en maakt deel uit van de Ninth Wave Suite: dreigende strijkers, Bush' spookachtige stem.. Verdrinkingsangst: trying to get out of the cold water.
In een radio-interview uit 1992 legde Bush uit dat ze met Running Up That Hill heeft willen zeggen dat een man en vrouw elkaar eigenlijk niet kunnen begrijpen, omdat we man en vrouw zijn. Maar stel nou dat we van geslacht zouden kunnen wisselen door een deal met God te sluiten, "dan denk ik dat we allebei erg verrast zouden zijn", aldus Bush.

Een queer-knipoog zit ook in mijn favoriete track op de plaat: Cloudbusting, als daar ineens de regel opduikt: Your son's coming out. Al kan het ook gewoon een non-sequitur zijn of terugslaan op de zin daarvoor: Like the Sun coming out en betekenen: Kijk, jouw zon komt tevoorschijn haha...
Het liedje én videoclip zijn gebaseerd op A Book Of Dreams (1973) van Peter Reich. Peter is de zoon van Wilhem Reich, de controversiële psychoanalyticus die geloofde dat orgasmes een helende kracht konden zijn en in 1936 de term 'Seksuele Revolutie' bedacht; volgens Reich zou seksuele bevrijding leiden tot een vreedzamere samenleving.
De helende kracht van seks bezingt La Bush nog subliem in haar cover van Marvin Gaye's Sexual Healing

Mijn lievelingsalbum van mijn favoriete heksje, Keetje Bos.

Mooi informatief stuk, punkassbee!