Deftones - White Pony (2000)

Digital Bath
Around the Fur blijft hun beste tho!

Dit is hét album van Deftones. Zeker de toevoeging van Frank Delgado geeft het album zoveel meer sfeer. Het onstijgt de numetal van de eerste twee platen die daardoor gedateerd kllinken. White Pony niet, dat is een klassieker.

Of het nu Digital Bath is, het intro van RX Queen, de uithalen van Knife Prty, Maynerd die meedoet op het geweldige Passenger of de hartslag waarmee Pink Maggit mee eindigt, het draagt allemaal bij aan deze klassieker.

'I Could Float here forever'

Don Cappuccino, let je op? Iemand die dingen snapt.

Around The Fur, White Pony, Diamond Eyes, Koi No Yokan en Ohms zitten zo dicht tegen elkaar aan van genialiteit. Allemaal 4,5* to 5* albums voor mij. En vraag dit aan 10 andere mensen en ze zullen verbaasd zijn dat ik de self-titled en Saturday Night Wrist niet noem. Deze band heeft een fantastische output

Ik weet niet hoor. Met alle respect, jeltel, maar ik vind Around the Fur allesbehalve gedateerd. Ja, het klinkt behoorlijk nu-metal, maar ik hoor genoeg shoegazing- en newwave-invloeden die die plaat nog altijd erg fris maken. (Nog even afgezien van de vraag of White Pony daadwerkelijk de beste Deftonesplaat is; ik ga persoonlijk dan toch voor Koi No Yokan. (Ik zou er persoonlijk zelf ook niet aan moeten denken dat fans nog altijd blijven zeuren om een album van twintig jaar geleden, alsof je daarna nooit meer iets fatsoenlijks hebt gemaakt of zo. Ik zeg niet dat jij dat doet, jeltel, maar er zijn wel echt Deftonesluisteraars met die houding.))

''Gedateerd'' is misschien een groot woord voor Around the Fur, maar Adrenaline en Around the Fur (vooral Adrenaline) zijn wel platen die je echt in de jaren '90 alternatieve metal kan plaatsen, vooral door tracks als 7 Words en Headup. Die zijn vanaf White Pony verdwenen en kun je Deftones wat minder plaatsen in een bepaalde tijdsgeest. Het is juist in retrospectief duidelijk dat White Pony zijn tijd behoorlijk vooruit was en een zeer grote invloed op het huidige moderne metallandschap heeft gehad, een kleine greep: bands als Loathe, Rolo Tomassi en Spiritbox. Ik ben het wel helemaal eens met Slowgaze dat Around the Fur de tand des tijds zeer goed doorstaan heeft, inderdaad door zijn integratie van dream pop, shoegaze en new wave. Een favoriete Deftones-plaat is waanzinnig moeilijk, maar Koi No Yokan is ook mijn favoriet. White Pony is het grensverleggende ''meesterwerk'', maar Koi No Yokan brengt alles samen wat Deftones tot die tijd had gedaan en perfectioneerde het.

Don Cappuccino, 'Korea' en 'Elite' zijn toch ook behoorlijk nu-metal? Zelfs 'Change in the House of Flies' vind ik niet zo heel erg van Around the Fur af liggen; hoogstens wat meer finesse. White Pony vind ik ook weer niet zo'n heel grote stap; ik hoor hier vooral een band die heel erg goed is geworden in wat ze doen en dat uitbreiden met onverwachtere invloeden van bands als The Cure en My Bloody Valentine, hoewel die op Around the Fur ook nooit echt ver weg waren.

Slowgaze ieder zijn mening. En dat hierboven is de mijne.

Ik kan deftones in het algemeen waarderen. Maar White Pony is de klassieker. En dan bedoel ik niet alleen een klassieker van deftones. Maar over mijn gehele muzieksmaak/collectie.

Als ik een avondje muziek ga luisteren met mensen met een andere muzieksmaak en ik wil laten proeven wat deftones kan, dan pak ik deze plaat, geen andere.

En natuurlijk zit er altijd een persoonlijke noot aan een plaat. Voor mij was dat dit album kwam met die introductie film vol vage mysterieuze beelden. Daar hadden ze me compleet te pakken. En toen ik de zwarte digipack eenmaal in mijn handen had bleef die vastgeplakt in mijn Cd speler. De soundtrack van de beginmaanden van mijn studeercarriere. En mijn vriendin heeft het album als favoriet overgenomen met nu de wens dat Passenger op haar begrafenis wordt gedraaid.

Zo gaat dat

Mensen slapen op Gore, hoor ik nooit niemand meer over. In mijn boekje een topper.

Schuldig. Nog niet volledig doorgebroken bij mij alhoewel ik sommige losse nummers wel erg apprecieer.

Hier zal dat Rosemary zijn

Bij mij zal dat natuurlijk 'Nothing Compares 2U' zijn, maar dat is geloof ik een andere discussie.

Naast een zwarte CD, een grijze CD, en de 180 gram Vinyl versie, nu ook nog de 20 year anniversary aangeschaft. Waarom? Voor de heb denk ik, en natuurlijk de Black Stallion Remix CD, die zeker niet teleurstelt en gewoon vet klinkt. Helaas blijkt de aantrekkelijke en speciale RODE CD zo'n papieren lor te zijn, voor mij steeds vaker een reden om geen CD's meer aan te schaffen. Dan maar vinyl, veel te prijzig soms, dat wel. Hoe dan ook, White Pony blijft het ultieme album van Deftones.

Nooit echt mijn ding geweest de Deftones, maar soms kan ik echt nog wel waarderen. Sommige nummers blijven gewoon in de kop zitten. Daar staat ook tegenover dat ik met sommige nummers helemaal niks kan.

Ik ga het maar gewoon zeggen: Dit album is crimineel ondergewaardeerd op MuMe. Iedereen volkomen recht op een eigen mening, maar deze hoort gewoon in het rijtje 4+ sterren albums. In zijn genre is dit namelijk voor mij 'as good as it gets'.

Deftones is voor mij als goede wijn/whisky (hoewel ik niet drink), het wordt beter met de jaren. White Pony is een hele grote stap voorwaarts na Around the Fur en ik kan me wel voorstellen dat - als je fan bent van de eerste 2 platen - dit wel een erg grote stap naar een ander geluid is. Als je hem vandaag naast het hele repertoire van Deftones neerlegt voelt het als de stap naar een de volgende fase. WP is wat mij betreft niet het beste Deftones album maar wel de meest significante stap voorwaarts.

Het is lastig om een favoriete track uit te kiezen maar ik vind Knife Prty qua (stem)geluid echt ongeëvenaard. Aan de andere kant, Feiticeira als opener heeft echt één van de lekkerste drum riffs ooit op een metal album. Passenger is als compleet pakket weer echt perfect en zo kan ik bij elk nummer wel iets vinden van 'oh ja, dat maakt het nóg beter dan de vorige'.

Na WP kwam er nog zoveel goeds uit de stal van Deftones, maar dit 'nieuwe geluid' is voor mij het beste in zijn genre.

4,5*