David Bowie - The Next Day (2013)

James Murhpy schijnt er ook aan meegewerkt te hebben. Nieuw elan binnen de Bowie-gelederen...

Na een zeer grondige herbeluistering van zowel dit album als bijna de rest van 's mans oeuvre heb ik hier een half sterretje afgehaald. The Next Day is dik in orde, maar toch geen echte hoogvlieger. Meer songs van het kaliber Where Are We Now of Heat had het geheel wel goed gedaan.

Grotendeels lijkt er te worden teruggegrepen op de periode Ziggy/Alladin Sane, zeker in songs als Valentine's Day en (You Will) Set The World On Fire, maar het mist voor mij de urgentie zoals ik die wel hoor op voorgangers Reality en Heathen. Laatstgenoemde song komt zelfs wat geforceerd rockend over...You Feel So Lonely You Could Die doet me denken aan Rock 'n Roll Suicide en de uitleidende drums lijken rechtstreeks (wellicht bewust?) terug te grijpen op het intro van Five Years. Fijn nummer wel, maar toch bekruipt me hier iets te veel het gevoel dat ik het al eens eerder heb gehoord.

Dat hij graag bewust citeert uit eigen werk is overigens niets nieuws en ook wel een soort handelsmerk van hem (zie de vaak terugkerende referenties naar Major Tom bijvoorbeeld) dus daarop kan ik hem eigenlijk ook niet echt veroordelen. Opvallen doet het zeker in elk geval.

Productie en spel zijn overigens fenomenaal, en Bowie is goed bij stem.

Laatste opmerking over de bonustracks (bij mij zijn dat Plan, So She en Take You There):

Plan had ik een prima instrumentale introductie op het album gevonden en had wat mij betreft gewoon op het reguliere mogen staan, als opening dus, voordat je meteen om je oren wordt geslagen met The Next Day (song). Zo programmeer ik voor mezelf het album altijd; gewoon de juiste volgorde, alleen Plan op nummer één in plaats van zeventien.

Take You There had voor mij niet gehoeven en er gewoon af gekund. Storen doet hij niet, echt opvallen ook niet.

So She is voor mij juist een klassieker, prachtig nummer, wel een beetje zoete melodie, maar toch. Ik heb lang geklaagd over het feit dat het een bonustrack is en dus niet tussen het reguliere materiaal hoort, maar achteraf moet ik ook wel zeggen dat het wel wat uit de toon zou vallen tussen de andere songs. Had wel een hele mooie single kunnen zijn.

Vandaag is hier begonnen:
Muziek >> Muziekgames >> Back To Back (Bowie 1985-2015)

De drie albums met de hoogste waardering uit de jaren 1985 - 2015, waaronder The Next Day.

Where Are We Now? een Schitterende witte ster.

Het moet even na zevenen op een gewone doordeweekse dag in het jaar 2013 zijn geweest. Snel begaf ik mij naar de wekkerradio in mijn moeders slaapkamer. Dat ding was niet kapot te krijgen en luidde de dag, zoals altijd, weer vrolijk in. Mijn moeder leefde toen al niet meer. Zij was het jaar ervoor overleden. Er was nu niemand meer die mij voor straf op mijn kamer kon laten zitten.
Bovendien wilde de Major ook niet àltijd de troostende held uithangen!

Ik boog mij voorover en stond al klaar om het knopje van het lawaaierige apparaat in te drukken.
Hoorde ik het nu goed? Ik kon mijn oren niet geloven. Was dat een nieuwe Bowie?
Wat klonk zijn stem oud, dacht ik nog.

Ik had de (dubbel)elpee nog nét voor mijn verjaardag in huis. Ik weet nog heel goed dat ik er erg blij mee was. Het feest kon beginnen en net als toen werd Bowie dé fuifartiest op een verjaardag!
Ook dit jaar gaan we het samen vieren! Zij neemt haar favoriete platen van Udo Jürgens mee en ik die van Bowie.

Beide artiesten zijn helaas niet meer onder ons, maar wat is het fantastisch dat ik na jaren mijn oude vriendin teruggevonden heb!

Love is lost!

Love is not lost!

Een prachtig album dat ik veels te laat heb ontdekt.
Ik bleef maar bij Diamond Dogs hangen.

Wel vroeg ik mij af in David's rustige periode wat de artiest aan het doen was.
Op internet kwam ik een foto van een paparazi tegen toen David zijn middelvinger op stak.
Ook hij wilde graag even over straat zonder de pers achter zich aan te krijgen uiteraard.

Niet veel maanden later verscheen ook als een verrassing the next day.
Even verdiept in wie er allemaal in het geheim mee gewerkt hebben, Tony Visconti, Robert Fripp oa.
Juist die top muziekanten die een plaat kunnen optillen naar zeer artistieke hoogtes.

Waar is hij nu? Bij John in Metropolis.

Ik gooi er nog een halfje af. Bijna niet doorheen te komen, deze middelmatige Reality-kloon. Wat een contrast met de albums waar 'ie tussenin zit.

Drie jaar terug links laten liggen. Hoes die een afgeplakte versie is van klassieker Heroes.

Eind vorig jaar toch maar aan gaan wagen, want Blackstar (op clear vinyl) kwam eraan en had eerder vorig jaar al heel wat lp's van hem in huis gehaald, dus moest mijzelf nog opvoeden met zijn latere werk.
In de auto klonk dit album al erg lekker.

Voor 19 euro de dubbel-lp met cd in huis gehaald en het was ook in de huiskamer genieten geblazen. Zijn eerste album in tien jaar met 17 tracks op dubbel vinyl. Guns N' Roses heeft die periode slechter besteed

Bowie klinkt erg levendig en vertrouwd, zonder gedateerd te klinken. De eerste lp is zelfs subliem met toch genoeg referenties naar oude tijden, maar ook hoor je al n vleugje Blackstar in details in bijv I'd Rather Be High. Terwijl ik in het nummer daarvoor (If You Can See Me) juist de late jaren 70 terug hoor. Knap.

En op plaat twee gaat hij rustig verder en hoor ik vooral op kant 4 wat vaker het geluid van Blackstar terug. Alleen eindigt de plaat iets te rockerig met I'll Take You There.

Voor de Bowie liefhebbers. Er is nu een limited Japanese edition te bestellen op yellow vinyl:

デヴィッド・ボウイ - ザ・ネクスト・デイ(完全生産限定盤) [Analog] – Amazon(アマゾン) - amazon.co.jp

Tot nu toe was er alleen een Paul Smith editie op rood vinyl. Die is onbetaalbaar.

Naar aanleiding van de docu gisterenavond op tv. Nog maar eens deze dubbelaar opgezet. Bij uitkomen viel ie me een beetje tegen eerlijk gezegd. Maar nu hem vaker beluisterd te hebben. Kant 1 bijna fantastisch, kant 2 fantastisch, kant 3 wel ok, kant 4 weer beter.....
In totaal toch 4*

Waanzinnig mooi de Japan edition op geel vinyl! En het klinkt toch net weer mooier, zo'n Japanse persing. Zie hier ook de foto's: David Bowie - The Next Day (Vinyl, LP, Album) at Discogs

Ik verwacht niet anders dan geel vinyl bij jou west of is het oranje

Haha: nee, het is inderdaad geel.

Toch wel een behoorlijk return to form van de maestro. Niet over de hele linie een ijzersterke plaat, maar wel ijzersterke momenten op een bedje van minimaal degelijke nummers, en meestal wel wat meer dan dat. Het heerlijk atypische 'Love Is Lost', de sterke opener en titeltrack, het dromerige 'Where Are We Now?' en de Scott Walker-achtige afsluiter. Ik luister 'm graag, dit 'The Next Day'.

Wow...ik hoor nu de bonustracks.. (op Tidal); wat is dit meesterlijk allemaal!!! Die intro bij 'Love is Lost'...geweldig!

In mijn (oude) CD-wisselaar, die ik meestal op full shuffle heb staan, zit o.a. momenteel The Next day en Godbluff (VDGG). Bij de intro van het nummer Arrow dacht ik dat ik David Bowie zat te luisteren. Lijkt er toch verdomd veel op dat Bowie een fan van Hammill is geweest.

Een prima album van David Bowie die met the Next Day weer een ijzersterk album heeft uitgebracht. Mijn favoriet van de plaat is wel You Feel So Lonely You Could Die. Maar eigenlijk is het vanaf het begin gewoon genieten.

De euforie was erg groot bij verschijnen.
Zo groot, dat bepaalde muziekcritici dit in alle vreugde af deden als een masterpiece.
Dat is het dan weer niet, maar het blijkt nu ook nog een heel acceptabele Bowiecomeback.
In ieder geval eentje die hoop bracht voor een nieuwe fase van de meistro.
Hij flikte het met Blackstar en wat waren we blij met z'n allen.
De rest is helaas geschiedenis.

Heb deze cd al ern tijdje niet meer gedraaid. Maar potdikkie wat is ie mooi! Kan zich gemakkelijk meten met zijn beste werk. The next Day , The stars( are Out Tonight) , Love is Lost en Where are we now? Doen me gelijk al naar adem happen. Wat zijn dat weergaloos goede liedjes. Elke song heeft zijn eigen sfeer en toch kun je ze op dezelfde cd aanhoren en passen bijelkaar. Zijn stem is erg prettig om naar te luisteren en je hoort dat Bowie ouder wordt. Heel breekbaar soms in de rustige songs. Krijg er kippenvel van.

Waardering voorlopig 3,5 ster , maar kans op 4 sterren. Prachtige songs ertussen , maar deze moet bij mij nog even wat luisterbeurten maken.

Net als miljoenen mede aardbewoners en Bowie-addicts werd ik ook aangenaam verrast wakker op 8 januari 2013, met de aankondiging dat David Bowie op zijn verjaardag een nieuw nummer uitbracht "where Are We Now" tegelijk met de aankondiging dat er twee maanden late rop 8 maart een heel nieuw Album zou verschijnen "The Next day". In geen 40 jaar heb ik zo uitgekeken en in spanning gezeten als voor dit album.

Op zich is het al een Olympische prestatie om in deze tijd met Twitter, FB, Google etc. etc zo'n groot geheim te bewaren.. Al de musici die meespeelden op het album hadden een geheimhoudingsplicht en hebben zich daar heel goed aan gehouden. Het nieuws sloeg dan ook in als een bom en het werd Bowie's eerste nr. 1 album in Nederland (Van niets op 1 binnen).

Op de single, het eerste muzikale levensteken in 10 jaar tijd, klonk Bowie fragiel maar ook gevoelig. Een melancholiek nummer vol reflectie. Het voert duidelijk terug naar zijn Berlijn-jaren, blijkbaar een periode die een onuitwisbare indruk bij hem heeft achtergelaten. (het is geen publiek geheim dat Bowie zich door overmatig coke gebruik nog maar weinig van zijn Amerikaanse periode kon herinneren tussen 75-77).

Terug naar The Next days, in de twee maanden wachten kwam er mondjesmaat wat nieuws naar buiten, de hoes, een remake van de Heroes hoes (ook weer een verwijzing naar de Berlijn periode) met een wit kader uit Bowies gezicht gehaald met daarin de album titel.
De meningen waren ook hierover verdeeld, sommigen vonden het een statement, zelf had ik liever een heel nieuwe hoes gezien van de man met een van de meest fotogenieke gezichten uit de popmuziek.

Het album zelf heeft voor iedere `Bowie fan wel wat te bieden, het is een staalkaart met invloeden uit vrijwel zijn volledige oeuvre.
Rock - ballads - dance - avant garde - het komt allemaal aan bod.
De nummers worden enthousiast en gedreven gespeeld en Bowie zingt echt de sterren van de hemel, iets waar ik huiverig voor was, gezien de breekbare voordracht in Where Are We Now, de eerste single.

Het Album opent met de titeltrack, een nummer dat ook zo tussen de nummers van de Heroes tracklist had gepast, alhoewel ik er ook wel Lodger invloeden in hoor. Een stevige binnenkomer!

Dirty boys, dat volgt, brengt mij terug qua sfeer naar Aladin Sane, een Pompende Sax op een wat beukende gitaarlijn en Bowie die met een stem zingt die hij niet vaak op die manier gebruikt. Een groeinummer!
De tweede single (The Stars Are Out Tonight) begint met een stuwende gitaarlijn die duidelijk referenties heeft met Reality. Een heerlijke old-school Bowie single, die nog jaren voort kan. Het nummer kwam met een superclip waarin Bowie en Tilda Swinton een staaltje top acteren laten zien.

Love is Lost opent met een dwingend orgelgeluid dat de gitaren ondersteunt. Bowie zingt met een urgentie alsof hij ons een serieuze boodschap wil overbrengen, het orgelgeluid blijft hem het hele nummer begeleiden. Een bijzonder nummer!

Valentine’s day, een lekker gitaarnummer dat zo op diverse Bowie albums had kunnen staan (Tonight - Reality) lekkere gitaren en een pakkend refrein.

Daarna het nummer waar ik vanaf het begin het meeste moeite me heb gehad: If you can see me, ik schakeer het onder Avant Garde, maar dat is het ook niet echt. Het zou naadloos passen op Earthling, Bowie’s drumm& base gedreven album uit 1997 ( en mijn minst favoriete uit zijn hele oeuvre).
De eerlijkheid gebeid mij te zeggen dat ik dit nummer altijd skip.

Het wordt gelukkig snel vergeten wanneer de eerste klanken van I’d rather be high door de luidsprekers klinken. Een geweldig nummer dat opent met een stevige gitaar over een roffelende drum. Bowie zingt op een manier die hij in zijn begin jaren vaak toepaste bij zijn songs, vandaar dat dit mij terug brengt naar (The Man who solide the world - Hunky Dorry en Ziggy Stardust).
Blijft mooi!

Boss of Me, brengt mij weer terug naar Reality, muzikaal en qua zang. Stuwend en gedreven…

Dancing Out in Space is ook old vintage Bowie ik zeg Lodger, maar hoor ook veel swingende lijnen erin die refereren aan Tonight. Bowie’s stem klinkt verrassend jong op dit fijne nummer.

How does the grass grow, een groeinummer met flinke potentie. Het intro zou niet misstaan op Heroes, maar de muzikale lijn verderop in het nummer met het jengelende koortje is typisch Bowie, het heeft veel in zich (Scarry Monsters - maar ook Heathen)

(You will) set the world on Fire opent als een nummer van The man who sold the world…. Stevig! Een van de echte Rock nummers.

Dan wat mij betreft het prijsnummer van The Next day: You feel so lonely you could die. Fantastisch! Het begint met een mooi Bowie koortje en dan de Maestro zelf, hij zingt dit zo emotioneel dat referenties met Station to Station dringen zich direct melden, het kan zo tussen Word on a wing en Wild is the wind geplaatst worden. Een evergreen!

Heat de afsluiter heeft een duistere sfeer en Bowie zingt het krachtige maar met een zelfde rust als Where are we Now.
Dat maakt die twee nummers echt tot The Next Day nummers qua sfeer en stijl.

Bowie heeft zoveel mensen blij gemaakt met dit super album op een onverwacht moment. Helaas kwam er nog maar 1 opvolger drie jaar later, Blackstar, waarna vrijwel direct het doek viel voor een van de allergrootste, wellicht meest originele en gedreven zangers in de moderne muziek.
Een chapeau is hier zeker op zijn plaats.

Heerlijk album dit. Dit is gewoon 5 sterren voor mij. Tevens ook in mijn top 5 van Bowie albums.

Het was het eerste album van Bowie waarvan ik de release 'actief' heb meegemaakt. Ik ben zijn muziek pas rond 2005 of 2006 beginnen luisteren en steeds meer van zijn muziek beginnen te houden. Ik had (zoals velen misschien) de hoop opgegeven dat hij nog een album zou uitbrengen. Tot het bericht in 2013. Nog nooit zo snel op de preorder knop geklikt denk ik.

Nu speelt de ervaring errond natuurlijk voor een groot stuk mee in mijn beoordeling. Maar toch zijn de songs ook zeer sterk. Er zijn misschien een tweetal nummers die me minder liggen. Maar het geheel vind ik toch zeer sterk. Buiten de paar rustigere nummers vind ik het een heel energiek album in een, op het eerste zicht, klassiek klinkende rock sound. Het lijkt me een beetje alsof Bowie zich hier nog eens 'uitleeft', het van zich afschrijft en goed wil rocken om dan in 2014 weer meer het experiment op te zoeken met Sue en Tis A Pity...

Ook op voorgangers Heathen en Reality zocht hij een meer 'klassieke' sound op. Heathen vind ik nog wel te pruimen, hoewel zeker geen topper. Reality lag me gewoon niet. De songs klonken me een beetje flauw en misschien zelfs een beetje saai. Hier rockt het gewoon.

Ik heb dit indertijd weken lang dagelijks opgezet op weg van en naar het werk. En hoewel ik het zoveel niet meer beluister als toen (beetje uit schrik om het echt beu te worden) keer ik hier elk jaar verschillende keren naar terug.
Dit album brengt gewoon een glimlach op mijn gezicht.

Grappig, ik vind Heathen een erg fijn album. Met Reality heb ik heel weinig, net als jij.

The next day, de onverwachte comeback plaat van Bowie, na 10 jaar volledige radiostilte. De eerste single where are we now, adembenemend, heel mooi, dat beloofde wat voor de hele plaat. Toch viel The next day iets tegen voor mij, het niveau van where are we now werd nergens meer echt gehaald, Heat komt wel in de buurt, de plaat klinkt zelfs wat blikkerig qua sound, het was fijn om Bowie weer terug te hebben al bleek het achteraf maar voor een hele korte duur, maar The next day, de verwachtingen waren wellicht te hoog gespannen, een voorzichtige mainstream plaat. Tegen de stroming in, ik vond en vind zijn 2 voorafgaande platen Reality en Heathen stukken beter. Ik veerde als Bowie bewonderaar pas echt weer op toen iets later het nummer Blackstar uitkwam, een lang avant garde stuk, zonder dat men toen wist dat het een definitief eindpunt markeerde.

Ik het het bijna zelf kunnen schrijven. Wat een pareltje is "Where Are We Now" en wat was ik toch behoorlijk teleurgesteld dat de rest van het album vrij recht toe, recht aan is. Ik had gehoopt op meer van die prachtige melancholie. Heathen is één van m'n favorite Bowie albums.

Het blijft toch een intrigerende snuiter die Bowie. Had hij het 'momentum' weer te pakken begin jaren 00, doet hij er vervolgens weer 10 jaar over voordat hij met een nieuwe worp komt. Zijn wegen waren ondoorgrondelijk. The Next Day bleek direct een schot in de roos in ons land. Dat zit hem voor mij niet in de opener, wat een vervelende song. Dirty Boys vind ik al niet veel sterker, het repeterende karakter maakt het tot een wat saaie track. De saxofoon solo in de laatste minuut vind ik dan wel weer wat hebben. The Stars klinkt wat afwisselender en is sterker, deze track nestelt zich al vrij snel in je hoofd. Love Is Lost kent ook weer een repeterend karakter en klinkt afstandelijk. Where Are We Now? is meesterlijk, een schoonheid van een song, je hoort een breekbare man, een groot verschil met de voorgaande songs. Hierop volgt een degelijk nummer, in al zijn eenvoud heeft het wel een bepaalde charme. Valentine's Day is wellicht Bowie's meest toegankelijke song op deze schijf en de song scoort een dikke voldoende. De volgende titel zit vernuftig in elkaar, kent juist een ingewikkelder arrangement maar ligt mij helemaal niet. I'd Rather Be High, op de een of andere manier moet ik altijd aan het album Ziggy denken bij deze titel, hoewel ik niet echt kan benoemen waarom dat zo is. De intro van Boss of Me begint veelbelovend, maar als het nummer op gang is komt het voor mij maar niet tot leven. In mijn beleving meer een veredelde demo dan een uitgewerkt geheel. Dancing doet het ook niet voor mij, wederom een titel die geen enkele indruk maakt hoewel het gitaarwerk wel prima te noemen is. How Does the Grass Grow?; het wordt een herhaling van zetten, ook nu verveel ik mij weer stierlijk, hoewel de gitaarsolo de song nog de nodige body geeft vind ik de zanglijnen van Bowie ronduit saai. De eighties herleven bij Bowie in (You Will) Set the World on Fire, een energieke rocksong, een groots geluid. Een redelijk nummer maar ook niet meer dan dat. You Feel So Lonely You Could Die is fraai, een orkestraal arrangement waarbij David alles uit de kast haalt. Er ontvouwd zich een fraaie song, prima gedaan. Heat klinkt dramatisch, mysterieus en zwelt langzaam aan. Ik zit echter te wachten op een wending of een verassende twist die niet komt. Dat maakt het niet slecht maar voor mijn gevoel had hier meer ingezeten. Kortom; The Next Day vormt een verzameling songs waarbij het grillige muzikale karakter goed naar voren komt. Voor mij kent het plaatje een heel aantal inwisselbare tracks die geen enkele indruk maken en dat is jammer. Met een paar geweldige nummers die op 1 hand te tellen zijn weet The Next Day niet een hoge positie te bemachtigen in mijn lijst.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Low
4. 1. Outside
5. Diamond Dogs
6. "Heroes"
7. Heathen
8. Young Americans
9. Let's Dance
10. Reality
11. Space Oddity
12. The Man Who Sold the World
13. The Next Day
14. Black Tie White Noise
15. Lodger
16. Station to Station
17. Hunky Dory
18. 'Hours...'
19. Never Let Me Down
20. Pinups
21. Tonight
22. Scary Monsters
23. David Bowie
24. Earthling

Goed album hoor.

Heeft zeker zijn momenten, maar zeker niet de beste van Bowie deze eeuw.

Overall toch iets teveel samey...

Ik vond het destijds een fikse tegenvaller en nog steeds. Een soort Reality-light met te gemakkelijk in het oor liggende deuntjes, zoals The Stars. Bovendien duurt het album te lang. Where Are We Now is het enige stuk waarop Bowie zichzelf uitdaagt en er echt wat van maakt. Slechte hoes ook, waar dan zogenaamd weer een heel verhaal achter zat. Ik ben pro conceptuele kunst, maar dan moet het wel een goed concept zijn.

Vandaag weer eens beluisterd en het was weer genieten geblazen. Ook de bonus-cd is een must-have. Met name de Hello Steve Reich Mix.van Love Is Lost is fenomenaal!

Ik heb Bowie heel hoog zitten. Echt heel hoog. De Berlijnse trilogie is zalig, Outside perfect duister, zelfs de vermaledijde 80's zitten goede zaken tussen (behalve Never let me down), Reality, en die andere 00-platen rocken er op los, zijn vroegere periode is best goed (maar minder mijn ding), Blackstar is huiveringwekkend mooi. Ik heb al zijn albums op vinyl. Bijna al zijn albums.

Deze, die heb ik niet. Deze, die snap ik niet. Het lijkt een covergroep van Bowie. Of Tin Machine. De wil is er, maar het komt er niet uit. Of inderdaad Reality-light. Ik wordt niet uitgedaagd zoals in Bring me the disco King, maar het is ook niet vlot genoeg om te begeesteren op een andere manier zoals Fall Dog boms the moon.

1. Low
2. 1. Outside
3. Blackstar
4. Scary Monsters
5. Station to Station
6. Heroes
7. 'Hours...'
8. Heathen
9. Lodger
10. Ziggy
11. Aladdin Sane
12. Reality
13. Hunky Dory
14. Young Americans
15. Let's Dance
11. Space Oddity
12. The Man Who Sold the World
13. The Next Day
14. Black Tie White Noise
15. Earhtling
16 . Space oddity
19. Never Let Me Down
21. Tonight
23. David Bowie
24. never let me down