Met mijn ronkende verhalen over het Rainbow met eerste zanger Ronnie James Dio zou ik bijna vergeten dat ik die pas ná deze plaat zou horen. Via Neerlands tipparades klonk vanaf mei 1979 single
All Night Long en vanaf augustus
Since You Been Gone; de tweede single herinner ik me daadwerkelijk op de radio te hebben gehoord, vond ik meteen een goed liedje. Het was het jaar dat new wave en ska zeer succesvol werden en mijn volle aandacht hadden; nieuwe namen vulden zowel de ether als de popmagazines. Maar dus ook deze inmiddels veteraan Ritchie Blackmore.
Het verhaal is bekend. Blackmore wilde terug naar de hitlijsten zoals indertijd met Purple en daarom toegankelijke teksten over boy-meets-girl in plaats van dragon-enters-dungeon. Zanger Ronnie James Dio zwaaide daarom af, terwijl Blackmore's geduld met bassist Bob Daisley en toetsenist David Stone alweer op was.
Ik las in die dagen dat Blackmore zijn voormalige Purplebassist Roger Glover terughaalde. 'Een voorteken dat Deep Purple een reünie zou gaan doen?' zo vroeg de journalistiek zich af. Met Don Airey op toetsen (het jaar ervoor uitvoerig te horen op
Never Say Die! van Black Sabbath) en de onbekende Graham Bonnet als zanger ging een 60% gereviseerd Rainbow een andere koers varen.
Pas enkele jaren geleden ontdekte ik dat Bonnet in 1968 een hitje had gescoord met de groep Marbles, het liedje
Only One Woman, een liedje van de heren van de Beegees. Via Blackmore betrad deze strak geklede meneer de heavy rockwereld en deed dat bepaald niet onverdienstelijk.
Toen ik de plaat rond 1981 draaide, werd al snel duidelijk dat dit een prima album was. Naast de singles waren het vooral
Eyes of the World,
Makin' Love en
Lost in Hollywood die ik goed vond.
Met de huidige oren constateer ik dat de meeste songs makkelijk met Dio hadden kunnen worden opgenomen, zij het dat hij deze ongetwijfeld andere teksten en dus ook titels had meegegeven. Zo doet
Makin' Love mij denken aan
Do You Close Your Eyes van de tweede Rainbow. Diezelfde echo klinkt bij
Love's No Friend, dat wel iets weg heeft van Purples/Rainbows
Mistreated.
Toch is de koers wel degelijk lichter: de koortjes in singles
Eyes of the World en
Since You Been Gone, wat zelfs mijn zusje een leuk liedje vond.
Over de gehele plaat musiceert en soleert Blackmore fraai. Voeg daarbij de kenmerkende stijl van drummer Cozy Powell (breaks als taka-ta-tak, taka-ta-tak in
Eyes), terwijl Airey her en der heerlijke partijen neerzet op zijn klavieren. Dit is gewoon een goede plaat die ontegenzeggelijk als Rainbow klinkt. Niks mee mis.