Savatage - Streets (1991)

A rock opera. Tja, daar gaat het vaak al mis bij mij. Wanneer een band een verhaal wil vertellen over een complete plaat, dan moet je wat mij betreft van heel goede huize komen. Savatage is op de vorige twee platen flink op dreef en zou het dus moeten kunnen, maar mijn enthousiasme zakt toch wel rap weg na een handvol songs. Streets is een heel leuke opener. Jesus Saves hakt er lekker op in, maar daarna is het in mijn oren toch vooral meer van hetelfde. Savatage wisselt wel af tussen ballads en normale songs, maar ik heb de indruk dat de teksten het enige is dat steeds verandert. De muziek bouwt zelden op. De meeste nummers zijn los niet te beluisteren, omdat ze dan saai zijn. Dit album duurt bijna zeventig minuten en na een kwartier kwam ik erachter dat ik nog bijna een uur te gaan had. Kortom, het begint goed, maar daarna gaat het concept en de minimale afwisseling wel echt tegenstaan. Believe is dan wel weer een mooie afsluiter, maar zeker niet het beste wat Savatage te bieden heeft.

Tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Hall Of The Mountain King
3. The Dungeons Are Calling
4. Sirens
5. Streets
6. Fight For The Rock
7. Power Of The Night

Een prima album waarbij ik vooral erg kan genieten van de zang. Het is een afwisselende plaat met ruimte voor de muzikanten. Mooi album.

Het zal zo’n 15 jaar geleden zijn geweest dat ik deze plaat voor het laatst draaide, tot ik hem gisteren weer opnieuw een kans gaf. In de tijd dat ik nog vrijwel dagelijks naar metal luisterde en mijn wilde haardos nog weelderig groeide, was Savatage altijd een van mijn favoriete bands. Vooral het werk met Jon Oliva heb ik altijd goed kunnen waarderen en dan met name deze Streets en de prima voorganger Gutter Ballet.

Daar waar Gutter Ballet met geweldige tracks als het epische titelnummer en het melodramatische When the Crowds are Gone al veel indruk op mij maakte, is deze plaat nog een stuk beter. Savatage laat hier horen alle facetten voor het vertolken van een moderne rockopera - over de opkomst en het verval van een jonge rockster – tot in de perfectie te beheersen. Het progressieve, onheilspellende titelnummer is een prima opener en tot en met de magistrale afsluiter Believe is dit een sterke plaat die mij doet beseffen dat ik dit album veel te lang links heb laten liggen.

Andere hoogtepunten zijn voor mij de rustigere, gevoelige nummers als If I Go Away en Heal My Soul en het stevige Ghost in the Ruins, waarin het fenomenale gitaarspel van Criss Oliva alle ruimte krijgt. Het is veelzeggend dat er na zijn tragische dood in 1993 een live-album met deze titel op de markt kwam, waarin duidelijk is te horen hoezeer hij het geluid van Savatage mededefinieerde.

Al met al een sterke plaat en nog altijd een van de beste metalplaten die ik ooit beluisterd heb, hoewel het niet meer dezelfde impact op mij heeft als 15, 20 jaar geleden toen ik deze gedurende langere periodes vrijwel dagelijks draaide: 4*.

Toevallig heb ik 'm afgelopen week ook sinds lange tijd weer eens in z'n geheel geluisterd. En gelijk kwam de gedachte weer bij me op; wat is dit toch een wereld album! Geen slecht moment te bespeuren naar mijn bescheiden mening. Het enige punt(je) van kritiek zou de productie kunnen zijn. Maar dan eigenlijk alleen dat het wat mat klinkt. Of tam. De sound op zich is heerlijk. Maar het had iets meer kunnen knetteren voor mijn gevoel. Heal my soul kwam keihard binnen trouwens. Wát een emotie zit er in dat nummer. Ja, hier was Savatage echt op de top van z'n kunnen wat mij betreft.

Wat mij betreft de beste cd van savatage?

Destijds heb ik dit album grijs gedraaid echter de laatste jaren blijft het plaatje voornamelijk in zijn hoes. Er staan een aantal meesterlijke songs op de plaat; Jesus Saves, Tonight He Grins Again, Can You Hear Me Now en Ghost in the Ruins, weinig op aan te merken. Echte de vele doorgevoerde theatrale elementen, de afsluitende ballads en enkele relatief saaie songs maken het tot een lange zit. Hoewel het zeker geen slechte plaat is, integendeel hoor ik veel liever een schijf als Hall of The Mountain King. Streets telt voor mij net teveel momenten dat de plaat in kakt en dat zal ook deels te maken hebben met het concept idee. Een later album als Dead Winter Dead had en heeft hetzelfde effect op mij. Nummers als Jesus Saves, wat een heerlijke swingende song is dit toch en het slepende Tonight He Grins Again behoren echter (wat mij betreft) tot het beste wat Savatage ooit heeft gemaakt.

Hun allerbeste album!

Streets, het concept album over een aan lager wal geraakte rockster. Hoewel het idee van een samenhangend verhaal mij zelden boeit, hebben de heren het redelijk goed uitgewerkt. De plaat start met 2 prima songs waarbij Jesus Saves een heerlijk swingend ritme kent. Dat je er daarna pas een dikke 12 minuten op hebt zitten geeft al aan wat je kan verwachten. Tonight He Grins Again vormt vervolgens een van de beste songs in het oeuvre van de heren, wat een kamerbrede song en Oliva legt een emotioneel betoog af. Het vervolg duurt mij helaas te lang, teveel ballads (hoewel fraai) en het 'Broadway element' neemt wat mij betreft teveel de overhand. Het songmateriaal blijft een dikke voldoende scoren maar de angel is eruit. Als geheel blijft dit echter wel een fijne plaat.

Tussenstand:

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Streets
4. Sirens
5. Power of the Night
6. Fight for the Rock

Savatage goes Broadway.

Gisteren lag Gutter Ballet hier nog op, vandaag mocht Streets na vele jaren stof te verzamelen in mijn collectie nog eens integraal voorbij komen op mijn ochtendloopje. De progressie die de groep reeds aan het maken was op de vorige platen, en zeker de directe voorganger, wordt hier duidelijk verder gezet: piano en symfonische elementen nemen welhaast een even prominente plaats in als het immer klasse-gitaarspel van Criss Oliva, en alles wordt opgebouwd rond het levensverhaal van DT Jesus, een rockster die de typische ups en downs verbonden aan de levensstijl doormaakt. Erg origineel is het concept dus niet (zie o.a. een zeker album over een muur van Pink Floyd), maar muzikaal valt er gelukkig genoeg leuks te beleven om dit album zijn bestaansrecht te verlenen.

Zo is het begin van de plaat erg sterk. Het zeer sfeervolle titelnummer zet onmiddellijk een onheilspellende toon en schetst treffend de ongure scène van de nachtelijke straten van New York City, vol dealers, pooiers en ander crimineel gespuis. Direct erna krijgen we onze introductie van het hoofdpersonage in Jesus Saves, een stevig rockende song gedreven door een aanstekelijke riff met de nodige melodische uitstapjes, vintage Savatage. Tonight He Grins Again is de eerste van de vele pianoballades die dit album rijk is, en het is er direct één van de meest meeslepende. Wat kan die Jon toch krachtige rauwe klanken uit zijn gezandstraalde strot puren!

De lat wordt dus direct heel hoog gelegd, en jammer genoeg houdt de groep dit niveau niet consistent genoeg aan om te blijven boeien gedurende de volle 70 minuten die Streets lang is. Zoals reeds aangehaald zijn er nog meer piano-ballades te vinden, die soms zeer goed uitpakken (If I Go Away en natuurlijk Believe vallen in deze categorie), maar soms helaas ook wat inwisselbaar zijn (A Little Too Far, St. Patrick's, Heal My Soul, Somewhere in Time). Jon is dan wel een geweldige zanger en bovengemiddelde componist, zijn pianospel is niet altijd zo uitzonderlijk en tegen het einde krijg je meermaals het gevoel dat je bepaalde passages in verschillende variaties al hebt horen passeren. De liefhebbers zullen het thematische coherentie noemen, de criticasters compositorische luiheid of gebrek aan inspiratie.

Tot zover mijn kritieken van dit album, want voor de rest valt hier nog steeds meer dan genoeg te genieten. Savatage schittert voor mijn geld minstens evenzeer wanneer het gaspedaal wat harder ingedrukt wordt, en ook hier houden de stevigere, op scheurende gitaren steunende nummers de luisteraar gelukkig bij de les tussen alle rustige momenten door. Sammy and Tex, over een uit de hand gelopen straatgevecht met een drugdealer waar DT Jesus geld aan verschuldigd is, steekt net op het goede moment de lont aan het kruit na wat softer materiaal. Op Can You Hear Me Now krijgt Criss halverwege een moment om helemaal los te gaan, wat hij gretig aangrijpt. Direct erna borduurt New York City Don't Mean Nothing prima verder op dat elan.

Nog graag een aparte passage over mijn nieuwe favoriet van dit album, en mogelijk van deze groep in het algemeen: Ghost in the Ruins. Wat een verdomd heerlijk swingende rocksong is dit toch. De band staat op alle fronten op scherp. Jon blaft een bijtende en snerende tekst over de verloren zielen in de duistere onderbuik van de grootstad op de luisteraar af, vooraleer de ritmesectie een strakke groove mag neerleggen en Criss zijn moment suprème aflevert, een absolute masterclass van een gitaarsolo. Een gepast intens slotstuk, waarin Jon zingt en krijst alsof zijn leven ervan afhangt, mag de boel afsluiten.

En dan is daar natuurlijk de grote finale in de vorm van de primus inter pares van de Savatage-ballades. Believe is een stukje ongegeneerd bombast met het hart op de juiste plaats, een meezinger voor de eeuwigheid. Als er een hemel bestaat, hoop ik dat de instrumentale climax van dit nummer mij mag begeleiden als ik door haar gouden poort binnen mag komen gewandeld. Leuk weetje: Jon was bij de opname van dit nummer plots de tekst kwijt en song per abuis die van When the Crowds Are Gone. De groep vond het zodanig goed dat ze maar besloten om deze te houden. Ik beschouw het als een soort positieve parafrasering van een inherent dieptriest nummer, alsof nadat de tranen opgedroogd zijn en de wonden geheeld, de protagonist vrede kan nemen met het verleden en zijn levenswandel verder kan zetten als een sterker en meer compleet persoon.

Al met al begrijp ik (en deel ik tot op zekere hoogte) dus de kritieken die anderen hebben over het theatrale musical-aspect van dit album, en in het bijzonder de vele pianonummers die niet altijd even memorabel zijn. Voor mij wordt dit echter ruimschoots gecompenseerd door een stevige hoeveelheid sterk songmateriaal, interessante arrangementen en de bevlogenheid waarmee de band het allemaal brengt. Het vergt ambitie en talent om een muzikaal project van deze omvang te realiseren zonder dat het bezwijkt onder zijn eigen pretenties, en ik bewonder Savatage ervoor dat het hen gelukt is om dat voor elkaar te krijgen op dit album.

mooie uiteenzetting, maestro

In grote lijnen ben ik het eens met het stuk van SirPsychoSexy. Het vakmanschap staat buiten kijf, de lijn van voorganger Gutter Ballet en dan met name het theatrale gedeelte wordt bij vlagen extreem doorgevoerd. In mijn beleving bezwijkt het songmateriaal op den duur wel aan de pretenties en ambities van de gebroeders Oliva. Hoewel het nergens slecht wordt, in tegendeel, wordt het een lange zit. Daar moet ik bij vermelden dat ik altijd een voorkeur heb gehad voor het songmateriaal waarbij de heren wat gruiziger voor de dag komen; zoals Sirens, The Dungeons Are Calling en het alomprezen The Hall of The Mountain King. De sound was nog lekker heavy en de bombast bleef nog grotendeels achterwege. Streets begint sterk met het donkere titelnummer, het swingende Jesus Saves en de prachtige powerballad; Tonight He Grins Again. Hierna heb ik toch meer moeite om mijn aandacht erbij te houden. De heren gaan de broadway kant op en ik mis nog echte uitschieters, hoewel Can You Hear Me Now en Ghost in the Ruins nog wel een bepaalde charme hebben. A Little Too Far, You're Alive, Sammy and Tex, St. Patrick's, New York, Heal My Soul, het is allemaal best aardig maar de nummers dringen zich een stuk minder op. Een pluim voor de variatie en het vakmanschap, de plaat komt echter weinig uit de hoes en dat zegt wel iets over mijn persoonlijke beleving van Streets.

Bij mij komt ie ook weinig meer uit de hoes. Maar dat komt omdat ik 'm in het verleden zo ontiegelijk veel gedraaid heb dat ik elk zuchtje, kraakje en piepje uit m'n hoofd ken. En áls ie dan een keer weer gedraaid wordt dan weet ik het weer zeker; één van mooiste (metal) albums ooit gemaakt wat mij betreft.

En daar schort het wat mij betreft weer aan; er is relatief weinig metal te vinden op Streets, zeker in vergelijking met het aantal ballads en rustigere songs op de plaat. Dan toch liever het swingende en ruige The Hall of the Mountain King. Streets is echter wel een mooie plaat.

Daarom zet ik metal ook tussen haakjes Ik vind er zelf nog metal genoeg opstaan eerlijk gezegd. Teveel ballads? Vind ik niet. Althans, ik vind het op dit album totaal niet storend. Op albums van bijvoorbeeld Journey heb ik dat wel. Maar op Streets niet. Ik vind juist de afwisseling tussen diverse stijlen zo sterk op dit album. Jij noemt hierboven o.a. A little too far en Heal my soul 'best aardig' maar ik vind die nummers echt fantastisch. Opzichzelfstaand al maar in de context van het album helemáál.

Meningen verschillen, en gelukkig maar, het zou hier maar saai zijn moest iedereen het altijd over alles eens zijn. Je enthousiasme is leuk om te lezen. Hopelijk weet ik Streets ooit nog eens in net de juiste sfeer te luisteren waardoor alles ineens op zijn plek valt en ik alsnog mijn mening kan bijstellen over de rustpuntjes van dit album die mij nu wat minder bijblijven.

Ik heb deze 25 jaar geleden echt stukgedraaid en heel veel plezier aan beleefd. Ik denk dat ik elke song nog kan meezingen.

En daar is mijn score met name op gebaseerd. Als ik nu zo'n plaat als deze zou tegenkomen, zou ik het overslaan. Ik heb nu niet meer zo een behoefte aan dit soort bombastische heavy metal-opera's. Toch blijft mijn cijfer wel staan.

Edge of Thorns is zo'n beetje de enige plaat waar ik waarschijnlijk nu nog wel eens behoefte aan heb.

Ghost in the Ruins is echter wel één van mijn favoriete songs van hun.

De ideale tijd van het jaar is aangebroken. Althans, in mijn beleving komt deze plaat het beste tot z'n recht als de dagen korter worden en het gaat vriezen. Waarom weet ik niet maar in die setting komt dit album bij mij het meest en best 'binnen'.

Helemaal mijn idee. Schitterende ballads die worden afgewisseld met lekker rauw werk. En inderdaad Heal my Soul en met name A Little too Far behoren tot de mooiste pianoballads die ik ken.

Was dit de laatste van de twee broers Olivia? Want daarna vond ik het toch minder worden. Dit pijl is nooit meer geevenaard

Edge of Thorns is met Criss Oliva en wat mij betreft hun beste plaat.
Hierop komt zijn gitaarspel echt het best uit de verf.

Jon speelt hier alleen toetsen en schrijft alles met Criss en Paul bij elkaar.
Zanger van dienst is dan Zak Stevens.

Overigens vind ik Gutter Ballet in deze 'stijl' toch een aantal graadjes beter dan Streets: A Rock Opera.

Tonight he Grins Again en Can You Hear me Now zijn wel van een zeldzame schoonheid op deze rockopera. En die openingsriff in Jesus Saves komt er lekker vet in. Krijg kippenvel onder het beluisteren van deze cd. Dat is een teken dat het een puik album is. Gutter Ballet was al niet misselijk, en deze is van hetzelfde niveau. Die stem van Jon Oliva vind ik heerlijk eigenwijs en heel eigen. Je herkent hem gelijk. Ben blij dat ik deze band ken via aardschok, waar Gutter Ballet cd van de maand was.