Bruce Springsteen - Born to Run (1975)

Ik ben bang van wel ja. Hij heeft dat album 1x in z'n geheel gespeeld en zei toen dat ie dat nooit meer zou doen. Simpelweg omdat het te lang is in zijn ogen om op die manier live te brengen. En zeker gezien de setting in Nijmegen (met support acts enz.) denk ik dat je daar eerder een Greatest hits set kunt verwachten. Gericht op een festivalpubliek in ieder geval. Al weet je het met Bruce nooit, want op Pinkpop in '09 speelde hij bijv. het vrij obscure From small things... En hopen mag altijd natuurlijk

In de Arena speelde hij toendertijd Stand On It. Ook zo'n onverwachte,maar ik denk idd dat het een mengelmoes gaat worden,maar terug naar het topic maar weer.Fantastisch album dit Born To Run

En vandaag is heel Born In The USA gespeeld, The River en Nebraska worden zomaar overgeslagen!

In het geval van Nebraska kan ik me daar absoluut iets bij voorstellen. Als hij heel het album in de banduitvoeringen doet zou het kunnen maar anders zou die hele band (en dat zijn er deze tour nogal wat!) een uur lang niks te doen hebben

Vandaag dan eindelijk besteld, samen met darkness on the edge....

Zodra deze binnen zijn kunnen die ook weer van mijn lijstje af.

Haha, moet er inderdaad niet aan denken dat hij straks in Nijmegen Nebraska integraal gaat lopen spelen. Al zou hij de band wel bezig kunnen houden, zie enkele live uitvoeringen hiervan.

Born To Run zou ik maar wat graag willen horen live. Is als studioalbum vooral door de productie niet echt een favoriet, maar live zijn deze nummers natuurlijk stuk voor stuk geweldig.
en kijk, zowaar weer ontopic B)

Als ik zou mogen kiezen dan zou ik niet dit album kiezen maar Greetings From Asbury Park, NJ. Van begin tot einde kippenvel en tranen.

Deze plaat vandaag in perfecte staat op de kop weten te tikken.Prachtige klaphoes met legendarische foto van bruce met zijn maatje op de voorkant. songteksten binnenzijde van de hoes. Heerlijk draaien en de songteksten meezingen. Topalbum vol juweeltjes.Zoals men wel eens zegt, zo maken ze ze tegenwoordig niet meer. 5 dikverdiende sterren.

ik heb deze plaat nu al een paar maandjes in huis liggen en het kwartje is eindelijk gevallen, fantastische plaat! soms gewoon ontroerend mooi! heerlijke volle warme sound met prachtige teksten. de opener is daar gelijk al een goed voorbeeld van, prachtige opbouw met die piano en zang,
tenth avenue freeze-out, een lekker, haast swingend nummer. vooral bruce vocal's vind ik erg sterk.
night vind ik persoonlijke een van bruce meest onderschatte song's. het is zelfs een van mn favorieten! heerlijke feel-good nummer met een lekker tempo.
mischien wel het beste nummer van het album: backstreets, vooral tekstuel is dit echt een prijsnummer. bruce gaat hier helemaal op los, ....but I hated him and I hated you when you went away. kippenvel!!
born to run : mischien wel het nummer waardoor ik bruce springsteen begon te luisteren. weer een prachtige tekst en fantastische melodie.
een van de minst bijzondere nummers vind ik she's the one. niet slecht ofzo, maar alleen niet zo sterk en krachtig als de rest van het album.
een rustpuntje op het album is meeting across the river, prachtige ballad met dat heerlijke piano spel.
een van de hoogtepuntjes van het album is natuurlijk jungleland. hier is alles al wel over gezecht denk ik. perfecte afsluiter voor deze plaat. dit nummer bezorgt je elke keer weer kippenwel en soms een traantje. beter word het niet.

deze plaat krijgt zeker een mooi plaatsje in mijn top-10 en zal hem nog heel vaak luisteren. een meesterwerk!

Let ook op de Elvis button die Bruce op doe hoes draagt. Elvis was in 1975 niet echt cool meer. Volgens mij was het rond 1975 dat Bruce over de muur van Graceland klom, om The King te ontmoeten, die helaas voor The Boss, niet thuis was. Later schreef Springsteen nog "Fire" voor Elvis, dat hij daadwerkelijk naar Graceland stuurde. Waarschijnlijk ligt de demo daar nog steeds.

Bruce Springsteen was een grote fan van Elvis, dus niet verwonderlijk dat hij een Elvis-button droeg. In 1975 bracht Elvis buiten zijn optredens en opnamestudio's zijn tijd door in ziekenhuizen en afkickcentra, dus ook niet verwonderlijk dat hij niet thuis was.

Elvis was op dat moment in zijn huis in Los Angeles. Helaas heeft Elvis, ondanks aandringen van omstanders, nooit een afkickcentrum bezocht. Soms werd er een poging gedaan in een ziekenhuis, maar Elvis kon iedereen ompraten om hem toch het spul te geven, dat hij nodig achtte. Back to Bruce...

“Zouden we het wel uitbrengen?”
“Is het wel goed genoeg?”
“Moeten we er niet hier en daar nog wat aan sleutelen Jon (Landau)?”

Bruce Springsteen had tot het allerlaatste moment twijfels over het album. Hij stond onder zware druk. Na de eerder tegenvallende eerste twee albums moest het er deze keer boenk op zijn. Hij wilde iets maken dat de mensen nooit meer zouden vergeten. En dat deed hij met verve.

De verhalen die Bruce zingt, zijn niet nieuw neen.
Maar niemand heeft ze ooit beter verteld.
Herkenbare romantiek.
De verleiding en het gevaar van de nacht.
De lokgroep van de vlucht.
Een zoektocht naar die ene kans om te ontsnappen.
Baby, we’re BORN TO RUN

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Thunder Road

Zou het mogelijk zijn om een warmer welkom te krijgen op een album, als dit? Ik dacht het niet neen. Een wondermooie intro van mondharmonica en fijn pianogetokkel. Aan mooie intro’s hier geen gebrek op Born to Run: muzikale invitaties die net als het ochtendgloren de sfeer van de song schetsen.

Thunder Road, die eerst Wings for Wheels zou gaan heten, is een hoopvol vooruitkijkend romantisch lied. Op hoop en dromen staat geen leeftijd. “Maybe we ain’t that young anymore, show a little faith there’s magic in the night”. Heel mooi.

Tenth Avenue Freeze Out

Hier bezingt Bruce Springsteen (initialen “Bad Scooter” uit de song) zijn belangrijke eerste ontmoeting met niemand minder dan de Big Man, saxofonist Clarence Clemons.

Altijd grappig hoe tijdens live-concerten na de passage “And the Big Man joined the band”, (plus het bijhorende saxfantasietje) het ganse publiek Clarence begroet met een warm verwelkomend gejuich.

De relatie tussen Bruce en de onfortuinlijke Clarence was best wel intens. Kijk maar naar de mooie albumhoes van Born to Run: de vriendschap druipt er vanaf. Ooit liet Clarence zich het volgende ontvallen over zijn relatie met Bruce: “Het is de grootste passie die je kunt voelen zonder seks”. Jamannekes!

Night

Sax Clarence blijft maar van jetje geven op het derde nummer: wat een bom! Night vertelt ons het verhaal over een kerel die na een ellendige dag werken dringend stoom moet aflaten. “It feels right as you lock up the house, turn out the lights and step out into the night”.

Backstreets

Opnieuw zo’n verbluffende intro van pianovirtuoos Roy Bittan, een solo die zwaar aan je ribben blijft plakken. Om nog maar te zwijgen over de passie die Bruce hier in zijn stem legt.

Backstreets beschrijft een relatie die start als onschuldige vriendschap maar transformeert naar echte liefde. Liefde die niet lang blijft duren: “There was nothing left to say but i hated him and i hated you when you went away”. Zo brekend dat zelfs de ooit onschuldige vriendschap (“We swore forever friends on the backstreets until the end”) verloren raakt. Bruce is er het hart van in en dat hoor je ook.

Backstreets is de plaats waar je mensen ontmoet waarvan je ze liever niet thuis ontmoet in de aanwezigheid van je moeder. Een plaats waar je kan crashen in “an empty beach house” en waar je bijna niet betrapt kan worden. Het is het achterbuurtleven waar illegale autowedstrijden plaats vinden (zoals in het nummer Night), een leven met zware feestjes, dronken toestanden, verboden vriendschap,… Hiding on the Backstreets.

Born To Run

Wat een fenomenaal nummer. Een beklijvende lovesong over het ontsnappen met het meisje van je leven. Alleen al aan dit nummer werkte Bruce zich 6 maanden te pletter en dat is er aan te merken. Geen enkel ander nummer wekt zoveel in me op als Born to Run: een pompende rush van energie. “Someday girl i don’t know when. We’re going to get to that place where we really want to go and we’ll walk in the sun. But until then tramps like us, baby we were born to ruuuuun”. Vooral de driedubbele herhaling van deze laatste zin doet het hem, een climax van jewelste. Dit steengoed titelnummer is voor mij het absolute hoogtepunt uit mijn muzikale beleving. Echt.

Een leuk weetje omtrent “Born to Run” vinden we terug in het vijfde seizoen van The Soprano’s (waar guitarist Steve Van Zandt in meedraait). Personage Christopher Moltisanti komt ergens te laat aan en als reden geeft hij het volgende aan: “The highway’s jammed with broken heroes on a last chance power drive.” Laat dit nu net een ijzersterke zin zijn uit Born to Run, leuke ingeving van Stevie, niet?

She’s The One

She’s the One is al het zesde pareltje. Een opzwepend lied met een ijzersterk slot.

Een nummer over een bijzonder knap, maar tevens koud meisje waar je helemaal aan verkocht bent. Zo’n meid die het allemaal niet zo serieus met je meent. Maar hoe hard je ook je best doet om er niet in te trappen, er is geen ontsnappen aan. Ze maakt je helemaal gek. (“And tonight you’ll try just one more time to leave it all behind”). Zo gek dat de flow het haalt van het verstand. (“That secret pact you made, back when her love could save you from the bitterness”). Geniaal hoe Bruce dit allemaal kan neerpennen met daaronder een ferme streep rockende topmuziek.

Meeting Across The River

Voor mij toch een beetje de vreemde eend in de bijt, maar daarom niet minder sterk. Ook hier zet Bruce een leuk verhaal neer. Hij moet zijn duistere vriend een handje helpen door hem te assisteren bij een belangrijke drugsdeal. Daarbij laten ze niks aan het toeval over en doen ze zelf alsof ze een pistool in hun broekzak hebben: “Here stuff this in your pocket, it’ll look like you’re carrying a friend”.

Jungleland

Wat een afsluitende kanjer. Alles is perfect: de prachtige vioolintro, het sublieme moment waar de piano overgaat in het strakke Junglelandritme, de extra energie die vrijkomt bij “churches”, tot de explosie die start in de derde strofe. En dan moet het strafste eigenlijk nog komen: de ellenlange en overstijgende saxsolo van Clarence: puur kippenvel. Niet meer dan normaal dat Clarence Clemons ontgoocheld was toen Jungleland niet opgenomen werd in Bruce’s Greatest Hits album uit 1995. Terecht Clarence, terecht!

Jungeland bezingt op een poëtische manier hoe prille twintigers iets van hun leven proberen te maken in een stad. Een stad waarvan ze niet zeker zijn eruit te kunnen ontsnappen… Prachtig.

Trouwens, luister even naar Jungleland en daarna naar Romeo and Juliet van de Dire Straits. Verrassend niet?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zo jong toen en zo’n teksten neergepend.
Dat hebben je er niet veel na gedaan Bruce.
Dit is dan ook veel meer dan een rockalbum, het overstijgt het.
Een Masterpiece.
Ja dat is het.
*****

Fantastisch stuk!

Schitterend inderdaad! Complimenten Der Jan!

Fantastische recensie . Intimiderend goed, mocht ik ooit nog een recensie willen schrijven over Born to run weet ik op dit moment werkelijk niet wat ik daar nog aan toe moet voegen.

@ Der Jan: Top!!!

@der jan: voor dit soort recensies kom ik zo graag op musicmeter.
Erg mooi en treffend geschreven.

Bij het lezen hiervan kreeg ik weer hetzelfde brok in mijn keel ,als ik kreeg bij de vertolking van Thunder Road afgelopen zomer in Nijmegen.een groter compliment kan ik niet maken.hulde

Prachtig! De recensie is even goed als het album zelf!

Bedankt jongens! Fijn dat jullie de tijd namen om het te lezen, merci!

Erg goeie recensie inderdaad, en eentje die ik met plezier las tijdens het luisteren naar het album. Bij elk nummer zit je er eigenlijk pal op met je beschrijving. Knap werk!

Tussen alle vier en vijf sterren die hier voor Born to Run uitgedeeld zijn, lijkt mijn drie en een halve ster bijna een onvoldoende...
Maar goed, ik kan niet echt enthousiast worden over deze plaat.
Hoewel het een groots opgezet rockalbum is, begint Born to Run nooit echt te leven voor me. Jungleland is eigenlijk het enige nummer op dit album dat ik echt sterk vind. Met de overige nummers is weinig mis, maar als ik Thunder Road, Thenth Avenue Freeze Out of Born to Run hoor zoals ze gespeeld worden op Hammersmith Odeon, Londen ’75, dan vonkt en vlamt en bruist het veel meer dan op dit album. Dan klinkt het alsof Bruce Springsteen echt opgaat in het verhaal dat hij probeert te vertellen.
Bovendien vind ik Meeting Across the River een vreemde eend in de bijt op dit album: qua geluid vind ik het eigenlijk niet tussen de overige nummers passen.

Born to Run is voor mij bovenal een degelijk rockalbum, maar Springsteen weet me pas echt te overtuigen met Darkness on the Edge of Town, of Nebraska.

3.5*

Voor iedereen die gek is van dit album en een platenspeler heeft, dit is momenteel te koop en de geluidskwaliteit is prima (soundboard):

Bruce Springsteen - Tramps Like Us - The Complete "Born To Run" Album Live (Vinyl, LP) at Discogs

(ook in groen en rood)

Vele malen heb ik t geprobeerd met dit album, en het lukt me gewoon niet om 'm echt fantastisch te vinden, maar... er is een soort van doorbraak!

Kant 1 vind ik nog steeds niet echt super, maar kant 2 gaat me meer en meer bekoren.... wie weet komt het ooit nog goed tussen mij en deze plaat!

Halfje erbij, voor een mooie b-kant! En dan vooral Meeting Across the River en She's the one!

Ik heb deze laatst ook weer eens een tijdje in de auto gedraaid. Geweldig album blijft het vind ik, alleen steken de studiouitvoeringen toch wel schril af tegen de live versies. Lennon haalt hierboven het nummer She's the one aan. Dat nummer is live zóveel krachtiger en daardoor beter vind ik. Ook nummers als Thunder road (met veel mooier einde!), Backstreets en Jungleland kregen pas hun definitieve vorm in een live uitvoering.

Ik vond dit Born To Run lange tijd een goed album met een paar uitschieters. Sinds laten we zeggen dit decennium steeg het langzaam richting een geweldig album en sinds vandaag durf ik dit toch wel 5,0* te geven.
Dit komt door de mooie combinatie van (delen van) songs die meer richting fraaie singer-songwriter liedjes gaan. Door die andere (delen) van songs die juist rock ('n roll) zijn en oh zo sterk neergezet worden. En door de werkelijk sublieme nummers Jungleland, Backstreets & Thunderroad. En niet te vergeten door de pure klasse en intensiteit waarmee dit uitgevoerd wordt, met name door Roy Bittan op de piano, Bruce als zanger en gitarist en last but not least Clarence. Fantastische en historische plaat.

Zoontje van 4 vanmorgen in de auto: Ik wil geen K3. Ik wil Thunder Road.

Dat is pas opvoeding!!

Dan aub je 2,5 ster omhoog krikken!

Nee, want ik vind lang niet alles van deze plaat heel erg goed....

Waar is jouw sterren beoordeling eigenlijk?